60 χρόνια από την ημέρα που η Ελλάδα υπέγραψε τη συμφωνία για τη διαγραφή του γερμανικού χρέους.

 

Το χρέος της χώρας είναι υπέρογκο. Ο λόγος όχι για την Ελλάδα, αλλά για τη Γερμανία. Πριν από 60 χρόνια υπογράφηκε στο Λονδίνο η συμφωνία για τη διαγραφή του γερμανικού χρέους.

Με την υπογραφή της συμφωνίας για την διαγραφή του γερμανικού χρέους στο Λονδίνο στις 27 Φεβρουαρίου του 1953 η γερμανική μεταπολεμική οικονομία έθετε τα θεμέλια του μετέπειτα «οικονομικού θαύματος», πιστεύει η Γερμανίδα ιστορικός Ούρσουλα Ρόμπεκ- Γιασίνσκι από το Πανεπιστήμιο της Στουτγάρδης:
«Η συμφωνία του Λονδίνου έπαιξε σημαντικό ρόλο στο λεγόμενο οικονομικό θαύμα της Γερμανίας. Μπορεί μάλιστα να υποστηριχθεί ότι χωρίς τη διαγραφή του χρέους δεν θα υπήρχε οικονομικό θαύμα».

Ο Γερμανός ειδικός σε ζητήματα χρέους Γιούργκεν Κάιζερ, μέλος του συνδέσμου erlassjahr.de για τη μείωση του χρέους των υπό ανάπτυξη χωρών, δηλώνει στην DW ότι για χρόνια οι Γερμανοί απωθούσαν το γεγονός ότι η χώρα τους μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν υπερχρεωμένη, όπως σήμερα η Ελλάδα ή κάποιες υπό ανάπτυξη χώρες:
«Μαθαίναμε τότε ότι το οικονομικό θαύμα οφειλόταν στην εργατικότητα του λαού μας και στους Αμερικανούς, οι οποίοι μας βοήθησαν με χρήματα και για αυτό εμείς τους στηρίζουμε όπου μπορούμε. Αυτά γνώριζα για τη περίοδο αυτή. Δυστυχώς ένα κομμάτι της ιστορίας μας αγνοήθηκε επιμελώς».

Είναι 550δις το χρέος της Ελλάδας, όπως λέει ο κ. Στουρνάρας;

Μέχρι πριν λίγο είχα την εντύπωση ότι όλο το δημόσιο χρέος Κεντρικής Κυβέρνησης άγγιζε το καθόλου ευκαταφρόνητο ποτό των 305 δις ευρώ. Το ποσό αυτό είναι τόσο μεγάλο που πολλοί (ακόμη και πολλοί των υπερασπιστών του μνημονίου) ισχυρίζονται ότι δεν θα μπορέσουμε ποτέ να το ξεπληρώσουμε και λένε ότι πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους διευθέτησης όπως κούρεμα, μερική διαγραφή, ολική διαγραφή, κλπ…

Αν όμως ο υπεύθυνος υπουργός οικονομικών κ. Στουρνάρας πετάει μέσα στη βουλή ξαφνικά ότι το χρέος είναι 550 δις ευρώ τότε τα δεδομένα αλλάζουν. Δεν θα βρεθεί πλέον ούτε ένας από αυτούς τους λίγους που θα πιστεύει ότι το χρέος αυτό μπορεί να το διαχειριστεί μνημονιακό μοντέλο.

Το άλλο σοβαρό ερώτημα είναι ότι που πήγε αυτή η διαφορά των 250 δις;

Δείτε τι είπε ο υπουργός

 

Αν ο υπουργός έκανε λάθος, ας μας το πει. Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε.

 

Για να δείτε τα επίσημα στοιχεία κάντε κλικ στο λογιστικό φύλο -► εδώ

 

Καναλιώτης

Αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο μυστικό της “ελληνικής κρίσης”

.

“…Αν επρόκειτο για μία σειρά πτωχεύσεων κρατών της Λατινικής Αμερικής, όπως για παράδειγμα της Αργεντινής, τότε το χρέος θα ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου σε ξένο νόμισμα και διεπόμενο από ξένο δίκαιο, κατά κανόνα της Νέας Υόρκης ή Αγγλικό. Αλλά στην περίπτωση της Ελλάδας η συντριπτική πλειοψηφία των ομολόγων διέπεται από το ελληνικό δίκαιο και έτσι η Ελλάδα είχε ένα πραγματικό πλεονέκτημα καθώς μπορούσε να αλλάξει το δίκαιο με αποτέλεσμα να τροποποιηθούν οι όροι των συμβολαίων των ομολόγων και έτσι να προωθήσει τις όποιες αλλαγές την εξυπηρετούσαν…”

.

Παρά το γεγονός πως στην Ελλάδα επικρατεί ακόμη πολιτικό χάος η κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθούν τα πράγματα όσον αφορά στο οικονομικό μέλλον της χώρας φαίνεται πως έχει καθοριστεί: Κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα στηρίξουν την υπογραφή της νέας συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου ‘ως έχει’, ώστε να αποφευχθεί η πτώχευση και η έξοδος της χώρας από το ευρώ, καθώς τα ταμειακά της διαθέσιμα τελειώνουν περί τα μέσα Δεκεμβρίου.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της γερμανικής τηλεόρασης ARD, ωστόσο, το οποίο προβλήθηκε στις 27 Οκτωβρίου αλλά και σύμφωνα με ρεπορτάζ της Wall Street Journal το οποίο δημοσιεύτηκε το πρωί της 4ης Νοεμβρίου, προκειμένου οι τράπεζες να αποδεχτούν το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν κατά 50%, η Ελλάδα συμφώνησε στη μετατροπή του δικαίου που διέπει τα ομόλογα αυτά από το ελληνικό στο αγγλικό.

Με βάση την ισχύουσα μέχρι στιγμής νομοθεσία και όσο το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων παραμένει το ελληνικό, αν η Ελλάδα δεν αποφύγει την πτώχευση μπορεί να αποπληρώσει το χρέος που βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών και όχι θεσμικών δανειστών (ΔΝΤ – ΕΕ) σε δραχμές, χωρίς να έχει καμία νομική κύρωση. Οι δανειστές σε αυτήν την περίπτωση υποχρεούνται να αποδεχτούν την αποπληρωμή στο ελληνικό νόμισμα. Έτσι η Ελλάδα μπορεί πολύ απλά να τυπώσει τόσες δραχμές όσο είναι το χρέος της στους ιδιώτες και να το ξεπληρώσει.

Αντίθετα, αν το δίκαιο αλλάξει στο αγγλικό όπως προβλέπεται στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου με βάση τα δύο προαναφερθέντα ρεπορτάζ, σε περίπτωση πτώχευσης η Ελλάδα θα πρέπει να αποπληρώσει το σύνολο του χρέους της σε ευρώ, παρά το γεγονός ότι η ισοτιμία δραχμής – ευρώ θα κυλήσει πιθανόν κάτω από το 700/1. Κάτι τέτοιο θα σημαίνει την οριστική παράδοση της χώρας στους δανειστές της, οι οποίοι θα μπορούν να διεκδικήσουν και να επιβάλλουν νομικά στην Ελλάδα είτε την αποπληρωμή του χρέους στο ακέραιο μέσω της επιβολής επαχθών φόρων στους πολίτες είτε την κατάσχεση δημόσιας περιουσίας είτε και τα δύο ταυτόχρονα.

Η ιστορία με το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων είναι, ίσως, το μεγαλύτερο μυστικό της ελληνικής κρίσης. Μελέτη των νομικών τμημάτων των πανεπιστημίων της Νέας Υόρκης, του Σικάγου και του Duke που καταρτίστηκε το Φεβρουάριο του 2011 αναφέρει σχετικά τα εξής: “Αν επρόκειτο για μία σειρά πτωχεύσεων κρατών της Λατινικής Αμερικής, όπως για παράδειγμα της Αργεντινής, τότε το χρέος θα ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου σε ξένο νόμισμα και διεπόμενο από ξένο δίκαιο, κατά κανόνα της Νέας Υόρκης ή Αγγλικό. Αλλά στην περίπτωση της Ελλάδας η συντριπτική πλειοψηφία των ομολόγων διέπεται από το ελληνικό δίκαιο και έτσι η Ελλάδα είχε ένα πραγματικό πλεονέκτημα καθώς μπορούσε να αλλάξει το δίκαιο με αποτέλεσμα να τροποποιηθούν οι όροι των συμβολαίων των ομολόγων και έτσι να προωθήσει τις όποιες αλλαγές την εξυπηρετούσαν.”

Σήμερα περίπου 220 με 280 δις ευρώ ελληνικού χρέους διέπονται από το ελληνικό δίκαιο (αναλόγως του δικαίου που διέπει τα ομόλογα που αγόρασε η ΕΚΤ). Όπως και να έχει το ύψος του διεπόμενου από ελληνικό δίκαιο χρέους είναι εξαιρετικά μεγάλο.

Η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει το δίκαιο έτσι ώστε αν το 51% των κατόχων χρέους συμφωνεί να είναι υποχρεωτική για όλους μία αναδιάρθρωση κατά 50%, 60%, 70% ή και περισσότερο (όσο λιγότερο τόσο πιο πιθανή η αναδιάρθρωση να αντέξει νομικά σε οποιαδήποτε δικαστική αμφισβήτηση της). Αφήνοντας εκτός τα ομόλογα και το χρέος που κατέχονται από θεσμικούς δανειστές και τα οποία κατά πάσα πιθανότητα θα αποπληρωθούν σε ευρώ, απομένουν περίπου 220 δις ευρώ.

Από αυτά, ωστόσο, περισσότερα από 100 δις κατέχονται από ελληνικές και κυπριακές τράπεζες και φορείς που σημαίνει πως η Ελλάδα μπορεί να προχωρήσει μόνη της σε συμφωνία για αναδιάρθρωση με το 51% των ιδιωτών κατόχων ελληνικών ομολόγων, δηλαδή σε ένα PSI, απλά και μόνο με τη συμμετοχή ελληνικών και κυπριακών τραπεζών και φορέων. Το PSI αυτό θα είναι υποχρεωτικό για όλες τις τράπεζες και το κέρδος για την Ελλάδα θα είναι ανάλογο του μεγέθους της αναδιάρθρωσης. Αν αυτό είχε συμβεί εξ αρχής, τότε η Ελλάδα θα μπορούσε να μειώσει το χρέος της κατά 147 δις ευρώ στις αρχές του 2010, μειώνοντας το χρέος της ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 72% μέσα σε λίγους μήνες.

Αν αυτό γίνει σήμερα τότε το ελληνικό χρέος θα μειωθεί από 110 μέχρι 154 δις ευρώ ανάλογα με το ποσοστό κουρέματος που θα επιλεγεί, δηλαδή από 50% μέχρι 70%. Στο σενάριο της μείωσης κατά 70% το ελληνικό χρέος θα μειωθεί στο 87% του ΑΕΠ άμεσα.

Όλα τα παραπάνω που αφορούν αποκλειστικά και μόνο στην Ελλάδα αποτελούν ένα μικρό τμήμα του μεγαλύτερου, ίσως, μυστικού της ευρωπαϊκής κρίσης.

Αυτό, γιατί με βάση την έκθεση των τριών πανεπιστημίων που προανέφερα, το ίδιο νομικό πλεονέκτημα με αυτό της Ελλάδας έχουν, σε διαφορετικό βαθμό και η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία. Οι λεγόμενες δηλαδή PIGS, υποτιμητικά από τις αγορές (γουρούνια από τα αρχικά Portugal, Ireland, Greece, Spain), κρατούν στα χέρια τους από το ξέσπασμα της κρίσης το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και όχι μόνο καθώς μπορούν να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση του χρέους τους αυτόνομα προκαλώντας τεράστιες ζημιές στους κατόχους χρέους ενώ μία τέτοια κίνηση τους θα ενεργοποιήσει την πληρωμή των ασφαλίστρων των ομολόγων τους τινάζοντας στον αέρα τράπεζες όπως οι Goldman Sachs, JP Morgan κλπ αλλά και θα προκαλέσει, πιθανόν, την κατάρρευση της ευρωζώνης, τουλάχιστον όπως τη γνωρίζουμε σήμερα,

Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας που υπάρχει τόσο μεγάλη κατοχή ελληνικού χρέους από ελληνικές και κυπριακές τράπεζες και φορείς, η προώθηση ενός PSI γρήγορα είναι ιδιαίτερα εύκολη νομικά.

Αλλά ας υποθέσουμε πως η Ελλάδα δε θέλει να κινηθεί εκτός συστήματος ούτε να εκμεταλλευτεί το τεράστιο πλεονέκτημα που έχει στα χέρια της. Ας θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι προκειμένου να μην απειληθεί το διεθνές και ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και το κυριότερο το ευρώ η Ελλάδα θα συνεχίζει να προσπαθεί να υπομείνει όσες θυσίες της ζητηθούν προκειμένου να εξασφαλίσει το κοινό καλό και να μην επιδιώξει μία γρήγορη, σχετικά, διέξοδο από τη δραματική θέση στην οποία έχει βρεθεί. Γιατί θα πρέπει, επιπλέον, να απολέσει το δικαίωμα να σκεφτεί και το δικό της συμφέρον αν για τον οποιοδήποτε λόγο αποδειχτεί πως οι εταίροι της είτε έκαναν λάθος στο πρόγραμμα που της επέβαλλαν και έτσι τελικά οδηγηθεί στην πτώχευση είτε τελικά αφού οι ίδιοι έχουν εξασφαλιστεί την εγκαταλείψουν στη μοίρα της;

Για ποιο λόγο η Ελλάδα αποδέχτηκε στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου να παραδώσει το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό της χαρτί για το μέλλον της και αυτό, ίσως, που ανάγκασε τους Ευρωπαίους να τη ‘στηρίξουν’ μέχρι στιγμής; Και γιατί οι υπόλοιπες χώρες δεν έχουν δεχτεί παρόμοια συμφωνία και συνεχίζουν να έχουν αυτό το πλεονέκτημα στα χέρια τους;

Μόλις πριν λίγες ημέρες ο γνωστός οικονομολόγος Ρουμπινί παρέδωσε στην οικία του ένα μίνι σεμινάριο σε πελάτες του όπου μίλησε για τρία θέματα, με το ένα από αυτά να είναι η κρίση στην Ευρωζώνη (το θέμα δημοσιεύτηκε στην Ελλάδα από το XrimaNews.gr). Στην παρουσίαση του είπε πως το σχέδιο του ΔΝΤ και της Γερμανίας για την Ελλάδα είναι να στηριχθεί για τόσο χρονικό διάστημα όσο να είναι έτοιμος ένας μηχανισμός διάσωσης της Ιταλίας και της Ισπανίας και μέχρι τότε, όταν πια θα είναι προφανές πως τα μέτρα λιτότητας δεν πετυχαίνουν, η Ελλάδα να αφεθεί να πτωχεύσει. Ο Ρουμπινί προσδιόρισε τη χρονική στιγμή σε ένα χρόνο περίπου από σήμερα. Υποστήριξε πως η ελπίδα του ΔΝΤ και της Γερμανίας είναι πως μέχρι την πτώχευση της Ελλάδας, η Ιταλία και η Ισπανία θα αντέξουν και δε θα καταρρεύσουν υπό το βάρος των δικών τους προβλημάτων.

Ας ξεκινήσουμε από το δεδομένο πως δε δεχόμαστε την παραπάνω άποψη του Ρουμπινί ως σωστή αλλά αποδεχόμαστε την πιθανότητα να μην είναι λάθος. Λαμβάνοντας επιπλέον υπόψη μας πως μέχρι σήμερα η Τρόικα απέτυχε δραματικά σε όλες τις προβλέψεις της για την Ελλάδα ενώ καμία από τις προβλέψεις της κυβέρνησης για την πορεία της οικονομίας δεν έχει επιβεβαιωθεί γεννιέται το ερώτημα τί θα συμβεί αν Τρόικα και κυβέρνηση κάνουν και τώρα λάθος και η συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου δε σώσει τελικά την Ελλάδα και δεν αποτρέψει την πτώχευση της.

Για τη προστασία της Ελλάδας, δεν είναι σωστότερο αν προχωρήσουμε σε αυτήν, αφού αυτό κρίνεται ως αναπόφευκτο από κυβέρνηση και αντιπολίτευση, να κρατήσουμε τουλάχιστον ακέραιο αυτό το εξαιρετικής σημασίας για την επιβίωση της χώρας νομικό μας πλεονέκτημα;

Το καλοκαίρι του 2010 στο άρθρο ‘Το κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας΄ (περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Υπόθεση Ελληνική Κρίση – Περίεργες Συμπτώσεις” Εκδόσεις Λιβάνη) παρέθεσα μεταφρασμένο ένα σημαντικό τμήμα της μελέτης του πανεπιστημίου Duke σχετικά με το ελληνικό χρέος και το πώς αυτό μπορεί να αναδιαρθρωθεί από την Ελλάδα αλλά και τη μετάφραση ενός τμήματος μελέτης του πανεπιστημίου Harvard για το πώς πρέπει να γίνει με τον πιο ανώδυνο δυνατό τρόπο μία αναδιάρθρωση χρέους.

Στον απόηχο της συνάντησης των ηγετών της ΕΕ στις 27 Οκτωβρίου και μόλις η γερμανική τηλεόραση δημοσίευσε την πληροφορία πως η Μέρκελ έπεισε τις τράπεζες να αποδεχτούν το κούρεμα με αντάλλαγμα τη μετατροπή του δικαίου των ελληνικών ομολόγων από ελληνικό σε αγγλικό, δημοσίευσα το άρθρο με τίτλο “Ελληνικό το δώρο της Μέρκελ στις τράπεζες για το κούρεμα” όπου παρέθεσα τα στοιχεία όπως αναφέρονται στη μελέτη των τριών πανεπιστημίων που προανέφερα.

Σήμερα, γράφω αυτό το κείμενο αφού πρώτα προώθησα τις μελέτες και το άρθρο της WSJ που αναφέρονται σε αυτό σε Έλληνες δημοσιογράφους, ζητώντας την παρέμβαση τους ώστε το θέμα να φτάσει ως ερώτημα στην Ελληνική Βουλή. Έγινε, πράγματι, συμφωνία μετατροπής του δικαίου που διέπει τα ελληνικά ομόλογα από ελληνικό σε αγγλικό, όπως ανέφερε το γερμανικό κανάλι ARD στις 27 Οκτωβρίου και όπως αναφέρει δημοσίευμα της WSJ σήμερα, 04 Νοεμβρίου και αν ναι γιατί;

Ελπίζω και τα δύο παραπάνω ρεπορτάζ να είναι ανακριβή ή λανθασμένα αλλά φοβάμαι για το τί σημαίνει για τη χώρα αν ισχύει το αντίθετο.

.
Πάνος Παναγιώτου
Επικεφαλής χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
XrimaNews.gr, GSTA Ltd, WTAEC Ltd

.

Πηγή «XrimaNews.gr» –> εδώ

.

Volkskrant: Η Ελλάδα κινδυνεύει από πραξικόπημα

21 Απριλίου 2011
αντί σχολίου

Παλαιότερο φύλλο της Volkskrant

 «Οι Έλληνες κινδυνεύουν με πραξικόπημα» είναι ο τίτλος δημοσιεύματος της ολλανδικής εφημερίδας Volkskrant, που επικαλείται σχετικές δηλώσεις στελέχους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. 

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ «ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ» ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ «ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ» ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

της Νάντιας Βαλαβάνη

Δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ της Κυριακής, 13.2.2011

 

Από τέλος Ιανουαρίου στην Ελλάδα και στο εξωτερικό βρίσκεται σε εξέλιξη μια πρωτοβουλία για τη συγκρότηση μιας διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) για το «άνοιγμα» των συμβάσεων και τη διερεύνηση των στοιχείων που συγκροτούν το ελληνικό χρέος κατά τα πρότυπα των θεσμικών ή άτυπων επιτροπών που λειτούργησαν στο παρελθόν. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μας παρουσιάζουν ιδίως οι διαδικασίες που ακολουθήθηκαν κατά την πρώτη δεκαετία του 21^ου αιώνα, από τη Ρωσία μέχρι το Εκουαδόρ. Είναι γνωστό ότι η λειτουργία τέτοιων Επιτροπών κατέληξε στον εντοπισμό του λεγόμενου «απεχθούς» τμήματος του χρέους – στις πιο πρόσφατες περιπτώσεις, αυτό κυμάνθηκε από το μισό έως και τα τρία τέταρτα του συνολικού του ύψους -, στην άρνηση πληρωμής του και σε αντίστοιχο δραστικό «κούρεμα» μετά από διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Μέσω των ΕΛΕ ουσιαστικά δρομολογήθηκαν διαδικασίες για μια ριζική και ριζοσπαστική «αναδιάρθρωση» του χρέους με πρωτοβουλία όχι των δανειστών (ελεγχόμενη πτώχευση) αλλά των ίδιων των κυβερνήσεων των χωρών, επιτρέποντας σε χώρες που βρίσκονταν πεσμένες στα γόνατα να σηκωθούν όρθιες και στους εργαζόμενους τους να μπορούν ξανά να ελπίζουν και να αγωνίζονται για το μέλλον: Καθώς την πρωτοβουλία είχαν οι δανειοδοτημένοι, το «κούρεμα» δεν συνοδεύτηκε από μακρόχρονα προγράμματα λιτότητας.  

          Έγινε δηλαδή το αντίθετο απ’  αυτό που προϋποθέτει η σημερινή, «άτυπη» ακόμα, συζήτηση για «αναδιάρθρωση» με «επιμήκυνση» και  «μερικό κούρεμα», που διεξάγεται στο σκοτάδι, κεκλεισμένων των θυρών, ανάμεσα στην Ελληνική κυβέρνηση, την Τρόικα, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ με πρωτοβουλία των δανειστών, καθώς οι αριθμοί «δε βγαίνουν» με τίποτα. Οποιαδήποτε τέτοια διευθέτηση προορίζεται να συνοδεύεται από ένα «αέναο» ελληνικό μνημόνιο, συμπληρωματικό στους στόχους συνταγματοποίησης του νεοφιλελευθερισμού που επιδιώκει το Γερμανο-γαλλικό Διευθυντήριο της ΕΕ  για όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης.  Μ΄ ένα τέτοιο μπακγκράουντ ένα «απλό» δημοκρατικό αίτημα, όπως η δημιουργία ΕΛΕ, μπορεί να περικλείει μια εκρηκτική ανατρεπτική δυναμική.

          Η υποδοχή της πρωτοβουλίας τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό υπήρξε εξαιρετικά ενθαρρυντική. Έχει ενδιαφέρον όμως το γεγονός ότι, έχοντας μάθει να σκεφτόμαστε με ένα συγκεκριμένο τρόπο, κάποιοι από τους ανθρώπους στους οποίους απευθυνόμαστε για υπογραφή και συμμετοχή στη διεκδίκηση αυτής της υπόθεσης βάζουν το ερώτημα «ποιο κόμμα βρίσκεται πίσω απ’  αυτή την πρωτοβουλία». Και ίσως κάποιοι νομίζουν ότι η απάντηση μας – «κανένα κόμμα, άνθρωποι απ’  όλους τους πολιτικούς χώρους» – δεν είναι ειλικρινής. Όμως πράγματι, η πρωτοβουλία αυτή αποφασίστηκε μετά από πρόταση των καθηγητών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου Κώστα Λαπαβίτσα και Στάθη Κουβελάκη σε σύσκεψη, παραμονές Χριστουγέννων, του Αριστερού Βήματος, ενός χώρου με λίγο παραπάνω από μισό χρόνο ζωής, στο πλαίσιο του οποίου από το περασμένο καλοκαίρι συναντιούνται συζητώντας και επιχειρώντας κοινές δράσεις άνθρωποι απ’  όλα τα ρεύματα της Αριστεράς. Ενώ η επείγουσα πολιτική ανάγκη για τη δημιουργία μιας τέτοιας επιτροπής πρωτοδιατυπώθηκε μέσα κι έξω από τη Βουλή πριν απ’  όλους από τους βουλευτές Σοφία Σακοράφα και Παναγιώτη Λαφαζάνη, καθώς και από τον Αλέκο Αλαβάνο. Αυτή την περίοδο το κείμενο που καλεί για το συνταγμένο «άνοιγμα» του ελληνικού χρέους υπογράφεται «ενδεικτικά» από άντρες και γυναίκες, πολιτικούς και  οικονομολόγους, δημοσιογράφους, ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, συνδικαλιστές και συνταγματολόγους, μαχητικούς δημάρχους και πανεπιστημιακούς, γνωστούς για το ρόλο τους στις διεργασίες στην ελληνική κοινωνία – και ανεξάρτητα από τις ιδιαίτερες πολιτικές τους εντάξεις. Αλλά και από το εξωτερικό, από το Νόαμ Τσόμσκυ μέχρι τη Μάρτα Χάρνεκερ, από το Λόταρ Μπίσκι μέχρι τον Αλμπέρτο Ακόστα, συγκεντρώνει ήδη ανθρώπους που μπορούν να εξασφαλίσουν σημαντική αγωνιστική πολιτική στήριξη σε συνδυασμό με την τεχνογνωσία «έρευνας» του χρέους.    

          Στη συνέχεια θα βρεθούμε αντιμέτωποι, βέβαια, με το πλέον κρίσιμο κριτήριο για την επιτυχία αυτής της υπόθεσης: Αν θα γίνει δυνατόν να συνδεθεί με τις υπαρκτές πολιτικές και κοινωνικές συλλογικότητες, αν θα μπορέσει να πάρει τη μορφή ενός πραγματικού κινήματος που να υπερβαίνει τα όρια καθεμιάς ξεχωριστά. Ένα τέτοιο κίνημα θα έχει συμπεριλάβει στις κεντρικές διεκδικήσεις κάθε χώρου τη διαφανή και συνταγμένη διερεύνηση του χρέους ως μια απάντηση από και προς όφελος  της μεγάλης εργαζόμενης πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας, και πριν απ’  όλα των νέων ανθρώπων, στον καταστροφικό  «μονόδρομο» βίαιης αποδόμησης και παρακμής κάθε ζωντανού στοιχείου στη χώρα μας, με πρώτους τους ίδιους τους ανθρώπους, του Μνημόνιου.

.

Δες επίσης και στου Έφηβου την Σοφία Σακοράφα να ζητά το ίδιο –> εδώ

 

 

Ενδιαφέροντα οικονομικά γραφήματα Ε.Ε.

 

Χρέος Ισπανίας και Πορτογαλίας

 

Το άλλο στοίχημα (του Παύλου Τσίμα)

 
Όλα τα στοιχήματα που παίζονται αυτές τις ημέρες παίζονται εις βάρος μας.
Στις αίθουσες σύνταξης των μεγάλων εφημερίδων του κόσμου, σε ακαδημαϊκά αμφιθέατρα και πολιτικά γραφεία και προπάντων στα φλεγόμενα ντίλινγκ ρουμς των τραπεζών, όλοι στοιχηματίζουν στην ελληνική αποτυχία.

Το πρόγραμμα λιτότητας που υποχρεώνεται να εφαρμόσει η Αθήνα- σύμφωνα με όλους τους αναλυτές, σκληροπυρηνικούς του νεοφιλελευθερισμού ή προοδευτικούς όπως ο Πολ Κρούγκμαν- είναι αδύνατον να επιτύχει. Θα σκοντάψει στις μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις που θα προκαλέσει. Αλλά κι αν η ελληνική κοινωνία αντέξει στα μέτρα, η ελληνική οικονομία δεν θα αντέξει. Ακόμη κι αν το πρόγραμμα πετύχει πλήρως- προφητεύουν όλοι οι αναλυτές-, η ύφεση που θα προκαλέσει θα είναι σε τόσο ισχυρή δόση ώστε στο τέλος θα αφήσει την Ελλάδα με ένα χρέος που ως ποσοστό του ΑΕΠ θα είναι ακόμη υψηλότερο απ΄ ό,τι σήμερα. Και έτσι, αργά ή γρήγορα, η Ελλάδα θα καταλήξει εκεί που εξ αρχής τα στοιχήματα την προόριζαν- στην «τεχνική πτώχευση» και κατόπιν στην έξοδο από το ευρώ.