Αυτό το εικοσάλεπτο video έγινε πέρυσι (2013) από το blog kanali για τη μνήμη των 40 χρόνων από την εξέγερση και καταστολή της εξέγερσης της 17 Νοέμβρη του 1973.
Περιέχει ένα πολύ πλούσιο υλικό αποτελούμενο από κινηματογραφικές σκηνές, πάμπολλες φωτογραφίες, μουσικές και ηχητικά ντοκουμέντα.
Οι εικόνες μας μεταφέρουν στο εθνικοπατριωτικό κλίμα της δικτατορίας με τους χουντικούς, στην κατάληψη της Νομικής, στις οδομαχίες διαδηλωτών αστυνομίας, στην κατάληψη του Πολυτεχνείου με την τριήμερη πανελλήνια εξέγερση, στην στρατιωτική καταστολή της , αλλά και μετά όπου η χούντα έχει κερδίσει μεν στα όπλα αλλά έχει χάσει πολιτικά.
Όλα αυτά περνάνε μπροστά από τα μάτια μας με απόηχο τη μουσική του παγκόσμιου και ελληνικού αντιπολεμικού και αντιφασιστικού κινήματος διαμαρτυρίας. Οι ήχοι από τις τρεις μέρες της εξέγερσης αλλά και από την καταστολή της, είναι επιβλητικοί.
Διάρκεια 20′:52″
Δες επίσης
Πολυτεχνείο 1973. Μια μαρτυρία ενός μαθητή… -► εδώ
Η γαλλική σατιρική Les Guignols de l’info έχει μεγάλη ακροαματικότητα και χιούμορ που τσακίζει κόκαλα.
Εδώ ασχολείται με το πειραματόζωο Έλληνα. Απολαύστε το… 😉
ΥΓ. Οι πιο παρατηρητικοί θα αναγνωρίσετε στους επιστήμονες του εργαστηρίου τη μορφή και τη χαρακτηριστική φωνή του Σιλβέστερ Σταλόνε, πανταχού παρών ως Ράμπο και σήμα κατατεθέν της εκπομπής…
Η ορμή μας, δυναμική και ειρηνική, θα σαρώσει κάθε εμπόδιο που ορθώνεται ενάντια στην απέραντη επιθυμία για ζωή, επιθυμία που τρέφει αναρίθμητους ανθρώπους που γεννιούνται και ξαναγεννιούνται με κάθε καινούργια μέρα. Ο κόσμος που έχουμε να χτίσουμε θα ξεριζώσει τον κόσμο που καταστρέφει τον εαυτό του.
ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΝΤΟΥ!
Εδώ και τώρα: Ισότητα -Αξιοπρέπεια -Αλληλεγγύη.Συνάντηση άμεσης δράσης και δημοκρατίας -ΑΠΘ 5/6/7 Σεπτεμβρίου ΔΕΘ 2011
Κάλεσμα σε συνάντηση άμεσης δημοκρατίας στη Θεσσαλονίκη
Το κίνημα των πλατειών που ξετυλίχτηκε μετά τα γεγονότα στην Β. Αφρική και από τα επακόλουθα στη Ισπανία ανέδειξε την παρουσία του σύγχρονου υποκειμένου που ανέλαβε με την παρουσία του να βάλει άλλους όρους στον κοινωνικό πολιτισμό και οικονομικό ανταγωνισμό που επιβάλει ο κόσμος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Ζήσαμε πολλές κινητοποιήσεις όλο το προηγούμενο διάστημα με αφορμή την παρουσία του ΔΝΤ και της ΕΚΤ από όλο το φάσμα των κομμάτων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Σε αυτές όσο παραδοσιακή ήταν η κάθοδος του κόσμου στους δρόμους άλλο τόσο ήταν και η απόσυρση του από αυτούς. Από καιρό διαφαινόταν πως όλος ο παλιός κόσμος της αντίστασης είχε φτάσει στα όρια του. Η επίθεση της κυριαρχίας ήταν τόσο καταιγιστική και τόσο ολοκληρωτική που μέσα από απειλές ( δανεισμός ή καταστροφή ) και μονόδρομους ( ΔΝΤ ή Χάος ) αποστερούσε κάθε δυνατότητα διαπραγμάτευσης από τους επαγγελματίες εκπροσώπους των εκμεταλλευομένων.
Η αυθόρμητη κάθοδος του κόσμου στις πλατείες έκανε την κρίση ακόμη πιο έντονη. Μετέτρεψε πολύ γρήγορα την κρίση από οικονομική και πολιτική σε πολιτειακή. Το αντιπροσωπευτικό σύστημα ως μία ολότητα κοινωνικής οργάνωσης που διατρέχει όλο το εύρος των δραστηριοτήτων: πολιτικών, εργατικών, εκπαιδευτικών, δημοτικών κλπ δέχτηκε ένα καίριο πλήγμα. Οι πλατείες απαίτησαν άμεση δημοκρατία, ισότητα, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια. Το ζήτημα ετέθη και τίποτα δεν μπορεί πια να προχωρήσει χωρίς να λάβει υπόψιν του το βαθύ νόημα που αναδύθηκε στην Ελλάδα και στην Ευρώπη από το κίνημα των πλατειών. Συνέχεια →
Η ταινία αφηγείται την ιστορία των πέντε ημερών εξέγερσης τον πρόσφατο Ιανουάριο του 2011, τότε που ο λαός της Αιγύπτου έσπασε μέσα του το εμπόδιο του φόβου που κουβαλούσε επί μια γενιά και επαναστάτησαν. Ο θυμός που υπήρχε για πολλά χρόνια στην Αίγυπτο ξέσπασε με απεργίες ενάντια στην ανεργία ενώ παράλληλα οι θρησκευτικές εντάσεις ήταν σε άνοδο. Όλα τα προηγούμενα χρόνια υπήρχαν μικρά δίκτυα με ακτιβιστές που εναντιωνόντουσαν στην κατά κανόνα αυταρχική εξουσία του Χόσνι Μουμπάρακ. Αλλά μόνο όταν μια άλλη αραβική χώρα, η Τυνησία, ξεσηκώθηκε εναντίον του τυράννου της, τότε οι Αιγύπτιοι ακτιβιστές προσέλκυσαν μαζική υποστήριξη. Οι άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους σε όλη την Αίγυπτο και απαιτούσαν πολιτικές ελευθερίες, τέλος στη διαφθορά του κράτους και μια καλύτερη ποιότητα ζωής για το φτωχό πληθυσμό. Το video αυτό αποτυπώνει τις κρίσιμες στιγμές όπως η ιστορία ξετυλίγεται και μέσα από συνεντεύξεις στο Al Jazeera.
Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ Ιστορικά στοιχεία, παραλληλισμοί, οι αιτίες της κρίσης, η μεγάλη ύφεση, η υπερχρέωση, η στάση πληρωμών, τα καταναγκαστικά μέτρα της κυβέρνησης και τα αποτελέσματα τους του Οικονομολόγου Βασίλη Βιλιάρδου. Θεωρώντας ότι η κρίση της Αργεντινής, η οποία κατέληξε στη χρεοκοπία της… (ένα κράτος, αντίθετα με τους ισχυρισμούς πολλών, μπορεί κάλλιστα να χρεοκοπήσει, ακόμη και σήμερα όχι όμως να σταματήσει να λειτουργεί), είναι η μεγαλύτερη των τελευταίων ετών, καθώς επίσης ότι, η συγκεκριμένη χώρα έχει αρκετές ομοιότητες με τη δική μας, αλλά και με τα υπόλοιπα κράτη του «Ευρωπαϊκού Νότου» («αποικήθηκε» κυρίως από Ιταλούς και Ισπανούς), κρίνουμε σκόπιμο να αναφερθούμε αναλυτικά, έτσι ώστε να αξιοποιήσουμε «έγκαιρα» την εμπειρία της – χωρίς να «υποχρεωθούμε» στα ίδια λάθη.
Χρησιμοποιούμε σκόπιμα τον πληθυντικό επειδή έχουμε την άποψη ότι, δεν κινδυνεύει μόνο η Ελλάδα να οδηγηθεί σε τέτοιου είδους «περιπέτειες», αλλά πολλές άλλες χώρες της Ε.Ε. (οι Η.Π.Α. επίσης), οι οποίες έχουν σαν κοινό «παρανομαστή» τους την υπερχρέωση τις υπερβολικές δηλαδή υποχρεώσεις τόσο του ιδιωτικού, όσο και του δημόσιου τομέα τους, τις οποίες «συσσώρευσαν» αφειδώς τα τελευταία 30 χρόνια. Η υπερχρέωση αυτή εξασφάλισε την άνευ προηγουμένου ανάπτυξη των Οικονομιών όλων των δυτικών χωρών, σε επίπεδα όμως αρκετά υψηλότερα από τα ανώτατα δυνατά και επομένως μη διατηρήσιμα.
Συνοπτικά, η οικονομική κρίση της Αργεντινής διήρκεσε από το 1998 έως το 2002, με τα εξής κεντρικά σημεία:
(α) την ισχυρότατη ύφεση, η οποία «έπληξε» τη χώρα μεταξύ των ετών 1998 – 1999 και
(β) την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος (2001/02), η οποία ουσιαστικά ήταν το «προϊόν», το φυσικό επακόλουθο καλύτερα, της ύφεσης.
Τα γεγονότα αυτά οδήγησαν στην παραίτηση της πολιτικής ηγεσίας της χώρας, την οποία ακολούθησε μία περίοδος μεγάλης εσωτερικής αστάθειας. Τελικά, το ΑΕΠ της Αργεντινής μειώθηκε συνολικά κατά 21%, με καταστροφικά αποτελέσματα για τον κοινωνικό της ιστό στο ζενίθ της κρίσης (μέσα του 2002), το ποσοστό της «φτώχειας» έφτασε το 57%, ενώ η ανεργία ξεπέρασε το 23%. taxaliaola.blogspot.com
Ένα ντοκιμαντέρ που περιγράφει τα γεγονότα που οδήγησαν στην οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής το 2001, που εξαφάνισε τη μεσαία τάξη και ανέβασε το επίπεδο της φτώχειας στο 57,5%.
Βασική αιτία της κατάρρευσης ήταν η εφαρμογή νεο-φιλελεύθερων πολιτικών και συνταγών του ΔΝΤ, που επέτρεψαν την αρπαγή δισεκατομμυρίων δολαρίων από ξένες τράπεζες και οργανισμούς.
Πολλά από τα περιουσιακά στοιχεία της Αργεντινής και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της λεηλατήθηκαν. Το οικονομικό της σύστημα χρησιμοποιούνταν για ξέπλυμα χρήματος από τη Citibank, τη Credit Suisse και τη JP Morgan.
Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η μαζική μεταφορά πλούτου και η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου που κορυφώθηκε με πολλούς θανάτους λόγω της καταπίεσης και του υποσιτισμού.
Το ντοκιμαντέρ ξεκινάει από την εξέγερση του λαού της Αργεντινής τον Δεκέμβριο του 2001 και εξιστορεί τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση κάνοντας ιστορική αναδρομή…
Πρωτότυπο: Μemoria de Saqueo του Fernando Solanas (2003).
Ο Solanas παρουσίασε το ντοκιμαντέρ το 2004 στο διεθνές φεστιβάλ κιν/φου του Βερολίνου και βραβεύτηκε με τη Χρυσή Άρκτο. Η ταινία έλαβε επίσης το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στο 8ο φεστιβάλ Λατινο-αμερικανικού κιν/φου του Λος Άντζελες.
Πέρυσι στις 6 Δεκεμβρίου 2008 ημέρα Σάββατο, μια παρέα από δεκαπεντάχρονα παιδιά γιόρταζαν την ονομαστική γιορτή του φίλου τους Νίκου, στα Εξάρχεια. Αυτή η παρέα (κατά άλλους ήταν κάποια άλλη παρέα εκεί δίπλα τους) βρέθηκε κάποια στιγμή να έχει φραστική αντιμαχία με έναν ειδικό φρουρό της Ελληνικής Αστυνομίας. Αυτός (ο ειδικός φρουρός της ελληνικής αστυνομίας) τράβηξε το πιστόλι του, τους πυροβόλησε και έτσι απλά, με συνοπτικές διαδικασίες, στις εννέα παρά πέντε Σάββατο βράδυ στα Εξάρχεια, σκοτώθηκε ο ΑλέξανδροςΓρηγορόπουλος ή ο “Gregory”, όπως τον φώναζαν οι συμμαθητές του. Συνέχεια →
Την επταετία της χούντας αλλά και για χρόνια μετά, η δευτεροβάθμια εκπαίδευση ήταν εξατάξια. Είχε δηλαδή έξι Γυμνασιακές τάξεις και δεν είχε Λύκειο. Στο τέλος του Γυμνασίου γράφαμε Πανελλήνιες Εξετάσεις και το αποτέλεσμά τους, ίσως, καθόριζε ολόκληρη τη ζωή μας. Για τον λόγο αυτό, τα παιδιά έκαναν εντατικά φροντιστήρια, ένα ή και δύο χρόνια. Τα καταξιωμένα φροντιστήρια, με τις πολλές επιτυχίες, ήταν στο κέντρο της Αθήνας (πολλά στην Κάνιγγος, μερικά στην Πατησίων μερικά στην Ακαδημίας και τα υπόλοιπα εκεί τριγύρω) και μάζευαν μαθητές από όλη την Αθήνα. Το ωράριο ήταν 7-10 κάθε βράδυ.
Η ζωή του μαθητή, ΚΑΙ ΤΟΤΕ, ήταν εξ’ ίσου σκληρή με του σημερινού μαθητή αλλά τα καταφέρναμε, όπως και τα παιδιά μας τα καταφέρνουν σήμερα, μιας και δεν μπορέσαμε εμείς μεγαλώνοντας να τους έχουμε έτοιμο κάτι καλύτερο.
Το φροντιστήριο Θετικό όπως φαίνονταν από την είσοδο του Πολυτεχνείου
Το 1973 πήγαινα Ε’ Γυμνασίου και στο φροντιστήριο «Θετικό», του φιλόλογου Σκούρα. Το «Θετικό» ήταν ακριβώς απέναντι από το Πολυτεχνείο, Στουρνάρη (Στουρνάρα τότε) και Πατησίων γωνία, με είσοδο από την Στουρνάρη και παράθυρα από την Πατησίων. Πάλι πρώτη θέση έπιασες, θα σκεφτήκατε. Όχι όμως, γιατί ο Σκούρας το έκλεισε την Παρασκευή το βράδυ και μας έδιωξε, γιατί όσο ήταν εκεί ερχόντουσαν κάτι περίεργοι με κάμερες και φωτογραφικές μηχανές και δείχνοντας ταυτότητες του ζητούσαν να μπουν. Τους έλεγε ότι έχει μαθήματα και δεν τους άφηνε. Όταν όμως αγρίεψαν τα πράγματα το έκλεισε και ησύχασε.Γιατί όμως αναφέρω το φροντιστήριο; Όλοι οι μαθητές που κατεβήκαμε την Τετάρτη σε όλα τα φροντιστήρια, είχαμε από πρώτο χέρι την είδηση. Ειδικά αν πήγαινες στου Σκούρα την είχες και πανοραμική. (Φωτογραφική μηχανή δεν είχα μαζί μου τότε -τότε απεχθανόμουν τις φωτογραφίες δυστυχώς…).
Αναφέρω τα φροντιστήρια γιατί θέλω να πω ότι η παραπαιδεία «βοήθησε» να περάσει η ιδέα του ξεσηκωμού από το Πολυτεχνείο στις γειτονιές πάρα πολύ γρήγορα. Το ραδιόφωνο και η τηλεόραση ήταν ολοκληρωτικά ελεγχόμενα από την χούντα. Οι εφημερίδες λογοκρινόντουσαν καθημερινά, αν και δεν ήθελαν, όπως πάντα, να ρισκάρουν και πολλά. Τα νέα και η ενημέρωση, τότε, πέρναγαν από στόμα σε στόμα. Από τις εφημερίδες διάβαζες ό,τι ήθελε η χούντα. Λίγες φορές έκαναν την επανάστασή τους και αυτό για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους και όχι την αλήθεια (η μια με την εκ Παρισίων επιστολή Καραμανλή στην Βραδυνή).
Κανάλι 