«Έφυγε» ο Γιώργος Νίκας

        Έφυγε ο Γιώργος Νίκας. Συμμαθητής. Φίλος. Συναγωνιστής. Συνδικαλιστής. Μάχιμος καθηγητής στη μέση εκπαίδευση. 

        Τον αποχαιρετήσαμε σήμερα στις 5 το απόγευμα για τελευταία φορά στο Γ’ νεκροταφείο.

        Δίπλα μου και άλλοι, εκτός απο μένα, συμμαθητές του απο το Γυμνάσιο.

        Ο Γιώργος ήταν καθηγητής Φυσικής και υποδιευθυντής, στο 11ο Γυμνάσιο Πειραιά. Αυτό το γνώριζα. Δεν γνώριζα όμως πόσο αγαπητός ήταν στους μαθητές του. Ήταν όλοι εκεί. Ο πόνος της απώλειας ήταν φανερός στα προσωπάκια τους. Προσπαθούσε να παρηγορήσει ο ένας τον άλλον. Μαζί και οι γονείς των παιδιών. Βρήκα γνωστούς ανάμεσα στους γονείς (για να αποδειχθεί για μια ακόμη φορά οτι είναι πολύ μικρός ο κόσμος),  που μου έλεγαν ότι ο Γιώργος αγαπούσε πολύ τη δουλειά του και με συνέπεια, συνέχεια πρόσφερε. Προσπαθούσε ακόμη και τους τελευταίους μήνες για το σχολείο του και την εκπαίδευση. Μου είπαν ότι παρ’ ότι πολύ αδύναμος, απο την αρρώστια, οργάνωσε επίσκεψη και συνόδευσε τους μαθητές του στον Δημόκριτο. Αργότερα ενώ τον είχαν εγκαταλείψει τελείως οι δυνάμεις του και δεν μπορούσε σχεδόν να σηκωθεί απο την καρέκλα, ζήτησε να τον βοηθήσουν να πάει να επιβλέψει την τοποθέτηση των τζαμιών σε κάτι προθήκες στο εργαστήριο Φυσικής του Γυμνασίου.

        Τον Γιώργο, προφανώς, τον αγαπούσε πολύς κόσμος εκτός απο τους συμμαθητές, τους μαθητές και την οικογένεια του. Μόνο έτσι εξηγείτε το μακρύ και πυκνό ποτάμι από ανθρώπους, με έντονο το συναίσθημα της απουσίας σε όλων τα πρόσωπα, που τον συνόδευσε μέχρι την τελευταία του κατοικία. Παρόντες οι συνάδελφοί του καθηγητές και τα μέλη τους ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά, που ο Γιώργος ήταν μέλος του ΔΣ. Εκεί ήταν και οι σύντροφοί του απο το ΚΚΕ.
        Ήταν η τελευταία του διαδήλωση.

        Με τον Γιώργο ήμασταν στο ίδιο τμήμα του 2ου Γυμνασίου Ζωγράφου. Μαζί έξι χρόνια σε κοντινά θρανία. Μαζί και στα διαλείμματα, στις εκδρομές, στο παιχνίδι. Μαζί κατεβήκαμε και στο Πολυτεχνείο το βράδυ της Παρασκευής της 16 Νοέμβρη ξημερώνοντας Σάββατο 17 Νοέμβρη. Στην μεταπολίτευση στο Πανεπιστήμιο αυτός στο Φυσικό εγώ στο Μαθηματικό, οι αίθουσες διδασκαλίας κοντά, συχνάζαμε στα ίδια καφενεία, απέναντι απο το Φυσικείο και εκεί τριγύρω. Αυτός στην ΚΝΕ εγώ στην ΠΠΣΠ. Ποτέ δεν τσακωθήκαμε πέρα από τα αναγκαία πειράγματα. Ακόμη και στους δύσκολους καιρούς.
        Μετά χαθήκαμε, αλλά νέα μαθαίναμε με τα πολύ αραιά, είναι αλήθεια, τηλέφωνα που έκανε ο ένας στον άλλον. Έτσι έμαθα ότι παντρεύτηκε και οτι έκανε δύο κόρες.  Έβλεπα κατά καιρούς το όνομά του στα διάφορα ψηφοδέλτια των παρατάξεων του ΚΚΕ στον Πειραιά. Ήταν και αυτό μια ενημέρωση μια επικοινωνία…

        Βρεθήκαμε μετά απο πολλά χρόνια στις ετήσιες συγκεντρώσεις των συμμαθητών που τις αρχίσαμε πριν κάμποσα χρόνια. Πέρυσι σε μια τέτοια συνάντηση τον πείραζα για την γραμμή του ΚΚΕ.

        Πάντα, όμως, όταν μιλάγαμε σοβαρά, καταλήγαμε ότι κάποια στιγμή μαζί θα βρεθούμε πολιτικά. 
        Δεν προκάμαμε.