Γιατί ΣΥΡΙΖΑ;

 

       Το άρθρο αυτό, με τίτλο «Εφιάλτες», το διάβασα στο Βήμα, έξι ημέρες μετά τις ευρωεκλογές του 2009.

  

Εφιάλτες
  

      Αν κάποιος κάτσει και μετρήσει τις αναλύσεις των εκλογικών αποτελεσμάτων που γράφτηκαν για το «μήνυμα των ευρωεκλογών», θα διαπιστώσει ότι η πλειονότητά τους ασχολείται με τον ΣΥΡΙΖΑ.
    Εκπρόσωποι όλου του πολιτικού φάσματος και διαμορφωτές της κοινής γνώμης αφιερώνουν τον χρόνο τους και τη φαιά ουσία τους σε ποσοστά δυσανάλογα με τη δύναμή του. Λες και την περασμένη Κυριακή δεν είχαμε ευρωεκλογές αλλά δημοψήφισμα για τον Τσίπρα.
    Και μια και μιλάμε για μηνύματα, ένα που εγώ λαμβάνω, όχι από την κάλπη, αλλά από τους καρδινάλιους των μέντια και τους μανδαρίνους των κομμάτων, είναι το αίσθημα ανακούφισης. 
    Την ίδια ανακούφιση που εκφράζει και η Ανν Απλμπάουμ στη χθεσινή «Washington Ρost», διαπιστώνοντας ότι «η σύγκρουση της Ευρώπης με τη Δεξιά και την αγορά δεν υπήρξε». Τα κακά παιδιά χάσανε, η αμφισβήτηση στο οικονομικο-πολιτικό κατεστημένο ηττήθηκε, το φάντασμα εξορκίστηκε.
    Ναι, ο μεγάλος χαμένος των ευρωεκλογών είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Οχι γιατί πήρε 4,7%, δηλαδή 0,4% λιγότερο από τις εκλογές του 2007, αλλά γιατί η εκλογική του καθήλωση επιτρέπει στο σύστημα να κοιμάται χωρίς εφιάλτες. Ή μάλλον να απελευθερώσει τους δικούς του ακροδεξιούς και νεοφιλελεύθερους εφιάλτες και να τους βγάλει στο σεργιάνι της πολιτικής και της κοινωνίας.
    Αλλά για να αγωνιούν τόσο πολλοί για το παρόν και το μέλλον ενός κόμματος του 4,7% κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Για να ενδιαφέρονται τόσο πολλοί να το αγοράσουν, να το κατεδαφίσουν, να το υπενοικιάσουν ή να αναλάβουν το μάνατζμεντ με κάνει να υποψιάζομαι ότι κάτι εξακολουθούν να φοβούνται. Και αυτό πράγματι είναι ένα μήνυμα αισιόδοξο για την επόμενη ημέρα του ΣΥΡΙΖΑ.
    Το πολιτικό παιχνίδι τώρα αρχίζει. Η ύφεση και οι κοινωνικές συγκρούσεις ανακατεύουν συνεχώς την τράπουλα στο τραπέζι της πολιτικής. Το παιχνίδι θα είναι βρώμικο.Τα χτυπήματα στον ΣΥΡΙΖΑ θα πολλαπλασιαστούν, οι απόπειρες εξαγοράς του και ενσωμάτωσής του θα ενταθούν, οι προσπάθειες πολιτικής και ηθικής εξόντωσης της ηγεσίας του θα πληθύνουν.
    Γι΄ αυτό χρειάζεται ευφυΐα και ψυχραιμία. Στην πολιτική υπάρχουν κερδισμένες και χαμένες μάχες.
    Αλλά τον πόλεμο τον χάνεις όταν δεν διδάσκεσαι από τις ήττες σου. Ή όταν αφήνεις τους Εφιάλτες να ανοίξουν μονοπάτι στους Πέρσες για να σε χτυπήσουν πισώπλατα.

Βήμα 10.06.2009
Βασίλης Μουλόπουλος
Πρόεδρος ΠΟΕΣΥ
Διευθυντής Σύνταξης στο Βήμα
Επικεφαλής ψηφοδελτίου επικρατείας ΣΥΡΙΖΑ για τις βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου 2009
 

Το δεκάλεπτο του ΣΥΡΙΖΑ  

Κεντρική ομιλία ΣΥΡΙΖΑ : Χαιρετισμός Λόταρ Μπίσκι προέδρου της GUE/NGL (Ευρω-κοινοβουλευτική Ομάδα της Ενωτικής Αριστεράς)   (video) 
  

Κεντρική ομιλία ΣΥΡΙΖΑ : Αλέξης Τσίπρας   (video)

 

Η ΝΔ καταρρέει…

Η ΝΔ πάει στις εκλογές με ένα μόνο ερώτημα ανοιχτό: αν θα πέσει κάτω και από το ιστορικό χαμηλό της του 1981 (Ράλλης, 35,8%). Ήδη, ηγετικά στελέχη της μιλούν για χειρότερο πολιτικό κλίμα ακόμα και από τις ήττες του 1996 (Έβερτ) και του 1993 (Μητσοτάκης).

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα κρίνει το μέλλον του Καραμανλή, το μέλλον της ηγετικής ομάδας του κόμματος της Δεξιάς. Μια προσεκτική ανάγνωση των δηλώσεων του Καραμανλή αποδεικνύει ότι, αν και –για την ώρα;–  δεν επιλέγει ο ίδιος την απόσυρση, πάντως συναρτά πλέον ανοιχτά αυτό το ενδεχόμενο με το ποσοστό του κόμματός του στην κάλπη της 4ης Οκτωβρίου. Βέβαια, στον τύπο η «μάχη της διαδοχής» έχει ήδη αρχίσει: η Ντόρα Μπακογιάννη από τη μια και ο Αβραμόπουλος ή ο Σαμαράς από την άλλη. Το γεγονός ότι συζητείται ως «σενάριο» να είναι επικεφαλής της «καραμανλικής» πτέρυγας της ΝΔ ο Αβραμόπουλος (ο κ. Τίποτα και ο πιο αποτυχημένος υπουργός Υγείας των τελευταίων 30 χρόνων…), ή ο Σαμαράς (ο κάποτε «αποστάτης» της θνησιγενούς Πολ. Αν., που γύρισε στη ΝΔ σαν βρεγμένη γάτα…), δείχνει το μέγεθος της κρίσης στο κόμμα της Δεξιάς.

Πρόκειται για μια πραγματική κατάρρευση. Η εντυπωσιακή ταχύτητα της ανατροπής –δύο μόλις χρόνια από τη «νίκη» του Καραμανλή το 2007– είναι μια καλή προειδοποίηση για τους επίδοξους αντικαταστάτες του στην κυβερνητική εξουσία. 
Η κυβέρνηση της ΝΔ διαλύεται και το προσωπικό «θαύμα» του Καραμανλή καταρρακώνεται κάτω από το βάρος τόσο της αποτυχίας για λογαριασμό των «από πάνω» όσο και από το θυμό των «από κάτω».

Η κυβερνητική περίοδος της ΝΔ υπήρξε μια εποχή-πάρτι για την κυρίαρχη τάξη. Οι επιχειρήσεις απαλλάχτηκαν από κάθε υποχρέωση: π.χ. οι ανείσπρακτοι φόροι έφτασαν στο κολοσσιαίο ποσό των 31 δισ. ευρώ, ενώ η εισφοροδιαφυγή (και αναλογικά η εισφοροκλοπή) διπλασιάστηκε στα Ταμεία μέσα σε 5 μόλις χρόνια. Οι εργασιακές σχέσεις «απελευθερώθηκαν» πλήρως και οι στοιχειώδεις ελεγκτικοί μηχανισμοί άφησαν το κεφάλαιο να κάνει ανενόχλητα τη δουλειά του: τα διαδοχικά θανατηφόρα εργατικά «ατυχήματα» αποδεικνύουν χωρίς περιστροφές την πλήρη υποταγή του κρατικού μηχανισμού στην απληστία των επιχειρηματιών, των εργολάβων, των δουλεμπόρων της ενοικιαζόμενης εργασίας. Παρ’ όλα αυτά η ΝΔ απέτυχε να κρατήσει την εμπιστοσύνη της κυρίαρχης τάξης. Αυτό φαίνεται με τον καλύτερο τρόπο μέσα από την αδυναμία της να ελέγξει τους ανταγωνισμούς. Από την εποχή του Μπαϊρακτάρη –όταν ο Καραμανλής είχε έστω και φραστικά τη δυνατότητα να επιδεικνύει πυγμή προς τους «νταβατζήδες»– φτάσαμε στις ημέρες όπου ο Βγενόπουλος μπορεί να επιτίθεται στην Μπακογιάννη, διεκδικώντας τμήμα της πίτας που παραχωρήθηκε στην Aegean…
Κυρίως, όμως, η κυβερνητική περίοδος της ΝΔ υπήρξε μια σκληρή εποχή για τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Ο κόσμος μας υποχρεώθηκε να δουλεύει πολύ περισσότερο. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ οι ετήσιες ώρες «απασχόλησης» ανά εργαζόμενο έφτασαν στις 2.120 έναντι των 1.766 του μέσου όρου των χωρών-μελών του οργανισμού. Ταυτόχρονα υποχρεώθηκε να αμείβεται λιγότερο. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, η πλειονότητα των εργαζομένων (55%) επιβιώνει με εισόδημα μικρότερο των 1.000 ευρώ μηνιαίως. Η πραγματική ανεργία προσεγγίζει το 16%, ενώ η επιδότηση των ανέργων είναι από τις χαμηλότερες στην ΕΕ και δίνεται για λιγότερο χρόνο. Η οργή του κόσμου ενάντια σ’ αυτή την πολιτική εκφράστηκε με τους εκατοντάδες μεγάλους και «μικρούς» εργατικούς αγώνες της περιόδου Καραμανλή. Αυτή είναι η δύναμη που στην προεκλογική περίοδο δημιουργεί το «ρεύμα» μαυρίσματος της ΝΔ και του Καραμανλή.

Μαζί με εκατομμύρια απλούς ανθρώπους συμμεριζόμαστε το «στα τσακίδια» που σήμερα απευθύνεται στη Δεξιά.
Στη Ρηγίλλης και στο Μαξίμου δεν παραιτούνται ασφαλώς από σχέδια για το μέλλον. Πρόσφατα μίλησαν για το σενάριο «πράσινης παρένθεσης», υπονοώντας το ενδεχόμενο επιστροφής τους, μετά από μια σύντομη κρίση του ΠΑΣΟΚ και με αφορμή τις προεδρικές εκλογές του 2010. Πρόκειται για όνειρα θερινής νυκτός! Το κόμμα της Δεξιάς βαδίζει σε μια μεγάλη πολιτική ήττα που θα το βυθίσει σε βαθιά και πιθανά ανεξέλεγκτη κρίση. Το γεγονός ότι ακόμα και ο… Τσιτουρίδης ελπίζει να παίξει «ρυθμιστικό ρόλο» στο ζήτημα της ηγεσίας, αποδεικνύει τη διάσταση των προβλημάτων που τους έρχονται.

 

Επαγρύπνηση
Πιο σοβαρές είναι οι φωνές που προσγειώνουν τις ελπίδες των στελεχών της Δεξιάς σε έναν ρόλο «υπευθυνότητας», σε μια συμβολή ώστε η επόμενη κυβέρνηση να επιβάλει το πρόγραμμα που απαιτούν οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες. Ο Καραμανλής άφησε επισήμως ανοιχτό το ενδεχόμενο του «μεγάλου συνασπισμού», της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, αν οι συνθήκες «το καταστήσουν αναγκαίο». Ο Αβραμόπουλος εκφράζει τη λύπη του για το γεγονός ότι «οι συνεργασίες είναι έξω από τους όρους λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, αλλά και των πολιτικών ηθών», αφήνοντας όμως ανοιχτό το «παράθυρο» για την επόμενη Βουλή.
Οι εργαζόμενοι και η νεολαία οφείλουν να επαγρυπνούν. Ξεφορτωνόμαστε τη Δεξιά και χαιρόμαστε γι’ αυτό. Όμως δεν είναι αρκετό. Μαζί με τον Καραμανλή πρέπει να ανατρέψουμε και την πολιτική του. Η ψήφος στις 4 Οκτώβρη θα είναι χρήσιμη, αλλά όχι αποφασιστική. Την απάντηση στο ερώτημα αυτό μπορεί να δώσει μόνο το επίπεδο της αριστεράς, στους κρίσιμους μήνες που ακολουθούν…

«Έφυγε» ο Γιώργος Νίκας

        Έφυγε ο Γιώργος Νίκας. Συμμαθητής. Φίλος. Συναγωνιστής. Συνδικαλιστής. Μάχιμος καθηγητής στη μέση εκπαίδευση. 

        Τον αποχαιρετήσαμε σήμερα στις 5 το απόγευμα για τελευταία φορά στο Γ’ νεκροταφείο.

        Δίπλα μου και άλλοι, εκτός απο μένα, συμμαθητές του απο το Γυμνάσιο.

        Ο Γιώργος ήταν καθηγητής Φυσικής και υποδιευθυντής, στο 11ο Γυμνάσιο Πειραιά. Αυτό το γνώριζα. Δεν γνώριζα όμως πόσο αγαπητός ήταν στους μαθητές του. Ήταν όλοι εκεί. Ο πόνος της απώλειας ήταν φανερός στα προσωπάκια τους. Προσπαθούσε να παρηγορήσει ο ένας τον άλλον. Μαζί και οι γονείς των παιδιών. Βρήκα γνωστούς ανάμεσα στους γονείς (για να αποδειχθεί για μια ακόμη φορά οτι είναι πολύ μικρός ο κόσμος),  που μου έλεγαν ότι ο Γιώργος αγαπούσε πολύ τη δουλειά του και με συνέπεια, συνέχεια πρόσφερε. Προσπαθούσε ακόμη και τους τελευταίους μήνες για το σχολείο του και την εκπαίδευση. Μου είπαν ότι παρ’ ότι πολύ αδύναμος, απο την αρρώστια, οργάνωσε επίσκεψη και συνόδευσε τους μαθητές του στον Δημόκριτο. Αργότερα ενώ τον είχαν εγκαταλείψει τελείως οι δυνάμεις του και δεν μπορούσε σχεδόν να σηκωθεί απο την καρέκλα, ζήτησε να τον βοηθήσουν να πάει να επιβλέψει την τοποθέτηση των τζαμιών σε κάτι προθήκες στο εργαστήριο Φυσικής του Γυμνασίου.

        Τον Γιώργο, προφανώς, τον αγαπούσε πολύς κόσμος εκτός απο τους συμμαθητές, τους μαθητές και την οικογένεια του. Μόνο έτσι εξηγείτε το μακρύ και πυκνό ποτάμι από ανθρώπους, με έντονο το συναίσθημα της απουσίας σε όλων τα πρόσωπα, που τον συνόδευσε μέχρι την τελευταία του κατοικία. Παρόντες οι συνάδελφοί του καθηγητές και τα μέλη τους ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά, που ο Γιώργος ήταν μέλος του ΔΣ. Εκεί ήταν και οι σύντροφοί του απο το ΚΚΕ.
        Ήταν η τελευταία του διαδήλωση.

        Με τον Γιώργο ήμασταν στο ίδιο τμήμα του 2ου Γυμνασίου Ζωγράφου. Μαζί έξι χρόνια σε κοντινά θρανία. Μαζί και στα διαλείμματα, στις εκδρομές, στο παιχνίδι. Μαζί κατεβήκαμε και στο Πολυτεχνείο το βράδυ της Παρασκευής της 16 Νοέμβρη ξημερώνοντας Σάββατο 17 Νοέμβρη. Στην μεταπολίτευση στο Πανεπιστήμιο αυτός στο Φυσικό εγώ στο Μαθηματικό, οι αίθουσες διδασκαλίας κοντά, συχνάζαμε στα ίδια καφενεία, απέναντι απο το Φυσικείο και εκεί τριγύρω. Αυτός στην ΚΝΕ εγώ στην ΠΠΣΠ. Ποτέ δεν τσακωθήκαμε πέρα από τα αναγκαία πειράγματα. Ακόμη και στους δύσκολους καιρούς.
        Μετά χαθήκαμε, αλλά νέα μαθαίναμε με τα πολύ αραιά, είναι αλήθεια, τηλέφωνα που έκανε ο ένας στον άλλον. Έτσι έμαθα ότι παντρεύτηκε και οτι έκανε δύο κόρες.  Έβλεπα κατά καιρούς το όνομά του στα διάφορα ψηφοδέλτια των παρατάξεων του ΚΚΕ στον Πειραιά. Ήταν και αυτό μια ενημέρωση μια επικοινωνία…

        Βρεθήκαμε μετά απο πολλά χρόνια στις ετήσιες συγκεντρώσεις των συμμαθητών που τις αρχίσαμε πριν κάμποσα χρόνια. Πέρυσι σε μια τέτοια συνάντηση τον πείραζα για την γραμμή του ΚΚΕ.

        Πάντα, όμως, όταν μιλάγαμε σοβαρά, καταλήγαμε ότι κάποια στιγμή μαζί θα βρεθούμε πολιτικά. 
        Δεν προκάμαμε.