Κλείνει το μπαράκι του Βασίλη και έτσι, οριστικά, τελειώνει και η μεταπολίτευση.

.

Πολλές φορές έχω αισθανθεί να συνωμοτεί το σύμπαν ώστε να «πάθω» κάτι. Πολλές φορές αυτό το κάτι παίρνει και μορφή χρόνιας κατάστασης. Στην κατηγορία με τις όμορφες αυτές χρόνιες καταστάσεις ανήκει και το μπαράκι του Βασίλη, λατρεμένος χώρος και σημείο αναφοράς για μένα αλλά και για πολλούς άλλους.

Σήμανση για ρεζερβέ τραπέζι στο μπαράκι του Βασίλη

Όταν  πήγα για πρώτη φορά στο «μπαράκι του Βασίλη»,  ο χώρος ήταν πολύ οικείος γιατί  πριν γίνει μπαράκι ήταν η ταβέρνα του φίλου Νίκου Χρυσόγελου. Έτσι δεν παιδεύτηκα  να προσανατολιστώ και να βρω από ποια γωνιά περνάει η θετική ενέργεια. Πήγα κατ’ ευθεία  και κάθισα στη λίμνη με την γαλάζια οργόνη (τυχαίο ότι ήταν στην μπάρα;). Από τότε και για πολλά χρόνια παρακολουθούσα τακτικά, σχεδόν κάθε βράδυ για όσο χρόνο ήταν στην οδό Ζωοδόχου Πηγής, τα διάφορα που άφηνε(;) ή καλύτερα παρότρυνε να γίνονται ο Βασίλης  στον χώρο.