του Κορνήλιου Καστοριάδη
Διάλεξη πού δόθηκε στό Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο Θεσσαλονίκης στίς 22 Φεβρουάριου 1992, βασισμένη στήν προσφορά τοῦ συγγραφέα στό Ἀφιέρωμα στόν Κωνσταντῖνο Δεσποτόπουλο, Ἐκδόσεις Παπαζήση, ‘Ἀθήνα, 1991, σέλ. 205-224.
Τοῦ Κωνσταντίνου Δεσποτόπουλου
μικρόν ἀντίδωρον, ἄνθ’ ὧν…
Τό ἐρώτημα «τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος» εἶναι πάντα, ἔμμεσα ἤ ἄμεσα, παρόν στήν ἀθηναϊκή τραγωδία. Μέ ἰδιαίτερη σαφήνεια καί ἔνταση τίθεται — καί παίρνει ἀπάντηση — μέσα σέ δύο ἀπ’ τίς πιό σημαντικές, καί ἀριστουργηματικές, τραγωδίες: τόν Προμηθέα Δεσμώτη τοῦ Αἰσχύλου (πιθανότατα ἕνα ἀπ’ τά τελευταία ἔργα τοῦ ποιητῆ, γύρω στά 460) καί τήν Ἀντιγόνη τοῦ Σοφοκλέους (σχεδόν βέβαια χρονολογημένη τό 442 ἤ 443).
Οἱ ἀπάντησεις πού δίνουν στό θεμελιακό αὐτό γιά ὅλον τόν ἑλληνικό πολιτισμό ἐρώτημα οἱ δύο τραγωδίες εἶναι, ὅπως θά προσπαθήσω νά δείξω, τελείως ἀντίθετες. Ἡ διαφορά αὐτή δέν μπορεῖ νά ἀποδοθεῖ μόνο στήν ἀτομική στάση τῶν δύο ποιητῶν. Παρά τό μικρό χρονικό διάστημα πού χωρίζει τά δύο ἔργα —περίπου εἴκοσι χρόναι — ἡ διαφορά ἐκφράζει καί εἶναι συνυπόστατη μέ τόν ἀνήκουστο ρυθμό τῆς πνευματικῆς δημιουργίας στήν δημοκρατική Ἀθήνα, μέ τόν ὁλοένα καί ριζικότερο παραμερισμό τῶν παραδοσιακῶν παραστάσεων καί μέ τήν ἐπέκταση καί ἐμβάθυνση τῆς ἀνθρώπινης αὐτογνωσίας. Εἶναι κατά κάποιο τρόπο ἀνάλογη μέ τήν διαφορά Ἡροδότου-Θουκυδίδη καί τήν προαναγγέλλει εἴκοσι – τριάντα χρόνια πρίν.