Η ΝΔ πάει στις εκλογές με ένα μόνο ερώτημα ανοιχτό: αν θα πέσει κάτω και από το ιστορικό χαμηλό της του 1981 (Ράλλης, 35,8%). Ήδη, ηγετικά στελέχη της μιλούν για χειρότερο πολιτικό κλίμα ακόμα και από τις ήττες του 1996 (Έβερτ) και του 1993 (Μητσοτάκης).
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα κρίνει το μέλλον του Καραμανλή, το μέλλον της ηγετικής ομάδας του κόμματος της Δεξιάς. Μια προσεκτική ανάγνωση των δηλώσεων του Καραμανλή αποδεικνύει ότι, αν και –για την ώρα;– δεν επιλέγει ο ίδιος την απόσυρση, πάντως συναρτά πλέον ανοιχτά αυτό το ενδεχόμενο με το ποσοστό του κόμματός του στην κάλπη της 4ης Οκτωβρίου. Βέβαια, στον τύπο η «μάχη της διαδοχής» έχει ήδη αρχίσει: η Ντόρα Μπακογιάννη από τη μια και ο Αβραμόπουλος ή ο Σαμαράς από την άλλη. Το γεγονός ότι συζητείται ως «σενάριο» να είναι επικεφαλής της «καραμανλικής» πτέρυγας της ΝΔ ο Αβραμόπουλος (ο κ. Τίποτα και ο πιο αποτυχημένος υπουργός Υγείας των τελευταίων 30 χρόνων…), ή ο Σαμαράς (ο κάποτε «αποστάτης» της θνησιγενούς Πολ. Αν., που γύρισε στη ΝΔ σαν βρεγμένη γάτα…), δείχνει το μέγεθος της κρίσης στο κόμμα της Δεξιάς.
Πρόκειται για μια πραγματική κατάρρευση. Η εντυπωσιακή ταχύτητα της ανατροπής –δύο μόλις χρόνια από τη «νίκη» του Καραμανλή το 2007– είναι μια καλή προειδοποίηση για τους επίδοξους αντικαταστάτες του στην κυβερνητική εξουσία.
Η κυβέρνηση της ΝΔ διαλύεται και το προσωπικό «θαύμα» του Καραμανλή καταρρακώνεται κάτω από το βάρος τόσο της αποτυχίας για λογαριασμό των «από πάνω» όσο και από το θυμό των «από κάτω».
Η κυβερνητική περίοδος της ΝΔ υπήρξε μια εποχή-πάρτι για την κυρίαρχη τάξη. Οι επιχειρήσεις απαλλάχτηκαν από κάθε υποχρέωση: π.χ. οι ανείσπρακτοι φόροι έφτασαν στο κολοσσιαίο ποσό των 31 δισ. ευρώ, ενώ η εισφοροδιαφυγή (και αναλογικά η εισφοροκλοπή) διπλασιάστηκε στα Ταμεία μέσα σε 5 μόλις χρόνια. Οι εργασιακές σχέσεις «απελευθερώθηκαν» πλήρως και οι στοιχειώδεις ελεγκτικοί μηχανισμοί άφησαν το κεφάλαιο να κάνει ανενόχλητα τη δουλειά του: τα διαδοχικά θανατηφόρα εργατικά «ατυχήματα» αποδεικνύουν χωρίς περιστροφές την πλήρη υποταγή του κρατικού μηχανισμού στην απληστία των επιχειρηματιών, των εργολάβων, των δουλεμπόρων της ενοικιαζόμενης εργασίας. Παρ’ όλα αυτά η ΝΔ απέτυχε να κρατήσει την εμπιστοσύνη της κυρίαρχης τάξης. Αυτό φαίνεται με τον καλύτερο τρόπο μέσα από την αδυναμία της να ελέγξει τους ανταγωνισμούς. Από την εποχή του Μπαϊρακτάρη –όταν ο Καραμανλής είχε έστω και φραστικά τη δυνατότητα να επιδεικνύει πυγμή προς τους «νταβατζήδες»– φτάσαμε στις ημέρες όπου ο Βγενόπουλος μπορεί να επιτίθεται στην Μπακογιάννη, διεκδικώντας τμήμα της πίτας που παραχωρήθηκε στην Aegean…
Κυρίως, όμως, η κυβερνητική περίοδος της ΝΔ υπήρξε μια σκληρή εποχή για τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Ο κόσμος μας υποχρεώθηκε να δουλεύει πολύ περισσότερο. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ οι ετήσιες ώρες «απασχόλησης» ανά εργαζόμενο έφτασαν στις 2.120 έναντι των 1.766 του μέσου όρου των χωρών-μελών του οργανισμού. Ταυτόχρονα υποχρεώθηκε να αμείβεται λιγότερο. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, η πλειονότητα των εργαζομένων (55%) επιβιώνει με εισόδημα μικρότερο των 1.000 ευρώ μηνιαίως. Η πραγματική ανεργία προσεγγίζει το 16%, ενώ η επιδότηση των ανέργων είναι από τις χαμηλότερες στην ΕΕ και δίνεται για λιγότερο χρόνο. Η οργή του κόσμου ενάντια σ’ αυτή την πολιτική εκφράστηκε με τους εκατοντάδες μεγάλους και «μικρούς» εργατικούς αγώνες της περιόδου Καραμανλή. Αυτή είναι η δύναμη που στην προεκλογική περίοδο δημιουργεί το «ρεύμα» μαυρίσματος της ΝΔ και του Καραμανλή.
Μαζί με εκατομμύρια απλούς ανθρώπους συμμεριζόμαστε το «στα τσακίδια» που σήμερα απευθύνεται στη Δεξιά.
Στη Ρηγίλλης και στο Μαξίμου δεν παραιτούνται ασφαλώς από σχέδια για το μέλλον. Πρόσφατα μίλησαν για το σενάριο «πράσινης παρένθεσης», υπονοώντας το ενδεχόμενο επιστροφής τους, μετά από μια σύντομη κρίση του ΠΑΣΟΚ και με αφορμή τις προεδρικές εκλογές του 2010. Πρόκειται για όνειρα θερινής νυκτός! Το κόμμα της Δεξιάς βαδίζει σε μια μεγάλη πολιτική ήττα που θα το βυθίσει σε βαθιά και πιθανά ανεξέλεγκτη κρίση. Το γεγονός ότι ακόμα και ο… Τσιτουρίδης ελπίζει να παίξει «ρυθμιστικό ρόλο» στο ζήτημα της ηγεσίας, αποδεικνύει τη διάσταση των προβλημάτων που τους έρχονται.
Επαγρύπνηση
Πιο σοβαρές είναι οι φωνές που προσγειώνουν τις ελπίδες των στελεχών της Δεξιάς σε έναν ρόλο «υπευθυνότητας», σε μια συμβολή ώστε η επόμενη κυβέρνηση να επιβάλει το πρόγραμμα που απαιτούν οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες. Ο Καραμανλής άφησε επισήμως ανοιχτό το ενδεχόμενο του «μεγάλου συνασπισμού», της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, αν οι συνθήκες «το καταστήσουν αναγκαίο». Ο Αβραμόπουλος εκφράζει τη λύπη του για το γεγονός ότι «οι συνεργασίες είναι έξω από τους όρους λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, αλλά και των πολιτικών ηθών», αφήνοντας όμως ανοιχτό το «παράθυρο» για την επόμενη Βουλή.
Οι εργαζόμενοι και η νεολαία οφείλουν να επαγρυπνούν. Ξεφορτωνόμαστε τη Δεξιά και χαιρόμαστε γι’ αυτό. Όμως δεν είναι αρκετό. Μαζί με τον Καραμανλή πρέπει να ανατρέψουμε και την πολιτική του. Η ψήφος στις 4 Οκτώβρη θα είναι χρήσιμη, αλλά όχι αποφασιστική. Την απάντηση στο ερώτημα αυτό μπορεί να δώσει μόνο το επίπεδο της αριστεράς, στους κρίσιμους μήνες που ακολουθούν…
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Προσωπικό πολιτικό διασυρμό ασυνήθιστων διαστάσεων υπέστη στο Βερολίνο ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς. Το «ξέσκισαν» πολιτικά οι Γερμανοί παρόλο που ο ίδιος προσήλθε στη συνάντηση με την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ σε πνεύμα απόλυτης δουλοφροσύνης. Δεν τόλμησε να μεταβεί στη γερμανική πρωτεύουσα ούτε καν σαν επαίτης. Το μόνο που ήθελε ήταν να δηλώσει δια ζώσης την απόλυτη υποταγή του στο Τέταρτο Ράιχ. Να πείσει την καγκελάριο ότι έχει διαγράψει για πάντα το αντιμνημονιακό παρελθόν του και ότι τώρα διακατέχεται από τυφλή εθελοδουλία προς τις εντολές του Βερολίνου. Δεν ζήτησε απολύτως τίποτα, δεν του έδωσαν φυσικά τίποτα.
Κανάλι 