Ο βασιλιάς του τρακ

 

«…Τυπικά ο επιφανής πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος είναι άλλος, και όχι ο Μπίλυ. Άλλος στέφεται βασιλιάς στη ροή της πλοκής. Άλλος δίνει τον τίτλο στο βιβλίο αυτό, και όχι δίχως λόγο. Κατά βάθος όμως, και παρότι ο ρόλος του παραμένει από την αρχή ως το τέλος διακριτικός – κομπάρσος θα έλεγε κανείς, κάνοντας μέγα λάθος – μέσα στην καρδιά μου αυτό το βιβλίο είναι το λαγούμι του Μπίλυ. Που είναι έντιμος, παράξενος, αυστηρός, με ασυνήθιστα ερωτικά γούστα, δύστροπο χαρακτήρα και μια γοητεία σατανική. Μέσα σε αυτό και μέσα από αυτό το λαγούμι του μιλά, σιωπά, αγαπά, μισεί και κινεί τα νήματα, παραιτείται ή επιμένει. Πολεμά. Κυριαρχεί καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της παράδοξης διήγησης ως κεντρική (έμμονη) ιδέα. Ζει στη σκιά, έχει όμως τον τρόπο να λάμπει σαν να τον φώτιζαν δεκατρία φεγγάρια.

Ποιος είπε πως ένας συγγραφέας που γεννά ήρωες δεν έχει τις προτιμήσεις του; Πως δεν μπορεί να αγαπά κάποιον περισσότερο από τους άλλους, παρότι σίγουρα τους νοιάζεται όλους εξίσου πολύ; Νομίζω πως στο βιβλίο διακρίσεις δεν έκανα. Ο Μπίλυ περιγράφεται όπως όλοι οι άλλοι χαρακτήρες. Στη συγκίνησή μου και στην τρυφερότητά μου όμως, είναι βέβαιο, η αδυναμία μου είναι αυτός.

Ο Βασιλιάς του τρακ κάθισε στα ράφια των βιβλιοπωλείων αναπαυτικά, και θα περιμένει παρέα. Χέρια να τον αγγίξουν, μάτια να τον δουν και στομάχια για να τα δέσει με τους όμορφους, περίτεχνους κόμπους του. Σαν μια πολύχρωμη φωτογραφία του Αράκι.

Ο Βασιλιάς του τρακ είναι το πιο τρυφερό βιβλίο μου. Τους ήρωές μου τους αγαπάω πολύ. Τον Μπίλυ τον λατρεύω. Αυτό όμως είναι μυστικό, γι’ αυτό και σας παρακαλώ να μην το πείτε πάρα έξω…»

Μαρία Πετρίτση

Μια άλλη άποψη της πλατείας

Οι νύχτες στο Σύνταγμα είναι ο,τι καλύτερο συμβαίνει στην Αθήνα

.
Της Μαρίας Πετρίτση
από την εφημερίδα «δρόμος της Αριστεράς«

.

.

Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου με ξαφνιάζουν κάθε μέρα και πιο πολύ. Όλο και πιο δυσάρεστα. Φτάσαμε στον Ιούλιο του 2011 και τίποτε στον ορίζοντα δεν μου φαίνεται φωτεινό –νιώθω σαν να οδεύουμε προς το τέλος του κόσμου. Το καλοκαίρι μου αγκομαχά. Η χώρα μου ψυχορραγεί, το μέλλον με βαραίνει σαν μαύρο σύννεφο ή σαν διπλός πέλεκυς που κρέμεται πάνω από το ζαλισμένο μου κεφάλι. Το αύριο μοιάζει με αγχόνη που περιμένει να μου στρίψει το λαιμό. Απελπισία.

Κάθε βράδυ, σχεδόν, εδώ και ενάμιση μήνα, περνάω τη ζωή μου ανάμεσα στις δύο πλατείες. Για την ακρίβεια, στην ίδια πλατεία περιφέρω την μελαγχολία μου, πότε στο πάνω μέρος και πότε στο κάτω της. Η πλατεία Συντάγματος, με τα δύο επίπεδά της, μου θυμίζει ζωντανό οργανισμό. Όχι μεταφορικά -κυριολεκτικά εννοώ. Το κεφάλι και τα πόδια. Η καρδιά και οι πνεύμονες. Οι λέξεις και οι σκέψεις δεμένες μεταξύ τους με την ίδια θαυμαστή κόλλα της ύπαρξης.

Με έρωτα για την ζωή, με πείσμα ενάντια στον θάνατο. Και αυτό μου φαίνεται σπουδαίο.

«Όλα λάθος» της Μαρίας Πετρίτση

Ένα ξεχωριστό βιβλίο, μερικές αισιόδοξες σκέψεις

Αν θέλουμε να βρούμε τις ρίζες της σημερινής κρίσης, θα πρέπει να ταξιδέψουμε πολύ πίσω στο χρόνο. Όμως, σίγουρα, η δεκαετία του ’80, ελάχιστα μελετημένη από καλλιτέχνες και ιστορικούς θα μπορούσε να μας δώσει πολλά «κλειδιά» για να διαβάσουμε το σήμερα. Το Όλα λάθος, της Μαρίας Πετρίτση (εκδόσεις Κέδρος) μας προσγειώνει στην ελληνική επαρχία εκείνης της δεκαετίας και χωρίς να κάνει άμεσες πολιτικές αναφορές, μέσα από την εξαιρετική αποτύπωση της καθημερινότητας της εποχής, μέσα από τα πορτρέτα ανθρώπων από διάφορες γενιές μάς δίνει ένα μίτο της Αριάδνης για να «διαβάσουμε» το λαβύρινθο.
Ενδιαφέροντες αντιφατικοί ήρωες, μακριά από το άσπρο και το μαύρο, η αδυναμία να ζήσουμε της ζωή μας, αλλά και οι επιπτώσεις που μπορεί να έχει αν βρούμε τη δύναμη να το κάνουμε. Η δύσκολη εφηβεία που ψάχνει να βρει δρόμους και συχνά πέφτει σε αδιέξοδα… Η συγγραφέας μέσα από τις αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο των ηρώων της, φτιάχνει ένα πολυφωνικό μυθιστόρημα, από τα πιο ενδιαφέροντα που διαβάσαμε τον τελευταίο καιρό.

Στο Δρόμο του Σαββάτου, δημοσιεύτηκε μια συνέντευξη από τη Μαρία Πετρίτση.