Ο Θανάσης Βέγγος , ο άνθρωπος που όλοι/ες γνωρίσαμε και αγαπήσαμε μέσα από την μεγάλη Οθόνη, ο άνθρωπος που μας χάρισε ατέλειωτες στιγμές γέλιου , ο άνθρωπος που μας δίδαξε με σεμνό τρόπο πως πρέπει να είναι ο άνθρωπος, δεν είναι πια κοντά μας.
Πήρε τον δρόμο που δεν έχει επιστροφή, με την γνωστή βιασύνη, το γέλιο και την θλίψη που διακρίναμε – όταν στην μεγάλη οθόνη πρόβαλε το ΤΕΛΟΣ – στο βάθος των ματιών του.
Αυτοδίδακτος ηθοποιός, βιοπαλαιστής, αγωνιστής της αντίστασης, σεμνός πάντα, έδωσε απλόχερα γέλιο και χαρά σε όλες τις γενιές, αγάπησε και αγαπήθηκε από όλες τις γενιές.
Αγάπησε και τίμησε ιδιαίτερα τους Νεοφαληριώτες/ίσες.
που από σήμερα νοιώθουν πιο μόνοι .
Εμείς, το Λιμάνι της Αγωνίας, που τον αισθανόμασταν πάντα
συμπαραστάτη στις προσπάθειες μας θα τον θυμόμαστε πάντα, με αγάπη.
Είναι μια σκηνή από την επόμενη ταινία (που την βρήκα στο καλό αφιέρωμα στους Παραλληλογράφους), που με έκανε να καταλάβω, οταν την πρωτοείδα, τον Θανάση Βέγγο. Είναι λίγα δευτερόλεπτα ερμηνείας με τον Θανάση Βέγγο να κοιτά κατάματα τον «θεό» έχοντας στα χέρια του το σκοτωμένο παιδί, θύμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Από το 2:00 έως το 2:37. Μέσα από αυτή την τραγική ερμηνεία κατάλαβα τι έβλεπα από μικρός, όλα τα προηγούμενα χρόνια από τον κωμικό Θανάση Βέγγο.
Αλλος ενας εφυγε.. Η Ελλαδα φτωχαινει κι αλλο… Με το φαναρι θα τους ψαχνουμε σε λιγο , και θα λεμε «Που εισαι καλε μου Ανθρωπε» …
ας ειναι ελαφρυ το χωμα που τον σκεπαζει …
Δεν έφυγε, Λιακάδα, ο καλός αυτός άνθρωπος.
Εχει χαραχθεί στις πιό όμορφες από τις αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων.
Είναι μια ρυτίδα στο χαμόγελό μας.
Τώρα μας κοιτάς με κατανόηση, με συμπάθεια…
ίσως με κάποια λύπη γιατί εσύ προσπάθησες….
και πέτυχες πολλά, κόντρα σ’ όσα άλλοι μας αφαιρούν…
μας έκανες και ξεχνούσαμε, μαζί σου γινόμασταν παιδιά,
γελούσαμε, καλέ μας Άνθρωπε, επειδή εσύ το ήθελες και το προκαλούσες,
επειδή το γέλιο που μας πρόσφερες ήταν άδολο, ήταν ζωογόνο,
τώρα, καλέ μας Άνθρωπε, θα λέμε στα εγγόνια μας για σένα, θα νοσταλγούμε,
θα λέμε στα εγγόνια μας, πως ήμασταν τυχεροί που σ’ είχαμε τόσο κοντά μας,
συνέχεια δίπλα μας, θα λέμε ο ένας στον άλλον, πως εσύ έδωσες πολλά σ’ όλους μας,
τώρα καλέ μας Άνθρωπε ήμαστε ακόμα πιο φτωχοί χωρίς εσένα, όσο και να αισθανόμαστε προνομιούχοι,
γιατί τη χαρά που πρόσφερες δεν μπορεί κανείς να μας την πάρει… άμε λοιπόν στο καλό.
Κανάλι 
Στο καλό …
ΑΠΛΟΣ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ,ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ,ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΤΡΕΞΙΜΟ ,ΚΩΜΙΚΟΣ , ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΣ ΑΛΛΑ ΜΗΠΩΣ ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ
ΑΝΤΙΟ ΚΑΛΕ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΕ
Δεν ξεχνιέται η σκηνή που γύρισε κατεψυγμένος απο την Γερμανία.
@1 Ειδικά για σένα γιατρέ μου
@2 Καλώς τον Κώστα
@3 Φίλε ilTrovatore τι κάνει η ΣΟΛ σου; κατάφερες να την κουρδίσεις ή ακόμη φαλτσάρει;
Η σκηνή με το ψυγείο…
Πειραιάς 3/5/2011 –
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Αντίο, καλέ μας Ανθρωπε
Ο Θανάσης Βέγγος , ο άνθρωπος που όλοι/ες γνωρίσαμε και αγαπήσαμε μέσα από την μεγάλη Οθόνη, ο άνθρωπος που μας χάρισε ατέλειωτες στιγμές γέλιου , ο άνθρωπος που μας δίδαξε με σεμνό τρόπο πως πρέπει να είναι ο άνθρωπος, δεν είναι πια κοντά μας.
Πήρε τον δρόμο που δεν έχει επιστροφή, με την γνωστή βιασύνη, το γέλιο και την θλίψη που διακρίναμε – όταν στην μεγάλη οθόνη πρόβαλε το ΤΕΛΟΣ – στο βάθος των ματιών του.
Αυτοδίδακτος ηθοποιός, βιοπαλαιστής, αγωνιστής της αντίστασης, σεμνός πάντα, έδωσε απλόχερα γέλιο και χαρά σε όλες τις γενιές, αγάπησε και αγαπήθηκε από όλες τις γενιές.
Αγάπησε και τίμησε ιδιαίτερα τους Νεοφαληριώτες/ίσες.
που από σήμερα νοιώθουν πιο μόνοι .
Εμείς, το Λιμάνι της Αγωνίας, που τον αισθανόμασταν πάντα
συμπαραστάτη στις προσπάθειες μας θα τον θυμόμαστε πάντα, με αγάπη.
Το Λιμάνι της Αγωνίας
Είναι μια σκηνή από την επόμενη ταινία (που την βρήκα στο καλό αφιέρωμα στους Παραλληλογράφους), που με έκανε να καταλάβω, οταν την πρωτοείδα, τον Θανάση Βέγγο. Είναι λίγα δευτερόλεπτα ερμηνείας με τον Θανάση Βέγγο να κοιτά κατάματα τον «θεό» έχοντας στα χέρια του το σκοτωμένο παιδί, θύμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Από το 2:00 έως το 2:37. Μέσα από αυτή την τραγική ερμηνεία κατάλαβα τι έβλεπα από μικρός, όλα τα προηγούμενα χρόνια από τον κωμικό Θανάση Βέγγο.
Αλλος ενας εφυγε.. Η Ελλαδα φτωχαινει κι αλλο… Με το φαναρι θα τους ψαχνουμε σε λιγο , και θα λεμε «Που εισαι καλε μου Ανθρωπε» …
ας ειναι ελαφρυ το χωμα που τον σκεπαζει …
[youtube.com/watch?v=deMj3J2g9NQ&feature=player_embedded#at=23]
στη μνημη αυτου που μας εχει χαρισει τοσο γελιο!
Δεν έφυγε, Λιακάδα, ο καλός αυτός άνθρωπος.
Εχει χαραχθεί στις πιό όμορφες από τις αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων.
Είναι μια ρυτίδα στο χαμόγελό μας.
Τώρα μας κοιτάς με κατανόηση, με συμπάθεια…
ίσως με κάποια λύπη γιατί εσύ προσπάθησες….
και πέτυχες πολλά, κόντρα σ’ όσα άλλοι μας αφαιρούν…
μας έκανες και ξεχνούσαμε, μαζί σου γινόμασταν παιδιά,
γελούσαμε, καλέ μας Άνθρωπε, επειδή εσύ το ήθελες και το προκαλούσες,
επειδή το γέλιο που μας πρόσφερες ήταν άδολο, ήταν ζωογόνο,
τώρα, καλέ μας Άνθρωπε, θα λέμε στα εγγόνια μας για σένα, θα νοσταλγούμε,
θα λέμε στα εγγόνια μας, πως ήμασταν τυχεροί που σ’ είχαμε τόσο κοντά μας,
συνέχεια δίπλα μας, θα λέμε ο ένας στον άλλον, πως εσύ έδωσες πολλά σ’ όλους μας,
τώρα καλέ μας Άνθρωπε ήμαστε ακόμα πιο φτωχοί χωρίς εσένα, όσο και να αισθανόμαστε προνομιούχοι,
γιατί τη χαρά που πρόσφερες δεν μπορεί κανείς να μας την πάρει… άμε λοιπόν στο καλό.
Καλώς ήρθες καπετάνιο μου.
Όπως τα λες είναι.
Έφυγε ένας άνθρωπος που πρόσφερε χαρά και συγκίνηση.