Στην πάνω πλατεία θάναι όλοι

 

 

 

 

 

 

Κάποιο Μεγάλο Σάββατο το βράδυ βρεθήκαμε, ως συνήθως, στην πάνω πλατεία. Δεν χρειαζόταν ραντεβού. Μαζευόμαστε κάτω από ένα συγκεκριμένο δέντρο πιο πάνω από τα καφενεία του Πεντοφάναρου.Ο Παναγιώτης ως συνήθως γκρίνιαζε με τα «κωλόπαιδα που θα μας κάψουν με τα βαρελότα».Εγώ είχα πάει παραπέρα και περίμενα υπομονετικά το «Χριστός Ανέστη» δίπλα σε μια άλλη παρέα.

Έρχεται ο Παναγιώτης και μου λέει ειρωνικά και σιγά στο αυτί

– «Μπα; και λαμπάδα με κορδέλα!»

-«Κοίτα – του λέω- εγώ δεν ήρθα εδώ βραδιάτικα για θρησκευτικούς λόγους, περιμένω το «Χριστός Ανέστη» για να φιλήσω τη Νικολέτα.

-«Ποια είναι αυτή;» με ρωτάει με απορία.

-«Η διπλανή μου» απαντώ.

-«Καλά είσαι πολύ μαλάκας! Τι της βρήκες της ζάμπας;» μου λέει.

-«Γούστα είναι αυτά. Γειτόνισσα μου είναι… που θα βρω άλλη ευκαιρία; …στο σούπερ Μάρκετ;»

-«Καλά είσαι τρελός! Ήρθες στην Ανάσταση για να φιλήσεις τη Νικολέτα;»

-«Γιατί; Λίγο το έχεις;».

-«Αυτή, ρε, είναι σα στακοφίσι….. Θα μυρίζουνε τα χνώτα της από τη νηστεία …..Θα βρωμοκοπάει αρώματα και θα σε γιομίσει με αυτά τα λάδια που αλείβουνε το μούτρο τους.»

-«Τη δουλειά σου εσύ! …..Δεν σκοπεύω να δώ όλα τα φιλιά στο τέλος σαν τον Τορνατόρε στο «σινεμά ο Παράδεισος».

Τέτοια λέγαμε ώσπου ξαφνικά νάσου το «Χριστός Ανέστη» και μέσα στον πανικό, φιλάω την Νικολέτα που, εντωμεταξύ, κάτι είχε καταλάβει και χαμογελούσε πονηρά.

-«Μου δίνεις άλλο ένα; – της λέω.

-«Του χρόνου» – μου απαντάει γελώντας.

Πήραμε το δρόμο με κατεύθυνση την χοληστερινούχα μεταμεσονύκτια μαγειρίτσα από εντόσθια θυσιασμένων προβάτων προς εξευμενισμό των θεών.

Ο Παναγιώτης γκρίνιαζε: «Ορίστε τη φίλησες και τι κατάλαβες; …Το χάλασες … Καλά δεν ήταν στο μυαλό σου;»

Μου λέγε και άλλα. Ξόρκιζε την «πραγματική πραγματικότητα», όπως του άρεσε να λέει, και διαφωνούσαμε.

Πέρασε καιρός και μια των ημερών, παραμονές του προηγούμενου Πάσχα, βρίσκω ένα mail με το παρακάτω βιντεάκι. Τόφτιαξε και μου το έστειλε. Το φύλαξα σε έναν φάκελο με τίτλο «Παναγιώτης Περιστέρης».

Το θυμήθηκα σήμερα και είπα να το μοιραστώ.

 

Για να δείτε το βιντεάκι που έχει ανεβάσει ο Τροβατόρε κάντε μια βόλτα από το blog του.

 

 

Πηγή ο φίλος «Τροβατόρε» από την Κέρκυρα –> εδώ

 

 

Πόσο τον ζηλεύω αυτές τις μέρες που θα ακούει τον Αμλέτο και το Adagio του Albinoni από την παλαιά φιλαρμονική, ενώ θα πίνει μπύρα ή ούζο με μεζέ στου Ζήσιμου.

 

 

 

 

Αμλέτος

 

 

 

Adagio του Albioni

 

 

 

Σε ένα κείμενο του Νίκου Δήμου διαβάζω…
Μουσική στην Κέρκυρα – που έχει περισσότερες φιλαρμονικές από κινηματογράφους. (Ένας ορισμός του πολιτισμού; Όταν οι ασκούντες την τέχνη ξεπερνάνε τους θεατές;) Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάποιο πρώτο πρωινό ξύπνημα σ’ ένα παλιό, πανύψηλο ξενοδοχείο της Σπιανάδας, όταν από κάθε παράθυρο ακουγόταν και άλλη μπάντα.
…περισσότερα στην Ρεγγίνα