ALLU FUN MARX : ΑΡΙΣΤΕΡΑ …ΣΤΗ BLOGOSLOVAKIA

 

 

Δεν μου απάντησε στο email που του έστειλα στην γιορτή του.

Τότε πρόσεξα ότι είχε να εμφανιστεί από τις 6 του Γενάρη και δεν μου είχε απαντήσει και σε ένα dm που του είχα στείλει στις 15 Γενάρη. Τελευταία φορά που «μιλήσαμε» ήταν η 5 Γενάρη.

Με ζώσανε τα φίδια και άρχισα να ψάχνω, έως ότου σήμερα έμαθα από την δουλειά του, ότι τον πρόδωσε η πληγωμένη του καρδιά κάπου στις αρχές Γενάρη.

Ο ΑΦΜ ήταν ΚΚΕ και Ολυμπιακός, όπως του άρεσε να λέει «ανερυθρίαστα κόκκινος».

«Δουλέψαμε» μαζί σε διάφορα «πρότζεκτ» όπως τώρα τελευταία την πρώτη ποιητική τρολοσυλλογή του Άδωνι Γεωργιάδη την «Κλειούς παραφερνάλια» (1.1.2014) της οποίας «επιμελήθηκα» το εξώφυλλο. Αυτή η ποιητική συλλογή δημιούργησε μια συζήτηση, γιατί όντως ο ΑΦΜ ήταν καλός ποιητής και κατάφερε να ξεγελάσει και να προβληματίσει.

Ένα άλλο ήταν το «Το έπος της σαρανταπαπαρούσας» (2009) «Μια ποιητική κατάληψη/ανάληψη/μετάληψη του χώρου της Μπλογκοσλοβακίας από τον τον ΑΦΜ, τον Νοσφεράτο, την Ροδιά , την Χρονοστιβάδα, τον Καναλιώτη, και άλλους καταραμένους ποιητές» (2009)

~

Μάζεψε όσες μουσικές εκδόσεις κυκλοφορούσαν της Μισιρλού και τις παρουσίασε σε ένα καλαίσθητο blog κάτω από το όνομα «Μαγική ξωτική ομορφιά»  και υπότιτλο «Περιπλανήσεις της Μισιρλού ανά τον κόσμο».
Έγραφε :
«Έλα να σου δείξω την συλλογή μου με τις …Μισιρλούδες.
Τι να γίνει. Δεν μαζεύω πεταλούδες, τις προτιμώ ζωντανές.
Στο blog αυτό θα ανεβάσω σιγά σιγά κάποιες δεκάδες από διάφορες εκτελέσεις του πιο διασκευασμένου ελληνικού τραγουδιού παγκοσμίως, της «Μισιρλούς». Κατά την ανάρτηση δεν θα τηρηθεί ούτε χρονολογική, αλλά ούτε αξιολογική σειρά. Θα ανεβάζω τις… Μισιρλούδες μου ανάλογα με το γούστο της στιγμής.
Ελπίζω να έχει ενδιαφέρον και για μένα και για όσους περάσουν από τα μέρη αυτά.»

Είχε μαζέψει εκατοντάδες εκτελέσεις και δεν πτοήθηκε ακόμα και όταν η πύλη που τα φύλαγε (και εγώ πολλά δικά μου) χάθηκε ξαφνικά ένα πρωινό. Δεν πειράζει, μου είπε θα τα μαζέψω από την αρχή!!!  Επίσης άρχισε να τα μαζεύει και τα video της Μισιρλού στο blog «M i s i r l o u { T V }».

~

Συγκέντρωσε 1000 τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη στο blog «ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» με υπότιτλο «Ο Μίκης Θεοδωράκης και η μουσική του στο Youtube» μαζί με τον Χρήστο και το Νατασσάκι, έχοντας εξασφαλίσει την άδεια του ίδιου του Μίκη για ελεύθερη διάθεση.

~

Τον Μάη του 2008 εγκαινίασε το blog  «ΙδιογράφΩς» που ήταν μια συλλογή ιδιόγραφων σημειωμάτων των blogers της εποχής. Έγραφε :

«Εντάξει, με το πληκτρολόγιο σε είδαμε…
Τα κουτσοκαταφέρνεις. Για να σε δούμε όμως και σε πιο κλασικά μέσα γραφής. Όχι, δεν ζητάμε να σκαλίσεις την πέτρα, να γράψεις στα τοιχώματα της σπηλιάς ή να πάρεις την πλάκα και το κοντύλι. Πάρε ένα στυλό, ένα μολύβι, μια πένα, ένα μαρκαδόρο, μια κηρομπογιά, ένα κραγιόν και γράψε κάτι. Κάτι που να σε αντιπροσωπεύει όμως. Γιατί όπως λέγανε και οι παλιοί scripta manent. Και πού το ξέρεις; Μπορεί κάποτε να εκδοθούμε σε λεύκωμα.
Γράψε λοιπόν, σκανάρισέ το και ανέβασέ το στο blog σου.
Και μετά «ειδοποία ρε μπούρδα Καραβάγγο» για να προσθέσουμε το αυτόγραφο στην συλλογή.»

 ~

Το Νοέμβριο του 2010 έφτιαξε λογαριασμό στο twitter με όνομα, τι άλλο; «@allufunmarx»  {Άπιστη θα με πεθάνεις/βρε ανφόλο μη μου κάνεις/ ρίξε μου ένα ριτουίτ/να γινώ κι εγώ ελίτ} ~Ανερυθρίαστα κόκκινος~ 

 

Ο ΑΦΜ ήταν μια παρουσία απ’ όλους αγαπητή στην blogoσφαιρα.
Σε παρακινούσε να κάνεις πράγματα. Σε τράβαγε από το μανίκι να βγεις από την απάθεια.

Παραποιώντας τον Βλαδίμηρο Μαγιακόφσκι έγραφε στο blog του ότι  «το blog δεν πρέπει να αντανακλά σαν τον καθρέφτη, μα σαν φακός να μεγεθύνει…»

 

Αντίο φίλε και σύντροφε Allou Fun Marx

 ~

 

Ο πλέον κοντινός του άνθρωπος στα SM αδιαμφισβήτητα ήταν το Νατασσάκι.

Την περίοδο 2008 – 2010 μάλιστα ήταν το πρώτο σχόλιο κάτω από κάθε ποστ του στο blog του σχεδόν με το που ανέβαινε στον αέρα. Τότε πίστευα ότι «δεν μπορεί θα είναι δίπλα του και μόλις το ανεβάζει τον σχολιάζει από το ίδιο pc αλλάζοντας προφιλ» 🙂

Το Νατασσάκι είναι και ο μόνος άνθρωπος από τα SM που τον έχει δει από κοντά, όταν πέρασε το 2008 από Αθήνα κατεβαίνοντας από Διδυμότειχο για να πάει διακοπές στην Κρήτη με την οικογένειά του.

Το Νατασσάκι ήταν το μόνο άτομο που γνώριζε όλα τα πραγματικά στοιχεία του Γιώργου. Έτσι όταν το προαίσθημά μου ήταν τόσο φορτικά έντονο, σε αυτήν τηλεφώνησα να μου δώσει τα στοιχεία του κλπ. Μερικές αναζητήσεις στο google, μια αναζήτηση πρώτα στο ΥΠΕΣ (στους ψηφοφόρους που δεν τον βρήκα και με γέμισε απελπισία) και ένα τηλέφωνο στο ένα από τα δύο φροντιστήρια που υπάρχουν στο Διδυμότειχο και άκουσα αυτό που δεν ήθελα να ακούσω. Ήταν η πρώτη που το έμαθε…

H Νατάσσα γράφει από το facebook

– “Να προσέχεις, να μη συγχύζεσαι!” γκρίνιαζα κάθε βράδυ, “έχεις και την καρδιά σου”.
– “Ναι, την έχω. Και ενισχυμένη, μη φοβάσαι”, γελούσε και σα να άκουγα το γέλιο του.

Κάθε βράδυ, για χρόνια. Από το Μάη του 2007, που γνωριστήκαμε, μέχρι και το τέλος του 2012, μιλούσαμε κάθε, μα κάθε βράδυ. 10 με 12, σχεδόν πάντα. Λέγαμε τα νέα της ημέρας, ετοιμάζαμε τις αναρτήσεις μας, ψάχναμε τραγούδια, μιλούσαμε για τα παιδιά μας. Μου στάθηκε στις πυρκαγιές του 2007, που έχασα το θείο μου, στην αρρώστια της μαμάς μου, με βοήθησε αφάνταστα στην απόφασή μου να χωρίσω, στο μεγάλωμα του Άκη. Τον καμάρωνε, που αγαπούσε κι αυτός τη Χημεία, κι ο Άκης του χάριζε ζωγραφιές – έλεγε πάντα “θαυμάζω τους ανθρώπους που ζωγραφίζουν, δεν μπορώ να τραβήξω μια γραμμή ίσια”. Μέσα στο ’13, κι αφού κι οι δυο είχαμε αραιώσει από τα blog ήδη –εγώ στο fb, εκείνος στο twitter πια– αρχίσαμε να περνάμε βράδια χωρίς να μιλάμε. Μια η κούραση, μια τα παιδιά που μεγάλωσαν κι ήθελαν βοήθεια στα διαβάσματα, μια οι ζωές μας που προχωρούσαν. Ανταλλάσσαμε μέιλ, όμως, πάντα. Τα νέα μας, τα παιδιά, οι πολιτικές εξελίξεις, μια καινούρια διασκευή της Μισιρλούς… Ήξερα πως μ’ αγαπάει για πάντα, ήξερε πως θα τον αγαπάω για πάντα, ακόμα κι αν δεν ξαναμιλούσαμε ποτέ. Μετά την πρωτοχρονιά ανταλλάξαμε ευχές και έπειτα… χάθηκε. Δεν απαντούσε πια στα μέιλ του, δεν μου ευχήθηκε στα γενέθλιά μου, το τηλέφωνό του “εκτός λειτουργίας”… Δεν ήθελα να το παραδεχτώ.

Και τώρα, μ’ άφησε μόνη μου, να τον αγαπάω για πάντα. Και να τον σκέφτομαι, και να τον θυμάμαι, και να ξαναδιαβάζω αυτά που έγραφε και να βουρκώνω, και να κάνω μήνες να “σιγουρέψω” το χαμό του – κατά βάθος, δεν ήθελα να σιγουρευτώ. Προτιμούσα να σκέφτομαι πως ξαφνικά αποφάσισε να απέχει από το νετ που αγαπούσε, να ξεκουραστεί, να προσέξει επιτέλους την καημένη την καρδιά του. Μάταια.

Σήμερα τ’ απόγευμα έμαθα -στα σίγουρα, πια- πως ο Γιώργος, ο αγαπημένος μου φίλος, ο Allu Fun Marx της μπλογκόσφαιρας δε ζει πια. Ξαφνικά, έμφραγμα. Και του το ‘λεγα, να την προσέχει την καρδιά του…

Αντίο, φίλε.

https://www.facebook.com/natassAki/posts/10152873201983696

 

 

Άλλα αποχαιρετίσματα:

Πόντος και Αριστερά

Καλτσόβρακο

Νίνα Κουλετάκη

ΑΠΟΥΡΩ

Οικοδόμος

Η καλύβα ψηλά το βουνό 

Ιφιμέδεια

ToPortal

Lifo

Γητεύτρια

 

Στο καλό Βασίλη Τσιπίδη

Αυτή η φωτογραφία είναι από του Τάκη Βαμβακίδη

Ήταν Σάββατο πρωί όταν είδα μια ασυνήθιστη αύξηση στις επισκέψεις και ειδικά στα άρθρα που έχω στο «Κανάλι» για τον Βασίλη Τσιπίδη. Μέσα σε λίγες ώρες 5000 άτομα είχαν διαβάσει κείμενα που είχα γράψει για το μπαράκι του Βασίλη και τον ίδιο. Τηλεφώνησα στον Βλάση. Δεν ήξερε κάτι.

Την Κυριακή μου τηλεφώνησε η Κατερίνα η «χοντρή» μέσα από κλάμα και λυγμούς να μου πει τα δυσάρεστα. Ο Βασίλης «έφυγε».
Η Κατερίνα πάντα πετσί και κόκκαλο αλλά ο Βασίλης της είχε βγάλει το παρατσούκλι «χοντρή».  Δούλευε στο μπαρ του όταν δεν ήταν πελάτισσα και ήταν πάντα η αγαπημένη «κόρη» του.

-Αχ βρε Βασίλη. Ατσούμπαλος σ’ όλη σου τη ζωή. Ατσούμπαλος και τώρα.
Μουρμούραγε η Κατερίνα η «χοντρή» με αναφιλητά δίπλα μου.

Πριν λίγη ώρα, στο αυτοκίνητο προς το κοιμητήριο του Αμαρουσίου, μου είχε θυμίσει μια πολύ παλιά ιστορία.

Όταν την είχε συλλάβει η αστυνομία στην κατάληψη του Χημείου τον Μάιο του 1985, η μητέρα της που έμενε στην επαρχία είχε ανησυχήσει πολύ. Για να την ηρεμήσει, την επόμενη φορά που ήρθε Αθήνα, έστησε με τον Βασίλη ένα σκηνικό. Θα της τον γνώριζε. Θα την πήγαινε στο σπίτι του για να της δείξει ότι κάνει παρέα με νοικοκυραίους και λίγο ο Βασίλης με τις γαλιφιές του, λίγο η γυναίκα του η Ζωή, λίγο οι πολλές γλάστρες που είχε στο σπίτι του (η μαμά της Κατερίνας η κυρία Παναγιώτα λάτρευε τα λουλούδια), πίστευε ότι θα της δημιουργούσε μια εντύπωση ότι το παιδί της κάνει παρέα με σώφρονες νοικοκυραίους και τέλος πάντων δεν πρέπει να ανησυχεί.

Εκεί που έσπασε ο πάγος και όλα κύλαγαν όμορφα ρωτάει η μαμά της Κατερίνας:

-Τι θα κάνω Βασίλη μου με αυτό το κορίτσι;

και ο Βασίλης :

-Μην ανησυχείς κυρά Παναγιώτα μου. Μια φορά δεν είναι τίποτα. Ξέρεις εμένα πόσες φορές με έχουν συλλάβει στην χούντα;;;!!!

….και η κυρία Παναγιώτα κατέρρευσε!!!

Αυτός ήταν ο Βασίλης. Αυθεντικός!

Άλλα κείμενα

…στο Kanali
Κλείνει το μπαράκι του Βασίλη και έτσι, οριστικά, τελειώνει και η μεταπολίτευση.
Τον κατέστρεψε το “Κανάλι”…

…στο Πόντος & Αριστερά
-Καλό ταξίδι Βασίλη…
-Ποντιακή βραδιά στο Μπαράκι του Βασίλη (9 Μαϊου)
-Αφιέρωμα στον Παύλο Σιδηρόπουλο (στο Μπαράκι του Βασίλη)

…στον Έφηβο
Ο Βασίλης Τσιμπίδης καταστράφηκε απο την μουχρίτσα! (Updated)
Το μυστήριο του Βασίλη Τσιπίδη!!!
Στο μπαράκι του Βασίλη με τους Graviton

…στης Άφρος
Ζουν ανάμεσά μας #2

Ούγκο Τσάβες : O ηγέτης της Βενεζουέλας. Μικρός απολογισμός!!!

.
Πέθανε ο ηγέτης της Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβες -► εδώ

 

 

#Chavez Το 1998, υπήρχαν 1,8 γιατροί ανά 1.000 κατοίκους, τώρα 58 ανά 1.000 κατοίκους, και το δημόσιο σύστημα υγείας απασχολεί 95.000 άτομα

#Chavez Η παιδική θνησιμότητα από 2,5% το 1990 έπεσε σε 1,3% το 2010

#Chavez 96% του πληθυσμού έχει πλέον πόσιμο νερό (ήταν ένας από τους στόχους της επανάστασης)

#Chavez Η Μπολιβαριανή κυβέρνηση έχει χτίσει 13.721 κλινικές (αύξηση 169,6%)

#Chavez «Mission Barrio Adentro» Πρόγραμμα πρωτοβάθμιας υγείας οργανώνεται με τη βοήθεια 8.300 Κουβανών γιατρών σώζοντας 1,4 εκ ζωές

#Chavez Μόνο το 2011, 67.000 ασθενείς έλαβαν δωρεάν φάρμακα για 139 ασθένειες όπως ο καρκίνος, ηπατίτιδα, οστεοπόρωση, σχιζοφρένεια

#Chavez Μεταξύ άλλων, υπάρχουν τώρα 34 κέντρα θεραπείας για χρόνιες ασθένειες όπως καρκίνος, ηπατίτιδα, οστεοπόρωση, σχιζοφρένεια.

#Chavez  Σε 6 χρόνια 19.840 άστεγοι έχουν λάβει την υποστήριξη ενός ειδικού προγράμματος («Mission Negra Hipolita»)

#Chavez  Δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου τα παιδιά του δρόμου.

#Chavez Η Βενεζουέλα έχει τώρα τη μεγαλύτερη μονάδα εντατικής θεραπείας στην περιοχή.

#Chavez Ένα δίκτυο δημόσιων φαρμακείων διαθέτει επιδοτούμενα φάρμακα, ώστε οι ασθενείς να έχουν εξοικονόμηση 34 έως 40%

#Chavez 51.000 άτομα υποβλήθηκαν σ θεραπεία των οφθαλμών στην Κούβα με πρόγραμμα «Mision Milagro» Εχει αποκατασταθεί η όραση 1,5 εκ κάτοικων

#Chavez  Σε ενάμιση χρόνο (2010-11) η κυβέρνηση έχτισε 250.000 σπίτια για να στεγάσουν, άστεγους λόγω τροπικών καταιγίδων.

#Chavez  περίπου 40.000 συμβούλια και οι δήμοι δίδουν ρόλο στους πολίτες να συμμετέχουν στις αλλαγές

#Chavez Η Μπολιβαριανή κυβέρνηση έδωσε 454.238 δάνεια σε αγρότες παραγωγούς.

#Chavez  Πέντε εκατομμύρια κάτοικοι λαμβάνουν δωρεάν φαγητό,

#Chavez Πριν από την κυβέρνηση Τσάβες, το 1998, το 21% του πληθυσμού υποσιτιζόταν. Σήμερα έχει πέσει στο 5%.

#Chavez η Μπολιβαριανή κυβέρνηση έχει δώσει μεγάλη έμφαση στην χρηματοδότηση της εκπαίδευσης που απορροφά έως και 6% του ΑΕΠ

#Chavez  Η UNESCO έχει αναγνωρίσει ότι ο αναλφαβητισμός εξαλείφθηκε

#Chavez  Η εκπαίδευση είναι δωρεάν από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο

#Chavez Χτίστηκαν χιλιάδες σχολεία, συμπεριλαμβανομένων και των 10 νέων πανεπιστημίων.

#Chavez 2,1εκ ηλικιωμένοι λαμβάνουν συντάξεις γήρατος. Μόνο 387.000 λάμβαναν σύνταξη πριν από τη σημερινή κυβέρνηση.

#Chavez Η κυβέρνηση αύξησε τις κοινωνικές δαπάνες σε 60,6% που έφτασαν στο σύνολο τα 772δις$

.

Τελευταίο αντίο στον Δημήτρη Μητροπάνο – Σε λαϊκό προσκύνημα η σορός του

 

.

 

.

Ήταν μόλις 64 ετών. Έδωσε μάχη τα τελευταία χρόνια. Έχασε κι άφησε την Ελλάδα στην «εθνική της μοναξιά». 

Ο Δημήτρης Μητροπάνος έφυγε από τη ζωή το πρωί της Τρίτης. Ήσυχα, όπως έζησε, στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Υγεία. «Οξύ πνευμονικό οίδημα» έγραφε το ανακοινωθέν. Ήταν ο επίλογος μιας τεράστιας καριέρας. Μιας ζωή γεμάτη επιτυχίες.

Όλη η Ελλάδα συγκλονίστηκε από την είδηση του θανάτου του. Κανείς δεν ήθελε να το πιστέψει πως σίγησε για πάντα η φωνή του Μητροπάνου. Πως δε θα τραγουδήσει ξανά τη Ρόζα και δε θα χορέψει εκείνο το βαρύ, αυθεντικό ζεϊμπέκικο.

Τώρα όλοι ετοιμάζονται να του πουν το τελευταίο αντίο. Θα το κάνουν στις 14:00 το μεσημέρι της Πέμπτης στο πρώτο νεκροταφείο. Από τις 10:00 το πρωί της ίδιας μέρας, η σορός του θα εκτεθεί σε λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι του νεκροταφείου.

Η οικογένειά του ζήτησε αντί στεφάνων να κατατεθούν χρήματα, για το Κέντρο Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων για τους άστεγους, στο λογαριασμό 064/48000015, στην Εθνική Τράπεζα.

 

 

.
Πηγή «NewsIt» –> εδώ

 

.

 

.

Έφυγε από την ζωή ο μεγάλος δάσκαλος της Ελληνικής φωτογραφίας, ο Κώστας Μπαλάφας.

 

Έφυγε από την ζωή ο μεγάλος δάσκαλος της Ελληνικής φωτογραφίας, ο Κώστας Μπαλάφας.
Ο φωτογράφος του κοινωνικού προβληματισμού. 
Ο άνθρωπος που αγάπησε την Ελλάδα και την υπηρέτησε με καλλιτεχνική συνέπεια χωρίς συμβιβασμούς και σκοπιμότητες. 
Αντίο Δάσκαλε.

 

Ο Κώστας Μπαλάφας γεννήθηκε το 1920 στο ορεινό χωριό Κυψέλη της Άρτας από φτωχούς γονείς αγρότες, τον Γιώργο και την Αρχοντούλα. «Εκεί που», όπως λέει ο ίδιος, «οι άνθρωποι παιδεύονται να επιβιώσουν, οργώνοντας την άγονη γη, λες και στύβουν με τα χέρια τους γυμνά το ξερό χώμα και το ποτίζουν με ιδρώτα, ώσπου να δώσει καρπούς. Αναγκαία λύση για την επιβίωση ήταν ο δρόμος της ξενιτιάς, ένα όνειρο αρκετά απατηλό. Το μήνυμα που κυριαρχούσε ειδικά για τους νέους ήταν: «Φύγε να σωθείς». Πάρα πολλοί έφυγαν…»

Στο καλό, καλέ μου άνθρωπε…

 

Πέθανε ο Λάκης Σάντας

Ο Λάκης Σάντας, ο άνθρωπος που μαζί με τον Μανώλη Γλέζο κατέβασε τη χιτλερική σημαία από τον βράχο της Ακρόπολης, άφησε την τελευταία του πνοή. Η ζωή και η πορεία ενός πραγματικού ήρωα.

 

Έφυγε από τη ζωή το πρωί του Σαββάτου σε ηλικία 89 ετών, ο ήρωας της Εθνικής Αντίστασης Απόστολος Σάντας. Ο Λάκης (Απόστολος) Σάντας γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1922 στην Πάτρα, όπου τότε υπηρετούσε ο πατέρας του ως δημόσιος υπάλληλος. Το 1934, η οικογένεια Σάντα εγκαθίσταται στην Αθήνα. Τελειώνει το γυμνάσιο το 1940 και αμέσως μετά εισάγεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Θα αποφοιτήσει μετά την απελευθέρωση.

«Το βλέμμα μας έπεσε πάνω στη σημαία τους»

Τη νύχτα της 30ής προς 31η Μαΐου 1941, θα κατεβάσει, μαζί με το φίλο του Μανόλη Γλέζο τη χιτλερική σημαία από το βράχο της Ακρόπολης, γράφοντας μια χρυσή σελίδα στην ιστορία της αντίστασης κατά των Γερμανών

Εξιστορώντας το εγχείρημα υποστολής της χιτλερικής σημαίας από τον βράχο της Ακρόπολης στον Ηλία Πετρόπουλο, είχε πει: «Κι έξαφνα ένα δειλινό που ήμαστε στο Ζάππειο και ο ήλιος έγερνε λούζοντας τον ορίζοντα με εκείνα τα χρώματα που μόνο ο αττικός ουρανός έχει, τα μάτια μας γύρισαν στον βράχο της Ακροπόλεως. Μέσα στο υπέροχο φόντο της δύσης σταθήκαμε και κοιτούσαμε. Και τότε… το βλέμμα μας έπεσε πάνω στη σημαία τους που υπερήφανα κυμάτιζε ψηλά-ψηλά και η βαριά σκιά της πλάκωνε καταθλιπτικά όλη την Αθήνα, όλη την αττική γη. Να τι πρέπει να τους κάνομε! Ήρθε η σκέψη σαν σπίθα. Να τους την πάρουμε. Να την γκρεμίσουμε και να την ξεσχίσουμε και να πλύνουμε έτσι τη βρωμιά από τον Ιερό Βράχο. Την είχαν στήσει αυτήν την ίδια την πολεμική τους σημαία οι Ναζί θριαμβευτικά ως τότε στη Βαρσοβία, στη Βιέννη, στην Αμβέρσα, στη Νορβηγία, στο Παρίσι και στο Βελιγράδι και απειλούσαν να τη στήσουν σε όλο τον κόσμο τότε. Μα εδώ είναι Ελλάδα. Είναι η μικρή χώρα που απ’ αυτή ξεπετάχτηκε η φλόγα του Πολιτισμού. Είναι η χώρα που δίνει το παράδειγμα πάντα στις κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας».

 

Το 1942 εντάσσεται στο ΕΑΜ και λίγο αργότερα στην ΕΠΟΝ. Το 1943 βγαίνει στο βουνό με τον ΕΛΑΣ. Πήρε μέρος σε αρκετές μάχες στην Αιτωλοακαρνανία, τη Φθιώτιδα και την Αττικοβοιωτία και το 1944 τραυματίστηκε.

Το 1946 εξορίζεται στην Ικαρία. Το 1947 φυλακίζεται στην Ψυττάλεια απ’ όπου το 1948 στέλνεται στην Μακρόνησο. Θα διαφύγει στην Ιταλία και θα ζητήσει πολιτικό άσυλο στον Καναδά, όπου θα ζήσει μέχρι το 1962. Το 1963 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου και έζησε μέχρι τον θάνατό του.

«Δεν κυνηγάω ποτέ τη δημοσιότητα γιατί θεωρώ ότι έχει εξευτελιστεί το ζήτημα πάρα πολύ. Την αντίσταση δεν την κάναμε μόνο εμείς, έχουν σκοτωθεί χιλιάδες παλικάρια, γυναίκες και άνδρες, ‘ανώνυμοι'» συνήθιζε να λέει.

Η οικογένειά του ευχαριστεί θερμά τον διευθυντή, τους γιατρούς και τους νοσηλευτές του Κέντρου Αναπνευστικής Ανεπάρκειας στη Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας (Μ.Α.Θ.) του νοσοκομείου «Σωτηρία», που έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να τον σώσουν.

Πηγή news247.gr  –> εδώ

Αντίο Μανώλη Ρασούλη

 

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου & Δημήτρης Κοντογιάννης ( Ντουέτο )

Κάτσε θάνατε και πες μου
το δικό σου πόνο
Αν αγάπησες ποτέ σου
σ’ άφησαν μια νύχτα μόνο

Αχ τη ζωή αγάπησα
που πήγα να πεθάνω
όλο τη κλέβω τη νυχτιά αμάν αμάν
μα την αυγή τη χάνω
όλο την κλέβω τη νυχτιά βρε αμάν αμάν
μα την αυγή τη χάνω

Στείλε χάρε να χαρείς
κάποιον να με πάρει
αγαπήσαμε την ίδια
μα αυτή δεν μας γουστάρει

Έλα Παναγιά μαζί μας

.

.

«Έφυγε» ο Μανώλης Ρασούλης  

Νεκρός βρέθηκε σήμερα το πρωί από φίλους του ο καλλιτέχνης Μανώλης Ρασούλης, στο σπίτι του στη Θεσσαλονίκη. Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία του ιατροδικαστή ο θάνατός του είχε προέλθει πριν από τέσσερις ημέρες.

Πολλές φορές ο Ρασούλης διαφώνησε με το λεγόμενο «μουσικό καθεστώς», όπως και με τις δισκογραφικές εταιρείες και δεν δίστασε να αποχωρήσει, εκφράζοντας ελεύθερα τις απόψεις του. Θεωρήθηκε «αιρετικός» και «εκκεντρικός» και τα τελευταία χρόνια σχεδόν αποσύρθηκε από τα καλλιτεχνικά δρώμενα. Ο Μανώλης Ρασούλης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 28 Σεπτεμβρίου 1945.

Γιός ενός χρυσοχόου, στα παιδικά του χρόνια έψαλε στον Πολιούχο ‘Αγιο Μηνά. Σπούδασε κινηματογράφο στην Αθήνα και ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία τραγουδώντας ερασιτεχνικά στην Πλάκα, ενώ παράλληλα δούλευε στην εφημερίδα της αριστεράς «Δημοκρατική Αλλαγή».

Στην διάρκεια της δικτατορίας φεύγει για το Λονδίνο, όπου και θα παραμείνει 6 χρόνια. Οργανώνεται στο Τροτσκιστικό κίνημα όπου και γνωρίζεται με την Βανέσα Ρεντγκρεϊβ με την οποία δυο φορές συνεργάστηκε σε πολιτικές παραστάσεις. Στο Λονδίνο έγινε και συνεκδότης της εφημερίδας Σοσιαλιστική Αλλαγή.

Τον Μαϊο του ‘68 πήρε μέρος στην εξέγερση των φοιτητών στο Παρίσι. Λίγο μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου έρχεται στην Ελλάδα και η μεταπολίτευση θα τον βρει εργαζόμενο στα ναυπηγεία του Ανδρεάδη. Τότε είναι που τον καλεί και ο Μάνος Λοϊζος και τραγουδούν μαζί τα «Νέγρικα» με την Μαρία Φαραντούρη.

Η συνεργασία του με το Νίκο Ξυδάκη στα «Δήθεν» είναι που θα τον καθιερώσει ως έναν από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικούς της γενιάς του, με επιτυχίες όπως «Αχ Ελλάδα», «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια», « Πότε Βούδας, πότε Κούδας», « Το κοτλέ παντελονάκι», « Τίποτα δεν πάει χαμένο». Τα τραγούδια του έγιναν γνωστά σε Ισραήλ, Τουρκία, Σερβία μέχρι και την μακρινή Ιαπωνία.

 

Πηγή από τις εφημερίδες

«Έφυγε» ο Γιώργος Νίκας

        Έφυγε ο Γιώργος Νίκας. Συμμαθητής. Φίλος. Συναγωνιστής. Συνδικαλιστής. Μάχιμος καθηγητής στη μέση εκπαίδευση. 

        Τον αποχαιρετήσαμε σήμερα στις 5 το απόγευμα για τελευταία φορά στο Γ’ νεκροταφείο.

        Δίπλα μου και άλλοι, εκτός απο μένα, συμμαθητές του απο το Γυμνάσιο.

        Ο Γιώργος ήταν καθηγητής Φυσικής και υποδιευθυντής, στο 11ο Γυμνάσιο Πειραιά. Αυτό το γνώριζα. Δεν γνώριζα όμως πόσο αγαπητός ήταν στους μαθητές του. Ήταν όλοι εκεί. Ο πόνος της απώλειας ήταν φανερός στα προσωπάκια τους. Προσπαθούσε να παρηγορήσει ο ένας τον άλλον. Μαζί και οι γονείς των παιδιών. Βρήκα γνωστούς ανάμεσα στους γονείς (για να αποδειχθεί για μια ακόμη φορά οτι είναι πολύ μικρός ο κόσμος),  που μου έλεγαν ότι ο Γιώργος αγαπούσε πολύ τη δουλειά του και με συνέπεια, συνέχεια πρόσφερε. Προσπαθούσε ακόμη και τους τελευταίους μήνες για το σχολείο του και την εκπαίδευση. Μου είπαν ότι παρ’ ότι πολύ αδύναμος, απο την αρρώστια, οργάνωσε επίσκεψη και συνόδευσε τους μαθητές του στον Δημόκριτο. Αργότερα ενώ τον είχαν εγκαταλείψει τελείως οι δυνάμεις του και δεν μπορούσε σχεδόν να σηκωθεί απο την καρέκλα, ζήτησε να τον βοηθήσουν να πάει να επιβλέψει την τοποθέτηση των τζαμιών σε κάτι προθήκες στο εργαστήριο Φυσικής του Γυμνασίου.

        Τον Γιώργο, προφανώς, τον αγαπούσε πολύς κόσμος εκτός απο τους συμμαθητές, τους μαθητές και την οικογένεια του. Μόνο έτσι εξηγείτε το μακρύ και πυκνό ποτάμι από ανθρώπους, με έντονο το συναίσθημα της απουσίας σε όλων τα πρόσωπα, που τον συνόδευσε μέχρι την τελευταία του κατοικία. Παρόντες οι συνάδελφοί του καθηγητές και τα μέλη τους ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά, που ο Γιώργος ήταν μέλος του ΔΣ. Εκεί ήταν και οι σύντροφοί του απο το ΚΚΕ.
        Ήταν η τελευταία του διαδήλωση.

        Με τον Γιώργο ήμασταν στο ίδιο τμήμα του 2ου Γυμνασίου Ζωγράφου. Μαζί έξι χρόνια σε κοντινά θρανία. Μαζί και στα διαλείμματα, στις εκδρομές, στο παιχνίδι. Μαζί κατεβήκαμε και στο Πολυτεχνείο το βράδυ της Παρασκευής της 16 Νοέμβρη ξημερώνοντας Σάββατο 17 Νοέμβρη. Στην μεταπολίτευση στο Πανεπιστήμιο αυτός στο Φυσικό εγώ στο Μαθηματικό, οι αίθουσες διδασκαλίας κοντά, συχνάζαμε στα ίδια καφενεία, απέναντι απο το Φυσικείο και εκεί τριγύρω. Αυτός στην ΚΝΕ εγώ στην ΠΠΣΠ. Ποτέ δεν τσακωθήκαμε πέρα από τα αναγκαία πειράγματα. Ακόμη και στους δύσκολους καιρούς.
        Μετά χαθήκαμε, αλλά νέα μαθαίναμε με τα πολύ αραιά, είναι αλήθεια, τηλέφωνα που έκανε ο ένας στον άλλον. Έτσι έμαθα ότι παντρεύτηκε και οτι έκανε δύο κόρες.  Έβλεπα κατά καιρούς το όνομά του στα διάφορα ψηφοδέλτια των παρατάξεων του ΚΚΕ στον Πειραιά. Ήταν και αυτό μια ενημέρωση μια επικοινωνία…

        Βρεθήκαμε μετά απο πολλά χρόνια στις ετήσιες συγκεντρώσεις των συμμαθητών που τις αρχίσαμε πριν κάμποσα χρόνια. Πέρυσι σε μια τέτοια συνάντηση τον πείραζα για την γραμμή του ΚΚΕ.

        Πάντα, όμως, όταν μιλάγαμε σοβαρά, καταλήγαμε ότι κάποια στιγμή μαζί θα βρεθούμε πολιτικά. 
        Δεν προκάμαμε.