Συνάντησα τον Θρύλο των Εξαρχείων

Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Κατσής

Το πολιτικό πρόγραμμα του ΕΑΜ (23/7/1945)

Το Πρόγραμμα της Λαϊκής Δημοκρατίας

Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο στάθηκε η μεγαλύτερη εποποιία στην ιστορία του Έθνους. Κανένα άλλο κίνημα δεν συνεπήρε τόσο πλατιά και δεν συγκλόνισε τόσο βαθιά το Λαό. Ο λόγος είναι ότι το εαμικό κίνημα ενσάρκωσε τη φλογερή αγάπη για την εθνική λευτεριά μαζί με τη λαχτάρα ν’ αλλάξει πορεία η ιστορία του νεοελληνικού Έθνους. Συνδύασε το διώξιμο του ξένου κατακτητή από την πατρική γη με την εσωτερική δημοκρα­τική αναγέννηση.

Το Έθνος μεγαλούργησε στα χρόνια της σκλαβιάς, γιατί πήρε το ίδιο στα χέρια του την υπόθεση της Ελληνικής Πατρίδας, παραμερίζοντας, εξουδετερώνοντας και καταπολεμώντας τη χούφτα των μεγιστάνων του πλούτου και της μαύρης αγοράς. Εκείνους που, ξεπουλώντας τον τόπο στους ξένους, μονοπώλησαν την οικονομική ζωή και καταδίκασαν το Λαό στην εξαθλίωση και την καθυστέρηση. Που, συγκεντρωμένοι γύρω από τη μοναρχία, στήριξαν τη μισητή 4η Αυγούστου. Συνεργάστηκαν στα χρόνια της κατοχής με τους φασίστες επιδρομείς Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγα­ρους. Αισχροκέρδησαν με την πείνα του Λαού και μάζεψαν καινούργια πλούτη, τη στιγμή που ο Λαός πουλούσε ό,τι είχε και δεν είχε. Που θέλουν τώρα με πραξικόπημα, με τη βία και νοθεία να ξαναφέρουν τη μοναρχία, να νομιμοποιήσουν την τρομοκρατία, να μονιμοποιήσουν τον εσωτερικό διχασμό, να ξαναζωντανέψουν την 4η Αυγούστου για να εξασφαλίσουνε για πάντα την κυριαρχία τους πάνω στον Ελληνικό Λαό.

Για ν’ ανασάνει, να ζήσει και να προκόψει η Ελλάδα, πρέπει από τον εθνικό οργανισμό να λείψει το καρκίνωμα που λέγεται μονοπωλιακή κυ­ριαρχία, οικονομική και πολιτική, της χούφτας αυτής των εκμεταλλευτών και παρασίτων. Πρέπει στην εξουσία να προωθηθεί ο Λαός. Πρέπει να νικήσει η ΛΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Απόφαση στα 16 σημεία της ΚΕ του ΚΚΚ (8.10.1966)

…

Oι «προπαρασκευαστικές» βολές ρίχτηκαν κατά του «μετασχηματισμού» αυτού με άρθρα που δημοσιεύτηκαν στη Σαγκάη στα τέλη του 1965 ενάντια στη δραστηριότητα, φιλολογική φαινομενικά, συνεργατών του Πενγκ Tσιενγκ που κάλυπτε τον μετασχηματισμό αυτό. Tους πρώτους μήνες του 1966 δημιουργήθηκε κύρια στα πανεπιστήμια και τις τεχνικές σχολές ένας ορισμένος αναβρασμός κριτικής ενάντια σ’ αυτό το μετασχηματισμό. H καθοδήγηση του κόμματος, εκτιμώντας πως πρόκειται για αντεπαναστατικό αναβρασμό, ορίζει ομάδες εργασίας για να προωθήσουν την επανάσταση, δηλαδή να καταπνίξουν αυτό τον αναβρασμό. Πήραν μέτρα πειθαρχικά και προχώρησαν και παραπέρα σε ποινικούς καταλογισμούς.

Ακριβώς σε μια τέτοια στιγμή με προσωπική παρέμβαση του Mάο γράφονται και τοιχοκολλούνται τα πρώτα «ντατζεμπάο» (εφημερίδες τοίχου) στο Πανεπιστήμιο και το Tεχνολογικό Iνστιτούτο με τα γνωστά συνθήματα κλειδιά: «Eίναι δίκαιο να εξεγείρεσαι», «Nα τολμάμε να αγωνιζόμαστε», «Bομβαρδίστε το Γενικό Eπιτελείο» κ.λπ. Παρ’ όλα αυτά οι συντάκτες τους υποβάλλονται σε μέτρα, και τότε ξεσπάει ο χείμαρρος που κατάκλυσε εκπαιδευτικά ιδρύματα αρχικά, για να στραφεί έπειτα σε κάθε τομέα κοινωνικής δραστηριότητας. Mπροστά σ’ αυτή την κατάσταση και την άμεση, ανοιχτή παρέμβαση του Mάο, συνέρχεται η KE του Kόμματος και αφού καθαιρεί τον Πενγκ Tσιενγκ και ορίζει άλλη ομάδα για την καθοδήγηση της Πολιτιστικής Eπανάστασης, ψηφίζει την απόφαση με τα 16 σημεία.

Oλόκληρο το καλοκαίρι του 1966 ξετυλίγεται η πρώτη φάση της Πολιτιστικής Eπανάστασης που σαρώνει τις περιοχές της Kίνας με κύριο χαρακτηριστικό τη δραστηριότητα των κοκκινοφρουρών, δηλαδή των σπουδαστών και μαθητών, με δυο λόγια της νεολαίας. H κριτική πράξη των «τριών παλιών» (παλιές ιδέες, παλιές συνήθειες και παλιά ήθη) επεκτείνεται από τον ιδεολογικό-πολιτιστικό τομέα σ’ όλους τους θεσμούς (κόμμα – κράτος).

…

Πηγή «Μαρξιστική Αρχειοθήκη»  –> εδώ

κλικ στην εικόνα για να ανοίξει το κείμενο της απόφασης

Ο Άρης Βελουχιώτης μέσα από τα μάτια του συντρόφου του Πολύδωρα Δανηιλίδη

ΚΛΙΚ στην εικόνα του βιβλίου για να διαβάσετε
από επιλεγμένες σελίδες του αυτοβιογραφικού βιβλίου του  Πολύδωρα Δανιηλίδη
πως έβλεπε ο Πολύδωρος Δανιηλίδης τον σύντροφό του
Άρη Βελουχιώτη

Ξεφυλλίζοντας τον “Ρίζο της Δευτέρας” του 1947: Ο Κ. Βάρναλης για την εθνική επέτειο.

από Allu Fun Marx

 

Η βουβή επέτειος.
Γιορτή και λαός.

H 28 του Οχτώβρη είναι μια μεγάλη μέρα για τον ελληνικό λαό – και μέρα ντροπής για τους προδότες του. Κι όμως ετούτοι γιορτάζουνε το “αλβανικό έπος”. Και πάλι χωρίς το λαό. Και πάλι με φράχτη γύρω τους τα όπλα -για να τους φυλάνε όταν πηγαίνουν στην τελετή – να φυλάνε από το λαό τους εχθρούς του λαού.

Το τι νόημα δίνουνε στον όρο “αλβανικό έπος” οι φυγάδες του “έπους” φαίνεται από το νόημα που δίνουνε σε κάτι ανάλογες και παράλληλες ορολογικές απάτες όπως π.χ “απελευθέρωση”, “ανεξαρτησία”, “δημοκρατία”, “αμερικάνικη βοήθεια”, “πνευματική ελευθερία” κλπ. Το ουσιαστικό περιεχόμενο των λέξεων είναι διαμετρικά αντίθετο με την ετυμολογική τους σημασία.

Αλλά το νόημα, που έδινε η 4η Αυγούστου στο “αλβανικό έπος”, μας το εξήγησε τότες με τρόπον επίσημον ο τότε διευθυντής της Ασφαλείας κ. Παξινός. Ενώ δηλαδή ο ελληνικός λαός γυμνός και άοπλος, εγκαταλειμμένος από τους “αρχηγούς” του χτύπαε στο μέτωπο και μπροστά και πίσω του τους εχθρούς της ελευθερίας του, τους φασίστες, οι αρχηγοί του ελληνικού φασισμού ετοιμάζανε στην πρωτεύουσα την παράδοση του λαού – γιατί η συνθηκολόγηση του μετώπου δεν ήταν παράδοση του στρατού μονάχα (των 200 χιλιάδων ανδρών), αλλά ολάκερου του ελληνικού λαού (των 7 εκατομμυρίων).

 

Εκλογές 1981 (Ανέκδοτες Φωτογραφίες)

Οι εκλογές που έγιναν την 18^η  Οκτώβρη 1981 έβγαλαν μεγάλο νικητή το ΠΑΣΟΚ με 48,06% και 172 έδρες, με κεντρικό σύνθημα την «Αλλαγή».

Το ΚΚΕ έλαβε 10,9% και 13 έδρες, ενώ είχε στόχο 17% και είσοδο στην δεύτερη κατανομή με κεντρικά συνθήματα τα «Για την Αλλαγή  ψήφισε ΚΚΕ» και «ΚΚΕ στη Βουλή – Δεύτερη κατανομή». Θυμάμαι μια διαδήλωση που μετά τις εκλογές φώναζε στους δρόμους της Αθήνας  «Τι δεκαεπτά, τι δέκα κόμμα επτά».

Το ΚΚΕ (εσ) έλαβε 1,37% και έμεινε εκτός βουλής. Θυμάμαι τον Κύρκο να κλαίει σαν μωρό παιδί στο εκλογικό κέντρο χαμηλά στην Πανεπιστημίου.

Η κίνηση «για μια Επαναστατική Αριστερά» (ΚΚΕ μ-λ, ΚΟ ΜΑΧΗΤΗΣ) έλαβε 0,12% με κεντρικό σύνθημα «οι εκλογές δεν φέρνουν την αλλαγή, χρειάζεται αγώνας και πάλη ταξική».

Ο Μητσάκος μάς την έκανε νωρίς…

 

 

αναδημοσίευση απο την εφημερίδα «δρόμος»

Αποχαιρετώντας το φίλο, το σύντροφο, τον άνθρωπο Δημήτρη Παπαζαφειρόπουλο

 

 

 

 

Με το Μήτσο υπολόγιζα να γεράσουμε μαζί. Επειδή απλά μαζί ζήσαμε τα σημαντικότερα επεισόδια της ζωής μας. Αφότου αποφάσισε να μάθει γράμματα τα «κοπέλια» του νομού Ηρακλείου, το 1995, βλεπόμαστε αραιότερα από πριν. Τα λέγαμε βέβαια, αλλά σπανίως είχαμε την ευκαιρία να βγάζουμε τα εσώψυχά μας όπως παλιά, να ψυχαναλύουμε ο ένας τον άλλο.

Φανταζόμαστε, λοιπόν, τους εαυτούς ψιλοραμολί σε κανένα μπαρ να τακτοποιούμε αυτές τις εκκρεμότητες, να σκιαγραφούμε την ανασκόπηση του βίου μας, να βάζουμε τις τελευταίες πινελιές στον επίλογό του. Και γελούσαμε.

Ο Μητσάκος όμως μάς την έκανε νωρίς. Κι εγώ τον αποχαιρετώ μόνος με δάκρυα στα μάτια.

Την παραμονή της εκτέλεσής του, ο Νίκος Πλουμπίδης έγραφε στους δικούς του: «Μη λυπάστε, εγώ τώρα θα ησυχάσω. Σας εύχομαι όλων ευτυχία. Ο θάνατος είναι μια αλλαγή της ύλης. Έτσι είναι». Το ξέρω ρε Μήτσο ότι είναι έτσι αλλά είναι πολύ σκληρό, επώδυνο, αβάσταχτο. Δεν χωνεύεται.

Τα ΚΝΑΤ σε ανέκδοτες φωτογραφίες του 1980

 

Αυτό το άρθρο περιέχει ανέκδοτες φωτογραφίες που έχω στο αρχείο μου και αναφέρονται στο μακρινό(;) 1980. Είναι μια πλήρης παρουσίαση μιας κατάστασης, συνηθισμένης τότε, όπου η ΚΝΕ ”κατέλαβε” το ΕΜΠ  ώστε να μην έχουν πρόσβαση οι φοιτητές, των άλλων παρατάξεων βέβαια, και ταυτόχρονα να δημιουργηθεί μια αντιπαλότητα μεταξύ ΚΝΕ και των άλλων ώστε να κρατήσει μακριά από τα «αριστερίστικα κόλπα” τον κόσμο που επηρεάζει. Είναι μια από τις γνωστές τακτικές που κατά καιρούς βλέπουμε από την ηγεσία της ΚΝΕ και του ΚΚΕ όταν αισθάνονται ότι χάνουν το πάνω χέρι και ότι το κίνημα τους προσπερνάει.

Είχα προβληματιστεί πολύ όταν μετά από χρόνια ξαναείδα αυτές τις φωτογραφίες. Από την μια είναι ιστορία του κινήματος από την άλλη ένα σοβαρό επιχείρημα για τους ανιστόρητους αντικομουνιστές. Από την μια είναι η συνέχεια των τραμπουκισμών στο Χημείο στις καταλήψεις του 1979 από την άλλη έχει ντοκουμέντα με «αριστερούς» που κρατούν λοστάρια, στο κέντρο της Αθήνας.

Τελικά ο λόγος που τα εμφανίζω μετά τόσα χρόνια είναι γιατί πιστεύω ότι στο πολύ σύντομο μέλλον η ΚΝΕ και το ΚΚΕ θα  κάνουν τέτοιες ενέργειες, επειδή η ηγεσία τους θέλει να περιχαρακώσει και να αποκόψει τα κανάλια επικοινωνίας του κόσμου που επηρεάζει από την αντικαπιταλιστική και την αντισυστηματική αριστερά. Στο ίδιο μοτίβο εντάσσονται οι τελευταίες επιθέσεις στα ΕΑΑΚ και ο χαρακτηρισμός τους σαν φασίστες και ΕΚΟΦίτες.

Ελπίζω με την δημοσίευσή τους να σταματήσουν τα σχέδια επίθεσης στο αριστερό ανικαπιταλιστικό κίνημα. Πρέπει να γνωρίζουν ότι η ιστορία πλέον καταγράφεται ψηφιακά!!!.

Το άρθρο αυτό είναι συνέχεια του άρθρου  ”16/12/1979 Η νύχτα του Χημείου”  στο link : https://kanali.wordpress.com/2010/12/22/nyxtatouxhmeioy/ 

 

 

 

1. Η ΚΝΕ «καταλαμβάνει» το ΕΜΠ και απαγορεύει στους φοιτητές την είσοδο σε αυτό.

 

16/12/1979 Η νύχτα του Χημείου

Το Χημικό Αθήνας ήταν η πρώτη σχολή που ξεκίνησε τον χορό των καταλήψεων την 4η Δεκέμβρη του 1979 και αποφάσισε κατάληψη όπως είχα ξαναγράψει εδώ.

Η γραμμή τότε της ΚΝΕ στα πανεπιστήμια συνοψιζόταν κάτω από το σύνθημα «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα» αλλά στην ουσία ήταν μια προσπάθεια συνδιαχείρισης των πανεπιστημίων με τους καθηγητές και το τότε κατεστημένο, οπότε στην πράξη η ουσία τελείωνε στο πρώτο κομμάτι του συνθήματος δλδ «πρώτοι στα μαθήματα«.  Η ΚΝΕ με την συνδικαλιστική της παράταξη στις πανεπιστημιακές σχολές την Πανσπουδαστική (ΠΣΚ) κρατούσαν μια άκρως συντηρητική στάση και πρότεινε σαν μορφή ζωής τον συντηρητισμό στις προσωπικές σχέσεις αλλά και στις μορφές πολιτικής πάλης. Έτσι κυκλοφορούσε στις σχολές φυλλάδια που παρότρυνε τους νεολαίους να μην ξενυχτούν αλλά να γυρίζουν νωρίς στο σπίτι τους το βράδυ, να μην δημιουργούν εφήμερες ερωτικές σχέσεις αλλά μόνο σοβαρές και μόνιμες που να έχουν «καλό σκοπό»…

Αφού περιέγραψα την κοινωνική διαπαιδαγώγηση του τότε Κνίτη είναι εύκολο να καταλάβουμε πόσο δύσκολο ήταν να συμμετάσχει ένα τέτοιο πολιτικό υποκείμενο σε μια διαδικασία κατάληψης πανεπιστημίου. Φάνηκε αυτό στην κατάληψη στο παράρτημα της Πάτρας και αμέσως μετά ένα χρόνο, το 1979, στις πανελλαδικές καταλήψεις όπου η ΠΣΚ ήταν εχθρική, ενάντια στις καταλήψεις, ενάντια σε κάθε μορφή μαζικής κινητοποίησης. Στις συνελεύσεις προσπαθούσε να καταστείλει την αγανάκτηση του φοιτητόκοσμου και να στρέψει το ενδιαφέρον τους στα προγράμματα σπουδών και την συνδιαχείριση.
Το 1979 όμως δεν μπόρεσε πλέον να κρατήσει το ποτάμι που ξεκίνησε σαν ρυάκι από το Χημικό Αθήνας και στη συνέχεια εξελίχτηκε σε ορμητικό χείμαρρο που τα παρέσυρε όλα στο διάβα του.

Να επαναλάβω ποιά ήταν η κατάσταση το 1979 στο φοιτητικό κίνημα και ειδικά στο Χημικό Αθήνας, που έχει ενδιαφέρον γι’ αυτό το κείμενο. Το είχα γράψει πριν ένα περίπου χρόνο στις 22 Οκτωβρίου 2009, στο άρθρο μου «Η άγρια φυλή του Χημικού» :

.

Πολυτεχνείο 1980. Ανέκδοτες φωτογραφίες #2

 Οι επόμενες φωτογραφίες είναι από τον εορτασμό της επετείου της εξέγερσης των φοιτητών στο Πολυτεχνείο και συγκεκριμένα από τις εκδηλώσεις το έτος 1980 παραμονές της πορείας που δολοφονήθηκαν ο Κουμής και η Κανελοπούλου.
Οι φωτογραφίες αυτές είναι συμπληρωματικές στο προηγούμενο post.

 

 Εσωτερικό προαύλιο ΕΜΠ

Πολυτεχνείο 1980 – Ανέκδοτες Φωτογραφίες

Η απαγορευμένη αντιαμερικανική πορεία

Η δολοφονία των δύο νέων από τις δυνάμεις των ΜΑΤ δεν ήρθε σε τυχαία χρονική συγκυρία. Όπως αναφέρεται στο ιστορικό λεύκωμα της εφημερίδας «Καθημερινή», το φθινόπωρο του 1980 η κυβέρνηση Ράλλη είχε θέσει ως πρώτη προτεραιότητα μιας ιδιαίτερα φιλόδοξης ατζέντας την άρση όλων των εκκρεμοτήτων στις σχέσεις της Ελλάδας με το «δυτικό κόσμο». Στο πλαίσιο αυτό, στις 21 Οκτωβρίου 1980 η Ελλάδα έγινε ξανά δεκτή στη στρατιωτική δομή του ΝΑΤΟ, ενώ η κυβέρνηση είχε ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ για την ανανέωση των συμφωνιών παραμονής των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα και ο Ευάγγελος Αβέρωφ, τότε υπουργός άμυνας, συμμετείχε για πρώτη φορά μετά την αντιπολίτευση στην Επιτροπή Πυρηνικού Σχεδιασμού του ΝΑΤΟ.

Η αντίδραση του λαού ήταν έντονη, ενώ διάχυτος ήταν ο αντιαμερικανισμός ιδίως ανάμεσα στους φοιτητές, καθώς ήταν φρέσκες ακόμα οι μνήμες της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και του αμερικανικού παράγοντα στην ελληνική στρατιωτική Χούντα. Ωστόσο, για την κυβέρνηση, το ενδεχόμενο η πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου να κινηθεί προς την αμερικανική πρεσβεία αποτελούσε εξέλιξη που έπρεπε πάση θυσία να αποφευχθεί. Έτσι, με συνοπτικές διαδικασίες η κυβέρνηση απαγορεύει στην πορεία να κατευθυνθεί προς την Αμερικάνικη πρεσβεία και θέτει ως όριο την πλατεία Συντάγματος: οι διαδηλωτές μπορούσαν να φτάσουν μόνο ως το Σύνταγμα και εκεί να διαλυθούν.

Η στάση της αντιπολίτευσης παραμένει υποτονική. Με το βλέμμα στραμμένο προς τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους και μπροστά στην επιθετική στάση της κυβέρνησης που δηλώνει αποφασισμένη να σταματήσει με τη βία οποιαδήποτε προσπάθεια να φτάσει η πορεία στην πρεσβεία, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ γρήγορα συμβιβάζονται με την κυβερνητική απαγόρευση. Στο ίδιο πλαίσιο, το κεντρικό συμβούλιο της ΕΦΕΕ – αποτελούμενο κατά πλειοψηφία από τα μέλη της ΚΝΕ και της νεολαίας ΠΑΣΟΚ – αποφασίζει να πειθαρχήσει στην απαγόρευση, ενώ η αριστερή μειοψηφία, αποτελούμενη από οργανώσεις όπως οι ΠΠΣΠ, ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος-Β’ Πανελλαδική, ΚΚΕ (μ-λ), και άλλες, αποφασίζουν να συνεχίσουν προς την αμερικανική πρεσβεία.

Καναλιώτης

Όλες τις φωτογραφίες τις τράβηξε ο Καναλιώτης

Κυριακή 16 Νοέμβρη 1980.
Μπλοκ του ΚΚΕ (μ-λ) που ξεκίνησε από τα γραφεία της ΠΠΣΠ,
κατεβαίνει την Ιπποκράτους

  

Ο Κώστας Διάκος επικεφαλής στην «Αττική Οικολογική Απάντηση»

 

Με το συνδυασμό «Αττική Οικολογική Απάντηση» και επικεφαλής τον Κώστα Διάκο, κατέρχονται στις περιφερειακές εκλογές για την περιφέρεια Αττικής, οι Οικολόγοι Πράσινοι.

Στη συνέχεια δύο φωτογραφίες του Κώστα Διάκου, από το αρχείο μου, από τις εκλογές του 1981 με την «κίνηση για μια Επαναστατική Αριστερά«.
Ο Κώστας Διάκος κάτω από το πανό που γράφει «Οι Εκλογές δεν φέρνουν την Αλλαγή, Χρειάζεται Αγώνας και Πάλη Ταξική«.
.

 

Δες για την υποψηφιότητα του Κ. Διάκου και στη Αυγή —> εδώ

Διακοπές σε ελεύθερο κάμπινγκ

 

1977   Ομαλός, Κρήτη :   Στέλιος, Θόδωρος, Σπύρος, Ελένη και Ρούλα

1977  χωριό Σαμαριάς : Η προηγούμενη παρέα.

1977  Φαράγγι Σαμαριάς

 

1977   Σούγια, Κρήτη : Η προηγούμενη παρέα

 

1977   Σούγια, Κρήτη : Η Ελένη

 

1983 1988 μικρός Σίμος, Ελαφόνησος : Η τραπεζαρία κοντά στη σκηνή

 

1983 1988  μικρός Σίμος, Ελαφόνησος : Η θάλασσα λίγα μέτρα από το σαλόνι

1984 1989    Νάς, Ικαρία

1984 1989   Χρυσομηλιά, Φούρνοι : Άννα, Λίλια και Χρήστος στην τραπεζαρία

 

1996   Αλυκό,  Νάξος

 

Tι συμβαίνει σήμερα;

Ναι, δυστυχώς, το ελεύθερο κάμπινγκ είναι, σύμφωνα με τους ελληνικούς νόμους, παράνομο. «Για την προστασία του περιβάλλοντος» είναι η επίσημη αιτιολογία. «Για να μη χάνουν χρήματα τα ξενοδοχεία και τα οργανωμένα κάμπινγκ» ο αντίλογος. Οι ίδιοι –ελληνικοί πάντα– νόμοι προβλέπουν αυτόφωρο, 3 μήνες εξαγοράσιμη ποινή φυλάκισης ή/και χρηματική ποινή, καθώς και 150 ευρώ το πρόστιμο που εισπράττει ο δήμος ή η κοινότητα.

Σε διαφορετικές, βέβαια, περιπτώσεις υπάρχουν διαφορετικές ερμηνείες του νόμου. Σύμφωνα με μαρτυρίες, οι «κατηγορούμενοι» έχουν αθωωθεί σε αρκετά δικαστήρια, είτε γιατί δεν υπήρχε η σχετική ταμπέλα «απαγορεύεται η κατασκήνωση» στην παραλία, είτε γιατί είχαν την υποστήριξη των αντίστοιχων δήμων ή κοινοτήτων. Σε κάθε περίπτωση, η παραμονή το βράδυ στην παραλία με το sleeping bag χωρίς σκηνή δε θεωρείται παράνομη.

Η συνηθέστερη αντιμετώπιση των ελεύθερων κατασκηνωτών από την αστυνομία είναι οι απλές συστάσεις. Κάποιες φορές η δημοτική αστυνομία εισπράττει απλά το πρόστιμο, κάποιες ακολουθείται η διαδικασία του αυτόφωρου, με τη δίκη να πραγματοποιείται μετά από έναν περίπου χρόνο και κάποιες άλλες οι τοπικές αρχές επιλέγουν να κάνουν τα στραβά μάτια.

Πού στήνουμε άφοβα σκηνή;

* Στο Αγκίστρι, που έχει το πλεονέκτημα να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την Αθήνα, για όσους βαριούνται τις πολύωρες διαδρομές, να διαθέτει εξωτικές παραλίες μεγάλης έκτασης για να χωρέσουμε όλοι και να αποπνέει freestyle ατμόσφαιρα –προβλήματα με αστυνομία και τοπικές αρχές δεν έχουν αναφερθεί εδώ και πολλά χρόνια.
* Στην 50 χιλιομέτρων παραλία της Ηλείας, που οι περισσότεροι αποκαλούν «Καϊάφα», όχι τόσο χάριν συντομίας όσο γιατί απέναντι από τη λίμνη με τα ομώνυμα λουτρά βρίσκεται το καλύτερο σημείο της εν λόγω παραλίας. Καταπράσινα πευκόφυτα δάση πλαισιώνουν τη χρυσαφένια αμμουδιά, παρέχοντας το κατάλληλο καταφύγιο, αλλά και την απαραίτητη δροσιά στους κατασκηνωτές. Extra bonus το γεγονός ότι η περιοχή παραμένει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας –και η τεράστια έκτασή της που εξασφαλίζει ιδιωτικότητα.
* Στην Τήλο, με την αμέριστη συμπαράσταση της τοπικής κοινότητας, που έχει φροντίσει να τοποθετήσει ντουζιέρες, τουαλέτες και κάδους σκουπιδιών στο hot spot των free campers που ακούει στο όνομα Έριστος. Το ταξίδι είναι μακρύ, αλλά αξίζει τον κόπο.
* Στη Σούγια της Κρήτης, για τα απίστευτα νερά του Λυβικού, τις δημόσιες ντουζιέρες και τη συμπαράσταση της κοινότητας σε αρκετά περιστατικά συλλήψεων κατασκηνωτών. Για ακόμη πιο… εναλλακτική κατάσταση, στη Γαύδο και στο Γαϊδουρονήσι.
* Στα μικρά, άγνωστα εν πολλοίς, νησάκια Αγαθονήσι, ανάμεσα στην Πάτμο και τη Σάμο, και Μαράθι, κοντά στους Λειψούς. Για το απίστευτο κέφι των κατοίκων, τις πανέμορφες, απάτητες παραλίες με τα κρυστάλλινα, πεντακάθαρα νερά και το γεγονός ότι στο δεύτερο δεν υπάρχουν δρόμοι, αυτοκίνητα και λοιπή τεχνολογική «πρόοδος».
* Στη Νίσυρο, που έχει το ηφαίστειο χωρίς τα αλαλάζοντα πλήθη της Σαντορίνης, και μια ταβέρνα για τις βασικές προμήθειες στην Παχιά Άμμο.
* Στο κάτω Κουφονήσι, την Ηρακλειά και τη Δονούσα, γιατί οι Μικρές Κυκλάδες διαθέτουν την ομορφιά των «μεγάλων» πολλαπλασιασμένη, χωρίς το κοσμοπολίτικο “hype” που την κρύβει. Η ταβέρνα στο Κάτω Κουφονήσι σερβίρει εξαιρετικά παϊδάκια και καταπληκτικό μιλφέιγ. Το πανηγύρι στις 15 Αυγούστου αποτελεί, επίσης, ένα βασικότατο λόγο.

Πού προσέχουμε;

* Στην Ανάφη, όπου όλες οι παραλίες διαθέτουν τη σχετική ταμπέλα που απαγορεύει την κατασκήνωση. Ο Ρούκουνας ήταν κάποτε hot spot για τους απανταχού free campers, αλλά τα περιστατικά που έχουν αναφερθεί τα τελευταία χρόνια –και από κατοίκους και από κατασκηνωτές, και όλοι έχουν το δίκιο τους– αποδεικνύουν πως, αν το αποφασίσετε, πρέπει να προσέχετε. Πολύ.
* Στη Σαμοθράκη, που ναι μεν διαθέτει τα ιδανικότερα σημεία για να στήσετε σκηνή πλάι σε απίστευτους καταρράκτες και κάτω από σκιερές φυλλωσιές, αλλά τα περιστατικά συλλήψεων που έχουν αναφερθεί είναι ουκ ολίγα. Παρ’ όλα αυτά, οι κρυψώνες στο δάσος είναι πολλές –και το τοπίο τόσο μαγευτικό, που αξίζει το ρίσκο.
* Στο Να, στην Ικαρία. Ξανά τα ίδια. Ιστορικό, κλασσικό και αγαπημένο σημείο για ελεύθερους κατασκηνωτές, που κάποια στιγμή έγινε τόσο διάσημο ώστε να το μάθει και η αστυνομία.

http://www.iatronet.gr/article.asp?art_id=2403

Το ελεύθερο camping επιτρέπεται σε ορισμένα μέρη της Ελλάδας από τις τοπικές αρχές αλλά παρόλα αυτά οι διαθέσεις της κάθε τοπικής αρχής ίσως να αλλάξουν με τον καιρό.
Για αυτόν τον λόγο  καλό είναι να μην βασιστεί κάποιος μόνο στις παραπάνω πληροφορίες και να κάνει και μια περαιτέρω έρευνα για το μέρος που σκοπεύει να κατασκηνώσει

Δες επίσης

http://www.e-camping.gr/portal/index.php?option=com_fireboard&Itemid=85&func=showcat&catid=20

http://forfree.gr/forless.php?cat_id=18

http://www.in2life.gr/article_print.aspx?amid=186226

Ο Ροφός

 

Το καλοκαίρι μπήκε για τα καλά και ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για ροφούς.

 

 
Ο Ροφός είναι ψάρι, που ανήκει στα περκοειδή, η επιστημονική ονομασία του είναι Epinephelus marginatus (επινέφελος) ή epinephelus guaza, ή serranus gigas, και ανήκει στην οικογένεια των σερανιδών. Λέγεται και «ορφός» και κατά Αριστοτέλη «Ορφώ». Συγγενεύει με τη πέρκα το λαβράκι και μοιάζει πολύ με τη στήρα. Είναι πετρόψαρο και συχνάζει σε βραχώδεις βυθούς και σε βάθη από 5-300 μέτρα. Είναι μεγάλο ψάρι, το βάρος του μπορεί να φτάσει και τα 60 κιλά, (στις ελληνικές θάλασσες μέχρι 25 κιλά βάρος και 1,5 μέτρο μήκος), ενώ η διάρκεια ζωής του μπορεί να φτάσει και τα 50 χρόνια. Το χρώμα του είναι σκούρο καφέ προς το μαύρο (ανάλογα την μορφολογία του βυθού που ζει) με κίτρινες κηλίδες σαν νέφη, γι΄ αυτό το λόγο ονομάζεται και «επινέφελος», δηλαδή νεφοσκεπής.

Είναι το κυρίαρχο ψάρι στη Μεσόγειο ενώ συναντάται και στον Ανατολικό Ατλαντικό, στον Δυτικό Ινδικό ωκεανό στην Μοζαμβίκη, Μαδαγασκάρη, στην νότια Βραζιλία και από την Ουρουγουάη μέχρι την Αργεντινή. Λατρεύει τα ζεστά νερά. Είναι πολύ νόστιμο ψάρι γνωστό από την αρχαιότητα. Ο Ροφός γίνεται υπέροχη σούπα.

 Αλιεία ροφού
Ο ροφός ζει συνήθως μόνος του σε βραχώδεις εγκολπώσεις (θαλάμους) γύρω από τις οποίες περιφέρεται. Μόνο οι μικροί ροφοί ζουν κατά κοπάδια. Ο ροφός αλιεύεται με πετονιά ή ψαροτούφεκο και με κιούρτο κοντά στη θαλάμη του. Δόλωμα χρησιμοποιείται συνήθως ψαροδόλι ή βραστό καθαρό κρέας χταποδιού (χωρίς το δέρμα) ή για καλλίτερα ζωντανό δόλωμα.

Όταν ο ροφός «πιαστεί» στη πετονιά καταφεύγει στη θαλάμη του και εκεί φουσκώνοντας τα σπάραχνα και στρέφοντας την ουρά του προσπαθεί να «μαγκώσει», καθιστώντας την απόσπασή του δύσκολη. Πολλοί ψαράδες τότε περνούν στη πετονιά βαριά μεταλλικά αντικείμενα προκειμένου να τον χτυπήσουν έτσι στο ρύγχος και να πεταχτεί έξω. Άλλοι χρησιμοποιούν μικρό πλωτήρα ή παράβλημα που δένουν στη πετονιά «τεζαριστά» (κοντά και σφιχτά), μισό μέτρο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, οπότε στη πρώτη αναπνοή του ροφού (που αναγκαστικά θα ξεφουσκώσει) αυτό θα το εκθαλαμώσει.

Με το ψαροντούφεκο η αλιεία του είναι περισσότερο εύκολη διότι δεν μετακινείται από τη θαλάμη του. Αντίθετα με κιούρτο είναι περισσότερο δύσκολη.

Η αλιεία των μικρών ροφών και άλλων πετρόψαρων γίνεται με παραγάδι.

Ιδιαίτερη προσοχή απαιτείται στο ανέβασμα του ροφού στη βάρκα που πρέπει να γίνει με γάντζο ή πιάνοντάς τον με τον δείκτη και τον αντίχειρα από τα μάτια και ποτέ από τα σπάραχνα, που κυριολεκτικά κόβουν σαν μαχαίρι και μπορεί να προκαλέσουν ατύχημα.

Επισημαίνεται πως η χρήση φακού ή άλλων παράνομων χημικών μέσων επισύρουν πολύ αυστηρές ποινές.

Κατάσταση οικολογικής προστασίας
Κινδυνεύει με αφανισμό (IUCN 3.1)

Συστηματική ταξινόμηση
Βασίλειο: Ζώα (Animalia)
Συνομοταξία: Χορδωτά (Chordata)
Ομοταξία: Ακτινοπτερύγιοι (Actinopterygii)
Τάξη: Περκόμορφοι (Perciformes)
Οικογένεια: Σερανίδες (Serranidae)
Γένος: Epinephelus
Είδος: E. marginatus
 
Διωνυμικό όνομα
Epinephelus marginatus
      (Lowe, 1834)

Συνώνυμα
Epinephelus guaza (Jordan & Evermann, 1896)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια –> εδώ

 

Ευχαριστούμε τον Σωτήρη Μάρταλη που έκανε το μοντέλο σε αυτήν την παρουσίαση.
Οι φωτογραφίες είναι από το 1981 και οι Ροφοί είναι Καρπάθιοι και μάλιστα από την Σαρία. 
Για περισσότερα δες –> εδώ

 

 

Ο Γιώργος Καραμπελιάς το 1981

 

Το υποσχέθηκα στον Γιώργο πριν ένα μήνα που βρεθήκαμε σε μια συγκέντρωση. 

Είναι μια φωτογραφία της Οικολογικής Πρωτοβουλίας σε μια διαδήλωση ενάντια στο νέφος το 1981. Στην φωτογραφία αυτή εκτός των άλλων είναι και ο Γιώργος Καραμπελιάς που μάλιστα κρατάει μερικά τεύχη από την «Ρήξη».

κάντε κλικ στην φωτογραφία για μεγέθυνση

 

Η επόμενη φωτογραφία είναι μια μεγεθυμένη λεπτομέρεια απο την προηγούμενη φωτογραφία.

κάντε κλικ στην φωτογραφία για μεγέθυνση

 

 

 

 

Ο αρχιτέκτονας Κώστας Φινές, μια συνέντευξη και μια φωτογραφία…

Διάβασα, στον τελευταίο «δρόμο της Αριστεράς» (Σάββατο 5 Ιουνίου 2010), μια συνέντευξη του αρχιτέκτονα Κώστα Φινέ. 
Πριν 3-4 μήνες είχα ανεβάσει στο «Κανάλι» ένα ποστ με φωτογραφίες από μια συνέλευση της αριστερής μειοψηφίας της ΕΦΕΕ στην αίθουσα Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ. Η συγκέντρωση αυτή είχε γίνει στις αρχές του Νοέμβρη του 1980, για να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε πως θα απαντήσουμε στην απαγόρευση της πορείας του Πολυτεχνείου στην Αμερικάνικη πρεσβεία.
Δες ολόκληρο το πόστ κάνοντας κλικ  –> εδώ 

Εκεί στην πρώτη φωτογραφία φαίνεται και ο αρχιτέκτονας Κώστας Φινές.
Παρουσιάζω και εδώ την δεύτερη φωτογραφία (που είναι μεγεθυμένη λεπτομέρεια της πρώτης φωτογραφίας).

Διακρίνεται στη μέση της μεγεθυμένης λεπτομέρειας της φωτογραφίας, ο Κώστας Φινές να κρατάει την εφημερίδα  «Προλεταριακή ΣΗΜΑΙΑ»

.

Πέρα από αυτά, η συνέντευξη του Κώστα Φινέ στον «δρόμο της Αριστεράς» διδάσκει στάση ζωής και γι’ αυτό το λόγο  την παρουσιάζω στην συνέχεια.

 

«Δεν ξόδεψα χρόνο περιμένοντας να με εκτιμήσουν όσοι ποτέ δεν εκτίμησα…»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Σταμάτη Μαυροειδή στον «δρόμο της Αριστεράς»

Ο Κώστας Φινές έχει μια πολύ χαρακτηριστική παρουσία στην αρχιτεκτονική της χώρα μας αλλά και μεγάλη συμμετοχή στα κοινά των αρχιτεκτόνων. Εμφανίστηκε στο δημόσιο χώρο στη δεκαετία του ’60, όταν η ελληνική αρχιτεκτονική άρχιζε τη δική της «άνοιξη» μαζί με τις άλλες τέχνες, συνομιλώντας δυναμικά με τις διεθνείς αρχιτεκτονικές τάσεις. Με αδιαπραγμάτευτες απαιτήσεις όσον αφορά τις θέσεις και τις ιδέες του, ο Κώστας Φινές πολύ γρήγορα γίνεται ενεργό μέλος του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων, ακριβώς την εποχή που σπουδαίες προσωπικότητες με έργο, κύρος και γενική αποδοχή έβγαζαν το σύλλογο από το τέλμα του παλαιού κατεστημένου.

Από την πρώτη στιγμή, μέσα από την επιτροπή για τους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς εργάστηκε για την καθιέρωσή τους. Οι αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 ανέδειξαν πλήθος νέων ικανών αρχιτεκτόνων και συνέβαλαν στην άνοδο του επιπέδου της αρχιτεκτονικής στη χώρα μας, κοσμώντας τις πόλεις μας με εξαίρετα κτίρια, δημόσια και ιδιωτικά. Μέσα σε αυτό το κλίμα, έλαβε μέρος, σε συνεργασία με άλλους συναδέλφους του, σε περισσότερους από 50 διαγωνισμούς και πέτυχε αρκετές διακρίσεις. Τα τελευταία χρόνια, που το φαίνεσθαι κυριαρχεί στο «σώμα» των αρχιτεκτόνων, ο Κώστας Φινές, μη θέλοντας να αντιμετωπίσει -και προφανώς να συμμετάσχει- στη διαδικασία προβολής και αυτοπροβολής, ακολουθεί με συνέπεια και πείσμα το συλλογικό βάσανο όλων όσοι σέβονται τη δουλειά τους και αδιαφορούν για το εμπόριό της…

Η γενιά του είναι λίγο προπολεμική. Όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, τα παιδιά των 6-7 χρόνων μόλις αρχίζουν το σχολείο και η ηλικία τους καθώς και οι θυσίες των γονιών τους βοήθησαν να επιβιώσουν, γλιτώνοντας από τις κακοτοπιές της Κατοχής και του Εμφυλίου. Έτσι τον βρίσκουμε στα φοιτητικά του χρόνια πλάι σε ώριμους συναδέλφους, που είχαν περάσει από τη φωτιά του πολέμου, της Κατοχής και της Μακρονήσου και, αργότερα, πλάι στους Έλληνες εμιγκρέδες, που επέστρεφαν από το εξωτερικό, μεταφέροντας ένα άλλο κλίμα γνώσεων και οραμάτων. Ο Αριστομένης Προβελέγγιος ήταν ένας από αυτούς.

Όπως συμβαίνει ιστορικά, πάντα η συσσώρευση μιας εσωτερικής δύναμης περισυλλογής και σκέψης ξεσπάει σαν ηφαίστειο και δίνει ώθηση στις τέχνες, στην επιστήμη και στα γράμματα. Αυτό συνέβη εκείνο τον καιρό στον τόπο μας, και στις αρχές του ’60 κορυφώθηκε. Στη μουσική ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις, ο Μάνος Λοΐζος, ο Λεοντής και τόσοι άλλοι. Στη ζωγραφική ο Μόραλης, ο Τσαρούχης, ο Εγγονόπουλος ο Χατζηκυριάκος Γκίκας και πολλοί ακόμη αφήνουν έργα που συντροφεύουν και εμπνέουν ακόμη και σήμερα. Ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Λειβαδίτης εκφράζουν τα πάθη και τους καημούς της Ρωμιοσύνης, που με τη μουσική του Θεοδωράκη τραγουδιούνται από όλο τον κόσμο. Και όλα αυτά συμβαδίζουν παράλληλα με τον απόηχο του Εμφυλίου, τον κατατρεγμό του προοδευτικού κινήματος, με γεμάτες ακόμη τις φυλακές.

Μια άλλη καλή συγκυρία διαμορφώνει τη γενιά αυτή. «Στο Πολυτεχνείο, την εποχή εκείνη, διδάσκουν μεγάλοι δάσκαλοι, όπως ο Μιχελής στη Μορφολογία, ο Ορλάνδος στην Ιστορία της Αρχιτεκτονικής, ο Χατζηκυριάκος Γκίκας, ο Σώχος, ο Εγγονόπουλος ο Μάρθας. Οι σπουδαστές πολύ λίγοι, 15-20 σε κάθε τάξη, μικρός αριθμός, που βοήθησε στην άμεση επαφή με τους δασκάλους. Όλοι τους, με κύριους υπεύθυνους τον Μιχελή, τον Πικιώνη και τον Γκίκα, έκαναν τους τυχερούς αυτής της γενιάς να αγαπήσουν με το μάτι και την καρδιά τους τη λαϊκή τέχνη. Να αγαπήσουν τον Καραγκιόζη του Σπαθάρη, του Μόλλα και τόσων άλλων εκπροσώπων της λαϊκής αυτής τέχνης, που σκιαγραφεί τον Έλληνα με τις αρετές και τα ελαττώματά του. Το λαϊκό αυτό πανεπιστήμιο. Κυρίως όμως μας γνώρισαν και μας μύησαν στη σύγχρονη τέχνη του μπετόν αρμέ, του σίδερου και του γυαλιού, στις δυνατότητες και τις αντινομίες τους, πάντα όμως με γνώμονα την αρμονία, τις σωστές αναλογίες και με μέτρο τον άνθρωπο», λέει ο Κώστας Φινές και συνεχίζει: «Ο Γκίκας, φίλος για πολλά χρόνια με τον Λε Κορμπιζιέ, μας γνώρισε το μέγιστο αυτόν αρχιτέκτονα σφραγίζοντας την υπόλοιπη ζωή μας με τα λαμπρά του έργα και τις θεωρίες του. Οι δάσκαλοι αυτοί δίδαξαν ακόμα πως δεν είναι δυνατόν ο αρχιτέκτονας να δημιουργεί μόνος του. Η αρχιτεκτονική είναι μια κοινωνική και εφαρμοσμένη τέχνη. Για να υλοποιηθούν οι ιδέες, απαιτούνται τα χέρια και το μεράκι των μαστόρων. Αυτών που μεταφέρουν την πείρα του παρελθόντος, τη διδάσκουν και την υλοποιούν».

Με αυτά τα χέρια, το μεράκι και την πείρα συγχρωτιστήκατε αλλά και διδαχθήκατε, νομίζω…
Η μεταπολεμική γενιά είχε την τύχη να προλάβει τους τελευταίους αυτούς φορείς της τέχνης και της παράδοσης. Οικογένειες Μυτιληνιών μαστόρων, διωγμένοι από τα χωριά τους, είχαν πιάσει τις πλαγιές στα Τουρκοβούνια και έχτιζαν την Αθήνα. Όπως ακριβώς παλιότερα οι Αναφιώτες μαστόροι εγκαταστάθηκαν στις βόρειες κλιτύες της Ακρόπολης.

Γεύση αυτής της συνεργασίας αρχιτέκτονα και μάστορα ζήσαμε στο τέλος της δεκαετίας του ’50, στα έργα του Πικιώνη γύρω από την Ακρόπολη και την περιοχή του Λουμπαρδιάρη.

Και οι σημερινοί δάσκαλοι;
Στη δική μας περίπτωση, δεν ξέρω σε πόσες σχολές μέσα από τα προγράμματα σπουδών αναζητούνται δάσκαλοι με αντίστοιχες γνώσεις και πραγματοποιημένο αρχιτεκτονικό έργο ή αυτοί που εκλέγονται φέρνουν στα μέτρα των γνώσεων και των προτιμήσεών τους το πρόγραμμα σπουδών. Στην Αγγλία, τα προγράμματα σπουδών έχουν διατυπωθεί πριν από δεκαετίες και μετά από συνεχείς διορθώσεις, προσαρμογές και επικαιροποίηση στις ανάγκες που διαμορφώνονται κατά την εξέλιξη της κοινωνίας και των νέων υλικών. Πάντα με την άγρυπνη παρακολούθηση του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων, μια που αυτός εκπροσωπεί τη «μαχόμενη αρχιτεκτονική».

Σήμερα ζούμε το θρίαμβο του περιττού και του εντυπωσιακού. Απουσιάζει ο ρόλος του αρχιτέκτονα που περιγράψατε προηγουμένως. Πώς το εξηγείται αυτό, κύριε Φινέ;
Ο αρχιτέκτονας εργάζεται σ’ αυτή τη χώρα, που έχει αυτό το κλίμα, αυτούς τους ανθρώπους, αυτή την παιδεία, αυτή την παράδοση και ιστορία. Το σύνολο των παραμέτρων αυτών πρέπει να εξυπηρετήσει. Χωρίς να υποκύψει στον πειρασμό της ατομικής προβολής. Να προσπαθήσει με συλλογική δουλειά να αναπτύξει ιδέες, να βρει λύσεις πρακτικές γρήγορης εφαρμογής και, κυρίως, «ντόπιες». Να εφαρμόσει συνειδητά το «ουκ εν τω πολλώ το ευ» των αρχαίων ή το «περίσσιο χαλάει το ίσιο» της γιαγιάς μας. Κάτι που για πολλούς σοφολογιότατους αποτελεί έλλειψη φαντασίας, έμπνευσης και παιδείας. Τις υπερβάσεις ας τις αφήσουμε για αργότερα, όταν τα κοινωνικά προβλήματα, τα καλλιτεχνικά, τα πολιτιστικά, της υγείας και της παιδείας θα τα χειρίζονται άλλα χέρια, που θα προέρχονται από το λαό και όχι από τους διεφθαρμένους, ανίκανους και ανίδεους πολιτικούς που τα μονοπωλούν σήμερα.

Κάπως έτσι, με αυτές τις ιδέες, με αυτές τις προθέσεις, πορεύτηκα στη ζωή μου. Δεν ξέρω πόσες φορές πέτυχα και πόσες έπεσα έξω. Πάντως, δεν ξόδεψα ποτέ χρόνο περιμένοντας «να με εκτιμήσουν άνθρωποι που ποτέ δεν εκτίμησα», όπως συνήθιζε να λέει ο Γιάννης Τσαρούχης. Ίσως και γι’ αυτό δεν ήμουνα ποτέ και από τα πιο αγαπημένα τους παιδιά…

Μια ιστορική φωτογραφία (#1) (Updated)

    Διαβάστε στο ποστ μου «Ιάκωβος Κουμής – Σταματία Κανελλοπούλου» για να πάρετε μια ιδέα, πως φτάσαμε στην δολοφονία αυτών των δύο παιδιών.

    Τότε είχα γράψει οτι την πορεία στην Αμερικάνικη Πρεσβεία την καλούσε η  αριστερή μειοψηφία της ΕΦΕΕ (ΠΠΣΠ, ΑΑΣΠΕ, ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, Β’ Πανελλαδική κ.α.).

    Τις ημέρες πριν την πορεία έγιναν συναντήσεις σε ένα αμφιθέατρο του ΕΜΠ (αν θυμάμαι καλά ήταν αίθουσα των Αρχιτεκτόνων) των αριστερών δυνάμεων της ΕΦΕΕ με θέμα συζήτησης την οργάνωση της πορείας στην Αμερικάνικη πορεία.

Από αυτές τις συζητήσεις έχω μερικές φωτογραφίες απο τις οποίες σήμερα ανεβάζω μία.

Η Σεισμούλα

Πολλά χρόνια πριν τον Κανέλο ένας άλλος σκύλος συμμετείχε στις διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας.

Ήταν η Σεισμούλα, σκυλί απο «σπίτι» διότι απο την συμπεριφορά και τις ανάγκες της έδειχνε οτι ζούσε σε σπίτι μέχρι που την παράτησαν οι δικοί της, την ημέρα του μεγάλου σεισμού των Αλκυονίδων, τον Φεβρουάριο του 1981. Την βρήκαμε το πρωί της Τετάρτης 25 Φεβρουαρίου 1981, την επόμενη ημέρα του σεισμού, στην Ιπποκράτους να ψάχνει να βρει τους δικούς της, αλλά αυτοί μάλλον το είχαν βάλει στα πόδια για την επαρχία από τον φόβο ενός μετασεισμού.
Δεν χρειάσθηκε περισσότερο από ένα χάδι και έγινε κολλητάρι. Την ονομάσαμε «Σεισμούλα» γιατί ο σεισμός ήταν η αιτία να γνωριστούμε και αμέσως εντάχθηκε στους ρυθμούς μας. Εμείς λίγο δυσκολευτήκαμε. Αλλά με τον καιρό οργανώσαμε και εμείς την ζωή μας, έτσι που να την χωρά. Για παράδειγμα για ταβέρνα πηγαίναμε μόνο στην Φάκα στην Πανόρμου 113, εκεί που είναι σήμερα το Ποτοπωλείο. Ήταν το μόνο μαγαζί που μας άφηναν να την έχουμε μαζί μας κάτω απο το τραπέζι μας. Κόψαμε κινηματογράφο και γενικά εκδηλώσεις σε κλειστούς χώρους εκτός από τις εκδηλώσεις του κινήματος, το οποίο την δέχτηκε με χαρά.

Η Σεισμούλα συμμετείχε στις διαδηλώσεις αλλά και στις φοιτητικές και πολιτικές συνελεύσεις.
Συμμετείχε ενεργά και στο οικολογικό κίνημα της εποχής παίρνοντας μέρος στις διαδηλώσεις «ενάντια στο νέφος»  ή «ενάντια στα πυρηνικά» και σε ότι άλλο καλούσε η «Οικολογική Πρωτοβουλία«.

Αυτά τα όμορφα θυμήθηκα βλέποντας τις φωτογραφίες που ακολουθούν.

 

«Το Στέκι»

Το 1982 περίπου, υπήρχε ένα  ρεμπετάδικο με όνομα «Το Στέκι».
Ένα από τα ιδρυτές ήταν και ο ημέτερος Μ-π (από τους αριστεροπόντιους) .

«Το Στέκι» λοιπόν ήταν στην Καλλιθέα, κοντά στο γήπεδο, Καλυψούς 45. Σχεδόν απέναντί του ήταν ο κινηματογράφος «Καλυψώ».

Πέρασα και εγώ μια φορά (  😉 ),  μου άρεσε και πήρα μια κάρτα για να ξαναπάω.

Την βρήκα και αυτήν στο πατάρι!!!

Η κάρτα είναι «δια χειρός Μ-π»…

ΠΠΣΠ Μαθηματικού

«Προοδευτική Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Παράταξη»  ήταν ολόκληρο το όνομα της ΠΠΣΠ.
«Παπάκι Πάει Στην Ποταμιά» έλεγαν οι Κνίτες για να μας πειράξουν αν και περισσότερο την ένοιωθαν σαν
«Πουλί  Που Σπέρνει Πανικό«.

H ΠΠΣΠ εισήγαγε για πρώτη φορά στην ελλάδα τη μορφή της πολιτικής «παράταξης» και έτσι διερευνήθηκε η έννοια της και η λειτουργία της. Ακολούθησαν η ΠΣΚ και οι άλλες. Για περισσότερα κλικ εδώ και εδώ.