Το δόγμα Τρούμαν

.
.

Κύριε Πρόεδρε, κύριε Πρόεδρε της Βουλής, Μέλη του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών:
.

Η σοβαρότητα της κατάστασης που αντιμετωπίζει ο κόσμος σήμερα απαιτεί την εμφάνισή μου πριν από την προγραμματισμένη σύνοδο του Κογκρέσου. Η εξωτερική πολιτική και η εθνική ασφάλεια της χώρας είναι σύνθετη. Μια πτυχή της παρούσας κατάστασης, την οποία σας παρουσιάζω αυτή τη στιγμή για να την εξετάσετε ώστε να αποφασίσετε, αφορά την Ελλάδα και την Τουρκία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν λάβει από την ελληνική κυβέρνηση επείγουσα έκκληση για χρηματοπιστωτική και οικονομική βοήθεια. Προκαταρκτικές εκθέσεις από την Αμερικανική Οικονομική Αποστολή (American Economic Mission) στην Ελλάδα και εκθέσεις του Αμερικανού Πρέσβη στην Ελλάδα επιβεβαιώνουν τη δήλωση της Ελληνικής Κυβέρνησης ότι η βοήθεια είναι επιτακτική, αν θέλουμε η Ελλάδα να επιβιώσει ως ελεύθερο έθνος.Δεν πιστεύω ότι ο αμερικανικός λαός και το Κογκρέσο επιθυμούν να κλείσουν τα αυτιά τους στην έκκληση της ελληνικής κυβέρνησης. Η Ελλάδα δεν είναι μια πλούσια χώρα. Η έλλειψη επαρκών φυσικών πόρων πάντα ανάγκαζε τον ελληνικό λαό να εργαστεί σκληρά για να τα καταφέρει. Από το 1940, αυτή η εργατική χώρα, που αγαπά την ειρήνη έχει υποστεί εισβολή, με αποτέλεσμα νε έχει τέσσερα χρόνια σκληρής εχθρικής κατοχής με έντονες εσωτερικές συγκρούσεις.

.

Μια άλλη άποψη της πλατείας

Οι νύχτες στο Σύνταγμα είναι ο,τι καλύτερο συμβαίνει στην Αθήνα

.
Της Μαρίας Πετρίτση
από την εφημερίδα «δρόμος της Αριστεράς«

.

.

Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου με ξαφνιάζουν κάθε μέρα και πιο πολύ. Όλο και πιο δυσάρεστα. Φτάσαμε στον Ιούλιο του 2011 και τίποτε στον ορίζοντα δεν μου φαίνεται φωτεινό –νιώθω σαν να οδεύουμε προς το τέλος του κόσμου. Το καλοκαίρι μου αγκομαχά. Η χώρα μου ψυχορραγεί, το μέλλον με βαραίνει σαν μαύρο σύννεφο ή σαν διπλός πέλεκυς που κρέμεται πάνω από το ζαλισμένο μου κεφάλι. Το αύριο μοιάζει με αγχόνη που περιμένει να μου στρίψει το λαιμό. Απελπισία.

Κάθε βράδυ, σχεδόν, εδώ και ενάμιση μήνα, περνάω τη ζωή μου ανάμεσα στις δύο πλατείες. Για την ακρίβεια, στην ίδια πλατεία περιφέρω την μελαγχολία μου, πότε στο πάνω μέρος και πότε στο κάτω της. Η πλατεία Συντάγματος, με τα δύο επίπεδά της, μου θυμίζει ζωντανό οργανισμό. Όχι μεταφορικά -κυριολεκτικά εννοώ. Το κεφάλι και τα πόδια. Η καρδιά και οι πνεύμονες. Οι λέξεις και οι σκέψεις δεμένες μεταξύ τους με την ίδια θαυμαστή κόλλα της ύπαρξης.

Με έρωτα για την ζωή, με πείσμα ενάντια στον θάνατο. Και αυτό μου φαίνεται σπουδαίο.