
.
Το δόγμα Τρούμαν
.
.
Της Μαρίας Πετρίτση
από την εφημερίδα «δρόμος της Αριστεράς«
.
.
Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου με ξαφνιάζουν κάθε μέρα και πιο πολύ. Όλο και πιο δυσάρεστα. Φτάσαμε στον Ιούλιο του 2011 και τίποτε στον ορίζοντα δεν μου φαίνεται φωτεινό –νιώθω σαν να οδεύουμε προς το τέλος του κόσμου. Το καλοκαίρι μου αγκομαχά. Η χώρα μου ψυχορραγεί, το μέλλον με βαραίνει σαν μαύρο σύννεφο ή σαν διπλός πέλεκυς που κρέμεται πάνω από το ζαλισμένο μου κεφάλι. Το αύριο μοιάζει με αγχόνη που περιμένει να μου στρίψει το λαιμό. Απελπισία.
Κάθε βράδυ, σχεδόν, εδώ και ενάμιση μήνα, περνάω τη ζωή μου ανάμεσα στις δύο πλατείες. Για την ακρίβεια, στην ίδια πλατεία περιφέρω την μελαγχολία μου, πότε στο πάνω μέρος και πότε στο κάτω της. Η πλατεία Συντάγματος, με τα δύο επίπεδά της, μου θυμίζει ζωντανό οργανισμό. Όχι μεταφορικά -κυριολεκτικά εννοώ. Το κεφάλι και τα πόδια. Η καρδιά και οι πνεύμονες. Οι λέξεις και οι σκέψεις δεμένες μεταξύ τους με την ίδια θαυμαστή κόλλα της ύπαρξης.
Με έρωτα για την ζωή, με πείσμα ενάντια στον θάνατο. Και αυτό μου φαίνεται σπουδαίο.