Εκποιούν το κτήριο της οδού Μπουμπουλίνας 20-22

Η αγορά του (επί υπουργίας Μερκούρη) είχε συμβολικό χαρακτήρα – και ήταν μια κίνηση εξαγνισμού του, λόγω της χρήσης του ως κέντρο βασανισμού σε διάφορες περιόδους. Γι’ αυτό και μόνο έχουμε υποχρέωση να το διατηρήσουμε υπό κρατική ιδιοκτησία. Αλλά αυτό, όπως και πολλά άλλα είναι λεπτομέρειες, για τους εγχώριους και αλλοδαπούς τροϊκανούς.

Στο μυαλό της Ελληνικής Αστυνομίας

.
Στην πιο πάνω φωτογραφία, η οποία συνοδεύει άρθρο με τίτλο «Από πάλη σώμα με σώμα τα τραύματα των συλληφθέντων στο Βελβεντό» βλέπουμε τρεις από τους τέσσερις συλληφθέντες για τις ληστείες στο Βελβεντό.

.

«Βλέπουμε» είναι τρόπος του λέγειν, διότι οι δύο έχουν πλήρως καλυμμένα πρόσωπα, ενώ ο τρίτος φοράει σκούφο που καλύπτει ένα μέρος του κεφαλιού του, ενώ το υπόλοιπο είναι μες στα αίματα (είχε γίνει μάχη σώμα με σώμα λέμε, με γυμνά χέρια τους συνέλαβαν τους πάνοπλους τρομοκράτες τα θηρία, οι «ρωμαλέοι» της ΕΛΑΣ).

.

Ο λόγος που φορούν όλοι κουκούλες ενώ μόλις έχουν συλληφθεί είναι προφανής: είναι ζήτημα ασφάλειας να μη δουν τα πρόσωπά τους αυτοί που τους συνέλαβαν, και που ποζάρουν στη φωτό και στο βίντεο που έδωσε στην δημοσιότητα η ΕΛΑΣ τείνοντας τις κάνες αυτομάτων πάνω τους ενώ αυτοί είναι υποτίθεται με χειροπέδες και τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα (ο φόβος για τα θηρία τους τρομοκράτες τους έπιασε αναδρομικά ένα πράμα, «μην κινείσαι!», «εκινήθης!» και τα τοιαύτα).

.

Εξαγνισμός των βασανισμών; Όχι ευχαριστώ!

Του Σλαβόι Ζίζεκ

Να πώς με επιστολή της προς τους Los Angeles Times, η Κάθριν Μπίγκελοου, δικαιολογεί την παρουσίαση στην ταινία «Zero Dark Thirty» των μεθόδων βασανισμού που χρησιμοποίησαν κυβερνητικοί πράκτορες για τη σύλληψη και εκτέλεση του Οσάμα μπιν Λάντεν: «Οσοι δουλεύουμε στον χώρο των τεχνών, γνωρίζουμε ότι απεικόνιση δεν σημαίνει και αποδοχή. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, κανένας καλλιτέχνης δεν θα μπορούσε να ζωγραφίσει απάνθρωπες πρακτικές, κανένας συγγραφέας να γράψει γι’ αυτές και κανένας σκηνοθέτης να εντρυφήσει στα ακανθώδη ζητήματα της εποχής μας».

Αλήθεια; Χωρίς να λειτουργούμε σαν θεωρητικολογούντες ιδεαλιστές ηθικολόγοι και με πλήρη επίγνωση της επείγουσας ανάγκης να αντιμετωπίζονται οι απρόβλεπτες τρομοκρατικές ενέργειες, δεν θα έπρεπε τουλάχιστον να προσθέσουμε ότι ο βασανισμός ενός ανθρώπου είναι από μόνος του κάτι τόσο βαθιά συγκλονιστικό που ακόμα και η ουδέτερη απεικόνισή του- δηλαδή ο «εξαγνισμός» αυτής της τρομακτικής διάστασης- συνιστά έτσι κι αλλιώς μια μορφή αποδοχής;