«θέλω να σας θυμίσω κάτι που έλεγα κάποτε : ότι ο Έλληνας πρέπει να αισθανθεί ότι δεν μπορεί να υποχωρήσει πια. Πηγαίνει πίσω, πίσω, πίσω ..και όταν θα ακουμπήσει τον τοίχο τότε γίνεται ή προδότης ή ήρωας. Προσέξτε γιατί η ώρα φτάνει για σας τους νεώτερους. Διαλέξτε!»
…είπε ο Μίκης Θεοδωράκης την ημέρα των γενεθλίων του στον Λυκαβηττό και μου φάνηκε σοφό και όμορφο και ήθελα να το αναμεταδώσω σε ένα ποστ.
Με πρόλαβε ο Χερ Κάπας και άλλοι και δεν το έκανα (δες –> εδώ).
Μετά από λίγες μέρες διάβασα την εμπειρία του Στέλιου Ελληνιάδη στην εφημερίδα «δρόμο» (δες –> εδώ) και βρέθηκα σε μεγάλο δίλημμα. Τι είναι πιο σημαντικό; Η ρήση του Μίκη ή η αδιαφορία του απέναντι στο πρόβλημα των 150 ελλήνων δασκάλων της Ουκρανίας, Ρωσίας και Γεωργίας;
Τελικά, έπρεπε να είχα γράψει ένα θετικό ή ένα αρνητικό κείμενο για εκείνη την βραδιά, την 31.046η βραδιά της ζωής του Μίκη;
Ακόμη, δεν ξέρω…
Κανάλι 
συναμφότερον, Κανάλι!
Συναμφότερον Ζουράρι μου, συναμφότερον. Αλλά, μου χάλασε την αρχική διάθεση!!!
Κοίτα, κρατάμε εύστοχες ρήσεις, δεν ψάχνουμε για καθοδηγητές ή για αγίους. Οπότε…
85 χρόνια χ 365 ημερες/χρόνο = 31.025 βραδιές. Από που βγάζεις 31.046????
@4 ioskefeos Σωστά! 31.025 συν 21 δίσεκτες νύκτες = 31.046
Ψψψ!