Ρολάν Μπαρτ : Αποσπάσματα του Ερωτικού Λόγου

Σ’ αγαπώ

Σ’ αγαπώ. Το σχήμα δεν αναφέρεται στην ερωτική δήλωση, στην ομολογία, άλλα στην επαναλαμβανόμενη προφορά της ερωτικής κραυγής.

Σαν περάσει ή πρώτη ομολογία, «σ’ αγαπώ» δε θα πει πια τίποτε. Είναι, απλώς, μια επανάληψη του παλαιού μηνύματος (που ίσως μάλιστα να μη διοχετεύτηκε μέσα από τις λέξεις αυτές), πού γίνεται μ’ έναν τρόπο αινιγματικό γιατί φαντάζει τόσο κενός! Επαναλαμβάνω το μήνυμα ασχέτως καταλληλότητας των συνθηκών. Έτσι, το μήνυμα βγαίνει από την κοίτη της γλώσσας, εκτροχιάζεται, και τραβάει πού; Δε θα μπορούσα να αναλύσω την έκφραση αυτή και να μη γελάσω. Πώς! Έχουμε, λοιπόν, από τη μια μεριά το «εγώ», από την άλλη το «εσύ», και στη μέση ένα λογικό (εφόσον λεκτικό) δεσμό αγάπης; Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι μια τέτοια ανάλυση, πού συμφωνεί ωστόσο με τη γλωσσολογική θεωρία, θα παραμόρφωνε αυτό πού εκστομίζεται με μια και μόνη κίνηση; Το αγαπώ δεν απαρέμφατο (κι αν σχηματίζει τούτο οφείλεται μόνο μεταγλωσσικό τέχνημα): υποκείμενο και αντικείμενο συναρμόζονται μέσα στη λέξη τη στιγμή πού την προφέρουμε. Το σ’ αγαπώ πρέπει να εννοηθεί (και εδώ: διαβαστεί) σαν να ήταν, π.χ., η ουγγαρέζικη έκφραση πού δηλώνει μονολεκτικά: szeretlek. Στην περίπτωση αυτή ή γαλλική γλώσσα, αποποιούμενη την ωραία της αρετή πού λέγεται αναλυτικότητα, θα γινόταν μια γλώσσα συγκολλητική (γιατί περί συγκολλήσεως, ακριβώς, πρόκειται). Το συγκρότημα αυτό καταρρέει με την παραμικρή συντακτική αλλοίωση. Κείται, σαν να λέμε, εκτός συντακτικού και δεν προσφέρεται σε κανένα δομικό μετασχηματισμό. Δεν ισοδυναμεί διόλου με τα υποκατάστατα του, πού ο συνδυασμός τους, ωστόσο, θα μπορούσε να παραγάγει το ίδιο νόημα. Είναι δυνατόν, μέρες ολόκληρες, να λέω σ’ αγαπώ, χωρίς ποτέ ίσως να μπορώ να περάσω στο «τον αγαπώ»: αρνούμαι να υποτάξω τον άλλον σε μια σύνταξη, σε μια κατηγορηματική διατύπωση, σε μια γλώσσα (μόνη προϋπόθεση του σ’ αγαπώ είναι η απεύθυνσή του, ή επαύξησή του μ’ ένα κύριο όνομα: Αριάδνη, σ’ αγαπώ, λέει ο Διόνυσος).

Αισχύλεια ανθρωπογονία και Σοφόκλεια αυτοδημιουργία του ανθρώπου

του Κορνήλιου Καστοριάδη

Δι­ά­λε­ξη πού δό­θη­κε στό Βα­φο­πού­λει­ο Πνευ­μα­τι­κό Κέν­τρο Θεσ­σα­λο­νί­κης στίς 22 Φε­βρουά­ριου 1992, βα­σι­σμέ­νη στήν προ­σφο­ρά τοῦ συγ­γρα­φέ­α στό Ἀ­φι­έ­ρω­μα στόν Κων­σταν­τῖ­νο Δε­σπο­τό­που­λο, Ἐκ­δό­σεις Πα­πα­ζή­ση, ‘Ἀθήνα, 1991, σέλ. 205-224.

 

Τοῦ Κων­σταν­τί­νου Δε­σπο­τό­που­λου
μι­κρόν ἀν­τί­δω­ρον, ἄνθ’ ὧν…

 

 

Τό ἐ­ρώ­τη­μα «τί εἶ­ναι ὁ ἄν­θρω­πος» εἶ­ναι πάν­τα, ἔμ­με­σα ἤ ἄ­με­σα, πα­ρόν στήν ἀ­θη­να­ϊ­κή τρα­γω­δί­α. Μέ ἰ­δι­αί­τε­ρη σα­φή­νεια καί ἔν­τα­ση τί­θε­ται — καί παίρ­νει ἀ­πάν­τη­ση — μέ­σα σέ δύ­ο ἀ­π’ τίς πιό ση­μαν­τι­κές, καί ἀ­ρι­στουρ­γη­μα­τι­κές, τρα­γω­δί­ες: τόν Προ­μη­θέ­α Δε­σμώ­τη τοῦ Αἰ­σχύ­λου (πι­θα­νό­τα­τα ἕ­να ἀ­π’ τά τε­λευ­ταί­α ἔρ­γα τοῦ ποι­η­τῆ, γύ­ρω στά 460) καί τήν Ἀν­τι­γό­νη τοῦ Σο­φο­κλέ­ους (σχε­δόν βέ­βαι­α χρο­νο­λο­γη­μέ­νη τό 442 ἤ 443).

Οἱ ἀ­πάν­τη­σεις πού δί­νουν στό θε­με­λια­κό αὐ­τό γιά ὅ­λον τόν ἑλλη­νι­κό πο­λι­τι­σμό ἐ­ρώ­τη­μα οἱ δύ­ο τρα­γω­δί­ες εἶ­ναι, ὅ­πως θά προ­σπα­θή­σω νά δεί­ξω, τε­λεί­ως ἀν­τί­θε­τες. Ἡ δι­α­φο­ρά αὐ­τή δέν μπορεῖ νά ἀ­πο­δο­θεῖ μό­νο στήν ἀ­το­μι­κή στά­ση τῶν δύ­ο ποι­η­τῶν. Πα­ρά τό μι­κρό χρο­νι­κό δι­ά­στη­μα πού χω­ρί­ζει τά δύ­ο ἔρ­γα —πε­ρί­που εἴ­κο­σι χρό­ναι — ἡ δι­α­φο­ρά ἐκ­φρά­ζει καί εἶ­ναι συ­νυ­πό­στα­τη μέ τόν ἀ­νή­κου­στο ρυθ­μό τῆς πνευ­μα­τι­κῆς δη­μι­ουρ­γί­ας στήν δη­μο­κρα­τι­κή Ἀ­θή­να, μέ τόν ὁ­λο­έ­να καί ρι­ζι­κό­τε­ρο πα­ρα­με­ρι­σμό τῶν πα­ρα­δο­σια­κῶν πα­ρα­στά­σε­ων καί μέ τήν ἐ­πέ­κτα­ση καί ἐμ­βά­θυν­ση τῆς ἀνθρώ­πι­νης αὐ­το­γνω­σί­ας. Εἶ­ναι κα­τά κά­ποι­ο τρό­πο ἀ­νά­λο­γη μέ τήν δι­α­φο­ρά Ἡ­ρο­δό­του-Θου­κυ­δί­δη καί τήν προ­α­ναγ­γέλ­λει εἴ­κο­σι – τριά­ντα χρό­νια πρίν.

Το μεγάλο μας τσίρκο

Όταν ο Πικάσο συνάντησε τον Μανώλη Γλέζο

 

 

Του Ηλια Μαγκλινη
Καθημερινή 9.9.2007

 

Βρισκόμαστε στα 1958. Ο Μανώλης Γλέζος συλλαμβάνεται για τέταρτη φορά και παραπέμπεται σε δίκη με την κατηγορία της κατασκοπείας, επειδή είχε συναντήσει τον Κώστα Κολιγιάννη, ο οποίος ασκούσε χρέη Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ και είχε μπει παράνομα στην Ελλάδα. Στη δίκη του ο Μ. Γλέζος θα δηλώσει ότι ήταν τριπλό του καθήκον αυτή η συνάντηση: ως ανθρώπου, επειδή γνώριζε προσωπικά από παλιά τον Κολιγιάννη· ως επαγγελματία, διότι ήταν δημοσιογράφος και η παρουσία του Κολιγιάννη στην Ελλάδα ήταν είδηση· και ως κομμουνιστή που η επαφή με το ανώτερο στέλεχος του κόμματος ήταν αναντίρρητη υποχρέωση. Τελικά, ο Μ. Γλέζος θα καταδικαστεί σε πενταετή κάθειρξη για συνεργία σε κατασκοπεία και θα φυλακιστεί από το 1959 έως το 1962.

 

Σημερα στις 8.00 κλείνει η TV, προβάλλεται δημόσια ο «Φασισμός Α.Ε»

 

Σήμερα το βράδυ στις 8.00 μ.μ οι τηλεοράσεις κλείνουν. Για πρώτη φορά ένα ντοκιμαντέρ προβάλλεται ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και στην Ελλάδα από δεκάδες κοινωνικούς και συλλογικούς χώρους.

Ο βασιλιάς του τρακ

 

«…Τυπικά ο επιφανής πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος είναι άλλος, και όχι ο Μπίλυ. Άλλος στέφεται βασιλιάς στη ροή της πλοκής. Άλλος δίνει τον τίτλο στο βιβλίο αυτό, και όχι δίχως λόγο. Κατά βάθος όμως, και παρότι ο ρόλος του παραμένει από την αρχή ως το τέλος διακριτικός – κομπάρσος θα έλεγε κανείς, κάνοντας μέγα λάθος – μέσα στην καρδιά μου αυτό το βιβλίο είναι το λαγούμι του Μπίλυ. Που είναι έντιμος, παράξενος, αυστηρός, με ασυνήθιστα ερωτικά γούστα, δύστροπο χαρακτήρα και μια γοητεία σατανική. Μέσα σε αυτό και μέσα από αυτό το λαγούμι του μιλά, σιωπά, αγαπά, μισεί και κινεί τα νήματα, παραιτείται ή επιμένει. Πολεμά. Κυριαρχεί καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της παράδοξης διήγησης ως κεντρική (έμμονη) ιδέα. Ζει στη σκιά, έχει όμως τον τρόπο να λάμπει σαν να τον φώτιζαν δεκατρία φεγγάρια.

Ποιος είπε πως ένας συγγραφέας που γεννά ήρωες δεν έχει τις προτιμήσεις του; Πως δεν μπορεί να αγαπά κάποιον περισσότερο από τους άλλους, παρότι σίγουρα τους νοιάζεται όλους εξίσου πολύ; Νομίζω πως στο βιβλίο διακρίσεις δεν έκανα. Ο Μπίλυ περιγράφεται όπως όλοι οι άλλοι χαρακτήρες. Στη συγκίνησή μου και στην τρυφερότητά μου όμως, είναι βέβαιο, η αδυναμία μου είναι αυτός.

Ο Βασιλιάς του τρακ κάθισε στα ράφια των βιβλιοπωλείων αναπαυτικά, και θα περιμένει παρέα. Χέρια να τον αγγίξουν, μάτια να τον δουν και στομάχια για να τα δέσει με τους όμορφους, περίτεχνους κόμπους του. Σαν μια πολύχρωμη φωτογραφία του Αράκι.

Ο Βασιλιάς του τρακ είναι το πιο τρυφερό βιβλίο μου. Τους ήρωές μου τους αγαπάω πολύ. Τον Μπίλυ τον λατρεύω. Αυτό όμως είναι μυστικό, γι’ αυτό και σας παρακαλώ να μην το πείτε πάρα έξω…»

Μαρία Πετρίτση

Λαθρομετανάστης: Ένας απωθητικός όρος

 

 

ΑΘΗΝΑ 13/02/2014

Του Λουκά Βελιδάκη

Ο απάνθρωπος και ακροδεξιάς εμπνεύσεως όρος «λαθρομετανάστης» πυροδότησε ένταση στη Βουλή, με πρωταγωνιστή έναν βουλευτή της Χρυσής Αυγής.

Το θέμα είναι ότι ο όρος έχει -δυστυχώς- επικρατήσει, με φορείς της ευρείας διάδοσης του τους -τηλεοπτικούς κυρίως- δημοσιογράφους και παρουσιαστές, οι οποίοι ποντάροντας στην τρομολαγνεία και αδιαφορώντας παντελώς για τις κοινωνικές επιπτώσεις, τον χρησιμοποίησαν ευρέως, συνεχίζοντας –ηλιθιωδώς– ακόμα και σήμερα, μολονότι ακόμα και διεθνή πρακτορεία όπως το Associated Press τον απαγόρευσαν.

Ας εξηγηθούμε.

Ο όρος είναι εντελώς απωθητικός:

α) Δεν υπάρχει σε καμία διεθνή ορολογία- ο ΟΗΕ και ειδικότερα η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες δεν αναγνωρίζει αυτό τον όρο,

β) είναι ακροδεξιάς εμπνεύσεως,

γ) δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι, παρά μόνο εμπορεύματα.

 

Μια εξόρυξη που δεν θα γίνει ποτέ. Video Συναυλίας

 

 

SOS ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ

Τραγουδάμε

• ενάντια στη λεηλασία της φύσης

• ενάντια στην ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων

• ενάντια στις “επενδύσεις” με κάθε κόστος

Τραγουδάμε

• για την απελευθέρωση των άδικα προφυλακισμένων συναγωνιστών μας

• για το δικαίωμα στη ζωή και για ένα καλύτερο μέλλον

Τραγουδάμε για μια εξόρυξη που δε θα γίνει ποτέ

Σάββατο 5 Οκτωβρίου, 19:00
πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά

 

Είν΄ επικίνδυνον πράγμα η βία; Ε τότε, πήγαινε αργά!!!

 

Στους δρόμους της Αθήνας. Κόκκινο κατακόκκινο φόντο, ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΝ ΠΡΑΓΜΑ Η ΒΙΑ, με την υπογραφή του Καβάφη. Ο συμβολισμός και η παραχάραξη είναι σαφής ή μόνο στα δικά μου μάτια; Στο ποίημα ο Αλεξανδρινός ποιητή αναφέρεται στη βιασύνη. Το παραθέτω:

Ελένη Λαμπροπούλου

Στο καλό Βασίλη Τσιπίδη

Αυτή η φωτογραφία είναι από του Τάκη Βαμβακίδη

Ήταν Σάββατο πρωί όταν είδα μια ασυνήθιστη αύξηση στις επισκέψεις και ειδικά στα άρθρα που έχω στο «Κανάλι» για τον Βασίλη Τσιπίδη. Μέσα σε λίγες ώρες 5000 άτομα είχαν διαβάσει κείμενα που είχα γράψει για το μπαράκι του Βασίλη και τον ίδιο. Τηλεφώνησα στον Βλάση. Δεν ήξερε κάτι.

Την Κυριακή μου τηλεφώνησε η Κατερίνα η «χοντρή» μέσα από κλάμα και λυγμούς να μου πει τα δυσάρεστα. Ο Βασίλης «έφυγε».
Η Κατερίνα πάντα πετσί και κόκκαλο αλλά ο Βασίλης της είχε βγάλει το παρατσούκλι «χοντρή».  Δούλευε στο μπαρ του όταν δεν ήταν πελάτισσα και ήταν πάντα η αγαπημένη «κόρη» του.

-Αχ βρε Βασίλη. Ατσούμπαλος σ’ όλη σου τη ζωή. Ατσούμπαλος και τώρα.
Μουρμούραγε η Κατερίνα η «χοντρή» με αναφιλητά δίπλα μου.

Πριν λίγη ώρα, στο αυτοκίνητο προς το κοιμητήριο του Αμαρουσίου, μου είχε θυμίσει μια πολύ παλιά ιστορία.

Όταν την είχε συλλάβει η αστυνομία στην κατάληψη του Χημείου τον Μάιο του 1985, η μητέρα της που έμενε στην επαρχία είχε ανησυχήσει πολύ. Για να την ηρεμήσει, την επόμενη φορά που ήρθε Αθήνα, έστησε με τον Βασίλη ένα σκηνικό. Θα της τον γνώριζε. Θα την πήγαινε στο σπίτι του για να της δείξει ότι κάνει παρέα με νοικοκυραίους και λίγο ο Βασίλης με τις γαλιφιές του, λίγο η γυναίκα του η Ζωή, λίγο οι πολλές γλάστρες που είχε στο σπίτι του (η μαμά της Κατερίνας η κυρία Παναγιώτα λάτρευε τα λουλούδια), πίστευε ότι θα της δημιουργούσε μια εντύπωση ότι το παιδί της κάνει παρέα με σώφρονες νοικοκυραίους και τέλος πάντων δεν πρέπει να ανησυχεί.

Εκεί που έσπασε ο πάγος και όλα κύλαγαν όμορφα ρωτάει η μαμά της Κατερίνας:

-Τι θα κάνω Βασίλη μου με αυτό το κορίτσι;

και ο Βασίλης :

-Μην ανησυχείς κυρά Παναγιώτα μου. Μια φορά δεν είναι τίποτα. Ξέρεις εμένα πόσες φορές με έχουν συλλάβει στην χούντα;;;!!!

….και η κυρία Παναγιώτα κατέρρευσε!!!

Αυτός ήταν ο Βασίλης. Αυθεντικός!

Άλλα κείμενα

…στο Kanali
Κλείνει το μπαράκι του Βασίλη και έτσι, οριστικά, τελειώνει και η μεταπολίτευση.
Τον κατέστρεψε το “Κανάλι”…

…στο Πόντος & Αριστερά
-Καλό ταξίδι Βασίλη…
-Ποντιακή βραδιά στο Μπαράκι του Βασίλη (9 Μαϊου)
-Αφιέρωμα στον Παύλο Σιδηρόπουλο (στο Μπαράκι του Βασίλη)

…στον Έφηβο
Ο Βασίλης Τσιμπίδης καταστράφηκε απο την μουχρίτσα! (Updated)
Το μυστήριο του Βασίλη Τσιπίδη!!!
Στο μπαράκι του Βασίλη με τους Graviton

…στης Άφρος
Ζουν ανάμεσά μας #2

Ο Προκόπης Δούκας δεν πρέπει να απολυθεί γιατί εργάζεται σε ευρωπαϊκό θεσμό. Όλοι οι άλλοι στα τέτοια μας.

Ο διάλογος συνεχίστηκε μετά από λίγες ώρες με ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα.
Όσοι έχουν twitter και θέλουν να το ψάξουν μπορούν να κάνουν κλικ -► εδώ

Το πάρκο του σκοπευτηρίου στην Καισαριανή θα πουληθεί μόνο αν δεν υπάρχει Καισαριανή.

Του Σπύρου Τζόκα
(πρώην δημάρχου Καισαριανής)

26/05/2013

Κάποτε το λέγαμε σαν αστείο… «Αυτοί θα πουλήσουν και την Ακρόπολη…». Τώρα και το αστείο έγινε πραγματικότητα. Θλιβερή πραγματικότητα. Δεν πουλήθηκε βέβαια ακόμα η Ακρόπολη, αλλά μπήκε σε πλειστηριασμό η Ιστορία. Εκποιείται πλέον και η ιστορική μνήμη: Το Σκοπευτήριο Καισαριανής… το παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης των λαών στον φασισμό.

Και όμως κάποτε… κάποτε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έλεγε: «Η Καισαριανή είναι ταυτισμένη στο συλλογικό υποσυνείδητο με τον ήχο των πολυβόλων και ο κρότος αυτός εξακολουθεί να ηχεί μέσα μας, σαν διαρκής υπόμνηση της οφειλής μας απέναντι στους ανθρώπους που θυσιάστηκαν»…

Τα λόγια αυτά τα είπε εκεί στο Σκοπευτήριο, στις 24 Ιουνίου 2005… εκεί στον χώρο των εκτελέσεων… εκεί που ακόμα και σήμερα ο ταπεινός προσκυνητής ακούει φωνές…

-Παρών… παρών… παρών.

Και τότε ανοίγει ο κατάλογος του θανάτου. Διαβάζονται τα ονόματα με αλφαβητική σειρά. Με ορθό ανάστημα και με ζωηρή φωνή η απάντηση των αγωνιστών. Και μετά ο αποχαιρετισμός.

Με περήφανο βήμα και σταθερό προχωρούσαν και σχημάτιζαν πεντάδες και εικοσάδες. Μόλις συμπλήρωναν εικοσάδες τούς έδιναν διαταγή να παραλάβουν τα πράγματά τους…, να ετοιμαστούν δηλαδή. Για το μεγάλο ταξίδι. Το ταξίδι στα Κύθηρα.

Το μόνο της ζωής τους ελεύθερο ταξίδι.

Μαζική εξόντωση. Κόκκινη, κατακόκκινη πρωτομαγιά. Αίμα παντού… κοκκίνισε ο πράσινος τόπος.

Τα φορτηγά του δήμου γέμισαν. Η ζωή πεταμένη στα σκουπιδιάρικα. Η καμπάνα της εκκλησίας χτύπησε πένθιμα. Οι γυναίκες βγήκαν στους δρόμους και τους γέμισαν με λουλούδια. Έτσι, έκαναν κάθε φορά που ο δρόμος πλημμύριζε από το αίμα των ηρώων. Πουθενά αλλού και σε κανένα άλλο τόπο της Ευρώπης δεν έγιναν τόσες εκτελέσεις… σε ένα μικρό τόπο τόσες πολλές εκτελέσεις.

Ήθελαν να τρομοκρατήσουν την αδούλωτη συνοικία. Και σ’ αυτό το θεάρεστο έργο βοηθούσαν και οι χίτες. Φώναζαν και πυροβολούσαν τις γυναίκες που πέταγαν λουλούδια στην οδό Σκοπευτηρίου πάνω στα αίματα που έτρεχαν από τα αυτοκίνητα.

Ο δρόμος έγινε κατακόκκινος. Τα φορτηγά προχωρούσαν… στον δρόμο έσταζε αίμα.

Και τα παιδιά του ονείρου και της επανάστασης ταξιδεύουν… στους δρόμους και τα σοκάκια της Καισαριανής, στις προσφυγικές του λαού εστίες. Εκεί που ξάγρυπνα μάτια δακρύζουν.

Ταράζονται με τον πρώτο κρότο… με την πρώτη ριπή. «Οι άτιμοι σκοτώνουν πάλι τα παλικάρια μας…». Και θυμούνται τις δικές τους συμφορές.

Ορθώνουν το ανάστημά τους στα μαρμαρένια αλώνια και βλέπουν κατάματα τον χάροντα. Και αυτός… και αυτός τους σέβεται. Στη μάχη αυτή δεν υπάρχει νικητής και νικημένος. Ένα όνειρο ήταν… ένας εφιάλτης. Τώρα, όμως, οι νύχτες αρχίζουν να μικραίνουν και να αλαφρύνουν. Πιο λίγα όνειρα, πιο λίγοι εφιάλτες.

– Παρών… παρών… παρών.

Τώρα και πάλι τους εκτελούν. Οι φωνές τους ακούγονται και πάλι αντρίκιες, κάτω από την Καισαριανιώτικη γη… και ανταμώνουν με την προτροπή του Γιάννη Ρίτσου στους ζωντανούς…

«Εμείς μερτικό δε ζητήσαμε. Τίποτα. Μόνο θυμηθείτε το: αν η ελευθερία δε βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας, εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γεια σας».

Πηγή «Left.gr» -► εδώ

Μάνος Χατζιδάκις : Το μυαλό της κότας

 
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=mtAXcnkX_J4]

 

 
«Από την ώρα που ο Φρανκεστάιν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, ο κόσμος προχωράει μαθηματικά στη εκμηδένισή του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά συνήθισε να φοβάται.

Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, απ’ το μυαλό της κότας. Απ’ το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ’ ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ’ ένα ζώο δυνατό που βρυχάται. Τι να τους πως και πώς να τους το πω. Και μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τις σκέψεις μου, κάτω από φράσεις και ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μας κότας, που όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει και να μας καθοδηγεί;

 

Απάντηση του Γιώργου Κιμούλη στον Τάκη Θεοδωρόπουλο.

 

.

Αφορμή αποτέλεσε άρθρο του συγγραφέα κ. Τάκη Θεοδωρόπουλου την Τετάρτη στην εφημερίδα τα ΝΕΑ, με το οποίο σχολίασε με ειρωνικό τρόπο τις θέσεις που εξέφρασε ο κ. Γιώργος Κιμούλης ως καλεσμένος στην εκπομπή «Ανατροπή» του δημοσιογράφου κ. Γιάννη Πρετεντέρη.

Οι τοποθετήσεις του καταξιωμένου ηθοποιού περί των αιτίων της κρίσης, λοιδορήθηκαν σκαιά από τον αρθρογράφο των ΝΕΩΝ, κάτι το οποίο δεν άφησε αναπάντητο ο κ. Κιμούλης. Με άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα newpost.gr, απάντησε στον κ. Θεοδωρόπουλο.

 

.

 

.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΜΟΥΛΗ

«Αγαπητέ κύριε Θεοδωρόπουλε, με αφορμή το χθεσινό ειρωνικό σας σχόλιο για μένα στη στήλη της εφημερίδας θέλω να σας πω μερικά πράγματα, τα οποία ίσως να μην τα έχετε σκεφτεί ποτέ, δηλώνοντάς σας όμως, πως εγώ ποτέ δε σχολιάζω γνώμες άλλων, αν δε με έχουν προκαλέσει πρώτα αυτοί. Αλλά αν με προκαλέσουν απαντώ με τον δικό μου τρόπο, ο οποίος πολλές φορές δεν είναι κι ο καλύτερος για τον άλλον. Και καλά εσείς δεν ξέρατε – δε ρωτούσατε;

(Μήτσος Παπαχρήστος) «Αγία Μνήμη»: Ένα ποιητικό μυθιστόρημα εξέγερσης (video)

Είναι επιτακτική η ανάγκη της συνεργασίας

Το Β’ μέρος της συνέντευξης του Χρόνη Μίσσιου στο TVX’s
2 Φεβρ 2012

Το Α’ μέρος θα το βρείτε –> εδώ

 

Ζούμε σ’ ένα σύστημα ανήθικο, παράλογο, αφύσικο και παραπλανητικό» ο Χρόνης Μίσσιος, σ’ αυτό το δεύτερο και τελευταίο μέρος της συνέντευξης, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, συμμετέχοντας στο δημόσιο διάλογο του tvxs, τονίζοντας μεταξύ άλλων, ότι «για πρώτη φορά, ίσως, στην ιστορία του κόσμου, είναι τόσο επιτακτική η ανάγκη της συνεργασίας των λαών σ’ ένα παγκόσμιο κίνημα, το οποίο θα φέρει την αλλαγή» και πως «δεν αρκεί, απλώς, να θέλουμε μια άλλη ζωή, πρέπει να την κατακτήσουμε!«.

Η σημερινή αντίσταση, ρωτάς, αν είναι να είσαι ο εαυτός σου; Αυτό είναι το σημαντικότερο.Αλλά κι ο εαυτός προς τα πού; Ε, στις πιο μαύρες ώρες ο άνθρωπος ξεφυτρώνει κάτι κάποια στιγμή, αν νιώθει! Για να έχεις συναισθήματα, όμως, πρέπει να νιώθεις συναισθήματα, να έχεις την απαραίτητη αυτογνωσία. Αλλά η σημερινή ζωή των ανθρώπων όπως είναι οργανωμένη είναι και αποσυναισθηματοποιημένη, ή τα συναισθήματα που νιώθει ο σημερινός άνθρωπος, και ιδίως ο νέος άνθρωπος, είναι κυρίως αρνητικά. Είναι συνεχώς αρνητικά φορτισμένος! Είτε θα δει τον προϊστάμενο, είτε θα δει τον μπάτσο, είτε θα δει οποιονδήποτε μέσα σε κάποιες σχέσεις, οι οποίες είναι αρνητικές.

Allonsafan – Taviani (Μεγαλειώδης διαλεκτική)

Το βιντεάκι που ακολουθεί περιέχει τα 10 τελευταία λεπτά
αυτού του αριστουργήματος που μας δείχνει
τι συμβαίνει
όταν οι αντικειμενικές συνθήκες δεν είναι ώριμες για Επανάσταση

 
Ήταν το 1816 μετά την κατάρρευση του Ναπολέοντα, μια ομάδα αναρχοακτιβιστών ζει την απόλυτη μιζέρια στην Βόρεια Ιταλία ώσπου φαντασιώνει μια ιστορία ότι στο πάμπτωχο νότο τα πράγματα είναι ώριμα για επανάσταση. Οι «πληροφορίες» που έρχονται από τον νότο μιλάνε για εξαθλίωση και ότι ο κόσμος είναι αγανακτισμένος, οπότε είναι εύκολο για τους ιδεολογικούς της ομάδας να συμπεράνουν ότι η «εξέγερση» στο νότο είναι υπόθεση μιας πεφωτισμένης πρωτοπορίας την οποία ελπίζουν να αντιπροσωπεύσουν.

Xρόνης Μίσσιος: H κοινωνία δείχνει να έχει πάθει εγκεφαλικό!

Η κρίση που περνάμε, είναι πολυεπίπεδη, δεν είναι μονάχα οικονομική. Oυσιαστικά είναι κρίση αξιών και χρεοκοπίας του λογοκρατούμενου και τεχνοκρατικού πολιτισμού μας. Τους κινδύνους για την οικολογική κρίση, πια, του πλανήτη, δεν τους αμφισβητεί κανείς, και όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν την ανάγκη να στρατευτούν σε τέτοιου είδους προσπάθειες για να σώσουν ή να βελτιώσουν το περιβάλλον. Αυτό, όμως, είναι το ένα μέρος: Ο περιβαλλοντολογικός ακτιβισμός. Διότι στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο περιβάλλοντα:

Το ένα είναι το φυσικό περιβάλλον και το άλλο είναι το κοινωνικό περιβάλλον, το ανθρώπινο περιβάλλον.

Το πρόβλημα προκύπτει από το γεγονός, ότι το ανθρώπινο περιβάλλον είναι οργανωμένο κατά τέτοιο τρόπο και δρα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον. Συνεπώς για να διατυπώσουμε ένα οικολογικό αίτημα, που θα σημαίνει την σωτηρία του πλανήτη και συνεπώς της ζωής πάνω σε αυτόν, πρέπει να προσπαθήσουμε να δούμε πως θα ανατρέψουμε τις πρακτικές που οδηγούν στην καταστροφή του και πως θα οδηγηθούμε σ’ έναν βαθύτερο κοινωνικό μετασχηματισμό, ο οποίος θα αποκαταστήσει τη φυσική σχέση του ανθρώπου με τη φύση.

Αυτό σημαίνει, μια εξανάσταση της ανθρώπινης συνείδησης, σημαίνει μια καθημερινή απόκρουση της βαρβαρότητας του συστήματος και μιας διαφορετικής τοποθέτησης στη συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι σε αυτά τα προβλήματα. Και αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Γιατί αυτή τη κουλτούρα, ότι ο άνθρωπος είναι ο κυρίαρχος του πλανήτη, και ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο και τον διόρισε κυρίαρχο του πλανήτη και του είπε ότι: «όλα αυτά είναι δικά σου», την κουβαλάμε από τα γεννοφάσκια μας!

 

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Μας μολύνουν καθημερινά!!!

 

 

κάντε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση

 

 

Καλό ταξίδι Θόδωρε

 

«Αποχαιρετούμε τον ποιητή του Χρόνου και της Ιστορίας, τον ραψωδό της ερημωμένης πατρίδας, της πατρίδας που διαρκώς εξεγείρεται. Αποχαιρετούμε τον διαλεκτικό της επανάστασης και της ήττας, της εξορίας και της επιστροφής, του διωγμού, της προσφυγιάς και της αναζήτησης, της ενσωμάτωσης και της σύγκρουσης. Αποχαιρετούμε τον τραγικό του τέλους του 20ού αιώνα, τον επικό των σπαραγμένων Βαλκανίων, τον λυρικό των ξεριζωμένων λαών. Αποχαιρετούμε τον οραματιστή που ξαναέδειξε γυμνή την Ελλάδα, τον ανατόμο της ιστορικής επιλογής. Αποχαιρετούμε το καθαρό βλέμμα του ριζοσπάστη αισθητικού. Το σώμα του έσβησε εκεί όπου ετάχθη. Η σκέψη και οι εικόνες του ανήκουν στη μνήμη του λαού μας»

Η Ελένη Γερασιμίδου εκ μέρους του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, στην κηδεία του Θ. Αγγελόπουλου

 

.

Πηγή «Η Λέσχη» –> εδώ

 

 

Ο Θίασος –> εδώ

 

Ένα δεκάλεπτο σε φιλμ όλα τα λεφτά –> εδώ

 

 

 

.

.