Μελέτες
- Ο Πλάτωνας στην Εποχή μας (1981, 1998)
- Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς στο Κεφάλαιο του Μαρξ (1983, 1984)
- Σπουδή στο θέμα της Ελευθερίας – Η έννοια της ελευθερίας στον προσωκρατικό υλισμό (1985)
- Μύθος και ιδεολογία στη Ρωσική Επανάσταση – Οδοιπορικό από το ρωσικό αγροτικό λαϊκισμό στο λαϊκισμό του Στάλιν (1990)
- Ο Λένιν χωρίς λογοκρισία και εκτός μαυσωλείου (1991)
- Κομμούνα του 1871: Επανάσταση του 21ου αιώνα; (1992)
Λογοτεχνικά έργα
- Το ημερολόγιο ενός φυλακισμένου (Μυθιστόρημα, Βουκουρέστι 1961)
- Δουλειά της φυλακής (Διηγήματα και ποιήματα, 1979)
Άλλα έργα
- Βίος και έργα της γάτας της Σοφής (1984)
- Σελίδες από τον τύπο της Αντίστασης (1985)
- Νίκος Κιτσίκης – Ο επιστήμονας, ο άνθρωπος, ο πολιτικός (1986)
Επίσης διαβάστε
1. http://pontosandaristera.wordpress.com/2009/10/29/29-10-2009/ (Αριστεροί & Πόντιοι)
2. http://gkaratsioubanis.wordpress.com/2009/10/31/giatinellipappa/ (Pangea)
3. http://syriza-vyrona.pblogs.gr/tags/politismos-gr.html (Σύριζα Βύρωνα)
4. http://red-pep.blogspot.com/2009/10/blog-post_3590.html (κόκκινη πιπεριά)
5. http://krotkaya.wordpress.com/2009/10/27/%ce%b1%cf%80%ce%bf%cf%87%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%b5%cf%84%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82/ (Кроткая)
6. http://roides.wordpress.com/2009/10/27/27oct09c/ (Ροΐδης)
7. http://topaiditisplateias.blogspot.com/2009/10/blog-post_27.html (Το παιδί της πλατείας)
8. http://sarantakos.wordpress.com/2009/10/27/ellipappa/ (Σαραντάκος)
9. http://mikroanalogo.wordpress.com/2009/10/27/%ce%b7-%ce%ad%ce%bb%ce%bb%ce%b7-%cf%80%ce%b1%cf%80%cf%80%ce%ac-%ce%ad%ce%bd%ce%b1%cf%82-%cf%85%cf%80%ce%ad%cf%81%ce%bf%cf%87%ce%bf%cf%82-%ce%ac%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf%cf%82-%ce%ad%cf%86/ (Μαρία μικρό Ανάλογο)
10. http://inconue.wordpress.com/2009/10/28/elli-pappa/ (L’Enfant de la Haute Mer)
11. http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=500772 (Η Αυγή)
12. http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=296271&dt=28/10/2009 (Το Βήμα)
13. http://www.tvxs.gr/v24817 (TVX’s)
14. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CE%BB%CE%B7_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CF%80%CE%AC (Βικιπαίδεια)
15. http://vivliothekarios.blogspot.com/2009/10/1920-2009.html (ο βιβλιοθηκάριος)
Κανάλι 
Παράθεμα: -Έλλη Παππά: Σύμβολο της αντι-σταλινικής Αριστεράς « Πόντος και Αριστερά
Άψογο ποστ! Καλημέρα 🙂
laskaratos http://roides.wordpress.com/2009/10/27/27oct09c/#comment-21239
Πολιτική η κηδεία της Έλλης Παππά.
Αύριο η πολιτική κηδεία της Ελλης Παππά
Θα ταφεί στην Κοκκινιά στο Γ’ Νεκροταφείο (10.30 π.μ.), δίπλα στον Ν. Μπελογιάννη, σύμφωνα με επιθυμία της ίδιας
Ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
για την κηδεία και τη νεκρή:
Κηδεύεται αύριο Σάββατο με πολιτική τελετή η αγωνίστρια της ΕΑΜικής Αντίστασης, δημοσιογράφος και συγγραφέας Ελλη Παππά, στο Τρίτο Νεκροταφείο, δίπλα στον τάφο του εκτελεσμένου κομμουνιστή Νίκου Μπελογιάννη, συντρόφου εν ζωή της Ε. Παππά.
Η Ελλη Παππά ήταν δημοσιογράφος και συγγραφέας, κόρη του Ευάγγελου Παππά και της Μαριάνθης Παπαδοπούλου. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1920. Ηταν η μικρότερη από πέντε παιδιά: Την Ηρώ, την Δέσποινα, την Διδώ (πρόκειται για τη γνωστή συγγραφέα Διδώ Σωτηρίου) και τον Γιώργο. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή η οικογένεια εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Φοίτησε αρχικά στη Φιλοσοφική και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς όμως να ολοκληρώσει τις σπουδές της, λόγω της Κατοχής. Παράλληλα, εργαζόταν σαν δημοσιογράφος. Μετά την Κατοχή εντάχθηκε στο ΕΑΜ και στο ΚΚΕ. Εργάστηκε στην παράνομη έκδοση του «Ριζοσπάστη», μέχρι το 1949, οπότε άρχισε η συνεργασία της με τον Νίκο Πλουμπίδη και από τον Ιούνιο του 1950 με τον Νίκο Μπελογιάννη που έγινε σύντροφός της στη ζωή.
Η Ελλη Παππά και ο Νίκος Μπελογιάννης συνελήφθησαν το Δεκέμβρη του 1950, στη δίνη της μετεμφυλιακής τρομοκρατίας και των διώξεων. Παρέμειναν σε απομόνωση έως την πρώτη δίκη τους, το Νοέμβρη του 1951. Στη φυλακή, τον Αύγουστο του 1951, γεννήθηκε ο γιος τους Νίκος. Ακολούθησε η δεύτερη δίκη, το Φλεβάρη του 1952. Μαζί με τον σύντροφό της, καταδικάστηκαν σε θάνατο. Ο Νίκος Μπελογιάννης εκτελέστηκε. Η Ελλη Παππά, παρά την καταδικαστική απόφαση, δεν οδηγήθηκε στο απόσπασμα, λόγω του νεογέννητου Νίκου, ο οποίος ήταν τότε μόλις 7 μηνών. Το μετεμφυλιακό καθεστώς την κράτησε φυλακισμένη στις φυλακές Αβέρωφ και απελευθερώθηκε πολλά χρόνια μετά, το 1964.
Εργάστηκε στην ΕΔΑ και από το 1965 ήταν αρθρογράφος και μέλος της συντακτικής επιτροπής της εφημερίδας «Δημοκρατική Αλλαγή». Η χούντα των συνταγματαρχών τη συνέλαβε και την εξόρισε στη Γυάρο. Τον Ιούλιο του 1968, ενάμιση χρόνο μετά τη σύλληψη και τον εκτοπισμό της, αποφυλακίστηκε λόγω σοβαρής ασθένειας. Σαν δημοσιογράφος, εργάστηκε στην Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση, στην εφημερίδα «Μακεδονία», στο περιοδικό «Γυναίκα», στην εφημερίδα «Εξπρές» και στην εφημερίδα «Εθνος».
Από την περίοδο της φυλάκισής της σώζονται αλληλογραφία, κείμενα και ενθυμήματα, πολλά από τα οποία φυλάχθηκαν από τον γιο της και την αδελφή της Διδώ Σωτηρίου. Σε δεκατρία χρόνια φυλακής, καθώς ο γιος της Νίκος μεγάλωνε με τη φροντίδα της αδελφής της Διδώς, δεν έπαψε μέσα στο κελί της να δημιουργεί βιβλία για το παιδί. Γραμμένα ή διασκευασμένα από την ίδια, ζωγραφισμένα και βιβλιοδετημένα στο χέρι με λεπτομέρεια, τα βιβλία που φιλοτέχνησε για τον γιο της η Ελλη Παππά, αποτελούν μια μορφή αντίστασης στη βαρβαρότητα της φυλακής. Μετά το 1990 αποσύρθηκε από τη δημοσιογραφία και αφιερώθηκε στο συγγραφικό της έργο. Από τα λογοτεχνικά της έργα ξεχωρίζουν «Το ημερολόγιο ενός φυλακισμένου» (Μυθιστόρημα, Βουκουρέστι 1961) και η «Δουλειά της φυλακής» (Διηγήματα και ποιήματα, 1979).
Συλλυπητήριο μήνυμα της Αλέκας Παπαρήγα
Για το θάνατο της Ελλης Παππά, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα έκανε την παρακάτω δήλωση: «Εκφράζω στη οικογένεια της Ελλης Παππά τα θερμά μου συλλυπητήρια για το θάνατο της παλαίμαχης αγωνίστριας της ΕΑΜικής Αντίστασης και πνευματικού ανθρώπου. Θα μείνει στη μνήμη πολλών γενεών ιδιαίτερα η στάση της στις ιστορικές δίκες του Νίκου Μπελογιάννη και των άλλων στελεχών του ΚΚΕ, ως στάση διαπαιδαγώγησης και σταθερής προσήλωσης στην πάλη για να ξημερώσουν και στον τόπο μας καλύτερες μέρες».
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
laskaratos http://roides.wordpress.com/2009/10/27/27oct09c/#comment-21263
ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ Κ.Ο. ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ ΣΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΤΗΣ ΈΛΛΗΣ ΠΑΠΠΑ.
Είμαστε όλοι και όλες εδώ Έλλη.
Δεν ήρθαμε να αποχαιρετίσουμε τον αιώνα σου.
Ήρθαμε να δεσμευτούμε για τα επόμενα χρόνια.
Δεν ήρθαμε να δούμε την τελευταία σελίδα που έγραψες.
Ήρθαμε να σου υποσχεθούμε σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, πως πολλές σελίδες ανυπομονούν να γραφτούν.
Γιατί, για να γεμίσουν οι σελίδες τα χρόνια που έρχονται Έλλη χρειάζεται έμπνευση.
Χρειάζεται, δηλαδή, ο κόσμος μας, προσωπικότητες σαν εσένα.
Ήσουν, είσαι και θα παραμείνεις η έμπνευσή μας.
Η ζωή, το έργο σου, η προσωπικότητα σου, οι αγώνες σου Έλλη.
Είναι η μνήμη μας.
Είναι η έμπνευσή μας.
Έζησες τον αιώνα σου και είναι σαν να έζησες πολλές ζωές μαζί.
Η προσφυγιά, η κατοχή, η αντίσταση, οι σπουδές σου δημιούργησαν ένα φως που όλα αυτά τα χρόνια φώτισε τα σκοτάδια της πολιτικής και της διανόησης.
Συντρόφισσά μας.
Είμαστε όλοι εδώ με ένα χαμόγελο και ένα δάκρυ.
Γιατί η ζωή σου είναι η ιστορία της Αριστεράς.
Η Έλλη Παππά είναι η γυναίκα που δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές της κι όμως ήταν η πιο καλλιεργημένη.
Είναι η γυναίκα που εργάστηκε και πέτυχε την χειραφέτησή της.
Είναι η δημοσιογράφος που λάτρεψε την ελληνική γλώσσα.
Είναι η αγωνίστρια που οργανώθηκε σε καιρούς δύσκολους χωρίς να φοβηθεί κατοχικά στρατεύματα και στρατοδικεία.
Είναι η σύντροφος που φώναξε «Θέλω να έχω την ίδια τύχη με τον Μπελογιάννη».
Είναι η μάνα που γέννησε στην φυλακή και από εκεί έγραφε παραμύθια για τον γιο της.
Είναι η συγγραφέας και η ιστορικός που άφησε την δική της σφραγίδα.
Είναι η φυλακισμένη και εξόριστη για χρόνια, που κράτησε όρθιο το ανάστημα της και το φρόνημα των συγκρατούμενων της.
Είναι το κομματικό μέλος που δεν δίστασε να πάει κόντρα στον κομματικό μηχανισμό.
Είναι το ανήσυχο πνεύμα που ήθελε την κάθαρση της μαρξιστικής σκέψης από τις σταλινικές στρεβλώσεις.
Έλλη είμαστε όλοι και όλες εδώ.
Θυμόμαστε τις πατημασιές σου.
Από την Σμύρνη, στην Κοκκινιά. Από το Γυμνάσιο, στο ΕΑΜ. Από τον εμφύλιο, στην σύλληψη και στα κρατητήρια. Από την θανατική ποινή, στην γέννηση του παιδιού σου στην φυλακή.
Από την αποφυλάκιση στη δημοσιογραφία και στο συγγραφικό έργο. Από την Γυάρο στην άρνησή σου να φιλοξενηθείς στην Σοβιετική Ένωση.
Από την μεταπολίτευση, στην αφοσίωσή σου στη γλώσσα, στην δημιουργία και την αξιοπρέπεια.
Όλα αυτά τα χνάρια ακολουθούμε και τα κρατάμε μέσα μας, οδηγό και πολύτιμο σύντροφό μας.
Είμαστε όλοι και όλες εδώ Έλλη.
Για να σε δούμε πάλι δίπλα στον Νίκο Μπελογιάννη. Για να σας αφήσουμε, επιτέλους, μαζί και μόνους. Για να σας τιμήσουμε για τις θυσίες σας. Για να αποχαιρετήσει επιτέλους αυτός ο τόπος, με 57 χρόνια καθυστέρηση, και τον Νίκο Μπελογιάννη. Και αυτό προσπάθησε να σου στερήσει το εκδικητικό μετεμφυλιακό κράτος συντρόφισσά μας. Την ευκαιρία να αποχαιρετίσεις με αξιοπρέπεια τον σύντροφό σου, τον άνθρωπο με το γαρύφαλλο, τον αγωνιστή που ήθελες να πας μαζί του στην εκτέλεση.
O Μπελογιάννης, όμως νίκησε, συντρόφισσα Έλλη. Είναι ο ηθικός νικητής του εμφυλίου πολέμου.
Δεν τον κέρδισε με τα όπλα, αλλά ενσαρκώνοντας μπροστά στο δικαστήριο το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Της Αριστεράς, των κοινωνικών αγώνων και της εθνικής αντίστασης.
Υπερασπίστηκε την ανάγκη να λήξει ο εμφύλιος και να υπάρξει ειρήνη και συνεννόηση. Και αυτός είναι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο εκτελέστηκε.
Και ο Μπελογιάννης είναι και θα παραμείνει για πολλές γενιές ένα από τα κορυφαία σύμβολα της Αριστεράς.
Έγινε τραγούδι, έγινε αφίσα στα εφηβικά δωμάτια, έγινε σκίτσο από τα χέρια του Πικάσο.
Δεν θα γεράσει ποτέ. Θα ζήσει για πάντα δίπλα στον Τσε, δίπλα στους ήρωες των εφηβικών χρόνων για κάθε γενιά, αφού η εικόνα του θα γεννά σε κάθε γενιά τις δικές της ξεχωριστές μνήμες αντίστασης, αγώνα και αξιοπρέπειας.
Γιατί ο Μπελογιάννης ήταν, είναι και θα είναι παρόν σε όλες τις μεγάλες αναμετρήσεις της νέας γενιάς με την ιστορία.
Για τη γενιά των Λαμπράκηδων, ήταν παρόν στις μεγάλες διαδηλώσεις για τη δημοκρατία, ήταν εκεί στη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα.
Για τη γενιά του Πολυτεχνείου, ήταν παρόν στο Νοέμβρη, σκαρφαλωμένος στα κάγκελα, τραγουδούσε μαζί με τους φοιτητές συνθήματα για την ελευθερία.
Για τη γενιά της μεταπολίτευσης ήταν παρόν, ήταν τραγούδι στα χείλη του πλήθους που πίστευε ότι είναι κοντά ο κόσμος που ονειρεύτηκε.
Για τη δική μου γενιά ήταν παρόν στις μαθητικές καταλήψεις του ΄90, στη δολοφονία του Τεμπονέρα, στον άδικο χαμό του Κάρλος Τζουλιάνι στη Γένοβα.
Για τους σημερινούς 16άρηδες, ήταν κι αυτός εκεί, στις οργισμένες μέρες του περασμένου Δεκέμβρη. Σα να’ δινε το γαρύφαλλο που για πάντα κρατά στα χέρια του, στους συμμαθητές του Αλέξανδρου για να το προσφέρουν στους αστυνομικούς.
Συντρόφισσα Έλλη, εσύ και ο σύντροφός σου ο Νίκος είστε η περιουσία μας.
Εδώ, σήμερα, μπροστά σας όλες οι γενιές υποκλίνονται.
Κρατάμε τη στάση ζωής, τη σκέψη σου, το κριτικό σου πνεύμα.
Και υποσχόμαστε να βουτήξουμε κι εμείς βαθιά στα νερά.
Σε μία από τις τελευταίες σου συνεντεύξεις, σε ρώτησε η δημοσιογράφος «υπάρχει κάτι όπου μπορούμε να προσβλέπουμε;». Κι εσύ απάντησες: «Εγώ το μόνο, όπου προσβλέπω, όπου μπορώ να δω μια ελπίδα, είναι η νέα γενιά. Βιάζεσαι, μου λένε μερικοί, αλλά το πιστεύω, ακούγοντας τα ίδια τα νέα παιδιά που έρχονται εδώ, χωρίς να τα ξέρω, για να μιλήσουν μαζί μου. Και διαπιστώνω ότι αρνούνται αυτόν τον κόσμο, δεν τον θέλουν. Αυτό είναι το μόνο που με γαληνεύει στην Ελλάδα σήμερα».
Μείνε ήσυχη και γαλήνια συντρόφισσά μας. Η ελπίδα σου θα παραμείνει ζωντανή.
Καλό σου ταξίδι.
Διαβάστε και αυτή την τοποθέτηση από την Κόντρα
Αποστασία
Δεν μας προξένησε καμιά εντύπωση ο ιδιαίτερα θερμός τρόπος με τον οποίο η αστική πολιτική ηγεσία και τα αστικά ΜΜΕ αντιμετώπισαν το θάνατο της Ελλης Παππά. Η ελληνική αστική τάξη έχει ανάγκη από δυο πράγματα. Να πετάξει από πάνω της το άγος του μοναρχοφασισμού και να δικαιώσει τη σημερινή μορφή του συστήματός της. Πρόσωπο συμβολικό η Ελλη Παππά πρόσφερε απλόχερα τη βοήθειά της στην επίτευξη αυτών των στόχων. Γι’ αυτό και το ξόδι της συνοδεύτηκε από δήλωση ακόμη και του προέδρου της Δημοκρατίας.
Τι σχέση, όμως, είχε η Ελλη Παππά του 1940-50 με την Ελλη Παππά της περιόδου της μεταπολίτευσης και ιδιαίτερα των δυο τελευταίων δεκαετιών; Ακόμη και ως βιολογικό ον δεν ήταν το ίδιο, όπως κανένα βιολογικό ον δεν παραμένει το ίδιο στο πέρασμα του χρόνου. Εδώ, όμως, δεν μιλάμε για το βιολογικό ον, αλλά για το πολιτικό ον «Ελλη Παππά». Οπως καθετί στη φύση και την κοινωνία, έτσι και τα πολιτικά όντα εξελίσσονται. Η εξέλιξή τους, όμως, ακριβώς επειδή πρόκειται για πολιτικά όντα, δεν είναι μονοσήμαντη. Εχει κοινωνικό πρόσημο.
Ο Καρλ Κάουτσκι υπήρξε το δυνατότερο θεωρητικό μυαλό της Β’ Διεθνούς. Ο άνθρωπος που δικαίως θεωρήθηκε ως ο επιφανέστερος εκπρόσωπος του μαρξισμού μετά το θάνατο του Ενγκελς. Ο Λένιν, που τόσες φορές είχε αναφερθεί στο θεωρητικό του έργο, δεν δίστασε να του προσάψει την κατηγορία του αποστάτη, η οποία συνοδεύει έκτοτε κάθε αναφορά στον Κάουτσκι από τους κομμουνιστές. Την ίδια διαδρομή, από τον κομμουνισμό στην αποστασία, ακολούθησε και η Ελλη Παππά. Γι’ αυτό και την τιμά τόσο πολύ η ελληνική αστική τάξη. Δεν τιμά τη συντρόφισσα του Νίκου Μπελογιάννη, τη νεαρή κομμουνίστρια που υπεράσπισε μαχητικά τις ιδέες της και το κόμμα της στα έκτακτα στρατοδικεία, αλλά την αποστάτρια, που όχι μόνο αποκήρυξε τον κομμουνισμό, αλλά και έθεσε τις –αναμφισβήτητα σημαντικές– ικανότητές της στην υπηρεσία της αστικής ιδεολογίας.
Δικαίωμα του καθένα και της καθεμιάς είναι να αλλάζει την πολιτική του διαδρομή. Δικαίωμα όμως και των υπόλοιπων, αυτών που παραμένουν στην ίδια ρότα, είναι να κρίνουν τις αλλαγές. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα, λέει μια λαϊκή παροιμία. Η Ελλη Παππά δεν είναι η μόνη που άλλαξε ρότα. Ενας άλλος από τους καταδικασθέντες μαζί με τον Νίκο Μπελογιάννη, ο ΕΠΟΝίτης Τάκης Λαζαρίδης, που δεν εκτελέστηκε λόγω του νεαρού της ηλικίας του, έγινε ένας καραδεξιός επιχειρηματίας. Η Ελλη Παππά, όμως, είχε κάτι να προσφέρει στο σύστημα που αποφάσισε να υπηρετήσει. Κάτι που δεν είχαν άλλοι. Είχε την πένα της και τη μόρφωσή της, την εν γένει συγκρότηση της προσωπικότητάς της και το ότι υπήρξε συντρόφισσα και στη ζωή του Μπελογιάννη.
Αν η Παππά είχε μείνει μόνο στην προσωπική της στροφή, ενδεχομένως να είμαστε επιεικείς μαζί της. Ομως, χρησιμοποίησε και τον Μπελογιάννη. Ελεγε πως αν ζούσε ο Νίκος θα είχε τις ίδιες απόψεις μ’ αυτή. Επειδή ήταν ένα εξαιρετικά μορφωμένο άτομο, ήξερε πολύ καλά πως αυτό που έκανε ήταν βιασμός της Ιστορίας. Ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε το 1952 ως αταλάντευτος κομμουνιστής. Ουδείς έχει το δικαίωμα να εικάζει, χρησιμοποιώντας την πιο χυδαία μεταφυσική, ποιες θα ήταν οι απόψεις του 4-5 δεκαετίες μετά. Ομως, επειδή γνώριζε πως θα τη συνοδεύει η κατηγορία της αποστασίας, η Παππά προσπάθησε να κάνει σπέκουλα με το όνομα του Μπελογιάννη. Κι αυτό είναι δυο φορές ασυγχώρητο.
Οποιος πολιτεύεται, όποιος δημοσιολογεί εκτίθεται στην κριτική. Η Ελλη Παππά, λοιπόν, έφυγε συνοδευόμενη από τα θερμά λόγια της αστικής τάξης, για τους κομμουνιστές όμως ήταν μια ακόμη αποστάτρια.
Π.Γ.
@g_l Καλώς τον/την
Αποστασία ε; Μεγάλη κουβέντα, που για να σταθεί χρησιμοποιεί τον Λένιν, αλλά και πάλι…
Άραγε τι να σημαίνει αποστασία, κατηγόρια που σε ειδικές συνθήκες μπορεί να σημαίνει και εκτελεστικό απόσπασμα;
Για την ομάδα της «Κόντρα», http://www.eksegersi.gr/keimena12/574/apostasia.htm, απ’ όπου μετέφερες το κείμενο, είναι άραγε αποστάτες οι της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ; Μήπως επίσης και για το ΚΚΕ είναι αποστάτες οι της «Κόντρα»;
Ήταν αποστάτες ο Πολύδωρος Δανιηλίδης, ο Ισαάκ Ιορδανίδης, ο Γιάννης Χοντζέας (Αναγέννηση – ΟΜΛΕ), ή αποστάτες ήταν το επίσημο ΚΚΕ;
Μήπως και το ίδιο το ΚΚΕ αποστάτησε με το 10 Συνέδριο του (1978 – Kαταδίκη Στάλιν αποδοχή Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ); Μήπως πάλι το ΚΚΕ αποστάτησε απο την αποστασία με το τελευταίο του συνέδριο;
Άραγε πως μπορεί να ορισθεί αντικειμενικά η αποστασία;
Η Έλλη Παππά πέθανε το 2009 σαν «αποστάτης» για τον Π.Κ. (συγγραφέας από την «Κόντρα») αντίθετα ο Νίκος Μπελογιάννης δεν είναι. Αν εκτελούσαν και την Έλλη Παππά ούτε αυτή θα ήταν αποστάτης.
Τι συμπέρασμα βγαίνει απο αυτό; Δικό σας.
Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι ο κ. Κόινερ (του Μ. Μπρέχτ) τρόμαξε πολύ όταν κάποιος του είπε οτι δεν άλλαξε καθόλου απο την προηγούμενη φορά που τον είδε. Μάλιστα δικαιολόγησε τον τρόμο του λέγοντας : «το να μην αλλάζεις δεν είναι πρόοδος«.
Αν και δεν έχω καταλάβει πως συνδέονται οι ερωτήσεις για την Κόντρα και το «Κ»ΚΕ με την κριτική που κάνει το παραπάνω άρθρο στη δράση της ‘Ελλης Παππά, θα προσπαθήσω να δώσω μερικές σύντομες.
Το ζήτημα του «Κ»ΚΕ και των ηγετών του μπορεί να απαντηθεί εύκολα νομίζω. Ένα ρεβιζιονιστικό σοσιαλσημοκρατικό κόμμα που ιδρυθηκε το ’56 από αποστάτες του κομμουνιστικού κινήματος και καπηλεύεται την ιστορία και τους αγώνες του επαναστατικού ΚΚΕ. Αυτό ήταν και αυτό παραμένει μέχρι σήμερα.
Θεωρώ ότι οι Πολύδωρος Δανιηλίδης, Ισαάκ Ιορδανίδης, Γιάννης Χοντζέας έπαιξαν αρνητικό ρόλο στην υπόθεση της διάσπασης των κομμουνιστικών δυνάμεων μιας και κράτησαν κεντριστική στάση μετά τη διάλυση του επαναστατικού ΚΚΕ.
Όπως και να ‘χει ο καθένας κρίνεται από το σύνολο της ζωής του και η Έλλη Παππά για μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι και το θάνατο της φλέρταρε με τον αντίπλαο στρατόπεδο, αν δεν πέρασε σε αυτό.
Άλλωστε προς τι η τόση προβολή από ΜΜΕ. Την ίδια ώρα μάλιστα που ο θάνατος ηρώων του κομμουνσιτικού και λαικού κινήματος περνάει στην καλύτερη περίπτωση στα ψιλά (π.χ. Αντώνης Βρατσάνος). Τέτοια προβολή «αριστερού» από το θάνατο του ΑΠΟΣΤΑΤΗ Φλωράκη είχαμε να δούμε.
@g_l Σε αυτό το σχόλιό σου, δεν είναι αποστάτες ούτε το ΚΚΕ ούτε οι Πολύδωρος Δανιηλίδης, Ισαάκ Ιορδανίδης και Γιάννης Χοντζέας. Το «ρεβιζιονιστικό σοσιαλσημοκρατικό» και το «έπαιξαν αρνητικό ρόλο», ακόμη και το «φλέρταρε με το αντίπαλο», είναι πολιτική κριτική που διάολε δεν οδηγεί και στο εκτελεστικό απόσπασμα, όπως κάτω από κάποιες συνθήκες η αποστασία.
Πέρα απ’ όλα αυτά κάνεις λάθος για την προβολή του θανάτου του Αντώνη Βρατσάνου. Ακόμη και ο Ριζοσπάστης είχε κάνει αναφορά : http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=4834947&publDate=27/11/2008
Ο Κάρολος Παπούλιας σαν Πρόεδρος της Δημοκρατίας έστειλε συλλυπητήριο μήνυμα στο οποίο ανέφερε : «Ο Αντώνης Βρατσάνος έφυγε όπως έζησε. Με την αξιοπρέπεια και την καρτερικότητα ενός αληθινού ήρωα που προσέφερε στην πατρίδα πολύ περισσότερα από αυτά που του επιστράφηκαν».
Τέλος στις 28 Φεβρουαρίου 2008 απονεμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια στον Αντώνη Βρατσάνο (Αγγελούλη) ο «Ανώτερος Ταξιάρχης του Τάγματος της Τιμής» για την αντιστασιακή δράση του κατά των ξένων στρατευμάτων Κατοχής στα χρόνια 1941-44. Πρόκειται για υψηλή τιμητική διάκριση.
Να σημειώσω εδώ οτι ο Κάρολος Παπούλιας και ο Αντώνης Βρατσάνος συνεργάστηκαν στη Δ. Γερμανία σε ενέργειες ενάντια στην χούντα το διάστημα 1967-1974.
Περισσότερα για τον Αντώνη Βρατσάνο
http://metwpoistorias.blogspot.com/2009/02/blog-post_10.html
Φίλε μου, εγώ δεν είπα ποτέ ότι η αποστασία οδηγεί στο εκτελεστικό απόσπασμα (ίσως μόνο σε πολύ ειδικές συνθήκες, όπως είπες και εσύ, αν και ακόμα και σε τέτοιες συνθήκες -όπως ένας εμφύλιος πόλεμος- οπορτουνιστές όπως ο Βαφειάδης, ο Καραγιώργης, ο Παρτσαλίδης δεν είχαν τέτοια τύχη), εσύ το είπες.
Όσον αφορά το θάνατο του Βρατσάνου, επιμένω ότι πέρασε στα ψιλά μιας και οι εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας το πολύ πολύ να έγραψαν μια παράγραφο η κάθε μια για το θάνατο του (τα χυδαία και προκλητικά άρθρα του «Ρ» που τον παρουσίαζαν ως φίλο του κόμματος δε τα σχολιάζω καν).
Τέλος πάντων, νομίζω ότι δε βγάζει πουθενά η κουβέντα αυτή. Εγώ απλά ανέβασα αυτό το σχόλιο, σαν μια επιπλέον γνώμη για τη δράση της Έλλης Παππά, γνώμη που τυχαίνει να με βρίσκει σε γενικές γραμμές σύμφωνο.
Συνέχισε την καλή δουλειά με το blog. Περιμένω περισσότερες δημοσιεύσεις για το φοιτητικό κίνημα στις αρχές της «μεταπολίτευσης».
@g_l
Ο θάνατος του Βρατσάνου πέρασε στα ψιλά. Τον έμαθαν μόνο αυτοί που διαβάζουν ειδικό τύπο ή τα ψιλά του αστικού. Είναι δε αυτό λογικό.
Ο Φλωράκης ήταν ΓΓ του ΚΚΕ για πάρα πολλά χρόνια στην κεντρική πολιτική σκηνή. Τον γνώριζε όλος ο κόσμος για πολλά χρόνια σε καθημερινό επίπεδο. Είχε ενδιαφέρον λοιπόν η κάλυψη της κηδείας του.
Κάτι ανάλογο και με την Έλλη Παππά. Η αγαπημένη του Μπελογιάννη που πάρα λίγο να εκτελεστεί. Αντιστάθηκε και στον σοσιαλιμπεριαλισμό. Ήταν συγγραφέας. Καλή ομιλήτρια μέχρι τον θάνατό της.
Αν και εσύ g_l, που σου το εύχομαι, στα 90 σου έχεις τέτοια διαύγεια σαν αυτήν της Έλλης Παππά, είναι σίγουρο ότι θα έρθουν και θα σε ρωτήσουν τι γινότανε τον προηγούμενο αιώνα, παρ’ όλο που δεν θα έχεις σχεδόν περάσει απο απόσπασμα ή δεν είχες ερωμένη πχ την Ρόζα Λούξεμπουργκ, που αν τα έχεις αυτά τα δύο σου υπογράφω απο τώρα οτι θα περάσεις γεράματα μέσα στη δημοσιότητα και τις συνεντεύξεις. Θυμήσου τον Στίνα και τον Πάμπλο.
Στα προηγούμενα σχόλια μου προσπάθησα να σου αποδείξω με εργαλείο την διαλεκτική οτι η λέξη αποστάτης είναι υποκειμενική έννοια. Ο Α μπορεί να είναι αποστάτης για τον Β και ο Β αποστάτης για τον Α. Άρα αντικειμενικά αποστάτης δεν υπάρχει παρά μόνο αν είναι αντικειμενικά αποδεδειγμένο πως ο ένας απο τους δύο κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Εγώ δεν θέλω να ξαναπώ ότι ανήκω στην «συνεπή αριστερά». Προτιμώ να μιλάμε και να διαφωνούμε και οι δύο «ασυνεπώς».
Σαν συνέχεια του προηγούμενου μου προβληματισμού και επειδή η λέξη είναι φορτισμένη σε βαθμό που μπορεί, κάτω από κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες, να αφαιρέσει την ζωή ενός ανθρώπου, αναρωτήθηκα, μήπως είναι πολύ βαρύς χαρακτηρισμός για να τον πετάμε έτσι αγόγγυστα. Μήπως θα πρέπει να μιλάμε με πολιτικούς όρους και να αφήσουμε στο χώμα χαρακτηρισμούς.
Κατά τα άλλα καταλαβαίνω απόλυτα τι ακριβώς θέλεις να πεις. Νομίζω ότι θα χρειαστώ στην συνέχεια την βοήθειά σου για θέματα που θα κάνω λάθος ή δεν θα θυμάμαι, αν είσαι σε ηλικία που έζησες την «μεταπολίτευση».