Ρολάν Μπαρτ : Αποσπάσματα του Ερωτικού Λόγου

Σ’ αγαπώ

Σ’ αγαπώ. Το σχήμα δεν αναφέρεται στην ερωτική δήλωση, στην ομολογία, άλλα στην επαναλαμβανόμενη προφορά της ερωτικής κραυγής.

Σαν περάσει ή πρώτη ομολογία, «σ’ αγαπώ» δε θα πει πια τίποτε. Είναι, απλώς, μια επανάληψη του παλαιού μηνύματος (που ίσως μάλιστα να μη διοχετεύτηκε μέσα από τις λέξεις αυτές), πού γίνεται μ’ έναν τρόπο αινιγματικό γιατί φαντάζει τόσο κενός! Επαναλαμβάνω το μήνυμα ασχέτως καταλληλότητας των συνθηκών. Έτσι, το μήνυμα βγαίνει από την κοίτη της γλώσσας, εκτροχιάζεται, και τραβάει πού; Δε θα μπορούσα να αναλύσω την έκφραση αυτή και να μη γελάσω. Πώς! Έχουμε, λοιπόν, από τη μια μεριά το «εγώ», από την άλλη το «εσύ», και στη μέση ένα λογικό (εφόσον λεκτικό) δεσμό αγάπης; Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι μια τέτοια ανάλυση, πού συμφωνεί ωστόσο με τη γλωσσολογική θεωρία, θα παραμόρφωνε αυτό πού εκστομίζεται με μια και μόνη κίνηση; Το αγαπώ δεν απαρέμφατο (κι αν σχηματίζει τούτο οφείλεται μόνο μεταγλωσσικό τέχνημα): υποκείμενο και αντικείμενο συναρμόζονται μέσα στη λέξη τη στιγμή πού την προφέρουμε. Το σ’ αγαπώ πρέπει να εννοηθεί (και εδώ: διαβαστεί) σαν να ήταν, π.χ., η ουγγαρέζικη έκφραση πού δηλώνει μονολεκτικά: szeretlek. Στην περίπτωση αυτή ή γαλλική γλώσσα, αποποιούμενη την ωραία της αρετή πού λέγεται αναλυτικότητα, θα γινόταν μια γλώσσα συγκολλητική (γιατί περί συγκολλήσεως, ακριβώς, πρόκειται). Το συγκρότημα αυτό καταρρέει με την παραμικρή συντακτική αλλοίωση. Κείται, σαν να λέμε, εκτός συντακτικού και δεν προσφέρεται σε κανένα δομικό μετασχηματισμό. Δεν ισοδυναμεί διόλου με τα υποκατάστατα του, πού ο συνδυασμός τους, ωστόσο, θα μπορούσε να παραγάγει το ίδιο νόημα. Είναι δυνατόν, μέρες ολόκληρες, να λέω σ’ αγαπώ, χωρίς ποτέ ίσως να μπορώ να περάσω στο «τον αγαπώ»: αρνούμαι να υποτάξω τον άλλον σε μια σύνταξη, σε μια κατηγορηματική διατύπωση, σε μια γλώσσα (μόνη προϋπόθεση του σ’ αγαπώ είναι η απεύθυνσή του, ή επαύξησή του μ’ ένα κύριο όνομα: Αριάδνη, σ’ αγαπώ, λέει ο Διόνυσος).

Το αυγό

(Ένα παγκάκι σε κάποιο δρόμο. Νύχτα. Μπαίνουν ο Λουκάς και ο Σόλων.)

ΣΟΛΩΝ: Που πας, Λουκά;
ΛΟΥΚΑΣ: Στο παγκάκι, να καθίσω.
ΣΟΛΩΝ: Πρέπει πρώτα να σκεφτούμε.
ΛΟΥΚΑΣ: Δεν μπορούμε να σκεφτούμε καθισμένοι;
ΣΟΛΩΝ: Το θέμα επείγει, Λουκά. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το μέλλον.
ΛΟΥΚΑΣ: Το μέλλον;
ΣΟΛΩΝ: Το μέλλον.
ΛΟΥΚΑΣ: Καλά, για στάσου, θα έχουμε και μέλλον;

(Ο Σόλων βγάζει μια εφημερίδα).

Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ – ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ

Μετά την ανατροπή του  μεγαλειώδους ΟΧΙ του δημοψηφίσματος του Ιουλίου του 2015 , ο λαός προδομένος και απογοητευμένος μοιάζει να έχει χάσει τον προσανατολισμό του. Η διάψευση των ελπίδων του για ανατροπή των μνημονίων και η μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ  στο στρατόπεδο του ευρωμονόδρομου οδήγησε πολλούς στην αποχή και άλλους στο ψέμα του «παράλληλου προγράμματος». Άλλοι έκαναν την επιλογή τους ανάμεσα στις διάσπαρτες δυνάμεις του αντιμνημονιακού χώρου . Η αποτυχία εκπροσώπησης του ΟΧΙ στη βουλή και η πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ σήμανε ακόμα μεγαλύτερη παραίτηση και κατάθλιψη.

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης γράφει για το 1821

Το 1827 η Ελληνική Επανάσταση βρίσκεται στον έκτο χρόνο της, και πνέει τα λοίσθια. Εστίες αντιστάσεως κατά των Τούρκων υπάρχουν τώρα μόνο στο Ναύπλιο, τη Μάνη και τα νησιά του Σαρωνικού, πουθενά αλλού. Ο Ιμπραήμ έχει εισβάλει ήδη για δεύτερη φορά στην Πελοπόννησο, και η εντολή που έχει είναι να μεταφέρει στην Αφρική όσους Έλληνες καταφέρουν και γλιτώσουν απ’ τη σφαγή που βρίσκεται εν εξελίξει. Μέσα σ’ αυτό το χαμό, η κυβέρνηση υποχρεώνεται να μεταφέρει την έδρα της απ’ το Ναύπλιο στον Πόρο, όχι γιατί κινδυνεύει άμεσα απ’ τους Τούρκους αλλά διότι κινδυνεύει αμεσότατα απ’ τους Έλληνες: Στο Ναύπλιο ο εμφύλιος πόλεμος έχει εντοπιστεί στα δυο φρούρια της πόλης. Ο Γρίβας, φρούραρχος του Παλαμηδίου, βομβαρδίζει ανηλεώς με τα κανόνια του την Ακροναυπλία υπό τον Φωτομάρα – και τανάπαλιν. Και ο Ιμπραήμ έχει αρχίσει ήδη τη σφαγή. Και ετοιμάζεται να μας κάνει Αφρικανούς. Πολύ το αξίζαμε, από τότε.

ΙΣΤΟΡΙΑ (ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΗ) ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ 1830-1974 Εκδόσεις ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ

Οι πιο ισχυρές, και από οικονομικής και από πολιτικής απόψεως οικογένειες, που υπήρχαν στην Ελλάδα και πριν και κατά και μετά την Επανάσταση, ήταν αυτές των Αρβανιτών Κουντουριωτών και Μιαούληδων της Ύδρας. Ο Λάζαρος Κουντουριώτης, πανίσχυρος εφοπλιστής διέθεσε τα ¾ της περιουσίας του υπέρ του αγώνα και έγινε αυτομάτως ήρωας χωρίς να κάνει τίποτα άλλο. Όμως το ¼ που κράτησε για τον εαυτό του ήταν τόσο μεγάλο σε απόλυτους αριθμούς, που έφτανε και περίσσευε για να ελέγχει τα πράγματα στην Ελλάδα, μετά την Επανάσταση.

(……..)

Γκάλοπ. Ψηφίστε για ευρώ ή εθνικό νόμισμα

Διάρκεια μια εβδομάδα (έως 27/2/2017)

Αισχύλεια ανθρωπογονία και Σοφόκλεια αυτοδημιουργία του ανθρώπου

του Κορνήλιου Καστοριάδη

Δι­ά­λε­ξη πού δό­θη­κε στό Βα­φο­πού­λει­ο Πνευ­μα­τι­κό Κέν­τρο Θεσ­σα­λο­νί­κης στίς 22 Φε­βρουά­ριου 1992, βα­σι­σμέ­νη στήν προ­σφο­ρά τοῦ συγ­γρα­φέ­α στό Ἀ­φι­έ­ρω­μα στόν Κων­σταν­τῖ­νο Δε­σπο­τό­που­λο, Ἐκ­δό­σεις Πα­πα­ζή­ση, ‘Ἀθήνα, 1991, σέλ. 205-224.

 

Τοῦ Κων­σταν­τί­νου Δε­σπο­τό­που­λου
μι­κρόν ἀν­τί­δω­ρον, ἄνθ’ ὧν…

 

 

Τό ἐ­ρώ­τη­μα «τί εἶ­ναι ὁ ἄν­θρω­πος» εἶ­ναι πάν­τα, ἔμ­με­σα ἤ ἄ­με­σα, πα­ρόν στήν ἀ­θη­να­ϊ­κή τρα­γω­δί­α. Μέ ἰ­δι­αί­τε­ρη σα­φή­νεια καί ἔν­τα­ση τί­θε­ται — καί παίρ­νει ἀ­πάν­τη­ση — μέ­σα σέ δύ­ο ἀ­π’ τίς πιό ση­μαν­τι­κές, καί ἀ­ρι­στουρ­γη­μα­τι­κές, τρα­γω­δί­ες: τόν Προ­μη­θέ­α Δε­σμώ­τη τοῦ Αἰ­σχύ­λου (πι­θα­νό­τα­τα ἕ­να ἀ­π’ τά τε­λευ­ταί­α ἔρ­γα τοῦ ποι­η­τῆ, γύ­ρω στά 460) καί τήν Ἀν­τι­γό­νη τοῦ Σο­φο­κλέ­ους (σχε­δόν βέ­βαι­α χρο­νο­λο­γη­μέ­νη τό 442 ἤ 443).

Οἱ ἀ­πάν­τη­σεις πού δί­νουν στό θε­με­λια­κό αὐ­τό γιά ὅ­λον τόν ἑλλη­νι­κό πο­λι­τι­σμό ἐ­ρώ­τη­μα οἱ δύ­ο τρα­γω­δί­ες εἶ­ναι, ὅ­πως θά προ­σπα­θή­σω νά δεί­ξω, τε­λεί­ως ἀν­τί­θε­τες. Ἡ δι­α­φο­ρά αὐ­τή δέν μπορεῖ νά ἀ­πο­δο­θεῖ μό­νο στήν ἀ­το­μι­κή στά­ση τῶν δύ­ο ποι­η­τῶν. Πα­ρά τό μι­κρό χρο­νι­κό δι­ά­στη­μα πού χω­ρί­ζει τά δύ­ο ἔρ­γα —πε­ρί­που εἴ­κο­σι χρό­ναι — ἡ δι­α­φο­ρά ἐκ­φρά­ζει καί εἶ­ναι συ­νυ­πό­στα­τη μέ τόν ἀ­νή­κου­στο ρυθ­μό τῆς πνευ­μα­τι­κῆς δη­μι­ουρ­γί­ας στήν δη­μο­κρα­τι­κή Ἀ­θή­να, μέ τόν ὁ­λο­έ­να καί ρι­ζι­κό­τε­ρο πα­ρα­με­ρι­σμό τῶν πα­ρα­δο­σια­κῶν πα­ρα­στά­σε­ων καί μέ τήν ἐ­πέ­κτα­ση καί ἐμ­βά­θυν­ση τῆς ἀνθρώ­πι­νης αὐ­το­γνω­σί­ας. Εἶ­ναι κα­τά κά­ποι­ο τρό­πο ἀ­νά­λο­γη μέ τήν δι­α­φο­ρά Ἡ­ρο­δό­του-Θου­κυ­δί­δη καί τήν προ­α­ναγ­γέλ­λει εἴ­κο­σι – τριά­ντα χρό­νια πρίν.

Αϊνστάιν: «Γιατί σοσιαλισμός»

O Άλμπερτ Αϊνστάιν είναι κορυφαίος φυσικός και θεμελιωτής της θεωρίας της σχετικότητας. Ακολουθεί το γνωστό του άρθρο με τίτλο «Γιατί σοσιαλισμός», το οποίο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο πρώτο τεύχος του αμερικανικού περιοδικού Monthly Revue, το 1949:

Ας εξετάσουμε πρώτα απ’ όλα το ζήτημα αυτό από την άποψη της επιστημονικής γνώσης. Μπορεί να φανεί ότι δεν υπάρχουν ουσιαστικές μεθοδολογικές διαφορές ανάμεσα στην αστρονομία και την οικονομία: οι επιστήμονες και στους δύο τομείς προσπαθούν να ανακαλύψουν τους νόμους, που έχουν γενική εφαρμογή σε ορισμένες ομάδες φαινομένων, για να κάνουν την αμοιβαία σχέση των φαινομένων αυτών όσο γίνεται πιο κατανοητή.  Αλλά τέτοιες μεθοδολογικές διαφορές υπάρχουν στην πραγματικότητα.

#APKETA Στις 15 Μαΐου φωνάζουμε ΑΡΚΕΤΑ στα Μνημόνια τους, σε όλες τις πλατείες της χώρας

ΚΥΡΙΑΚΗ 15 ΜΑΪΟΥ @ ΟΙ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΞΑΝΑΓΕΜΙΖΟΥΝ

Την Κυριακή 15/5 ξαναγεμίζουμε το Σύνταγμα, και τις πλατείες της χώρας με ΟΧΙ, 15/5 ξυπνάμε, θυμόμαστε, παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

Φωνάζουμε ‪#‎APKETA‬ στα Μνημόνια της εξαθλίωσης της υποτέλειας και της φτωχοποίησης.

Φωνάζουμε #APKETA σε νέους και παλαιούς μνημονιακούς που προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική.

Φωνάζουμε #APKETA στην καταστροφή του κοινωνικού κράτους το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, στη φοροεπιδρομή, στις κατασχέσεις, στην ανέχεια και την υποδούλωση.

Φωνάζουμε #APKETA στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Φωνάζουμε #APKETA στην καταστροφή της ζωής μας…

Όσοι θέλετε να συμμετέχετε σε αυτή την παγκόσμια προσπάθεια αφύπνισης, δημιουργήστε παρόμοιες εκδηλώσεις στις κεντρικές πλατείες των πόλεών σας και στείλτε μας τα λινκ ώστε να τα προσθέσουμε στον χάρτη των κινητοποιήσεων.

ΚΑΝΤΕ LIKE ΣΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK, ΕΔΩ

Ήδη η πρωτοβουλία έχει βγάλει τα πρώτα καλέσματα της, σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα!

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/2016/04/15_15.html#ixzz46H9GjsPu

Δημοσκόπηση : Να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ;

.

Εδώ ψηφίζετε ->  http://goo.gl/F1crkP

.

Εδώ τα αποτελέσματα  ->  http://goo.gl/JgRmRR

 

 

Αντιστράτηγος Μεταξάς. Ανυπότακτος εν καιρώ πολέμου

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» της 25 Αυγούστου 1922 και αναδημοσιεύτηκε  στις  27 Νοεμβρίου 1934 στην εφημερίδα «Πατρίς» της Αθήνας.  Γράφει ο Γεώργιος Βλάχος:

 

Ένας κύριος εισέρχεται εις την Σχολήν των Ευελπίδων, τρέφεται εκεί και εκπαιδεύεται, όπως όλοι οι μαθηταί, δι’ εξόδων σχεδόν του Κράτους. Γίνεται ανθυπολοχαγός, φορεί γαλόνια, του κάμουν σχήματα οι στρατιώται, παραμερίζουν οι πολίται όταν περνά, είναι αξιωματικός, παίρνει μισθόν. Προάγεται. Σήμερον λοχαγός, αύριον ταγματάρχης, μεθαύριον συνταγματάρχης, έπειτα αντιστράτηγος. Και τα έτη αυτά πληρώνεται, είναι σεβαστός, είναι σπουδαίος.

Το Κράτος εις το οποίον εστοίχισε τόσα, γυρίζει τον βλέπει, τον καμαρώνει:
– Ιδού ένας κύριος, τον οποίον ανέθρεψα, εμεγάλωσα, ετίμησα, επλήρωσα, διά να τον έχω την στιγμήν της ανάγκης. Οιασδήποτε ανάγκης· αυτής την οποίαν κρίνω εγώ και υπέρ ης θα θυσιασθή ασυζητητί αυτός. Διότι θυσιάζονται άλλοι: χωρικοί, εργάται, άνθρωποι του γραφείου, πολίται και πολίται μηδεμίαν πραγματικήν έχοντες προς εμέ υποχρέωσιν, όταν εγώ το ζητήσω. Αυτά σκέπτεται το Κράτος.

Και η στιγμή έρχεται: Μία εκστρατεία και το Κράτος καλεί δεξιά και αριστερά τους Έλληνας· παιδιά δεκαοκτώ ετών, αφήνουν τα θρανία, άνθρωποι οικογενειάρχαι κλείνουν το σπίτι, το μαγαζί, ζώνονται τις παλάσκες, τον γυλιόν, τα φυσέκια, αποχαιρετούν άλλοι με ενθουσιασμόν, άλλοι με δάκρυα και στενοχώριαν, και τρέχουν εκεί που τους στέλλει το Κράτος. Πού πηγαίνουν; Δεν ερωτούν! Τι θα γίνει, δεν ξεύρουν. Εμπρός παιδιά! Και πηγαίνουν εμπρός. Σκοτωθήτε παιδιά! Και σκοτώνονται. Και όλοι είναι παιδιά; Όχι. Είναι και άνθρωποι προ πολλού καταθαλόντες θαρύν τον φόρον των θυσιών προς την πατρίδα, άνθρωποι κουρασθέντες από τα πολεμικά, άνθρωποι ξένοι και προς της νίκης τα αγαθά και προς της δόξης τα κέρδη. Εν τούτοις πηγαίνουν. Διότι έτσι είναι, διότι έτσι γίνεται. Διότι ο πολίτης δεν παζαρεύει με την Πατρίδα.

Τότε έρχεται και η σειρά του κ. Αντιστράτηγου:
– Περάστε, κ. Αντιστράτηγε. Σας χρειαζόμεθα. Αρχηγόν του στρατού. Αρχηγόν του Επιτελείου, αυτό ή εκείνο…, λέγει πνιγμένον από την ανάγκην το Κράτος.
– Δεν πάω, λέγει ο κ. Αντιστράτηγος.
– Διατί;
– Διότι η εκστρατεία αυτή δεν μου αρέσει. Διότι θα αποβή ολεθρία, διότι τα πράγματα θα πάνε έτσι κι έτσι… Και ο κ. Αντιστράτηγος προμαντεύει την καταστροφήν. Και το Κράτος; Το Κράτος το οποίον εφήρμοσε τον νόμον περί ληστείας διά να συλλάθει τους ανυποτάκτους της υπαίθρου της χώρας, το οποίον εφάνη αμείλικτον όταν κανείς τσοπάνης, πατήρ τεσσάρων ή πέντε τέκνων, δεν προσήλθεν εν καιρώ, κουνεί το κεφάλι του, μετρά τα έξοδα και τους μισθούς που επλήρωσε, καμαρώνει τα γαλόνια και τους βαθμούς και τον αφήνει και φεύγει.

Τότε εις την έξοδον τον συλλαμβάνει ένας δημοσιογράφος – ο δημοσιογράφος είναι εν ζωή και γράφει αυτήν την στιγμήν – και του λέγει:
– Κύριε Αντιστράτηγε, κάτι εκρυφάκουσα από την πόρτα: Θεωρείτε την εκστρατείαν καταστρεπτικήν; Έτσι την νομίζω και εγώ. Έρχεσθε σεις με το κύρος σας και εγώ με την πένναν μου, να το ειπούμε εις τον κόσμον; Διότι είναι φοβερόν, να ξέρετε ότι θα επέλθη μία καταστροφή και ούτε να πηγαίνετε να την καταστήσετε ίσως μικροτέραν, ούτε να επιχειρήτε να την σταματήσετε, εκ φόβου ότι θα χάσετε αγαθά της προφητείας.

Αλλ’ ο κ. Αντιστράτηγος θεωρεί τούτο καταστρεπτικόν. Και σιωπά και πηγαίνει εις το Φάληρον και κλειδώνεται και περιμένει. Τι περιμένει. Περιμένει ως κόραξ την καταστροφήν, τον θάνατον, από τον οποίον πρόκειται να τραφή η φιλοδοξία του. Κάτω εις τα πεδία των μαχών γίνονται λάθη. Ο Αντιστράτηγος τα γνωρίζει και σιωπά. Γίνονται επιχειρήσεις μέλλουσαι να φέρουν την προφητευθείσαν κατα­ στροφήν. Ο κ. Αντιστράτηγος τας γνωρίζει και σιωπά.

Και όταν η καταστροφή επήλθε, όταν κλαίουν όλα γύρω του όταν ο οίκος της Ελλάδος επληρώθη από τραυματίας, νεκρούς, πρόσφυγας, δυστυχίαν, ο κ. Αντιστράτηγος φορεί το φράκο του και της κτυπά την θύραν.
– Τι θέλετε;
– Είμαι ο κ. Αντιστράτηγος. Θέλω να γίνω πρωθυπουργός. Έχω τα χαρτιά μου εν τάξει: «Τα έχω ειπεί». Αλλ’ η Ελλάς έχει εργασίαν, μαζεύει τα τέκνα της. Αν δεν είχε, θα έπαιρνε την σκούπαν και θα του έλεγε εκεί, εις την οδόν:
– Φύγε, απ’ εδώ. Άνθρωπε μ ι κ ρ έ, που περίμενες να κατασκευάσης πρωθυπουργικόν φράκον από τα ράκη.  Φυγ’ απ’ εδώ, α ν υ π ό τ α κ τ ε   σ τ ρ α τ ι ώ τ α   των αναγκών μου, αυτόκλητε κηδεμών της ατυχίας μου, τέκνον άχρηστον, άνθρωπε μηδέν. Αυτά θα έλεγε εις τον Αντιστράτηγον κ. Μεταξάν δακρύουσα η Ελλάς, αν έστρεφε ποτέ προς τον κ. Μεταξάν η Ελλάς τα βλέμματα.

Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας  του Τάσου Βουρνά (τόμος 1909 – 1940)  Εκδόσεις Τολίδη    σελ 238

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

Παραλύει όλη η χώρα την Πέμπτη
Απεργία σε …αέρα, γη και θάλασσα

 

 

 

 

Το μεγάλο μας τσίρκο

Κέρκυρα – Πρωτοκύριακο του Νοέμβρη 1941. Πρώτη μαζική αντιστασιακή αντιφασιστική ενέργεια σε πανευρωπαϊκό επίπεδο

Το Νοέμβριο του 1941 η Κέρκυρα βρισκόταν ήδη 6 μήνες υπό ιταλική κατοχή. Την πρώτη Κυριακή του Νοέμβρη (Πρωτοκύριακο) γίνεται η λιτάνευση του σκηνώματος του Αγ. Σπυρίδωνος. Οι ιταλικές αρχές έκριναν σκόπιμο να ακολουθήσουν με πολυπρόσωπη αντιπροσώπευση το σκήνωμα. Εμφανίστηκαν με αέρα κυριάρχου φορώντας επίσημες ενδυμασίες και πολλαπλές σειρές παρασήμων προκαλώντας τα αισθήματα του κερκυραϊκού λαού.
Οι μαθητές αντίθετα έδειχναν απρόθυμοι να πάρουν μέρος στη λιτανεία πείσθηκαν όμως από τους καθηγητές τους. Έτσι εμφανίστηκε στη λιτανεία σε άψογους σχηματισμούς πλήθος μαθητών και μαθητριών υπό το πρόσταγμα των γυμναστών Νικολ. Νικολαΐδη και Δήμητρας Παππά.

 

Κοινωνικά Ιατρεία / Συμμετοχή-Στήριξη-Έμπρακτη Αλληλεγγύη

 

ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΔΕ ΘΑ ΣΟΥ ΣΥΓΧΩΡΗΣΩ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ

Έλαβα στο email μου και αναδημοσιεύω

ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΔΕ ΘΑ ΣΟΥ ΣΥΓΧΩΡΗΣΩ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ

Επί εφτά μήνες κοιτάζαμε τον αντάρτη πάνω στο τραπέζι, όπως οι κυνηγοί του Αγγελόπουλου.

Με μια τεράστια τρύπα στο στήθος, ΄΄ όπως τον γέννησε η γαλλική επανάσταση, όπως τον γέννησε η μάνα του η Ισπανία, ένα σκοτεινό συνωμότη ΄΄.

Σαν την Αντιγόνη, που δεν ανήκε ούτε στους θνητούς, μα ούτε και στους πεθαμένους, η αριστερά επέστρεψε στο χώρο της, στο κέντρο του σκηνικού, στο κέντρο της ανθρώπινης ιστορίας, διεκδικώντας όχι μια επιτύμβια ανθοδέσμη , αλλά τη ζωτική της συνέχεια. Ήξερε η αριστερά, σοφή από τον πόνο της, ότι με ΄΄ ορισμένες λέξεις – κλειδιά θα μπορούσε να αναβιώσει ένα νέο συλλογικό όνειρο΄΄.

Η επιστροφή της τρομοκράτησε αυτούς που ήταν βέβαιοι ότι ΄΄ οι τελευταίοι ανταρτοκομμουνιστές σκοτώθηκαν ή πέρασαν στο παραπέτασμα τέλη του 49 ΄΄ και άρα η παρουσία της είναι ένα ΄΄ ιστορικό λάθος΄΄ .

Συνέβη όμως δάσκαλε και κάτι άλλο, κάτι ακατανόητο.

Ο Βιομήχανος, ο Στρατιωτικός, ο Πολιτευτής, ο Εκδότης, οι δικοί σου κυνηγοί που τρόμαξαν για την ασθμαίνουσα ιστορία που  δημιούργησαν, αντικαταστάθηκαν από εμάς τους αριστερούς που τρομάξαμε για την ιστορία που έπρεπε να υπερασπιστούμε.

Τρομάξαμε ακόμη περισσότερο την προβολή της στο μέλλον.

Σταθήκαμε πολύ μπόσικοι στο ερώτημα ΄΄ θέλουμε πραγματικά να κάνουμε αυτό που τόσα χρόνια λέμε ότι θέλουμε να κάνουμε ; ΄΄. Και αυτή η ευθύνη μας βαραίνει όλους.

Έτσι Αλέξη δεν είναι ότι δε σου συγχωρώ που αφελώς και αδιάβαστος -κυριολεκτώ– πίστεψες ότι η ισχύς του δικαίου θα κατατροπώσει την ισχύ της δύναμης.

Σε συγχωρώ, με την υποσημείωση όμως ότι επικίνδυνος δεν είναι μόνον όποιος σε ρίχνει στο λάκκο με τα φίδια, αλλά και όποιος με βεβαιότητα πιστεύει ότι ο λάκκος δεν έχει φίδια.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι ως συνέπεια της παραπάνω επικίνδυνης αφέλειας δεν είχες κανένα σχέδιο διαπραγμάτευσης.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να ξέρεις ότι  το ευρωπαικό διευθυντήριο είναι ΄΄ δράκος οπίσω, λέοντας εμπρός΄΄, ότι θα βρισκόσουν απροστάτευτος στις πιο  αντίξοες συνθήκες και άρα θα έπρεπε να ήσουν πανέτοιμος ακόμη και για ΄΄ λύσεις εν πτήσει΄΄ σε αχαρτογράφητες πορείες.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι στις 3 του Ιούλη στην πλατεία Συντάγματος, μάταια  τελικά το ταχυπαλμικό μας ΟΧΙ κατέβηκε, σα μια ιδιότυπη νέκυια, στον Χριστούλα, αφού στις 6 Ιούλη ενέπαιξες  τη δυνατότητα και τη δικαιοδοσία της απόφασής μας.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση  όμως ότι οι νεκροί βοήθησαν τον Οδυσσέα να φτάσει στην Ιθάκη.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την απελπισία που προκαλείς στον Μορέττι : ΄΄ Αλέξη πες κάτι αριστερό ρε γαμώτο!΄΄

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι  η γλώσσα είναι η λειτουργία η οποία καθιστά υπαρκτό αυτό που δεν υπάρχει. Για αυτό έχει τρομακτική ισχύ, είναι δημιουργός, δημιουργεί το ον. Εκείνη η γλώσσα σε δημιούργησε Αλέξη…

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την πλήρη γραφειοκρατικοποίηση του κόμματος, την αποστράγγισή του από κάθε έννοια δημοκρατικής λειτουργίας.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι  σε τούτη την ασύμμετρη μάχη θα έπρεπε να γνωρίζεις την γκραμσιανή λογική : ενώνουμε, διαρθρώνουμε, προωθούμε.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ που ποτέ δεν έθεσες την παλιά ερώτηση ΄΄ και τώρα τι κάνουμε΄΄.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να ξέρεις τις απαντήσεις που δίναμε παλιότερα και κυρίως να γνωρίζεις ότι οι απαντήσεις μας ήταν ανεπαρκείς.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την καταρράκωση της Δημοκρατίας.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να την αντιλαμβάνεσαι όχι ως μία απλή θεσμική υποχρέωση, αλλά ως αξία, ως οργανωτική αρχή της κοινωνίας, ως πράξη, δράση και κυρίως συμμετοχή.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ το φτηνό πόλεμο απέναντι σε πρόσφατους συντρόφους σου, με συμμάχους τους πάλαι ποτέ εχθρούς σου.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι ο αριστερός έναντι του ήθους της αριστεράς δεν είναι απλώς φορέας, αλλά το ηθικό υποκείμενο των δράσεών του.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι δε  ζήτησες συγγνώμη.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι στη θεωρία της σύγκρουσης, η αυτοκριτική νοείται ΄΄ως διαρκής επανέλεγχος, ως διόρθωση, αλλά και ως αναγνώριση της πιθανότητας και της πραγματικότητας της απόκλισης ΄΄.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι  δείλιασες, έκανες πίσω, φοβήθηκες.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι όταν τα σταθερά περιγράμματα στην τραγωδία διαλύονται, στους τραγικούς ήρωες απομένει κάτι : η αξιοπρέπεια.
Σε συγχωρώ για όλα αυτά Αλέξη. Είναι αυτό που λέει ο ποιητής δικές μου απαιτήσεις όλα αυτά από σένα, ενώ μάντευα τη μικρότητά σου.

Ίσως και τη δική μου και για αυτό στις εναπόθεσα.

Είναι όμως  κάτι πιο βαθύ που με πληγώνει.

Ξέρεις Αλέξη τους πόνους της γης για να γεννήσει ένα στάχυ;

Ξέρεις τους πόνους της αιωνιότητας για να γεννήσει ένα τραγούδι;

Κοίτα τον αντάρτη πάνω στο τραπέζι και θα καταλάβεις.

Είναι ο παππούς μας που περιπλανήθηκε κυριαρχούμενος από μια εμμονή, χωρίς θέση στον κόσμο, σε μια εξέδρα στα διεθνή ύδατα και μακριά από τον κόσμο των ζωντανών.

Είναι ο πατέρας μας που θεωρήθηκε απροσάρμοστος στη  ρητορική τους, αυτή του ήρεμου νοικοκυρεμένου ύπνου.

Είσαι τέλος εσύ, ( τι σύμπτωση Αλέξανδρο τον έλεγαν και το μικρό στο Mεγαλέξαντρο), που σκόρπισες έναν αέρα όλο οξυγόνο, μια νέα οπτική του κόσμου, που θα μπορούσες να γίνεις η ζωντανή πολιτική αρτηρία που διατρέχει το αξίωμα : από τον πόνο στη γνώση.

Αυτό δε θα σου συγχωρήσω ποτέ Αλέξη.

Έφυγαν τόσο χρόνια, μαζί με εκείνα και εκείνους που έφυγαν με τα χρόνια, διανύσαμε τόσους πόνους για να μας πεις ότι οι πυρπολήσεις των ουρανίων είναι περιττές.

Δε με πληγώνει το γκρέμισμα της φιλοσοφίας μας, αυτή ίσως εξαντλήθηκε ιστορικά, πριν την κατάρρευση του ΄΄ υπαρκτού σοσιαλισμού΄΄, τότε  στην Παρισινή Κομμούνα, που απεδείχθη μια ΄΄οντολογική χίμαιρα΄΄, μια ΄΄ ύπαρξη ενός μη υπάρχοντος ΄΄ για 72 μέρες.

Δεν με πληγώνει που δεν μπόρεσες να κάνεις – και δεν ξέρω ποιος θα μπορέσει να το κάνει-  μια φιλοσοφική τομή που γκρεμίζει την τάξη τους, που εντοπίζει το πραγματικό και εγκαθιδρύει την υπόσχεσή του.

Και δε με εκπλήσσει που. εις το όνομα της εγγυημένης ΄΄τάξης΄΄ τους, υπονόμευσες το δικαίωμα της ιστορικής έκπληξης.

Είναι αυτό το πολιτικό σου εγώ που, στις πιο χαμηλές πολιτικές θερμοκρασίες,  διαστέλλεται και καταλαμβάνει θέση θεωρίας και οδηγού δράσης μαζί : ΄΄ αφού δεν μπόρεσα εγώ, δε γίνεται αλλιώς΄΄

Αυτή είναι η παρακαταθήκη σου Αλέξη.

Αυτό το αποτύπωμα αφήνεις στο ημερολόγιο του 2015, από το οποίο ξέρεις θα μπορούσε ίσως να ξεκινήσει μια επανάσταση σε ένα κάποιο δυστοπικό μέλλον.

Κληροδοτείς μια εμπειρία που δομεί το ιστορικό περιβάλλον του αναπόδραστου, μη επιτρέποντας ούτε ένα ανεξάρτητο, ένα ελεύθερο  όνειρο, από αυτά  που σήμερα εγγράφονται στη σφαίρα της ουτοπίας για να επιδιώξουν κάποτε την ιστορική τους  επικύρωση.

Και αναλαμβάνεις εσύ πια να κουβαλήσεις στην κουβέρτα το σώμα του αντάρτη, να τον ενταφιάσεις, σπρώχνοντας με τα χέρια σου το χιόνι που βρίσκεται γύρω από το πτώμα. Το τελευταίο χιόνι πάνω στην πληγή.

Ήχος αναιδής το λαχάνιασμα της πολιτικής σου νεύρωσης.

Και  ο χώρος βρίσκει και πάλι μια λευκότητα χωρίς διακοπή…

Κι εμείς σκόρπιοι, συντετριμμένοι, και κάποιοι τρελοί, που υπάρχει μέσα τους μια σκοτεινή ελπίδα, σηκώνονται και φωνάζουν  ΄΄ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ!΄΄ μήπως και διαρρήξουν την αδιατάρακτη λευκότητα. Μαζί τους!

Έμμυ Χριστούλα

Πως το μικρό γίνεται μεγάλο

 

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ

Να μαθαίνουμε από την Ιστορία.
Αλλά περισσότερο να διδασκόμαστε από το χτες το προχτές, από τα μικρά, από την ζωή μας.

ΔΗΜΟΣ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ

Το μετωπικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε το δήμο στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές μέσα σε ένα κλίμα μεγάλης συντροφικότητας, μαζικότητας στη δράση και ενθουσιασμού πολιτικής δράσης. Με το που ανέλαβε ο νέος δήμαρχος απαξιώθηκαν όλες οι ομάδες δράσεις που οδήγησαν στην νίκη και φτιάχτηκε τριγύρω του μια κομματική νομενκλατούρα που θα οργάνωνε και θα έτρεχε την δουλειά με αποτέλεσμα να πάνε όλα στραβά και να μην δουλεύει τίποτα, με εξαίρεση την ομάδα πολιτισμού που ήταν και η μόνη που κρατήθηκε η ίδια και η μόνη που δούλεψε.

Η δημαρχία κράτησε 3 μήνες γιατί μια ένσταση που έκανε στο εκλογοδικείο την τρίτη δημοτική κίνηση να γίνει δεύτερη ξανάγιναν εκλογές.
Στην επαναληπτική αυτή εκλογική αναμέτρηση έγινε προσπάθεια από την νομενκλατούρα να απευθυνθεί στους συντρόφους οι οποίοι πολλοί από αυτούς νοιώθοντας απαξιωμένοι δεν συμμετείχαν.

Παρόλο που το κλίμα προϊδέαζε την ήττα και η επικοινωνία με το εκλογικό σώμα ήταν δύσκολη η νομενκλατούρα έφερνε στις γενικές συνελεύσεις γκάλοπ που «ειδικός αναλυτής» του κόμματος «αποδείκνυε» την σίγουρη νίκη παρά τις αντιρρήσεις πολλών συντρόφων. Το επιχείρημα ήταν «Δεν χρειάζονται πολλά. Θα πάμε στον κόσμο και θα πούμε : Εμείς είμαστε, Ψηφίστε μας»

Ο δήμος χάθηκε πολύ εύκολα…

Η ζωντανή μετάδοση της Ζωής Κωνσταντοπούλου

 

Του Πάσχου Λαζαρίδη.

Ο τηλεοπτικός μύθος λέει πως η Ζωή Κ. είναι ολίγον παλαβή και μάλλον χρήζει ψυχιατρικής παρακολούθησης. Στην απόπειρα «δολοφονίας χαρακτήρα» της Προέδρου της Βουλής, πρωτοστάτησαν τις τελευταίες ημέρες ο ευαίσθητος και καλός άνθρωπος Ευκλείδης Τσακαλώτος που ξεκίνησε το νέο κύκλο υβρεολόγιου και αυριανιστικής στοχοποίησης με το «Ζωής θέλοντος» και φυσικά ο Αλέκος Φλαμπουράρης που επιστράτευσε το Φρόιντ για να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά της Κωνσταντοπούλου.

Μετά τον καλό και ευαίσθητο Ευκλείδη και τον πρύτανη της μηχανορραφίας Φλαμπουράρη, τη σκυτάλη πήραν οι αγαπημένοι δημοσιογράφοι του Υπουργείου Επικρατείας. Ενορχηστρωμένα οι αυριανιστές και οι νεοαυριανιστές, έντυπα και ηλεκτρονικά, επιχείρησαν να εμπεδώσουν τον τηλεοπτικό μύθο της ψυχασθενούς Προέδρου της Βουλής. Από τον Κουρή ως τον Μπεκιάρη, οι κατσαρίδες που σιτίζονται στους βόθρους του Μαξίμου, βγήκαν παγανιά.

Πέρα όμως από τους χαρακτηρισμούς της Ζωής Κωνσταντοπούλου ως ψυχασθενούς και πυροβολημένης, ποια γεγονότα μπορούν να αποδείξουν τους χαρακτηρισμούς;

Κατάθεση Π. Ρουμελιώτη στην Επιτροπή Αλήθειας της Βουλής για το Δημόσιο Χρέος

 

 

 

 

Κόντε Λομβέρδος και κοντέσσα Φώφη

αφιερωμένο στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ

Περνάς έξω από παλιά αρχοντικά που τώρα έχουν σχεδόν καταρρεύσει και σκέφτεσαι ο,τι κάποτε εκεί μέσα είχαν γίνει μεγάλα γλέντια, ζηλευτές χοροεσπερίδες, τσάντες με εκατομμύρια ευρώ άλλαξαν χέρια, γκραντ ρεμούλες, προμήθειες κάτω αλλά και πάνω από το τραπέζι.

Σκέφτεσαι τις σχέσεις με το υπηρετικό προσωπικό και βγάζεις συμπεράσματα για τα γυρίσματα της ζωής.

Η εικόνα συμπληρώνεται με τους τελευταίους κληρονόμους να βγαίνουν μέσα από το ετοιμόρροπο το απόγευμα για να πάνε στο καφενείο της γειτονιάς να ρητορεύσουν, τώρα πλέον ρακένδυτοι σχεδόν γυμνοί, ανίκανοι να καταλάβουν ότι οι καιροί άλλαξαν και τα λόγια τους δεν έχουν πλέον κοινό.

Έχεις και τους γείτονες να γελάνε με όλο αυτό το θέαμα και κλείνοντας ο ένας στον άλλον το μάτι να λένε μεταξύ τους κοροϊδευτικά : «Περνά ο κόντε Λομβέρδος με την κοντέσσα Φώφη και από δίπλα ο σιορ Οδυσσέας!».

Kanaliotis

Ποια η εντολή που έδωσαν οι ψηφοφόροι στον ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές (ΓΚΑΛΟΠ)

Λήγει: 6 Ιουνίου 2015

Η δημοσκόπηση διεξάγεται ταυτόχρονα σε διάφορα sites και κλείνει στις 6 Ιουνίου
Οι Website owners που θέλουν να συμμετέχουν ας επικοινωνήσουν…