Πηγή Μέτωπο –> εδώ
(…) Έχει νόημα να παραμείνουν οι αριστεροί βουλευτές στη Βουλή την ώρα της ψηφοφορίας; Κατά τη γνώμη μου όχι. Κανένα βουλευτή δεν θα πείσουν με τις αγορεύσεις τους, άλλοι παράγοντες καθορίζουν την ψήφο του καθενός. Από τη στιγμή που ο κόσμος είναι στους δρόμους, θα θεωρηθούνΑντιπολίτευση της Αυτής Μεγαλειότητος (Her Majesty’s Opposition), θα θεωρηθεί ότι έδωσαν τη μάχη για την τιμή των όπλων και μόνο. (…)
Σήμερα Κυριακή μπαίνουμε στην τελική ευθεία για την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. Στους κόλπους της εξουσίας έχουν επιστρατευθεί όλα τα μέσα για να ψηφιστεί: από τις πιέσεις προς τη Νέα Δημοκρατία των ευρωπαίων συνεταίρων της στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, μέχρι υφυπουργοποιήσεις απρόθυμων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ.
Το σκηνικό θυμίζει τα Ιουλιανά του 1965. Και τότε ο «συμμαχικός παράγων» ενέτεινε τις πιέσεις προς την Ένωση Κέντρου, και τότε η Αριστερά της Ένωσης Κέντρου (π.χ. Τσιριμώκος, Κοθρής) τροφοδοτούσε με στελέχη τις κυβερνήσεις αποστατών: Μια βδομάδα μετά από έναν πύρινο λόγο εναντίον των «κατεψυγμένων πρωθυπουργών» ο Τσιριμώκος διαδέχτηκε τον Αθανασιάδη-Νόβα στη θέση του ανακτορικού πρωθυπουργού – ενώ ο Παντελής Οικονόμου μόνον υφυπουργός ορκίστηκε, σβήνοντας τις αντιμνημονιακές κορώνες από την ιστοσελίδα του. Και τότε και τώρα ο λαός –κάποιος λαός- στους δρόμους, με συνθήματα που ξεπερνούσαν την επίσημη γραμμή των κομμάτων (τότε: δε σε θέλει ο λαός, παρ’τη μάνα σου και μπρος!).
Προφανώς είναι τελείως διαφορετικές οι συνθήκες τότε και τώρα, και δε λείπουν κι αυτοί που έχουν άλλη ανάγνωση (βλέπε Πάγκαλος), και καυτηριάζουν ως αποστάτες όχι τους βουλευτές που κουρελιάζουν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις προς το λαό, αλλά αυτούς που σκέφτονται να μην πιουν το ποτήρι της ξεφτίλας μέχρι τον πάτο και να μην υπακούσουν στην κομματική γραμμή. Όμως, πέρα από τις επιφανειακές ή υποκειμενικές ομοιότητες υπάρχει κάτι βαθύτερα κοινό: ο ρόλος του Κοινοβουλίου.
Πράγματι, και τότε και τώρα (και σε αρκετές άλλες κρίσιμες στιγμές: άρθρο 16, ασφαλιστικό), η Βουλή δεν αποφασίζει αλλά επικυρώνει αποφάσεις. Οι αποφάσεις παίρνονται, είτε από επιτελεία είτε από κάποιους βουλευτές με προσωπική επιλογή, όχι βάσει των αγορεύσεων εντός Κοινοβουλίου, αλλά βάσει των πιέσεων που ασκούνται έξω από τους τοίχους του. Και αυτό συμβαίνει όταν επικρατεί η γενική αίσθηση ότι παίζεται κάτι το σοβαρό, όταν το επίμαχο θέμα χωρίζει την κοινωνία σε δύο στρατόπεδα, όταν οι άνθρωποι δυσκολεύονται να μείνουν αμέτοχοι. Στη Βουλή απλώς παίζεται ένα θεατρικό έργο που έχει γραφτεί αλλού.
Σήμερα παίζεται το έργο «Ποιος θα πληρώσει: ο κόσμος της εργασίας ή το χρηματιστικό κεφάλαιο;». Οι δύο αντιμαχόμενες δυνάμεις, ασκούν τις μέγιστες δυνατές πιέσεις. Η λαϊκή αντίδραση στην αντικοινωνική επίθεση μπορεί να καθυστέρησε ενάμιση χρόνο, όμως τώρα υπάρχει και εκδηλώνεται στις πλατείες, πολύμορφα, πρωτότυπα, αλλά υπάρχει και ήδη εμπόδισε την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου μία φορά. Θα τα καταφέρει και δεύτερη; Αυτό είναι το σημερινό στοίχημα.
Η αριθμητική πλειοψηφία για την υπερψήφιση υπάρχει στη Βουλή – κι αν αποσκιρτήσουν κάποιοι Πασόκοι, θα βρεθούν πρόθυμοι αντικαταστάτες. Για να ανατραπεί αυτό, χρειάζεται έξοδος από τη λογική της απλής αριθμητικής: Μέγιστη πίεση προς κάθε βουλευτή από την εκλογική του βάση αφενός, μέγιστη μαζικότητα στην πλατεία τις μέρες της συζήτησης στη Βουλή αφετέρου.
Έχει νόημα να παραμείνουν οι αριστεροί βουλευτές στη Βουλή την ώρα της ψηφοφορίας; Κατά τη γνώμη μου όχι. Κανένα βουλευτή δεν θα πείσουν με τις αγορεύσεις τους, άλλοι παράγοντες καθορίζουν την ψήφο του καθενός. Από τη στιγμή που ο κόσμος είναι στους δρόμους, θα θεωρηθούν Αντιπολίτευση της Αυτής Μεγαλειότητος (Her Majesty’s Opposition), θα θεωρηθεί ότι έδωσαν τη μάχη για την τιμή των όπλων και μόνο.
Προφανώς δεν θα’λεγα τα ίδια αν δεν υπήρχε το κίνημα των πλατειών. Από τη στιγμή όμως που υπάρχει, είναι απαραίτητο να διατηρηθεί, να ενισχυθεί, να περάσει σε ανώτερές μορφές αυτοοργάνωσης. Να συνεχίσει και μετά τη μεθαυριανή ψηφοφορία. Η στάση της Αριστεράς στη Βουλή μπορεί να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση – ή προς την αντίθετη.
Θεωρώ απαραίτητο να υπάρχει από μεριάς των αριστερών βουλευτών αποχώρηση από την ψηφοφορία της Βουλής, καταγγελία του στημένου παιχνιδιού προς όφελος των «κακών» (ας βάλει ο καθείς την ονομασία που θέλει, πλουτοκρατία, αντίδραση, καπιταλισμός, κτλ.), δήλωση ότι ο αγώνας συνεχίζεται. Ας εξαντλήσουν τα διαδικαστικά τερτίπια, τις αγορεύσεις για την τηλεόραση της Βουλής, ας αφήσουν έναν τοποτηρητή για κάθε κόμμα την ώρα της ψηφοφορίας. Να φύγουν όμως, και να κατέβουν στην πλατεία. Και μια μονομερής κίνηση σε σχέση με τις βουλευτικές αποζημιώσεις ή τις κομματικές χρηματοδοτήσεις κάθε άλλο παρά θα έβλαπτε.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι πληροφορίες μου είναι ότι τα επιτελεία της Αριστεράς προσανατολίζονται στο να παραμείνουν οι βουλευτές τους στην ψηφοφορία. Θεωρώ ότι πρόκειται για μια στάση που απομακρύνει την οργανωμένη Αριστερά από τον κόσμο των πλατειών, και που συντελεί στην αποδυνάμωση και των δύο.
Υπάρχει δυνατότητα αποτελεσματικής πίεσης προς τα επιτελεία; Αν όσοι συμμεριζόμαστε τις παραπάνω απόψεις είμαστε λίγοι, προφανώς δεν υπάρχει. Αν όμως είμαστε αρκετοί, έχει σημασία αυτή η πίεση να εξασκηθεί μέσα στις επόμενες 24 ώρες, βία 48, μπας και κάτι αλλάξει. Τα μικρά λιθαράκια φτιάχνουν τα μεγάλα οικοδομήματα, κι ο καθένας μπορεί να προσθέσει το δικό του…
Κανάλι 