Πως αντιμετωπίζεις τους φασίστες

 

 

 

Εκλεκτικές συγγένειες: ναζί και νεοφιλελεύθεροι.

 

Από γνωστούς ηθοποιούς που αποφάσισαν να πολιτευτούν έως το Protagon, από τον Τζήμερο και την παρέα του των βορείων προαστίων έως τους ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους της ΝΔ, η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται με επιείκεια, ανοχή, και συμπάθεια –συγκεκαλυμμένη μεν, πλην όμως ορατή δια γυμνού οφθαλμού, ως ημι-παράνομη έλξη…

του Ηλία Ιωακείμογλου
1 Νεμβρίου 2012

Η άνοδος του ναζισμού στην Ελλάδα, εκτός από τις άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις που μας επεφύλασσε, ανέδειξε και την απροσδόκητη ανεκτικότητα των νεοφιλελεύθερων έναντι του οργανωμένου φασισμού. Από γνωστούς ηθοποιούς που αποφάσισαν να πολιτευτούν έως το Protagon, από τον Τζήμερο και την παρέα του των βορείων προαστίων έως τους ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους της ΝΔ, η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται με επιείκεια, ανοχή, και συμπάθεια –συγκεκαλυμμένη μεν, πλην όμως ορατή δια γυμνού οφθαλμού, ως ημι-παράνομη έλξη. Πρόκειται για μια έλξη που απελευθερώνει το μίσος των νεοφιλελεύθερων για την Αριστερά. Ένα μίσος που παρέμενε βουβό και υπόγειο επί δεκαετίες εξαιτίας των όρων του πολιτικού παιχνιδιού που είχαν διαμορφωθεί στην προηγούμενη ιστορική περίοδο: Από τον αντιδικτατορικό αγώνα και την Μεταπολίτευση, είχε αναδυθεί μια Αριστερά υπερβολικά δημοκρατική, νόμιμη και σεβαστή, ενάντια στην οποία ήταν αδύνατο να εκφωνήσεις τα εμφυλιοπολεμικά ιδεολογήματα της Δεξιάς χωρίς να γίνεις γραφικός. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής επιτρέπει στο βουβό μίσος των νεοφιλελεύθερων να εκφραστεί, προς το παρόν ακολουθώντας παράπλευρους δρόμους, σαν νευρωτικό μίσος που δεν μπορεί να πάρει ακόμη την μορφή της ναζιστικής υστερίας.

 

Η τραγωδία μιας φάρσας…

Τελευταία δημοσίευση: 06/09/2013 17:55Ο Στάθης στον eniko

«Θα ξανάρθουμε και η Γη θα τρέμει». Με αυτήν τη μαύρη ελπίδα-απειλή σπάραζε στο κύκνειο άσμα του ο Γκαίμπελς λίγο πριν να αυτοκτονήσει, αφού πρώτα «έκανε συντρίμμι τη μάνα του» Γερμανία, έχοντας ταυτοχρόνως ανασκάψει, αυτός και η συμμορία του, συθέμελα την Ευρώπηόλη,

αφήνοντας πίσω τους εκατομμύρια νεκρών, λίθους επί λίθων και πάνω απ’ όλα το πιο φριχτό έγκλημα που διαπράχθηκε ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας: την

αποθηρίωση του κάθε αληταρά που μπορούσε να δηλώνει θεός. Του «υπεράνθρωπου» – ενός θηρίου δηλαδή που μπορούσε να αίρει τον όποιο βόρβορο μέσα του σε πεμπτουσία της ύπαρξής του, μιας ύπαρξης θανατηφόρας για τους άλλους απαλλαγμένης από κάθε ηθική υποχρέωση απέναντί τους.

Νίκος Γιαννόπουλος : Η απάντηση της Αριστεράς στο φασισμό

 

 

Ημερομηνία: 05/12/2012

Ο Νίκος Γιαννόπουλος από το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα μιλάει στο φακό του left.gr για το ρατσισμό, τη Χρυσή Αυγή και την απάντηση της Αριστεράς.

 

 

 

Πηγή  «left.gr» –> εδώ

Άνοδος και πτώση του γερμανικού φασισμού

του Γιάννη Μακρίδη

«H πιο αντιδραστική παραλλαγή του φασισμού είναι ο φασισμός Γερμανικού τύπου. Mε αναίδεια αυτοαποκαλείται εθνικοσοσιαλισμός παρόλο που δεν έχει καμιά σχέση με το σοσιαλισμό. O γερμανικός φασισμός δεν είναι μόνο αστικός εθνικισμός είναι άγριος σωβινισμός. Eίναι κυβερνητικό σύστημα πολιτικού συμμοριτισμού, σύστημα προκλήσεων και βασανιστηρίων απέναντι στην εργατική τάξη και τα επαναστατικά στοιχεία του χωριού, τη μικροαστική τάξη και τη διανόηση. Πρόκειται για μεσαιωνική βαρβαρότητα και κτηνωδία. Πρόκειται για μια αχαλίνωτη επίθεση ενάντια στους άλλους λαούς και χώρες».

Mε αυτή την παράγραφο στα άπαντα του ο Δημητρώφ προσδιορίζει το γερμανικό φασισμό, τη στιγμή που και ο ίδιος υπήρξε θύμα μιας από τις μεγαλύτερες προβοκάτσιες του 20ού αιώνα με στόχο οι Nαζί να έλθουν στην εξουσία.

Αφελείς ή προβοκάτορες όσοι συγκρίνουν τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή;

 

 

του Σπύρου Γκουτζάνη

Είναι διπλά επικίνδυνη η προσπάθεια παραλληλισμού της Ανανεωτικής Αριστεράς που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ με την Ακροδεξιά Χρυσή Αυγή, που ακουμπάει στην παλιά θεωρία της συνάντησης των άκρων.

Δεν είναι μόνο ότι διαβάλλει το αριστερό κόμμα αλλά κυρίως εξωραΐζει και «ξεπλένει» το φιλοναζιστικό πολιτικό μόρφωμα που ενέσκηψε στη χώρα μας ως αποτέλεσμα της τεράστιας και πολύμορφης οικονομικής πολιτικής και εν τέλει κοινωνικής κρίσης. Η Χρυσή Αυγή υπάρχει από το 1993 και το Μεταναστευτικό ως πρόβλημα το ίδιο. Επρεπε να καταρρεύσει το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης για να ανέβει εκλογικά η Χρυσή Αυγή. Επίσης, χρειάστηκε η κυρίαρχη έκφραση της Δεξιάς, η Ν.Δ. -στον δρόμο που είχε στρώσει ο ΛΑΟΣ-, να ενσωματώσει στον πολιτικό της λόγο την ακροδεξιά ατζέντα και να κάνει σύνθημά της την «απελευθέρωση των πόλεων» από τα εγκληματικά στοιχεία που ρητά και υπόρρητα συνέδεσε με τους μετανάστες.