(από ένα πραγματικό σημερινό διάλογο)
«Φαίνεσαι κουρασμένος» του λέω.
Του το έχω πει τόσες φορές τα τρία τελευταία χρόνια που έχει καταντήσει πλέον μονότονο, αλλά κάθε φορά αντιδρά με ένα χαμόγελο, που όμως σήμερα το συνόδευσε με την φράση : «Εμίλ Ζάτοπεκ».
«Είσαι μικρός για να τον θυμάσαι» μου λέει, και μου εξήγησε :
«Ο Εμίλ Ζάτοπεκ ήταν ίνδαλμα μου από τότε που ήμουν παιδί. Ήταν Τσέχος αθλητής μεγάλων αποστάσεων ένας από τους σπουδαιότερους αθλητές του 20ου αιώνα. Το 1968, παρότι ο ίδιος υπηρετούσε ως αξιωματικός στο στρατό της Τσεχοσλοβακίας, πήρε θέση μαζί με τον εξεγερμένο λαό στην Άνοιξη της Πράγας. Μετά την καταστολή της εξέγερσης καθαιρέθηκε από τον στρατό κι υποχρεώθηκε να δουλέψει ως οδοκαθαριστής. Οι αντιδράσεις της διεθνούς κοινότητας και των Τσεχοσλοβάκων, είχαν αποτέλεσμα να μετατεθεί σε νέα θέση σαν κλητήρας σε υπουργείο. Μετά από χρόνια αποκαταστάθηκε, τιμήθηκε κλπ κλπ…
Ήταν τόσο σημαντικός για μένα που το 2000, αν θυμάμαι καλά, που έτυχε να είμαι στην Πράγα και έμαθα ότι ήταν γέρος και βαριά άρρωστος σε νοσοκομείο, θέλησα να τον επισκεφτώ, αλλά δεν τα κατάφερα. Μετά από λίγο πέθανε.»
«Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, αλλά που κολλάει στην συζήτησή μας ο Ζάτοπεκ;» τον ρώτησα.
«Το χαρακτηριστικό του Εμίλ Ζάτοπεκ ήταν ότι από την αρχή σχεδόν του αγώνα σου έδινε την αίσθηση ότι δεν αντέχει άλλο και σε λίγο θα καταρρεύσει, όμως αυτό ήταν μια ψευδαίσθηση, ίσως ήταν το ιδιαίτερο αγωνιστικό του στυλ, που εξ αιτίας του πήρε και το όνομα «ο άνθρωπος- ατμομηχανή».»
Δεν είναι λοιπόν κούραση αλλά το «ιδιαίτερο αγωνιστικό στυλ» …του φίλου μου!
Καναλιώτης
Κανάλι 