Πρετεντέρης Ιούνιος 2009: «ΣΥΡΙΖΑ ο εκφραστής των Εξαρχείων»

Γιάννης Πρετεντέρης
«Τα Νέα»
Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009, σελ. 3

«Με 4,7% των ψήφων και έναν ευρωβουλευτή, κάτω από το ποσοστό των τελευταίων βουλευτικών εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο δεύτερος χαμένος των εκλογών της περασμένης Κυριακής μετά τη ΝΔ. Η επίδοση ήταν αναμενόμενη, αλλά όχι προδιαγεγραμμένη. Κατέστη αναπόφευκτη μόνο από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΝ και όλοι αυτοί που αποτελούν τον έναν ή τον άλλον εγκατέλειψαν το χώρο της ευρωπαϊκής, ανανεωτικής Αριστεράς για να υιοθετήσουν τη λογική, το στυλ, τη νοοτροπία και τη φρασεολογία αριστεριστικού γκρουπούσκουλου.

Υποθέτω ότι το αποτέλεσμα θα απασχολήσει πρωτίστως τον ίδιο το Συνασπισμό. Και αυτό, επειδή το μεγάλο ερώτημα που τίθεται είναι ο εαυτός του. Τι θέλει να είναι; Ο εκφραστής των Εξαρχείων και των περιθωρίων ή ο εκπρόσωπος μιας σύγχρονης αριστερής πρότασης; Το βέβαιο είναι ότι δεν μπορεί πλέον να πατάει σε δύο βάρκες. Και αυτό είναι ένα κορυφαίο ζήτημα ουσίας το οποίο χρειάζεται διευκρίνιση»

 

Άλλα ωραία του Πρετεντέρη
Οι προεκλογικές “προβλέψεις” του Πρετεντέρη για τις εκλογές 2012. -► εδώ

 

Δεν υπάρχει πιο αντικαπιταλιστικό σύνθημα από το «πρώτα οι άνθρωποι»

.

Από την τεράστια συγκέντρωση του Μελανσόν στη Μασσαλία

.

Συνέντευξη του Ζαν-Λυκ Μελανσόν, υποψήφιου του Μετώπου της Αριστεράς (Front de Gauche) στις γαλλικές προεδρικές εκλογές (22 Απριλίου και 6 Μάιου), στους εκδότες του εβδομαδιαίου περιοδικού L’ Humanité Dimanche

.

Ο υποψήφιος του Μετώπου της Αριστεράς βρίσκεται πάνω από το 10% στις δημοσκοπήσεις, ενώ η δυναμική της καμπάνιας, ενισχύθηκε περαιτέρω από την τεράστια επιτυχία της πορείας στην Πλατεία της Βαστίλης στις 18 Μάρτη. Στη συνέντευξή του, ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν εξηγεί το νόημα της επανάστασης των πολιτών, προσδιορίζει τα πρώτα μέτρα που θα λάβει η κυβέρνηση του Μετώπου, εφόσον έρθει στην εξουσία και περιγράφει τα βήματα που πρέπει να γίνουν ώστε αυτά να επιβληθούν στη γαλλική και την ευρωπαϊκή ολιγαρχία.

.

Τα αποτελέσματα της καμπάνιας του Μετώπου της Αριστεράς

Ανρύ Κραπό: Προς έκπληξη πολλών, οι προτάσεις σας για εντοπισμό των πλουσίων στους φορολογικούς παραδείσους τους βρήκε ανταπόκριση, βλέποντας ακόμα και το Νικολά Σαρκοζί να δηλώνει πως θα κινηθεί στην ίδια κατεύθυνση.

Ζαν-Λυκ Μελανσόν: Αυτό δείχνει ότι ο πολιτικός χώρος που καλύπτει το Μέτωπο της Αριστεράς συνεχίζει να μεγαλώνει. Οι λέξεις μας, το λεξιλόγιο μας δε βρίσκονται πια στο περιθώριο, όπως συνέβαινε στις δεκαετίες του ’90 και του 2000. Το 2007, η ιδεολογική ηγεμονία της Δεξιάς βρέθηκε στο απόγειο της. Ήταν η εποχή στην οποία μας σφυροκοπούσαν με το επιχείρημα ότι τα πάντα θα πρέπει να λειτουργούν «όπως σε μια ιδιωτική επιχείρηση». Ήταν επίσης η στιγμή υποχώρησης του κοινωνικού κινήματος, όταν το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) απαρνήθηκε την ιδιαιτερότητά που είχε στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, αμφισβητώντας (ουσιαστικά εγκαταλείποντας) την συμμαχία με τους κομμουνιστές.

Έπειτα από αυτή τη συντριπτική ιδεολογική νίκη, ο Νικολά Σαρκοζί επιδίωξε να καταλάβει το τελευταίο κοινωνικό οχυρό θεσπίζοντας την LRU, σκοπός της οποίας ήταν η παράδοση της εκπαίδευσης στην αγορά, επιτιθέμενος ταυτόχρονα στον κόσμο της εργασίας, όπως συνέβη στην περίπτωση των σιδηροδρομικών.

Σήμερα, η κυβέρνηση Σαρκοζί βρίσκεται αντιμέτωπη με μια κατάσταση την οποία πλέον δεν ελέγχει. Δεν υπάρχει πια χώρος για λαϊκή αναβάπτιση του σαρκοζισμού.

Στο μεταξύ, η εναλλακτική λύση δε φαίνεται να έχει βρεθεί. Οι ψηφοφόροι παλινδρομούν, με το 40% αυτών να δηλώνουν ότι τοποθετούνται είτε στην αριστερά είτε στη δεξιά και τους υπόλοιπους, την πλειοψηφία, να τηρούν στάση αναμονής. Υπάρχει απόρριψη του νεοφιλελευθερισμού και αναγνώριση του γεγονότος ότι ο καπιταλισμός δε λειτουργεί πλέον. Με βάση αυτό, οι πολιτικές δυνάμεις αναζητούν μια πεπατημένη οδό. Ο Σαρκοζί υιοθετεί την τόσο προσφιλή στον Toνυ Μπλαιρ μέθοδο της τριγωνοποίησης, η οποία συνίσταται στην υιοθέτηση του λόγου των αντιπάλων του, προσπαθώντας έτσι να αφαιρέσει το νόημά του.

 

13.9.2009 Προεκλογική Συνέντευξη Τύπου Γιώργου Α. Παπανδρέου προς τους εκπροσώπους των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στην 74η ΔΕΘ

 

     Ήταν μόλις πριν από 7 μήνες, στην καθιερωμένη συνέντευξη τύπου του Γ. Παπανδρέου προς τους εκπροσώπους των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στην ΔΕΘ. Η συνέντευξη των αρχηγών των κομμάτων στη ΔΕΘ, ειδικά σε προεκλογική περίοδο είναι μια πολύ καθοριστική διαδικασία της προεκλογικής περιόδου. Εκεί ο σημερινός πρωθυπουργός αναλύει την κυβερνητική πολιτική που στη συνέχεια θα εφαρμόσει. Εκεί απαντάει στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων για το πως θα πολιτευθεί. Εκεί, με λίγα λόγια, υπογράφεται το συμβόλαιο με τον λαό. Εκεί δεσμεύεται ο επόμενος πρωθυπουργός. Δείτε λοιπόν τι είπε ο Γ. Παπανδρέου σε εκείνη την συνέντευξη τύπου. Πολύ ΘΑ, πολύ μπλα μπλα και καμία σχέση με το τι έγινε στην συνέχεια. 

     Σε εκείνη την συνέντευξη υποσχέθηκε αναθέρμανση της αγοράς, νέα αναπτυξιακή τροχιά και νέο αναπτυξιακό πρότυπο, ενίσχυση των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων, οτι θα σταματήσει τον εργασιακό μεσαίωνα(!!!), πορεία εθνικής ανάτασης, οτι λεφτά υπάρχουν,  οτι δεν θα αυξήσει τον ΦΠΑ και τέλος δεσμεύτηκε ότι δεν θα υπάρξει αλλαγή στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης.

     Θαυμάστε τον!!!

Όπου, στο κείμενο, υπάρχει έντονη γραφή (bold) είναι από δική μας παρέμβαση.

 

Ο πρωθυπουργός παρέδωσε. Γιατί όχι και εγώ;

 

Τον χάρηκα.
Συγκινήθηκα.
Ήταν ο Καραμανλής στο Ζάππειο, το βράδυ των εκλογών, όταν κατάλαβε την συντριβή του.
Κανένας δίπλα του. Τους έδιωξε όλους.
Η εικόνα του εκεί στην μέση, μόνος του, ήταν σημειολογικά φορτισμένη.
Πήρε όλη την ευθύνη επάνω του.
Έχασε αυτός μόνο. Κανένας άλλος!

Μετά θα πάρει την καλή του και θα πάει για διακοπές και ξεκούραση.

Θα ήθελα να το κάνω και εγώ αυτό. Αλλά δεν μπορώ.
Θα ήθελα να βγω μόνος μου και να πάρω όλη την ευθύνη για όλα τα λάθη μου, υπαρκτά και ανύπαρκτα. Για τα χρέη που έχω. Για τα χρέη που θα μπορούσα να έχω. Για τον οικογενειακό ισολογισμό που είναι χρεωστικός.
Και μετά να πάω διακοπές με την καλή μου. Και να αναλάβει ο αχώνευτος ο Γιωργάκης να μειώσει τα χρέη και να φέρει κέρδη.

Αλλά εγώ δεν βρίσκω κανένα Γιωργάκη.
Εσείς πως βρήκατε τόσο εύκολα:;;;

Η «δεξιά» και η «αριστερή» τάση του Αλμούνια

 

Να έτσι θα φύγει…

 

 

Να έτσι θα φύγει : Πετώντας!

Συνάντηση Ερντογάν – Δρίτσα

 

Το παγωμένο κλίμα που επικρατεί εσχάτως στις ελληνοτουρκικές σχέσεις κατεγράφη, παρά τα χαμόγελα, και κατά την εθιμοτυπική συνάντηση του  Θ. Δρίτσα υποψήφιου βουλευτή Πειραιά με τον ΣΥΡΙΖΑ για τις βουλευτικές εκλογές στις 4.10.2009, με τον Τούρκο πρωθυπουργό  Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν χθες στο απόγευμα στον Πειραιά. Ο κ. Ερντογάν ήρθε με μυστική πτήση χτές το μεσημέρι ειδικά για αυτήν την συνάντηση και τον συνόδευσαν στην Αθήνα ο νέος υπουργός εξωτερικών κ. Νταβούτογλου και ο υπουργός Επικρατείας και επικεφαλής της ομάδας διαπραγματεύσεων με την ΕΕ Εγκερέν Μπαγίς.

Ενδεικτικό της βεβαρημένης ατμόσφαιρας, στην οποία έχουν συμβάλει και οι πρόσφατες δηλώσεις του κ. Ερντογάν με τις οποίες συνέδεσε την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης με την εκλογή μουφτήδων και τα δικαιώματα της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη, είναι ότι δεν είχαν προγραμματιστεί επίσημες δηλώσεις των δύο ανδρών. Αν και δεν είχε καταρτιστεί συγκεκριμένη ατζέντα, η συζήτηση κάλυψε όλο το φάκελο “Ελληνοτουρκικές σχέσεις”. Ο κ. Δρίτσας επανέφερε το ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης που έχει ανέβει πολλές θέσεις στην κυβερνητική ατζέντα. Αν και η Αθήνα δεν έλαβε στις Βρυξέλλες την υποστήριξη που ανέμενε για κοινές ευρωπαϊκές δράσεις στο θέμα της λαθρομετανάστευσης προκειμένου να πειστεί και η Τουρκία, ο κ. Δρίτσας επιμένει ότι η Άγκυρα πρέπει να εφαρμόσει το Πρωτόκολλο Επανεισδοχής που έχουν υπογράψει οι δύο χώρες από το 2001.

Ο κ. Δρίτσας επιμένει και στην ανάγκη μείωσης της έντασης στο Αιγαίο. Η Άγκυρα δεν έχει σταματήσει τις παραβιάσεις του Ελληνικού εναερίου χώρου και τις παραβιάσεις του FIR Αθηνών. Ηρεμία στο Αιγαίο προκρίνουν καθώς φαίνεται και οι Αμερικανοί που πολύ πρόσφατα, δια στόματος του νέου βοηθού υπουργού Εξωτερικών για ευρωπαϊκές υποθέσεις Φιλίπ Γκόρντον, χαρακτήρισαν το αρχιπέλαγος περιοχή στρατηγικής σημασίας και μίλησαν για “εκκρεμείς” διενέξεις που αν επιλύονταν θα μείωναν το ενδεχόμενο κρίσης μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας.

Επίσης συζητήθηκαν και θέματα υφαλοκρηπίδας, που είναι στην αρμοδιότητα αλλά και στο πάγιο ενδιαφέρον του κ.  Δρίτσα σαν βουλευτής  Πειραιά που είναι.

Μετά την συζήτηση ο κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αναχώρησε εσπευσμένα για την Άγκυρα.

Επίκαιρο ανέκδοτο…

 

Μια μέρα σκοτώθηκε ένας μεγάλος πολιτικός και πρωτοκλασάτο στέλεχος στο κόμμα του, μεγάλος ρήτορας με πολλές συμμετοχές σε κυβερνήσεις και με πολλές κομματικές περγαμηνές.

Όταν έφτασε στον άλλο κόσμο, τον υποδέχτηκε ο Άγιος Πέτρος και του λέει:

– «Που θα ήθελες να περάσεις την αιωνιότητα σου, στην Κόλαση ή στον Παράδεισο;»
Εκείνος το σκέφτεται λίγο και λέει:
– «Δεν είμαι σίγουρος.»
– «Τότε», λέει ο Άγιος Πέτρος, «θα κάνουμε το εξής, θα περάσεις 24 ώρες στην Κόλαση και 24 ώρες στον Παράδεισο και μετά αποφασίζεις.»

Ο πολιτικός συμφωνεί. Πάνε λοιπόν, στην Κόλαση.

Εκεί ο πολιτικός βλέπει όλους τους πολιτικούς φίλους του που είχαν πεθάνει, να παίζουν γκολφ, να ποντάρουν στο καζίνο, να πίνουν σαμπάνια, να φλερτάρουν με πανέμορφες γυναίκες  και ωραίους άνδρες και γενικά να διασκεδάζουν πολύ.
Ακόμα και ο Διάβολος ήταν μαζί τους και κάνανε παρέα, λέγοντάς τους τα καλύτερα πρόστυχα και πικάντικα ανέκδοτα.
Όλα πολύ ωραία και ο πολιτικός πέρναγε υπέροχα.
 
Πριν όμως να το καταλάβει, πέρασαν οι 24 ώρες και ήρθε ο Άγιος Πέτρος να τον πάρει να πάνε στον Παράδεισο.
 
Ο Παράδεισος ήταν ένα πολύ ήσυχο μέρος με ήρεμη ατμόσφαιρα, οι άγγελοι έπαιζαν γαλήνια μουσική με τις άρπες και τις λύρες τους, οι φιλόσοφοι μίλαγαν για τη ζωή και το θάνατο και όλοι μαζί συζητούσαν με τον Θεό που ήταν πολύ γλυκός κι ευχάριστος τύπος.
 
Ο πολιτικός αισθανόταν πολύ όμορφα και πριν να το καταλάβει, πέρασαν και αυτές οι 24 ώρες, ώσπου ήρθε ο Άγιος Πέτρος να τον ρωτήσει τι αποφάσισε τώρα που είδε και τα δύο μέρη.

Ο πολιτικός το σκέφτεται λίγο και του λέει:

– «Ο Παράδεισος ήταν πολύ ωραίος και γαλήνιος, αλλά στην Κόλαση ήταν όλοι οι φίλοι μου και διασκέδαζαν πιο πολύ, οπότε θα προτιμήσω την Κόλαση.» 
  
Ο Άγιος Πέτρος σέβεται την επιθυμία του και τον στέλνει στην Κόλαση.
 
Όμως, η Κόλαση ήταν λίγο διαφορετική τώρα. Ένα διαλυμένο μέρος με αποπνικτική ατμόσφαιρα και όλοι οι φίλοι του πολιτικού δούλευαν στα κάτεργα, κουβαλούσαν τεράστιες πέτρες, ενώ και ο Διάβολος ήταν πάνω από τα κεφάλια τους, τους διέταζε και τους κτυπούσε συνεχώς.
 
Ο πολιτικός, δυσαρεστημένος πάει και ρωτά τον Διάβολο:
– «Τι έγινε εδώ; Προχθές όλα ήταν τόσο ωραία και όλοι διασκέδαζαν.»

Και ο Διάβολος του απαντά:

“Nαι. αλλά τότε είχαμε προεκλογική εκστρατεία, σήμερα μας έχεις πλέον ψηφίσει!!!”    

 

 

Γιατί ΣΥΡΙΖΑ;

 

       Το άρθρο αυτό, με τίτλο «Εφιάλτες», το διάβασα στο Βήμα, έξι ημέρες μετά τις ευρωεκλογές του 2009.

  

Εφιάλτες
  

      Αν κάποιος κάτσει και μετρήσει τις αναλύσεις των εκλογικών αποτελεσμάτων που γράφτηκαν για το «μήνυμα των ευρωεκλογών», θα διαπιστώσει ότι η πλειονότητά τους ασχολείται με τον ΣΥΡΙΖΑ.
    Εκπρόσωποι όλου του πολιτικού φάσματος και διαμορφωτές της κοινής γνώμης αφιερώνουν τον χρόνο τους και τη φαιά ουσία τους σε ποσοστά δυσανάλογα με τη δύναμή του. Λες και την περασμένη Κυριακή δεν είχαμε ευρωεκλογές αλλά δημοψήφισμα για τον Τσίπρα.
    Και μια και μιλάμε για μηνύματα, ένα που εγώ λαμβάνω, όχι από την κάλπη, αλλά από τους καρδινάλιους των μέντια και τους μανδαρίνους των κομμάτων, είναι το αίσθημα ανακούφισης. 
    Την ίδια ανακούφιση που εκφράζει και η Ανν Απλμπάουμ στη χθεσινή «Washington Ρost», διαπιστώνοντας ότι «η σύγκρουση της Ευρώπης με τη Δεξιά και την αγορά δεν υπήρξε». Τα κακά παιδιά χάσανε, η αμφισβήτηση στο οικονομικο-πολιτικό κατεστημένο ηττήθηκε, το φάντασμα εξορκίστηκε.
    Ναι, ο μεγάλος χαμένος των ευρωεκλογών είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Οχι γιατί πήρε 4,7%, δηλαδή 0,4% λιγότερο από τις εκλογές του 2007, αλλά γιατί η εκλογική του καθήλωση επιτρέπει στο σύστημα να κοιμάται χωρίς εφιάλτες. Ή μάλλον να απελευθερώσει τους δικούς του ακροδεξιούς και νεοφιλελεύθερους εφιάλτες και να τους βγάλει στο σεργιάνι της πολιτικής και της κοινωνίας.
    Αλλά για να αγωνιούν τόσο πολλοί για το παρόν και το μέλλον ενός κόμματος του 4,7% κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Για να ενδιαφέρονται τόσο πολλοί να το αγοράσουν, να το κατεδαφίσουν, να το υπενοικιάσουν ή να αναλάβουν το μάνατζμεντ με κάνει να υποψιάζομαι ότι κάτι εξακολουθούν να φοβούνται. Και αυτό πράγματι είναι ένα μήνυμα αισιόδοξο για την επόμενη ημέρα του ΣΥΡΙΖΑ.
    Το πολιτικό παιχνίδι τώρα αρχίζει. Η ύφεση και οι κοινωνικές συγκρούσεις ανακατεύουν συνεχώς την τράπουλα στο τραπέζι της πολιτικής. Το παιχνίδι θα είναι βρώμικο.Τα χτυπήματα στον ΣΥΡΙΖΑ θα πολλαπλασιαστούν, οι απόπειρες εξαγοράς του και ενσωμάτωσής του θα ενταθούν, οι προσπάθειες πολιτικής και ηθικής εξόντωσης της ηγεσίας του θα πληθύνουν.
    Γι΄ αυτό χρειάζεται ευφυΐα και ψυχραιμία. Στην πολιτική υπάρχουν κερδισμένες και χαμένες μάχες.
    Αλλά τον πόλεμο τον χάνεις όταν δεν διδάσκεσαι από τις ήττες σου. Ή όταν αφήνεις τους Εφιάλτες να ανοίξουν μονοπάτι στους Πέρσες για να σε χτυπήσουν πισώπλατα.

Βήμα 10.06.2009
Βασίλης Μουλόπουλος
Πρόεδρος ΠΟΕΣΥ
Διευθυντής Σύνταξης στο Βήμα
Επικεφαλής ψηφοδελτίου επικρατείας ΣΥΡΙΖΑ για τις βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου 2009
 

Το δεκάλεπτο του ΣΥΡΙΖΑ  

Κεντρική ομιλία ΣΥΡΙΖΑ : Χαιρετισμός Λόταρ Μπίσκι προέδρου της GUE/NGL (Ευρω-κοινοβουλευτική Ομάδα της Ενωτικής Αριστεράς)   (video) 
  

Κεντρική ομιλία ΣΥΡΙΖΑ : Αλέξης Τσίπρας   (video)

 

Η ΝΔ καταρρέει…

Η ΝΔ πάει στις εκλογές με ένα μόνο ερώτημα ανοιχτό: αν θα πέσει κάτω και από το ιστορικό χαμηλό της του 1981 (Ράλλης, 35,8%). Ήδη, ηγετικά στελέχη της μιλούν για χειρότερο πολιτικό κλίμα ακόμα και από τις ήττες του 1996 (Έβερτ) και του 1993 (Μητσοτάκης).

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα κρίνει το μέλλον του Καραμανλή, το μέλλον της ηγετικής ομάδας του κόμματος της Δεξιάς. Μια προσεκτική ανάγνωση των δηλώσεων του Καραμανλή αποδεικνύει ότι, αν και –για την ώρα;–  δεν επιλέγει ο ίδιος την απόσυρση, πάντως συναρτά πλέον ανοιχτά αυτό το ενδεχόμενο με το ποσοστό του κόμματός του στην κάλπη της 4ης Οκτωβρίου. Βέβαια, στον τύπο η «μάχη της διαδοχής» έχει ήδη αρχίσει: η Ντόρα Μπακογιάννη από τη μια και ο Αβραμόπουλος ή ο Σαμαράς από την άλλη. Το γεγονός ότι συζητείται ως «σενάριο» να είναι επικεφαλής της «καραμανλικής» πτέρυγας της ΝΔ ο Αβραμόπουλος (ο κ. Τίποτα και ο πιο αποτυχημένος υπουργός Υγείας των τελευταίων 30 χρόνων…), ή ο Σαμαράς (ο κάποτε «αποστάτης» της θνησιγενούς Πολ. Αν., που γύρισε στη ΝΔ σαν βρεγμένη γάτα…), δείχνει το μέγεθος της κρίσης στο κόμμα της Δεξιάς.

Πρόκειται για μια πραγματική κατάρρευση. Η εντυπωσιακή ταχύτητα της ανατροπής –δύο μόλις χρόνια από τη «νίκη» του Καραμανλή το 2007– είναι μια καλή προειδοποίηση για τους επίδοξους αντικαταστάτες του στην κυβερνητική εξουσία. 
Η κυβέρνηση της ΝΔ διαλύεται και το προσωπικό «θαύμα» του Καραμανλή καταρρακώνεται κάτω από το βάρος τόσο της αποτυχίας για λογαριασμό των «από πάνω» όσο και από το θυμό των «από κάτω».

Η κυβερνητική περίοδος της ΝΔ υπήρξε μια εποχή-πάρτι για την κυρίαρχη τάξη. Οι επιχειρήσεις απαλλάχτηκαν από κάθε υποχρέωση: π.χ. οι ανείσπρακτοι φόροι έφτασαν στο κολοσσιαίο ποσό των 31 δισ. ευρώ, ενώ η εισφοροδιαφυγή (και αναλογικά η εισφοροκλοπή) διπλασιάστηκε στα Ταμεία μέσα σε 5 μόλις χρόνια. Οι εργασιακές σχέσεις «απελευθερώθηκαν» πλήρως και οι στοιχειώδεις ελεγκτικοί μηχανισμοί άφησαν το κεφάλαιο να κάνει ανενόχλητα τη δουλειά του: τα διαδοχικά θανατηφόρα εργατικά «ατυχήματα» αποδεικνύουν χωρίς περιστροφές την πλήρη υποταγή του κρατικού μηχανισμού στην απληστία των επιχειρηματιών, των εργολάβων, των δουλεμπόρων της ενοικιαζόμενης εργασίας. Παρ’ όλα αυτά η ΝΔ απέτυχε να κρατήσει την εμπιστοσύνη της κυρίαρχης τάξης. Αυτό φαίνεται με τον καλύτερο τρόπο μέσα από την αδυναμία της να ελέγξει τους ανταγωνισμούς. Από την εποχή του Μπαϊρακτάρη –όταν ο Καραμανλής είχε έστω και φραστικά τη δυνατότητα να επιδεικνύει πυγμή προς τους «νταβατζήδες»– φτάσαμε στις ημέρες όπου ο Βγενόπουλος μπορεί να επιτίθεται στην Μπακογιάννη, διεκδικώντας τμήμα της πίτας που παραχωρήθηκε στην Aegean…
Κυρίως, όμως, η κυβερνητική περίοδος της ΝΔ υπήρξε μια σκληρή εποχή για τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Ο κόσμος μας υποχρεώθηκε να δουλεύει πολύ περισσότερο. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ οι ετήσιες ώρες «απασχόλησης» ανά εργαζόμενο έφτασαν στις 2.120 έναντι των 1.766 του μέσου όρου των χωρών-μελών του οργανισμού. Ταυτόχρονα υποχρεώθηκε να αμείβεται λιγότερο. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, η πλειονότητα των εργαζομένων (55%) επιβιώνει με εισόδημα μικρότερο των 1.000 ευρώ μηνιαίως. Η πραγματική ανεργία προσεγγίζει το 16%, ενώ η επιδότηση των ανέργων είναι από τις χαμηλότερες στην ΕΕ και δίνεται για λιγότερο χρόνο. Η οργή του κόσμου ενάντια σ’ αυτή την πολιτική εκφράστηκε με τους εκατοντάδες μεγάλους και «μικρούς» εργατικούς αγώνες της περιόδου Καραμανλή. Αυτή είναι η δύναμη που στην προεκλογική περίοδο δημιουργεί το «ρεύμα» μαυρίσματος της ΝΔ και του Καραμανλή.

Μαζί με εκατομμύρια απλούς ανθρώπους συμμεριζόμαστε το «στα τσακίδια» που σήμερα απευθύνεται στη Δεξιά.
Στη Ρηγίλλης και στο Μαξίμου δεν παραιτούνται ασφαλώς από σχέδια για το μέλλον. Πρόσφατα μίλησαν για το σενάριο «πράσινης παρένθεσης», υπονοώντας το ενδεχόμενο επιστροφής τους, μετά από μια σύντομη κρίση του ΠΑΣΟΚ και με αφορμή τις προεδρικές εκλογές του 2010. Πρόκειται για όνειρα θερινής νυκτός! Το κόμμα της Δεξιάς βαδίζει σε μια μεγάλη πολιτική ήττα που θα το βυθίσει σε βαθιά και πιθανά ανεξέλεγκτη κρίση. Το γεγονός ότι ακόμα και ο… Τσιτουρίδης ελπίζει να παίξει «ρυθμιστικό ρόλο» στο ζήτημα της ηγεσίας, αποδεικνύει τη διάσταση των προβλημάτων που τους έρχονται.

 

Επαγρύπνηση
Πιο σοβαρές είναι οι φωνές που προσγειώνουν τις ελπίδες των στελεχών της Δεξιάς σε έναν ρόλο «υπευθυνότητας», σε μια συμβολή ώστε η επόμενη κυβέρνηση να επιβάλει το πρόγραμμα που απαιτούν οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες. Ο Καραμανλής άφησε επισήμως ανοιχτό το ενδεχόμενο του «μεγάλου συνασπισμού», της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, αν οι συνθήκες «το καταστήσουν αναγκαίο». Ο Αβραμόπουλος εκφράζει τη λύπη του για το γεγονός ότι «οι συνεργασίες είναι έξω από τους όρους λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, αλλά και των πολιτικών ηθών», αφήνοντας όμως ανοιχτό το «παράθυρο» για την επόμενη Βουλή.
Οι εργαζόμενοι και η νεολαία οφείλουν να επαγρυπνούν. Ξεφορτωνόμαστε τη Δεξιά και χαιρόμαστε γι’ αυτό. Όμως δεν είναι αρκετό. Μαζί με τον Καραμανλή πρέπει να ανατρέψουμε και την πολιτική του. Η ψήφος στις 4 Οκτώβρη θα είναι χρήσιμη, αλλά όχι αποφασιστική. Την απάντηση στο ερώτημα αυτό μπορεί να δώσει μόνο το επίπεδο της αριστεράς, στους κρίσιμους μήνες που ακολουθούν…