Ο Σοσιαλιμπεριαλισμός και η Ελλάδα

 

«Δηλώνω ξεκάθαρα ότι ενδιαφερόμαστε πολύ για την εξέλιξη των γεγονότων στην περιοχή αυτή του κόσμου» -Λ. Μπρέζνιεφ για την Ελλάδα

Μια ανάλυση για τις σχέσεις Ελλάδας-Σοβιετικής Ένωσης την δεκαετία του 1970 και στο που στόχευε το πρόγραμμα του ΚΚΕ.

Για τις συμμαχίες. Συνέντευξη Φλωράκη στην «Ε» το 1977

Αν ο Γιώργης Σιάντος δεν ήταν χαφιές…
αν ο Νίκος Ζαχαριάδης δεν ήταν προδότης…
αν οι Θανάσης Χατζής και Μήτσος Παρτσαλίδης δεν ήταν εχθροί του λαού…
αν ο Μάρκος Βαφειάδης και ο Γούσιας δεν ήταν τρελοί προδότες και όργανα του εχθρού…
αν ο Βελουχιώτη δεν ήταν τυχοδιωκτικό και ύποπτο στοιχείο…
αν ο Νίκος Πλουμπίδης δεν ήταν χαφιές…
αν ο Φλωράκης δεν ήταν οπορτουνιστής…
εεε λογικά και διαλεκτικά…
μπορεί και σήμερα ΟΛΑ όσα λέει το ΚΚΕ, να είναι τελείως λάθος…
ΜΑ ΟΛΑ!!!!

κλικ για μεγέθυνση

Συνέντευξη Φλωράκη στην Ελευθεροτυπία 1977
Σελίδα 4

«Κοινό αίτημα για μια άλλη πολιτική»
και το επόμενο
«Το ΚΚΕ έτοιμο να συνεργαστεί«

 

Η κυβέρνηση ΝΔ – ΚΚΕ του 1989

Εφημερίδα «Πριν»   29/6/2014
του Γιώργου Δέλαστικ

Ήταν σαν μεθαύριο, πριν από ένα τέταρτο του αιώνα: 1 Ιουλίου 1989. Τότε, πριν πό 25 ακριβώς χρόνια, έπεφτε Σάββατο η 1η Ιουλίου. Γύρω στις 7 το απόγευμα ο Βουλευτής της ΝΔ Τζαννής Τζαννετάκης παίρνει από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Χρήστο Σαρτζετάκη την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.

Λίγες ώρες νωρίτερα έχει πάρει μέρος σε σύσκεψη του αρχηγού της ΝΔ Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με τους δύο αρχηγούς του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ Χαρίλαο Φλωράκη και τον αρχηγό της ΕΑΡ (όπως έχει μετονομαστεί το ΚΚΕ Εσωτερικού) Λεωνίδα Κύρκο. Αυτοί έχουν αποφασίσει όχι μόνο να σχηματίσουν κυβέρνηση Δεξιάς – Αριστεράς, αλλά στη συνάντησή τους… μοίρασαν και τα υπουργεία!

Στις 18 Ιουνίου 1989 είχαν γίνει βουλευτικές εκλογές. Η ΝΔ, παρά το γεγονός ότι πήρε το 44,25% των ψήφων, λόγω του σχεδόν αναλογικού εκλογικού συστήματος είχε πάρει 145 βουλευτές. Το ΠΑΣΟΚ είχε αντέξει στην ασφυκτική πίεση συγκεντρώνοντας το 39,15% των ψήφων και 125 Βουλευτές. Ο μεγάλος χαμένος των εκλογών ήταν ο Συνασπισμός της Αριστεράς, ο οποίος παρά τις στημένες από τη Δεξιά δημοσκοπήσεις που τον απογείωναν λαμβάνει μόνο το γλίσχρο 13,12% των ψήφων – μόλις μια εκατοστιαία μονάδα πάνω από το άθροισμα των ποσοστών που είχαν πάρει στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές του 1985 χωριστά το ΚΚΕ και το ΚΚΕ Εσωτερικού.

Το ΚΚΕ και ο Μήτρογλου

του Γ. Ανανδρανιστάκη

Ημερομηνία δημοσίευσης: 13/11/2012

.

Πρωτοφανή αποθέωση γνώρισε το ΚΚΕ κατά τη συζήτηση του πολυνομοσχεδίου και του προϋπολογισμού στη Βουλή. Απέσπασε δις το θερμό χειροκρότημα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ και έτυχε δημοσίων θετικών αναφορών από τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Στουρνάρα. Μέχρι και η Πιπιλή θα χειροκροτούσε, αν δεν είχε πουδράρει τα χέρια της με τον γύψο που της είχε περισσέψει από τότε που εργαζόταν στην ΥΕΝΕΔ, επί Χούντας. Κι αυτά δεν ήταν τίποτα μπροστά στον μέγα έπαινο που ανέπεμψε στο ΚΚΕ ο Σκάι, όταν οι Λυριτζής και Οικονόμου απεφάνθησαν με μια φωνή: «ναι, είναι κόμμα σοβαρό».

Πολιτική Συγκυρία & Διακυβέρνηση Μάρτιος 2012 – Έρευνα της VPRC για τα Επίκαιρα

 

 

Η σημαντικότερη εξέλιξη βεβαίως αφορά τον χώρο της Δεξιάς / Κεντροδεξιάς. Η επιλογή Σαμαρά να υποστηρίξει την ψήφιση του Μνημονίου 2 έχει ανοίξει ένα σοβαρό πολιτικό κενό εκπροσώπησης του χώρου της «αντιμνημονιακής δεξιάς». Η εντυπωσιακή καταγραφή των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» στο 11% (πρώτη καταγραφή σε έρευνα της VPRC) αποτελεί έκφραση των βαθύτερων ανακατατάξεων που συντελούνται σήμερα στο χώρο αυτό. Αν η κρίση εκπροσώπησης στο χώρο της Κεντροαριστεράς εξελίχθηκε σταδιακά τον τελευταίο χρόνο και οδήγησε στη συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ, η αντίστοιχη κρίση στο χώρο της Κεντροδεξιάς εμφανίστηκε με έντονο ρυθμό τον τελευταίο μήνα, με αποτέλεσμα η μείωση της εκλογικής επιρροής της ΝΔ να φτάνει σχεδόν τις 8 ποσοστιαίες μονάδες από τον Ιανουάριο έως και τον Μάρτιο. Δεν μπορεί επίσης να αγνοηθεί η καταγραφή των καθαρώς και εξαρχής «μνημονιακών» δυνάμεων της δεξιάς στα επίπεδα του 3% (Δημοκρατική Συμμαχία 2%, Δράση 1%). Στον χώρο της Δεξιάς επίσης καταγράφεται και μια σημαντική ανακατανομή επιρροής μεταξύ του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής. Η πτωτική πορεία του ΛΑΟΣ και η ανοδική αντίστοιχη της Χρυσής Αυγής συνεχίζονται σταθερά, με τη δεύτερη να ξεπερνά τον πρώτο και να θέτει σε αμφισβήτηση ακόμα και την κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση.
Το ΠΑΣΟΚ με την (προεξοφληθείσα) αλλαγή ηγεσίας εμφανίζει μια ελαφρά ανάκαμψη, η οποία ωστόσο δεν είναι βέβαιον αν απηχεί μια ανασύνταξη ή μία επικοινωνιακή επίδραση της διαδικασίας εκλογής του νέου αρχηγού. Οι επόμενες ημέρες θα δείξουν αν το κόμμα αυτό με την ηγεσία Βενιζέλου μπορεί να ελπίζει σε ένα ποσοστό καλύτερο από το 12.5% που καταγράφεται σήμερα. Σημαντικό ρόλο σε αυτό θα παίξει και η καταγραφή του νέου κόμματος της Κοινωνικής Συμφωνίας (Κατσέλη-Καστανίδης), κάτι που η παρούσα έρευνα δεν πρόλαβε χρονικά να αποτυπώσει ολοκληρωμένα.
Στο χώρο της ευρύτερης Αριστεράς σημαντική πτώση καταγράφει η Δημοκρατική Αριστερά, η οποία ωστόσο διατηρεί υψηλά ποσοστά άνω του 10%. Για το κόμμα αυτό ισχύει σε μεγάλο βαθμό κάτι που είδαμε να επαναλαμβάνεται τα τελευταία χρόνια είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ του 2008 είτε με τους Οικολόγους-Πράσινους του 2009: μια δημοσκοπική «έκρηξη» αρχικά και μια εξίσου απότομη εξισορρόπηση κατόπιν. Δεν αποκλείεται να συμβεί και τώρα το ίδιο φαινόμενο με την ΔΗΜΑΡ, κόμμα που βρίσκεται εξαρτημένο έντονα από το (ανοδικό ή καθοδικό) ποσοστό του ΠΑΣΟΚ. ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν σταθεροποιήσει τα ποσοστά τους, η μικρή διακύμανση των οποίων θα εξαρτάται εφεξής από τα διαφαινόμενα ποσοστά αποχής ή Λευκής/Ακυρης ψήφου.

Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι μια ευρύτερη εκλογική συμπαράταξη των αριστερών κομμάτων και μορφωμάτων (ΣΥΡΙΖΑ, Αρμα Πολιτών, Σπίθα- Μ.Θεοδωράκης, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κ.λπ) εξακολουθεί να αποτελεί δυνητική επιλογή σημαντικού μέρους του εκλογικού σώματος που θα έφτανε πιθανώς το 18-20%, ενώ ενδεχόμενη συμμετοχή και του ΚΚΕ θα το καθιστούσε πρώτο κόμμα με διαφορά.

Αξίζει πάντως να σημειωθεί, ότι έκφραση της εξαιρετικά μεγάλης ρευστότητας που παρουσιάζεται είναι ότι παγιώνεται μια τεράστια κοινωνικο-πολιτική δυσαρέσκεια, η οποία οδηγεί στη δημοσκοπική καταγραφή, έστω και με πολύ μικρά ποσοστά, πολλών κομμάτων ακόμα και «πολύ μικρών»: ΕΠΑΜ, Αντιμνημονιακοί Πολίτες, Δημιουργία Ξανά, Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών, Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητας, κλπ.
Με αυτά τα δεδομένα η προεκλογική περίοδος που ανοίγει επισήμως σε λίγες ημέρες θα αποτελέσει την πιο ρευστή και απρόβλεπτη περίοδο που γνώρισε η χώρα μετά το 1974.

Δείτε εδώ τη διαγραμματική παρουσίαση της έρευνας

Δείτε εδώ την ταυτότητα της έρευνας

 

.

Τα bold και οι υπογραμμίσεις δικές μου

 

.

Πηγή «VPRC» –> εδώ

 

.

 

Last Frontier: Μπορεί η Αριστερά να διασώσει την εθνική μας ταυτότητα;

Καμιά φορά  μεγαλύτερη σημασία από το «τι» γράφεται, μπορεί να  έχει το… «που» γράφεται.
Το DefenceNet.gr, είναι ελληνικός ιστότοπος που εστιάζει κατα κύριο λόγο σε στρατιωτικό ρεπορτάζ. Αυτό εν πολλοίς …καθορίζει ΚΑΙ το… target group των αναγνωστών του.

Ομολογουμένως το παρακάτω άρθρο, στο συγκεκριμένο ιστότοπο  …έχει ένα ιδιαίτερο ΠΟΛΙΤΙΚΟ ενδιαφέρον, πέραν αυτής καθ’ αυτής της ουσίας του.  

Η Αθήνα βυθίζεται στην Αναρχία (Wall Street Journal)

 

 

 

Athens Descends Into Anarchy

«…Η χώρα είναι στο έλεος μαχητικών ακτιβιστών που καθοδηγούνται από διάφορες οργανώσεις της σκληρής αριστεράς. Οι πιο γνωστές από αυτές είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) και ο αναρχο-σταλινικός ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αποτελείται από τους Οικοσοσιαλιστές, την ομάδα «Ρόζα» της Ριζοσπαστικής Αριστεράς καθώς και την Διεθνιστική Εργατική Αριστερά (ΔΕΑ), για να αναφέρουμε μερικές. Οι οπαδοί τους, με πλήρη ατιμωρησία, παρενοχλούν τους πολίτες και καταστρέφουν δημόσια περιουσία, μέχρι που έχουν καταλάβει και ολόκληρα χωριά…»

 

Δημοσιεύθηκε  χθες στην Wall Street Journal με τίτλο «Athens Descends Into Anarchy by Takis Michas»

Κάτω από το άρθρο διαβάζουμε στα σχόλια

Charles Kasakophski
 (μτφρ) Αυτός είναι ο λόγος που οι δικτατορίες συμβαίνουν συχνά, είναι το μικρότερο από τα δύο κακά στα μυαλά των ανθρώπων.

Λέει η John Bonadeo
«Den plirono?» Really. You don’t pay? Guess what? Emeis den plironome. We won’t pay either to bail out your lazy ‘kolos» you anarchists. I’ll boycott your Kalamata olives and that rancid Retsina wine that doubles as turpentine. Asto diavalo. (John’s Greek-American wife)

και απαντάει ο John McRae
‘Den plirono’ is also the motto of General Electric.

John Sliwka
 (μτφρ) Ποιός θα πάει διακοπές στης Ελλάδα το καλοκαίρι που έρχεται;

 

 John Fallavollita
(μτφρ) Πού είναι οι Σπαρτιάτες όταν τους χρειαζόμαστε;

και συμπληρώνει ο  John Sliwka
(μτφρ) και που είναι οι συνταγματάρχες;

 

 

Το κείμενο  –>εδώ
… και όλα τα σχόλια –>εδώ

Αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ

Κάποτε, επί ημερών «σοσιαλισμού» του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (1979-1981), το ΚΚΕ είχε σαν κεντρικά συνθήματα τα «Αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ» και το «ΚΚΕ αλλαγή – δεύτερη κατανομή«. Με αυτά τα συνθήματα το ΚΚΕ εξωράιζε το ΠΑΣΟΚ και έδινε ψεύτικες ελπίδες για τον επερχόμενο ΠΑΣΟΚικό σοσιαλισμό.  Στα συνθήματα αυτά και στην λογική τους, είχε τη βάση της η συγκυβέρνηση του 1989.

Για να μην λέω δικά μου λόγια και θεωρηθεί οτι υπονομεύω το «κόμμα», αφήνω τον Χαρίλαο Φλωράκη να εξηγήσει τι σημαίνει το σύνθημα “αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ” και επίσης, πως το εκλογικά δυναμωμένο ΚΚΕ θα εξασφάλιζε πραγματικές αλλαγές ύστερα από μια νίκη του ΠΑΣΟΚ.

Κάντε κλικ επάνω στην εικόνα (ή στο link κάτω από την εικόνα) για να κατεβάσετε την μπροσούρα. Είναι σχετικά μικρό (8 σελίδες 2,5ΜΒ)  και θα χρειαστεί περίπου ένα με δύο λεπτά για να «κατέβει¨ στον υπολογιστή σας.

Χωρίς το ΚΚΕ καμιά πραγματική αλλαγή

 

 

Έλλη Παππά. Αντί για αντίο.

 

«Έφυγε» ο Γιώργος Νίκας

        Έφυγε ο Γιώργος Νίκας. Συμμαθητής. Φίλος. Συναγωνιστής. Συνδικαλιστής. Μάχιμος καθηγητής στη μέση εκπαίδευση. 

        Τον αποχαιρετήσαμε σήμερα στις 5 το απόγευμα για τελευταία φορά στο Γ’ νεκροταφείο.

        Δίπλα μου και άλλοι, εκτός απο μένα, συμμαθητές του απο το Γυμνάσιο.

        Ο Γιώργος ήταν καθηγητής Φυσικής και υποδιευθυντής, στο 11ο Γυμνάσιο Πειραιά. Αυτό το γνώριζα. Δεν γνώριζα όμως πόσο αγαπητός ήταν στους μαθητές του. Ήταν όλοι εκεί. Ο πόνος της απώλειας ήταν φανερός στα προσωπάκια τους. Προσπαθούσε να παρηγορήσει ο ένας τον άλλον. Μαζί και οι γονείς των παιδιών. Βρήκα γνωστούς ανάμεσα στους γονείς (για να αποδειχθεί για μια ακόμη φορά οτι είναι πολύ μικρός ο κόσμος),  που μου έλεγαν ότι ο Γιώργος αγαπούσε πολύ τη δουλειά του και με συνέπεια, συνέχεια πρόσφερε. Προσπαθούσε ακόμη και τους τελευταίους μήνες για το σχολείο του και την εκπαίδευση. Μου είπαν ότι παρ’ ότι πολύ αδύναμος, απο την αρρώστια, οργάνωσε επίσκεψη και συνόδευσε τους μαθητές του στον Δημόκριτο. Αργότερα ενώ τον είχαν εγκαταλείψει τελείως οι δυνάμεις του και δεν μπορούσε σχεδόν να σηκωθεί απο την καρέκλα, ζήτησε να τον βοηθήσουν να πάει να επιβλέψει την τοποθέτηση των τζαμιών σε κάτι προθήκες στο εργαστήριο Φυσικής του Γυμνασίου.

        Τον Γιώργο, προφανώς, τον αγαπούσε πολύς κόσμος εκτός απο τους συμμαθητές, τους μαθητές και την οικογένεια του. Μόνο έτσι εξηγείτε το μακρύ και πυκνό ποτάμι από ανθρώπους, με έντονο το συναίσθημα της απουσίας σε όλων τα πρόσωπα, που τον συνόδευσε μέχρι την τελευταία του κατοικία. Παρόντες οι συνάδελφοί του καθηγητές και τα μέλη τους ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά, που ο Γιώργος ήταν μέλος του ΔΣ. Εκεί ήταν και οι σύντροφοί του απο το ΚΚΕ.
        Ήταν η τελευταία του διαδήλωση.

        Με τον Γιώργο ήμασταν στο ίδιο τμήμα του 2ου Γυμνασίου Ζωγράφου. Μαζί έξι χρόνια σε κοντινά θρανία. Μαζί και στα διαλείμματα, στις εκδρομές, στο παιχνίδι. Μαζί κατεβήκαμε και στο Πολυτεχνείο το βράδυ της Παρασκευής της 16 Νοέμβρη ξημερώνοντας Σάββατο 17 Νοέμβρη. Στην μεταπολίτευση στο Πανεπιστήμιο αυτός στο Φυσικό εγώ στο Μαθηματικό, οι αίθουσες διδασκαλίας κοντά, συχνάζαμε στα ίδια καφενεία, απέναντι απο το Φυσικείο και εκεί τριγύρω. Αυτός στην ΚΝΕ εγώ στην ΠΠΣΠ. Ποτέ δεν τσακωθήκαμε πέρα από τα αναγκαία πειράγματα. Ακόμη και στους δύσκολους καιρούς.
        Μετά χαθήκαμε, αλλά νέα μαθαίναμε με τα πολύ αραιά, είναι αλήθεια, τηλέφωνα που έκανε ο ένας στον άλλον. Έτσι έμαθα ότι παντρεύτηκε και οτι έκανε δύο κόρες.  Έβλεπα κατά καιρούς το όνομά του στα διάφορα ψηφοδέλτια των παρατάξεων του ΚΚΕ στον Πειραιά. Ήταν και αυτό μια ενημέρωση μια επικοινωνία…

        Βρεθήκαμε μετά απο πολλά χρόνια στις ετήσιες συγκεντρώσεις των συμμαθητών που τις αρχίσαμε πριν κάμποσα χρόνια. Πέρυσι σε μια τέτοια συνάντηση τον πείραζα για την γραμμή του ΚΚΕ.

        Πάντα, όμως, όταν μιλάγαμε σοβαρά, καταλήγαμε ότι κάποια στιγμή μαζί θα βρεθούμε πολιτικά. 
        Δεν προκάμαμε.