.
Τέσσερα γράμματα από την Χάγη…
.
…Όταν οι απελευθερωτικές δυνάμεις εισήλθαν στην Ελλάδα διαπίστωσαν ότι με την υποχώρηση των Γερμανών είχε καταστραφεί σχεδόν το σύνολο των σιδηροδρομικού δικτύου, των δρόμων, των λιμενικών εγκαταστάσεων, των επικοινωνιών, και της Εμπορικής Ναυτιλίας. Περισσότερα από χίλια χωριά είχαν καεί. Ογδόντα πέντε τοις εκατό των παιδιών είχαν φυματίωση. Τα ζωντανά, τα πουλερικά, καθώς και τα υποζύγια είχαν σχεδόν εξαφανιστεί. Ο πληθωρισμός είχε εξαφανίσει σχεδόν όλες τις οικονομίες. Ως αποτέλεσμα αυτών των τραγικών συνθηκών, μια μαχητική μειοψηφία, που εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη δυστυχία, κατάφερε να δημιουργήσει πολιτικό χάος που, μέχρι τώρα, έχει καταστήσει αδύνατη την οικονομική ανάκαμψη…
Απόσπασμα από το «Δόγμα Τρούμαν» –> εδώ
.
ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΩΤΟ Κυριακή 11 Σεπτ 2011
ΚΥΡΙΑΚΗ 11.9.2011
Γράμμα από τη Χάγη
Το κλίμα στη Χάγη, σκέψεις και συναισθήματα, εκδηλώσεις συμπαράστασης λίγο πριν τη μεγάλη δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο για το Δίστομο.
Αριστομένης Ι. Συγγελάκης[1]
Όλα κατά την έλευσή μας[2] στην Ολλανδία, ή πιο σωστά τις Κάτω Χώρες, μοιάζουν αισιόδοξα: ένας λαμπρός ήλιος, μετά από ένα βροχερό καλοκαίρι, κάνει τους ανθρώπους να χαμογελούν και να είναι πιο όμορφοι. Οι Έλληνες φίλοι μας στο Άμστερνταμ, ο Τάκης, μηχανικός από τη Φθιώτιδα, που δουλεύει σε έργα οδοποιίας και η Δάφνη, μεταπτυχιακή φοιτήτρια Διεθνών Σχέσεων, που διδάσκει ελληνικά, με καταγωγή από την Τήνο, ήδη μετανάστες στην Ολλανδία πριν από την κρίση, μας υποδέχονται με ένα ζεστό χαμόγελο και μας κερνούν καφέ και ζεστά ψωμάκια σ’ ένα καταπληκτικό καφέ, δίπλα στο κανάλι. Συζητάμε για τη ζωή στην ξενιτειά, το σκληρό αγώνα επιβίωσης, τις δυνατότητες για προκοπή που παρέχει ένα από τα πιο οργανωμένα και προηγμένα κράτη στον κόσμο. Μοιραία η σκέψη μας πετάει στο πώς θα μπορούσε η χώρα μας, με το άριστο κλίμα, την καίρια στρατηγική θέση, τη δημιουργικότητα των ανθρώπων, να υπερβεί την κρίση, να ανασυγκροτηθεί οικονομικά και κοινωνικά, να μπει στην πρωτοπορία των εθνών όπως το επιβάλλει άλλωστε η αξιοζήλευτη, από εχθρούς και φίλους, Ιστορία μας. Και αμέσως μετά ο Τάκης, ένας καλός, δραστήριος και κοινωνικός άνθρωπος, μου περιγράφει τις προσωπικές στρατηγικές και τις έριδες που τον απομάκρυναν από την ενεργό συμμετοχή στην ελληνική κοινότητα και αμέσως προσγειώνομαι απότομα στις διαχρονικές αντιφάσεις και αδυναμίες των Ελλήνων.