Τρολ με δελτίο παροχής

 

«Σας παίρνω γιατί ντρέπομαι και νιώθω την ανάγκη να σας το πω. Ήμουν φοιτητής σας, αλλά, τι να κάνω, αυτήν τη δουλειά βρήκα». Κάπως έτσι ξεκίνησε η τηλεφωνική μου συνομιλία με απόφοιτο του τμήματός μου (του Πανεπιστημίου Αθηνών) μερικές ώρες μετά την ανάρτηση άρθρου μου για συγκεκριμένη τράπεζα με θέμα τη συγκάλυψη παρανομιών της (και, μάλιστα, την επιβράβευσή της με δημόσια περιουσία) από την κυβέρνηση, την Τράπεζα της Ελλάδος και την Τρόικα.  

του Γιάννη Βαρουφάκη
05 Απρ. 2014

Το άρθρο είχε γραφτεί την προ-προηγούμενη μέρα και, προς έκπληξή μου, αν και στάλθηκε έγκαιρα, δεν είχε αναρτηθεί. Μου είπαν από την «αρχισυνταξία» του συγκεκριμένου ιστότοπου ότι υπήρξε μια «διστακτικότητα», καθώς η εν λόγω τράπεζα ήταν χορηγός του. Δύο ώρες μετά την εντονότατη απάντησή μου, μου ανακοινώθηκε ότι επρόκειτο για «παρεξήγηση» και ότι το άρθρο θα ανέβαινε κανονικά με μια μέρα καθυστέρηση. Όπερ και εγένετο.

Από Γενάρη σε Γενάρη

του Γιάνη Βαρουφάκη       @yanisvaroufakis

.

Πόσο θα ήθελα το πρώτο άρθρο της χρονιάς να μην είναι αυτό που θα ξετυλιχθεί στις επόμενες αράδες. Πόσο ονειρευόμουν, στις μέρες των διακοπών, να γράψω ένα άλλο άρθρο από αυτό που ξέρω ότι θα προκύψει πιο κάτω. Πόσο ευχόμουν να μην υπάρξει Παρασκευή που άλλο ένα Δελτίο Κρίσης θα φιλοξενείται στις σελίδες του protagon.gr, και που θα θυμίζει κατάλογο αστοχιών, πρόκριμα νέων δεινών, προειδοποίηση για φρέσκες αποτυχίες της ευρωπαϊκής ηγεσίας.

Βέβαια, στις μέρες των διακοπών, όταν όλες αυτές οι ευχές γεννιόντουσαν, ήξερα ότι τίποτα δεν θα άλλαζε μόνο και μόνο επειδή προστέθηκε άλλο ένα ψηφίο στην ημερομηνία. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να σας ευχηθώ ο κόσμος όλος να θυμίζει, καθ’ όλη την διάρκεια του 2012, ένα Βέλγιο σε μόνιμες Χριστουγεννιάτικες διακοπές. Γιατί; Πρώτον, επειδή στις Χριστουγεννιάτικες διακοπές οι χρηματαγορές είτε είναι κλειστές είτε υπολειτουργούν – οπότε και παύει η αγωνία για τα spreads, τα CDS κλπ. Και, δεύτερον, επειδή το Βέλγιο δεν έχει κυβέρνηση και, συνεπώς, δεν μπορεί να εφαρμόσει σκληρή λιτότητα. Ωραία δεν θα ήταν όλη η Ευρώπη να είναι ένα Βέλγιο και οι αγορές να είναι σε μόνιμες διακοπές;

 

Δραχμή;

του Γιάννη Βαρουφάκη

Το ευρώ πεθαίνει. Για αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Οι λόγοι έχουν εξηγηθεί πολλές φορές και δεν χρειάζεται να τους επανα-εξηγήσουμε εδώ (για όσους χρειάζονται επανάληψη, βλ. εδώ για μια παλιότερη εξήγηση και εδώ για μια slow motion περιγραφή της αποδόμησης της ευρωζώνης – μια διαδικασία που μπήκε στην τελική ευθεία με την ανόητη 21η Ιουλίου και την ακόμα πιο ανόητη 26η Οκτωβρίου – βλ. το σχετικό παράρτημα).

Ευρώ-δρυός πεσούσης, πολλοί είναι εκείνοι που τείνουν στο λογικοφανές συμπέρασμα: Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει. Αν η κατάρρευση του ευρώ είναι σχεδόν αναπόφευκτη, και δεδομένου ότι το ισχυρό ευρώ συνθλίβει την ασθενική ελληνική οικονομία, μήπως ήρθε η ώρα της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα; Επιστρέψτε μου να απαντήσω άμεσα και κατηγορηματικά: Όχι, δεν έχει έρθει αυτή η ώρα! Και δεν θα έρθει όσο υπάρχει το ευρώ.

Ας εξηγηθώ. Στις δύσκολες αυτές ώρες καλούμαστε να απαντήσουμε σε δύο ερωτήματα: Πρώτον, τι θέλουμε να συμβεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Δεύτερον, τι πρέπει να κάνουμε εμείς, εδώ στην Ελλάδα, δεδομένων όχι αυτών που θέλουμε να γίνουν στην Ευρώπη αλλά δεδομένων αυτών που γίνονται. Αυτά τα δύο καίρια ερωτήματα πρέπει να τα απαντήσουμε ξεχωριστά.