Κατάθεση Π. Ρουμελιώτη στην Επιτροπή Αλήθειας της Βουλής για το Δημόσιο Χρέος

 

 

 

 

Η υπέρβαση και η απώθηση του ναζιστικού παρελθόντος στη Γερμανία – Μια ψυχολογική προσέγγιση

Μια ψυχολογική προσέγγιση για το ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας και γιατί σχετίζεται με την «συναισθηματική ακαμψία» των Γερμανών μπροστά στην τραγωδία που παράγουν οι πολιτικές λιτότητας στην Ελλάδα

Η ψυχολόγος και μόνιμος κάτοικος και πολίτης Γερμανίας Τριανταφυλλιά Thiesing-Κωστοπούλου εξηγεί σε αυτό το κατατοπιστικό κείμενο γιατί οι αναφορές στο ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας απωθούνται από τον γερμανικό λαό και πού οφείλεται η «συναισθηματική ακαμψία» μπροστά στην ολοκληρωτική καταστροφή που προκάλεσαν οι ναζί κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτή η ίδια «συναισθηματική ακαμψία» που και σήμερα μετατρέπει τον Γερμανικό λαό σε τόσο αποδοτικό αλλά και τόσο τυφλό στον πόνο και στην καταστροφή που προκαλούν οι πολιτικές λιτότητας που επιβάλλουν οι ηγεσίες τους σε άλλους λαούς. Όπως στον Ελληνικό λαό.

της Τριανταφυλλιάς Thiesing-Κωστοπούλου

Πριν αρχίσω θέλω να τονίσω, πως πεποίθηση μου είναι, πως τα δίκαια αιτήματα ως προς της γερμανικές οφειλές προς την Ελλάδα στερούνται πολιτικής βούλησης τόσο από μεριάς της Γερμανικής κυβέρνησης, όσο και της ελληνικής.

Θέλω σήμερα να περιγράψω κάτι που πιστεύω πως μπορεί να είναι χρήσιμο, αν το λάβουμε υπόψη, έστω στο πίσω μέρος του μυαλού μας, στις διαπραγματεύσεις ή συνομιλίες μας με τους Γερμανούς, όταν προβάλλουμε τα δίκαια αιτήματα των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα.

Πέρυσι το Μάιο, ο Μανώλης Γλέζος απευθύνθηκε με μια συγκλονιστική επιστολή στους αναγνώστες της μεγάλης σε κυκλοφορία γερμανικής εφημερίδας «die Welt», που συγκίνησε κάθε Έλληνα που τη διάβασε.

Ωστόσο, τα σχόλια των Γερμανών αναγνωστών ήταν ως επί το πλείστων επικριτικά και σε κάποιο βαθμό, εμετικά. Διαβάζοντας τα σχόλια, έρχονταν συνεχώς στο νου μου, τα λόγια του εβραίου, Γερμανού ζωγράφου Μαξ Λίμπερμαν, που στις 30 Ιανουαρίου του 1933, στο αντίκρισμα των πυρσοφόρων, υμνητών του Χίτλερ, ξεστόμισε: «Μου είναι αδύνατο να φάω τόσο, όσο για να ξεράσω».

 

Κατά την προσωπική μου κρίση, η επιστολή του Μανώλη Γλέζου μίλησε στην ψυχή του μέσου Έλληνα. Μίλησε, όμως, και στην ψυχή του μέσου Γερμανού;

Εικάζω πως όχι, δεν μίλησε στην ψυχή του μέσου Γερμανού. Αντιθέτως, κινητοποίησε αντανακλαστικά άμυνας, τα οποία εκφράστηκαν με επίθεση, μείωση της προσωπικότητας του Έλληνα και με κατηγορίες ενάντιων του. Σε κάποια σχόλια μάλιστα, μού δημιουργήθηκε η εντύπωση πως δεν συγχωρούν στο Μανώλη Γλέζο ότι ακόμη ζει.

(Σχετικά με τις κατηγορίες ενάντια στους Έλληνες, έχω να πω πως δυστυχώς εκτός από την εξαιρετική δουλειά που έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν τα Γερμανικά ΜΜΕ και η γερμανική κυβέρνηση προς αυτή την κατεύθυνση, μπορούν οι Γερμανοί να στηρίξουν τις κατηγορίες τους και στην πλέον έγκυρη πηγή, τον πρώην Έλληνα πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου, που μίλησε με την τότε ιδιότητά του, με τα πλέον απαξιωτικά σχόλια για τους Έλληνες.)

Επιστρέφοντας στην επιστολή Γλέζου, αναρωτήθηκα: γιατί δεν άγγιξε τη ψυχή του μέσου Γερμανού; Για την απάντηση, θα βασιστώ στους δυο μεγάλους, Γερμανούς ψυχαναλυτές, την Margarete και τον Alexander Mitscherlich.

(Στο σημείο αυτό, να σας πω πως ο Alexander Mitscherlich κατέθεσε στη Δίκη της Νυρεμβέργης εναντίον συναδέλφων του ναζιστών, με αποτέλεσμα στη μεταπολεμική Γερμανία, που εννοείται πως προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές της, να μην τον αφήσουν να πάρει έδρα στο πανεπιστήμιο της Χαϊλδεβέργης, όπου δίδασκε. Τελικά κατόρθωσε να πάρει έδρα στη Φρανκφούρτη, καθώς ήταν φίλος των Αντόρνο και Χορκχάιμερ, αλλά και πάλι όχι ως καθηγητής ιατρικής, αλλά φιλοσοφίας)

Τη δεκαετία του ’60, δεν μπορούσε να βγει από το νου του Alexander Mitscherlich το ερώτημα:

Πώς μπορούν οι Γερμανοί, μετά από αυτά τα εγκλήματα να συνεχίζουν να ζουν κανονικά, σαν να μην είχαν οι ίδιοι καμία σχέση με τα όσα συνέβησαν;

Ως ψυχαναλυτής, είχε πάντα να κάνει με ασθενείς που ήταν αξιωματικοί των ναζί ή μέλη των SS.

Αυτό που τον απασχολούσε ήταν πως δεν φαινόταν να έχουν κανένα ίχνος τύψης, ενοχής ή ντροπής. Δεν μπορούσε να επεξηγήσει την έκταση της απάθειας και της ηθικής αδιαφορίας, μπροστά στη φρίκη της γενοκτονίας, επικεντρώνοντας στον αυταρχικό χαρακτήρα του γερμανικού λαού και στη λατρεία του προς την τάξη και την εξουσία.

Κατέληξε μάλιστα στο συμπέρασμα, πως αυτοί οι ασθενείς ήταν αντιπροσωπευτικοί για αυτό που χαρακτηρίζει το σύνολο της γερμανικής κοινωνίας και όχι μόνο μεμονωμένα περιστατικά. Τα αποτελέσματα όλης αυτής της εμπειρίας τους, το ζεύγος Mitscherlich τα δημοσίευσε το 1967, σε ένα βιβλίο που συγκλόνισε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλο τη μεταπολεμική γερμανική κοινωνία και που έγινε μπεστ σέλερ. Τίτλος του βιβλίου: «Η ανικανότητα του να πενθείς».

Στο βιβλίο αυτό οι Mitscherlich λένε:

«Ο πόλεμος είχε χαθεί. Τεράστιες οι καταστροφές στη Γερμανία και βουνό τα συντρίμμια. Και όμως το γεγονός αυτό δεν διείσδυσε πλήρως στη συνείδησή μας. Αμέσως, με τα πρώτα σημάδια επανενδυνάμωσης της πολιτικής μας επιρροής και της οικονομικής μας δύναμης, άρχισε να εκδηλώνεται όλο και περισσότερο πλέον ελεύθερα μια φαντασίωση για το τι συνέβη και όχι το τι πραγματικά συνέβη. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι μέσα από αυτή την άρνηση του τι συνέβη στο τρίτο Ράιχ, απαλλαχτήκαμε την ίδια στιγμή και από το να αναγνωρίσουμε τις συνέπειες!

Από ένα επιθετικό έθνος, υπό τον οπισθοδρομικό εθνικοσοσιαλισμό, μετατραπήκαμε φαινομενικά σε ένα απολιτικό, συντηρητικό έθνος. Ένα έθνος που ανέπτυξε πάρα πολύ μικρό ψυχολογικό ενδιαφέρον για τα κίνητρα που το έκαναν υποστηρικτή ενός ηγέτη όπως ο Χίτλερ, που το οδήγησε στη μεγαλύτερη υλική και ηθική καταστροφή. Εξίσου μικρό ήταν και το ενδιαφέρον μας για την αναδιοργάνωση της κοινωνίας μας.

Τι κάναμε λοιπόν; Συγκεντρώσαμε όλη μας την ενέργεια στην αποκατάσταση των καταστροφών και στην επέκταση της βιομηχανικής δύναμης.

Η αποκατάσταση της οικονομίας ήταν το αγαπημένο μας παιδί. Η αγαπημένη μας ασχολία.

Αντί μιας πολιτικής επεξεργασίας του παρελθόντος, ως μια μικρή προσπάθεια επανόρθωσης, πραγματοποιήσαμε μια εκρηκτική ανάπτυξη της γερμανικής βιομηχανίας και μόνο!

Από την άλλη, είναι σαφές ότι η δολοφονία εκατομμυρίων ανθρώπων δεν είναι εύκολο να αντιμετωπιστεί. Ωστόσο, η απόκρουση της συλλογικής ενοχής, είτε ως ενοχή της πράξης είτε ως ενοχή της ανοχής, έχει αφήσει ανεξίτηλα τα ίχνη της στο χαρακτήρα μας.

Αυτό που παρατηρείται είναι πως όποτε παίζουν σημαντικό ρόλο ψυχολογικοί μηχανισμοί απόκρουσης, όπως άρνηση και απώθηση, στην επίλυση συγκρούσεων – είτε πρόκειται για άτομο είτε πρόκειται για συλλογικότητες – τότε σχεδόν πάντα περιορίζεται η αντίληψη της πραγματικότητας και εξαπλώνονται στερεοτυπικές προκαταλήψεις. Οι προκαταλήψεις αυτές προστατεύουν τη διαδικασία άρνησης και απώθησης, η οποία με τη σειρά της ενισχύει τις προκαταλήψεις.

Η υπέρβαση του παρελθόντος προϋποθέτει μια σειρά γνωστικών σταδίων. Ο Freud κατονομάζει τα στάδια αυτά ως «Ανάμνηση, επανάληψη, επεξεργασία»…

Αυτό που συμβαίνει είναι πως το περιεχόμενο μιας μοναδικής μνήμης, ακόμα κι αν συνοδεύεται από έντονα συναισθήματα, ξεθωριάζει γρήγορα. Γι’ αυτό είναι αναγκαίες οι επαναλήψεις εσωτερικών συγκρούσεων και η κριτική μελέτη αυτών, για να ξεπεραστούν οι δυνάμεις της αυτοπροστασίας, που λειτουργούν ενστικτωδώς και ασυνείδητα μέσω της λήθης, της άρνησης, της προβολής και άλλων παρόμοιων αμυντικών μηχανισμών.»

Η αλήθεια είναι πως για τη μεγάλη πλειοψηφία των Γερμανών, η περίοδος του ναζισμού αντιμετωπίζεται ως μια… ίωση, που πέρασε στην παιδική ηλικία, παρόλο που αρχικά υπό τη φροντίδα του «ηγέτη» ζούσε μια συλλογική ευχαρίστηση. Ήταν θαυμάσιο να πιστεύεις πως είσαι μέλος ενός εκλεκτού λαού, να πιστεύεις στην ιδέα του εαυτού σου ως υπερανθρώπου!

Αυτή η πίστη δεν κλονίστηκε οπωσδήποτε αργότερα.

Απόδειξη πως δημοσιεύσεις σε βιβλία και εφημερίδες με απόψεις πως ό, τι έγινε στο ναζιστικό παρελθόν, έγινε υπό την πίεση κακόβουλων εξωτερικών παραγόντων, βρήκαν μεγάλη ανταπόκριση στη μεταπολεμική Γερμανία. Τέτοια δημοσιεύματα συνέβαλαν στο να καταπραΰνουν πιθανές ενοχές ή και πιθανό αίσθημα ντροπής που πηγάζουν από το ναζιστικό παρελθόν.

Μια τέτοια στάση σημαίνει πως επιλέγουμε να μένουν στη μνήμη μας μόνο τα… κατάλληλα για μας κομμάτια του παρελθόντος. Γεγονότα, στα οποία εμπλεκόμαστε ενοχικά απωθούνται, η σημασία τους αναθεωρείται, η ευθύνη καταλογίζεται σε άλλους και σε καμία περίπτωση δεν δεχόμαστε πως συνδέονται με την ταυτότητά μας. Απεναντίας, οι νικηφόρες επιδρομές δοξάζονται, σπάνια μνημονεύεται η ανευθυνότητα απέναντι στη μεγαλομανία, που στο βωμό της θυσιάστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι, ακόμη και Γερμανοί.

Στο διαχωρισμό σε ευχάριστα και μη ευχάριστα μνημονευμένα, καταναλώνεται πολύ σημαντική ποσότητα ψυχικής ενέργειας. Ψυχική ενέργεια που βοηθάει στην προστασία του εαυτού από σοβαρές, βαριές τύψεις, αλλά και αμφιβολίες ως προς την αυτοεκτίμηση. Και φυσικά δεν υπολείπεται αρκετή ψυχική ενέργεια και για την υπέρβαση του παρελθόντος. Το ότι στη μεγάλη μάζα του πληθυσμού παρατηρήθηκαν μόνο λίγα σημάδια μελαγχολίας ή θλίψης ή πένθους, αποδίδεται σε αυτή ακριβώς τη συλλογική άρνηση και απώθηση του παρελθόντος.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε για ψυχολογικά συμπτώματα, μπορούμε ίσως να ερμηνεύσουμε το πείσμα με το οποίο άρχισε άμεσα η απομάκρυνση των συντριμμιών ως μια μανιακή κατάσταση. Το πείσμα, όμως, αυτό δεν ερμηνεύτηκε ως μανιακή κατάσταση, αλλά αποδόθηκε περισσότερο στην εργατικότητα των Γερμανών. Πάλι δηλαδή έχουμε αντιστροφή μιας δυσάρεστης αλήθειας σε προτέρημα.

Από τη μεριά μας, ίσως μπορούμε με αυτή τη μανιακή κατάσταση άμυνας να εξηγήσουμε το πώς η πληροφορία για το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία, δεν προκαλεί, ακόμη και σήμερα, την συγκίνηση ή παρόμοια συναισθήματα.

Αυστηρά μιλώντας, μπορούμε να πούμε πως οι Γερμανοί, για να διατηρούσουν μακριά από τον εαυτό τους το συντριπτικό φορτίο της ενοχής, αντέδρασαν κατ’ αρχάς, με συναισθηματική ακαμψία. Μ’ αυτή ακριβώς τη συναισθηματική ακαμψία αντίκρισαν τα βουνά των πτωμάτων, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, την εξαφάνιση Γερμανών στρατιωτών στην αιχμαλωσία, τις πληροφορίες για τη δολοφονία εκατομμυρίων Εβραίων, Πολωνών Ρώσων, τη δολοφονία των πολιτικών αντιπάλων από τις τάξεις των ίδιων των Γερμανών. Με αυτή την ακαμψία μπόρεσαν να αποστραφούν συναισθηματικά το παρελθόν. Ένα παρελθόν, που προβάλλεται πλέον ως κάτι εξωπραγματικό, σαν ένα όνειρο. Αυτή η στάση, έθεσε αυτόματα σε λειτουργία το μηχανισμό της εξουδετέρωσης και του σχεδόν ακόμη ορατού Γ΄ Ράιχ και στη συνέχεια επέτρεψε στους Γερμανούς, χωρίς σημάδια πληγωμένης περηφάνιας, να ταυτιστούν εύκολα με τους νικητές. Επιπρόσθετα, η αλλαγή ταυτότητας συνέβαλε στην αποτροπή της επιρροής των συναισθημάτων και οδήγησε στη μανιακή αναίρεση του παρελθόντος και την στροφή σε τεράστιες συλλογικές προσπάθειες προς την ανοικοδόμηση.

Αλλά και το ζεύγος Mitscherlich τονίζει πως αν οι Γερμανοί δεν καταφέρουν να απαλλαγούν από τις ιστορικές στερεοτυπικές προκαταλήψεις, θα μείνουν παγιδευμένοι σε ψυχοκοινωνική ακινησία, όπως ένας ασθενής με σοβαρή παράλυση. Και μέσα από αυτή την ψυχοκοινωνική ακινησία θα αντιμετωπίζουν τους ζώντες και επιζώντες. Όσο η συνεχής λογοκρισία της συνείδησής τους δεν επιτρέπει να ξεπηδήσει η οδυνηρή μνήμη, και όσο το παρελθόν δεν αντιμετωπίζεται στην αλήθεια του, δεν είναι δυνατό να αναπτυχθεί πένθος. Αντιθέτως, αναγκαία είναι μια συστημική και μακρόχρονη απελευθέρωση από αντικειμενικές σχέσεις με ανθρώπους και ιδανικά του παρελθόντος. Αν δεν γίνει αυτό, τότε θα συνεχίσουν να επιδρούν ασυνείδητα τα παλιά ιδανικά, που στον εθνικοσοσιαλισμό είχαν προκαλέσει την μοιραία στροφή της γερμανικής ιστορίας.

Οι Mitscherlich διατυπώνουν πως δεδομένης της ισχυρής ταύτισης με τον Χίτλερ, μετά τον πόλεμο και λόγω αυτής της απώλειας, οι Γερμανοί θα είχαν κάθε λόγο να πέσουν συλλογικά στην μελαγχολία ή να αναπτύξουν σοβαρές ψυχικές ασθένειες. Το ίδιο ισχύει και για το τεράστιο χρέος, που, το αργότερο το 1945, ήταν ορατό σε όλους. Ωστόσο, αυτό δε συνέβη.

Για τους Mitscherlich, ο λόγος είναι πως οι Γερμανοί συμπεριφέρθηκαν σαν μικρά παιδιά που έκαναν ένα λάθος. Και έτσι απλά, απώθησαν την ενοχή τους.

Και συνεχίζουν: Όπου υπάρχει χρέος, ενοχή , περιμένουμε μετάνοια και την ανάγκη για αποκατάσταση, για επανόρθωση. Όποιος υποστεί απώλεια, θρηνεί. Όταν τραυματίζεται το ιδανικό μας, είναι η ντροπή η φυσική συνέπεια. Ωστόσο, αυτό που έγινε ήταν πως η άρνηση επεκτάθηκε στις περιπτώσεις ενοχής, θλίψης και ντροπής. Οι Mitscherlich παρατηρούν πως η μνήμη χρησιμοποιείται μόνο ως εργαλείο συμψηφισμού της δικής τους ενοχής κατά την ενοχή του άλλου και όλα τα υπόλοιπα απωθούνται από αυτή.

Το συμπέρασμα των Mitscherlich είναι πως το κίνητρο γι’ αυτό που παρατήρησαν στη γερμανική κοινωνία, αποδίδεται καθαρά στην ανάγκη της αυτοπροστασίας. Αλλά οποίος δεν είναι σε θέση να θρηνήσει για την απώλεια του ηγέτη από τη μία πλευρά και για τα εκατομμύρια των θυμάτων από την άλλη, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ούτε το παρόν ούτε το μέλλον. Μένει εγκλωβισμένος στην ψυχολογική του ακαμψία.

Αν και το βιβλίο των Mitscherlich είναι από το 1967, μπορώ με ήσυχη τη συνείδηση να διατυπώσω πως ακόμη και σήμερα η πλειοψηφία της γερμανικής κοινωνίας είναι άκαμπτη ως προς το ναζιστικό παρελθόν και το χρέος που απορρέει από αυτό. Και δεν έχει αναπτύξει την ικανότητα να πενθεί. Έτσι εξηγώ και τα σχόλια των αναγνωστών στη Welt, σε σχέση με την επιστολή του Μ. Γλέζου.

Ο ρόλος των ΜΜΕ και της γερμανικής πολιτικής ως προς την κληρονομιά και το χρέος απέναντι στην Ελλάδα είναι γνωστός και δεν θα τον σχολιάσω. Θέλω μόνο να αναφερθώ στο ρόλο της παιδείας: Μέχρι σήμερα, μετά από 12 χρόνια σχολικής εκπαίδευσης, ο Γερμανός δεν διδάσκεται τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο σε όλο του το φάσμα. Το μάθημα της ιστορίας στα σχολεία περιλαμβάνει: άνοδο του φασισμού, αίτια κλπ., εισβολή στην Πολωνία, Στάλινγκραντ, εξόντωση των Εβραίων, ίσως και για πολιτικούς αντιπάλους των Ναζί, και το επόμενο κεφάλαιο είναι ο ψυχρός πόλεμος. Ο μέσος Γερμανός δεν γνωρίζει τίποτα για την κατοχή άλλων κρατών, όπως η Ελλάδα.

Ακόμη παρατηρώ πως η ελλιπής ενασχόληση με το ναζιστικό παρελθόν, η απώθηση οποιουδήποτε ίχνους λύπης ή μετάνοιας συνοδεύεται πλέον και με απόλυτη αδιαφορία. Χαρακτηριστικά αναφέρω το εξής παράδειγμα: λίγο πριν την επιστολή του Μανώλη Γλέζου, υπήρξε στην ίδια εφημερίδα μια συνέντευξή του. Σε αυτήν, ο Γλέζος αναφερόταν στον Μαξ Μέρτεν, τον Γερμανό υπεύθυνο για την εξόντωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης – γνωστό και ως «ο χασάπης της Θεσσαλονίκης». Υποθέτω πως ο δημοσιογράφος δεν άκουσε καλά το όνομα του σφαγέα «Μέρτεν», καθώς στο κείμενο έγραψε «Μέρτελ» και μάλιστα πολλές φορές. Φαίνεται, λοιπόν, πως ούτε ήξερε αλλά ούτε είχε καν την παραμικρή, έστω και δημοσιογραφική, περιέργεια να μάθει για ποιον Μέρτεν μιλούσε ο Γλέζος. Και έτσι ο Μέρτεν… έγινε Μέρτελ.

Και κλείνω λέγοντας πως η ενασχόληση με το ναζιστικό παρελθόν δεν επιφέρει πάντα μόνο θετικά αποτελέσματα: άνθρωποι που ασχολήθηκαν και πρωτοπόρησαν το Μάη το ’68 ενάντια στους ναζί πατεράδες τους ή υπήρξαν δριμείς κατήγοροι της δράσης τους, όπως ο ευρωβουλευτής Ντανιέλ Κον Μπεντιτ (γνωστός τότε και ως ο «κόκκινος Ντάνι») και ο πρώην υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας, Γιόσκα Φίσερ, χρησιμοποίησαν το ναζιστικό παρελθόν για να πείσουν το γερμανικό λαό να πάρει μέρος ξανά σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Τον πόλεμο ενάντια στη Γιουγκοσλαβία. Το επιχείρημα;… «Ως Γερμανοί έχουμε χρέος να μην επιτρέψουμε άλλο Άουσβιτς». Και έτσι, το «μετά το 45 ποτέ πια πόλεμος», μετατράπηκε από κεί και πέρα στο «κανένας πόλεμος χωρίς τη Γερμανία!». Και μάλιστα στο όνομα της αποφυγής ενός ακόμα Άουσβιτς.

(Ελπίζω να μην δημιουργήθηκε η εντύπωση πως κάνω διαχωρισμό σε κακούς Γερμανούς και καλούς Έλληνες. Θέλω απλώς να επιστήσω την προσοχή στο ότι είμαστε διαφορετικοί, χωρίς καμιά περαιτέρω αξιολόγηση.  Από τη δουλειά μου με ομάδες διαφόρων εθνικοτήτων γνωρίζω πως η άγνοια της διαφορετικής πολιτισμικής ταυτότητας του άλλου μπορεί εύκολα να σταθεί εμπόδιο στις μεταξύ τους διαπραγματεύσεις, με αποτέλεσμα να μην επιτευχθεί τελικά η λύση που και οι δυο μεριές επιδιώκουν.)

 

 

ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

(Σάββ. 03/01/15 – 19:14)

Του ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ Κ. ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ*

Η μόνη χώρα της ευρωζώνης, που δεν υπέγραψε την δανειακή σύμβαση Ελλάδας–χωρών ευρωζώνης (έχει επικρατήσει να αναφέρεται ως μνημόνιο Νο1) απευθείας με την Ελλάδα ήταν η Γερμανία (αντ’ αυτής υπέγραψε η γερμανική κρατική επενδυτική τράπεζα ειδικού σκοπού KFW). Ο προφανέστατος λόγος, είναι η ύπαρξη του γερμανικού κατοχικού δανείου και των γερμανικών επανορθώσεων (όχι οι γερμανικές κατοχικές αποζημιώσεις για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά την γερμανική κατοχή,  που πρέπει να διεκδικηθούν). Το ύψος τους κατά το έτος 2010, χωρίς συνυπολογισμό των τόκων, εκτιμάτο σε 162 δις ευρώ.

Η απόφαση της 19μελούς Διασυμμαχικής Επιτροπής των Παρισίων του 1946, καταλόγισε στη Γερμανία ότι οφείλει να καταβάλλει στην Ελλάδα:

– 7,1 δις δολάρια, αγοραστικής αξίας 1938, δηλαδή αξίας 108 δις ευρώ το 2010 χωρίς συνυπολογισμό των τόκων, που είναι επανορθώσεις για καταστροφές στις υποδομές κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής και οφείλονται στο ελληνικό δημόσιο.

– Το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο ύψους 3,5 δις δολαρίων, αγοραστικής αξίας 1938, δηλαδή αξίας 54 δις ευρώ το 2010 χωρίς συνυπολογισμό των τόκων. Το δάνειο αυτό, υπολογιζόμενο κάθε έτος, τόσο από την τράπεζα της Ελλάδας, όσο και από την γερμανική κρατική τράπεζα, προκάλεσε καθοριστικά την πείνα και τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς από την γερμανική κατοχή.

Η Γερμανία δεν έχει προβεί σε εξόφληση αυτών των αναγνωρισμένων οφειλών της προς την Ελλάδα, ενώ έχει εξοφλήσει όλες ανεξαιρέτως τις χώρες με τις οποίες βρέθηκε σε εμπόλεμη κατάσταση. Και τα δύο αυτά ποσά δεν έχουν παραγραφεί, ούτε μπορούν να παραγραφούν, γιατί είναι αναγνωρισμένες οφειλές με διεθνείς συμφωνίες και διεθνείς συμβάσεις και είναι αρκετή η έγγραφη απαίτησή τους από την  εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση. Εάν αυτό συνέβαινε και η γερμανική κυβέρνηση αρνιόταν την καταβολή τους, η όποια ελληνική κυβέρνηση θα στοιχειοθετούσε δικαίωμα προσφυγής στα διεθνή δικαστήρια και αναμφισβήτητης δικαίωσής της για την λήψη τους.

Η σχετική δανειακή συμφωνία του αναγκαστικού γερμανικού κατοχικού δανείου υπογράφηκε την 14/3/1942 από τους πληρεξούσιους της Γερμανίας και της Ιταλίας στην Ελλάδα, Άλτενμπουργκ και Γκίτζι. Η Ελλάδα δεν είχε προσκληθεί και δεν ήταν παρούσα. Στην Ελλάδα την ανακοίνωσε μετά από εννιά μέρες ο Άλτενμπουργκ με την ρηματική διακοίνωση 160/23-3-1942 και ο Γκίτζι με το σημείωμά του Νο4/6406/461/23-3-1942.

Entwicklung

Το πόσο καθυστερημένος και αντιδραστικός λαός είμαστε φαίνεται από το ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι το γάλα που αντέχει 10-15 μέρες είναι πιο θρεπτικό, πλούσιο και φρέσκο (ειδικά εκεί κοντά στη λήξη του) από το γάλα που αντέχει 2-3 μέρες.

Επίσης βοηθά στην αλληλεγγύη των λαών γιατί θα έρχεται από Γερμανία, Δανία, Γαλλία, Ολλανδία. Σκέψου ότι θα πίνεις γάλα από Γερμανικές αγελάδες και όχι τις ηλίθιες Ελληνικές, που δεν πάνε να ψοφήσουν τι με νοιάζει εμένα…

Άλλωστε το πείραμα είναι πετυχημένο. Στην Ελλάδα πχ, υπήρχαν πολλά εργοστάσια παραγωγής, επεξεργασίας και συσκευασίας ζάχαρης. Κάποτε, μάλιστα ήταν και κρατικό μονοπώλιο που έκανε αξιόλογες εξαγωγές. Μετά από παρεμβάσεις της ΕΕ και συμφωνίας των εδώ κυβερνώντων (για να το λέμε με το όνομά τους ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) έχουν κλείσει σχεδόν όλα τα εργοστάσια ζάχαρης (έχουν μείνει 1-2 νομίζω και θα κλείσουν και αυτά), έχει σταματήσει η ντόπια παραγωγή πολλών χιλιάδων στρεμμάτων με ζαχαρότευτλα με αποτέλεσμα την οικονομική καταστροφή και χιλιάδων αγροτών, …ΑΛΛΑ :

…Αλλά το μεγάλο μυστικό της επιτυχίας είναι ότι αυτή τη στιγμή η Γερμανία είναι η πρώτη εξαγωγική χώρα της ΕΕ σε ζάχαρη!!!

Ηλίθιοι!!!

Δώστε τους τώρα και το γάλα!!! Έχουν αγελάδες στη Γερμανία που δεν θέλουν ανταγωνισμό.
Κλείστε και την ΕΒΟ!!! Έχουν πολεμική βιομηχανία στην Γερμανία που δεν θέλει ανταγωνισμό.

Κλείστε τα όλα, και κάντε εξάσκηση να γλείφετε κώλους. Θα σας χρειαστεί! Θα είναι η μόνη εργασία που θα μπορείτε να κάνετε.

 

 

1941-1944 – Μέρες Γερμανικής Κατοχής. Η καθημερινότητα των Ελλήνων

 

 

 

60 χρόνια από την ημέρα που η Ελλάδα υπέγραψε τη συμφωνία για τη διαγραφή του γερμανικού χρέους.

 

Το χρέος της χώρας είναι υπέρογκο. Ο λόγος όχι για την Ελλάδα, αλλά για τη Γερμανία. Πριν από 60 χρόνια υπογράφηκε στο Λονδίνο η συμφωνία για τη διαγραφή του γερμανικού χρέους.

Με την υπογραφή της συμφωνίας για την διαγραφή του γερμανικού χρέους στο Λονδίνο στις 27 Φεβρουαρίου του 1953 η γερμανική μεταπολεμική οικονομία έθετε τα θεμέλια του μετέπειτα «οικονομικού θαύματος», πιστεύει η Γερμανίδα ιστορικός Ούρσουλα Ρόμπεκ- Γιασίνσκι από το Πανεπιστήμιο της Στουτγάρδης:
«Η συμφωνία του Λονδίνου έπαιξε σημαντικό ρόλο στο λεγόμενο οικονομικό θαύμα της Γερμανίας. Μπορεί μάλιστα να υποστηριχθεί ότι χωρίς τη διαγραφή του χρέους δεν θα υπήρχε οικονομικό θαύμα».

Ο Γερμανός ειδικός σε ζητήματα χρέους Γιούργκεν Κάιζερ, μέλος του συνδέσμου erlassjahr.de για τη μείωση του χρέους των υπό ανάπτυξη χωρών, δηλώνει στην DW ότι για χρόνια οι Γερμανοί απωθούσαν το γεγονός ότι η χώρα τους μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν υπερχρεωμένη, όπως σήμερα η Ελλάδα ή κάποιες υπό ανάπτυξη χώρες:
«Μαθαίναμε τότε ότι το οικονομικό θαύμα οφειλόταν στην εργατικότητα του λαού μας και στους Αμερικανούς, οι οποίοι μας βοήθησαν με χρήματα και για αυτό εμείς τους στηρίζουμε όπου μπορούμε. Αυτά γνώριζα για τη περίοδο αυτή. Δυστυχώς ένα κομμάτι της ιστορίας μας αγνοήθηκε επιμελώς».

To AUSCHWITZ των Γερμανών

 

Προσοχή!!! Τα επόμενα videos είναι σκληρά. Περιέχουν υλικό που ίσως δεν πρέπει να δουν μικρά παιδιά.

 

Φτώχεια στην Γερμανία;

Φτώχεια στην Γερμανία όπου όλα δουλεύουν «ρολόϊ»…

Αύξηση των ποσοστών της φτώχειας κυρίως στις μεγάλες γερμανικές πόλεις, καταγράφει μελέτης της Ένωσης Ινστιτούτων Οικονομικής και Κοινωνικής Έρευνας, τα στοιχεία της οποίας δόθηκαν σήμερα στην δημοσιότητα.
Συγκεκριμένα, στο Βερολίνο, στην Λειψία, στο …
Ανόβερο, στην Βρέμη, στο Ντόρτμουντ και στο Ντούιζμπουργκ ένας στους τέσσερις έως ένας στους πέντε κατοίκους ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ η κατάσταση είναι αισθητά καλύτερη στο Αμβούργο και στις περισσότερες μεγάλες πόλεις της νότιας Γερμανίας. Κατά το διάστημα 2005-2011 το ποσοστό της φτώχειας έχει αυξηθεί από 17,5% σε 19,6%, ενώ, όπως επισημαίνεται στην μελέτη, στις 15 μεγαλύτερες πόλεις της χώρας το ποσοστό είναι σημαντικά υψηλότερο από ό,τι στην υπόλοιπη χώρα.

Άνοδος και πτώση του γερμανικού φασισμού

του Γιάννη Μακρίδη

«H πιο αντιδραστική παραλλαγή του φασισμού είναι ο φασισμός Γερμανικού τύπου. Mε αναίδεια αυτοαποκαλείται εθνικοσοσιαλισμός παρόλο που δεν έχει καμιά σχέση με το σοσιαλισμό. O γερμανικός φασισμός δεν είναι μόνο αστικός εθνικισμός είναι άγριος σωβινισμός. Eίναι κυβερνητικό σύστημα πολιτικού συμμοριτισμού, σύστημα προκλήσεων και βασανιστηρίων απέναντι στην εργατική τάξη και τα επαναστατικά στοιχεία του χωριού, τη μικροαστική τάξη και τη διανόηση. Πρόκειται για μεσαιωνική βαρβαρότητα και κτηνωδία. Πρόκειται για μια αχαλίνωτη επίθεση ενάντια στους άλλους λαούς και χώρες».

Mε αυτή την παράγραφο στα άπαντα του ο Δημητρώφ προσδιορίζει το γερμανικό φασισμό, τη στιγμή που και ο ίδιος υπήρξε θύμα μιας από τις μεγαλύτερες προβοκάτσιες του 20ού αιώνα με στόχο οι Nαζί να έλθουν στην εξουσία.

Τεστ αντοχής για τον Ολάντ

 

του Γιώργου Καπόπουλου
kapopoulos@pegasus.gr
Ημερησία 28/9/2012

 

Αναξιοποίητα ατού
Είναι εντυπωσιακό το πώς η Γαλλία, μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, πυρηνική δύναμη, με την ισχυρότερη στρατιωτική μηχανή στην Ευρώπη, εγκλωβίζεται απέναντι στη Γερμανία στη σύγκριση των οικονομικών και δημοσιονομικών μεγεθών και δεν αξιοποιεί τα γεωπολιτικά της πλεονεκτήματα ως μεγάλης δύναμης.

 

 

 

Στη Γαλλία συμπυκνώνεται η σχιζοφρένεια της διαμάχης Βορρά – Νότου στην Ευρωζώνη, καθώς η χώρα πρέπει από τη μια μεριά να είναι στο πλευρό του Νότου ώστε να πιέζει τη Γερμανία για αλλαγή γραμμής πλεύσης και από την άλλη να λαμβάνει σκληρά μέτρα λιτότητας ώστε να πείθει τις αγορές και τους οίκους αξιολόγησης να τη συνδέουν με τη Γερμανία και να μην τη θεωρούν ως τον επόμενο αδύναμο κρίκο της Ευρωζώνης μετά την Ισπανία και την Ιταλία.

 

Γράμματα από την Χάγη

.

Τέσσερα γράμματα από την Χάγη…

.

…Όταν οι απελευθερωτικές δυνάμεις εισήλθαν στην Ελλάδα διαπίστωσαν ότι με την υποχώρηση των Γερμανών είχε καταστραφεί σχεδόν το σύνολο των σιδηροδρομικού δικτύου, των δρόμων, των λιμενικών εγκαταστάσεων, των επικοινωνιών, και της Εμπορικής Ναυτιλίας. Περισσότερα από χίλια χωριά είχαν καεί. Ογδόντα πέντε τοις εκατό των παιδιών είχαν φυματίωση. Τα ζωντανά, τα πουλερικά, καθώς και τα υποζύγια είχαν σχεδόν εξαφανιστεί. Ο πληθωρισμός είχε εξαφανίσει σχεδόν όλες τις οικονομίες. Ως αποτέλεσμα αυτών των τραγικών συνθηκών, μια μαχητική μειοψηφία, που εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη δυστυχία, κατάφερε να δημιουργήσει πολιτικό χάος που, μέχρι τώρα, έχει καταστήσει αδύνατη την οικονομική ανάκαμψη…

Απόσπασμα από το «Δόγμα Τρούμαν» –> εδώ

.

ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΩΤΟ Κυριακή 11 Σεπτ 2011

ΚΥΡΙΑΚΗ 11.9.2011

Γράμμα από τη Χάγη

Το κλίμα στη Χάγη, σκέψεις και συναισθήματα, εκδηλώσεις συμπαράστασης λίγο πριν τη μεγάλη δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο για το Δίστομο.

Αριστομένης Ι. Συγγελάκης[1]

Όλα κατά την έλευσή μας[2] στην Ολλανδία, ή πιο σωστά τις Κάτω Χώρες, μοιάζουν αισιόδοξα: ένας λαμπρός ήλιος, μετά από ένα βροχερό καλοκαίρι, κάνει τους ανθρώπους να χαμογελούν και να είναι πιο όμορφοι. Οι Έλληνες φίλοι μας στο Άμστερνταμ, ο Τάκης, μηχανικός από τη Φθιώτιδα, που δουλεύει σε έργα οδοποιίας και η Δάφνη, μεταπτυχιακή φοιτήτρια Διεθνών Σχέσεων, που διδάσκει ελληνικά, με καταγωγή από την Τήνο, ήδη μετανάστες στην Ολλανδία πριν από την κρίση, μας υποδέχονται με ένα ζεστό χαμόγελο και μας κερνούν καφέ και ζεστά ψωμάκια σ’ ένα καταπληκτικό καφέ, δίπλα στο κανάλι. Συζητάμε για τη ζωή στην ξενιτειά, το σκληρό αγώνα επιβίωσης, τις δυνατότητες για προκοπή που παρέχει ένα από τα πιο οργανωμένα και προηγμένα κράτη στον κόσμο. Μοιραία η σκέψη μας πετάει στο πώς θα μπορούσε η χώρα μας, με το άριστο κλίμα, την καίρια στρατηγική θέση, τη δημιουργικότητα των ανθρώπων, να υπερβεί  την κρίση, να ανασυγκροτηθεί οικονομικά και κοινωνικά, να μπει στην πρωτοπορία των εθνών όπως το επιβάλλει άλλωστε η αξιοζήλευτη, από εχθρούς και φίλους, Ιστορία μας.  Και αμέσως μετά ο Τάκης, ένας καλός, δραστήριος και κοινωνικός άνθρωπος, μου περιγράφει τις προσωπικές στρατηγικές και τις έριδες που τον απομάκρυναν από την ενεργό συμμετοχή στην ελληνική κοινότητα και αμέσως προσγειώνομαι απότομα στις διαχρονικές αντιφάσεις και αδυναμίες  των Ελλήνων.

 

Κατοχικό Δάνειο: Μιά Άγνωστη Αλήθεια

.

Το κείμενο αυτό δεν το δημοσιεύουμε μόνο για να τονίσουμε τα χρωστούμενα των Γερμανών. Το δημοσιεύουμε επίσης για να δείξουμε την παρόμοια συμπεριφορά των Γερμανών προς την Ελλάδα: των ναζί, τότε, του Γ΄ Ράιχ και της νέας Γερμανίας της Μέρκελ, τώρα, του Δ΄ Ράιχ. Η κατοχική κυριαρχία των ναζί οδήγησε στην καταλήστευση των πόρων της ελληνικής κοινωνίας, καθώς και στον λιμό του 1941-42. Η νέα κατοχή φοβόμαστε ότι μπορεί να οδηγήσει σε παρόμοια αποτελέσματα. Τότε όμως η χώρα Αντιστάθηκε και γέννησε το ΕΑΜ και την υπόλοιπη Αντίσταση. Η Νέα Κατοχή, τι θα γεννήσει άραγε;

.
Του Τάσου Μηνά Ηλιαδάκη**

.

.

Α. ΓΙΑ ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ
Το Βερολίνο προκειμένου να αντιμετωπίσει τους στρατιωτικούς και στρατηγικούς του στόχους στην ευρύτερη ελληνική περιοχή, Λιβύη-Μ. Ανατολή-Βαλκάνια, είχε υποχρεώσει την Ελλάδα να κεφαλαιοδοτεί και να συντηρεί τα στρατεύματα που στάθμευαν σ’αυτήν και είχαν πεδίο δράσης την ευρύτερη περιοχή της. Αυτά ήταν υπερπολλαπλάσια από εκείνα των στρατευμάτων κατοχής. Επιπλέον η Ελλάδα ανεφοδίαζε με τρόφιμα το μέτωπο της Λιβύης.
Στόχος των στρατευμάτων αυτών ήταν τα πετρέλαια της Λιβύης – Μ. Ανατολής και η ενίσχυση της άμυνας των Βαλκανίων. Από τα τελευταία εξασφάλιζε στην πολεμική του βιομηχανία το 20% του αντιμονίου, το 50% των ορυκτελαίων, το 60% του βωξίτη και το 100% του νικελίου. Την ίδια στιγμή για τους συμμάχους η μοναδική πύλη των Βαλκανίων ήταν και παρέμενε η Ελλάδα.

 

Ερήμην υπαγωγή της Ελλάδας στο «άρθρο 99» του διεθνούς πτωχευτικού κώδικα

Ο ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ ΕΥΡΩΘΙΑΣΟΣ:
Ερήμην υπαγωγή της Ελλάδας στο «άρθρο 99» του διεθνούς πτωχευτικού κώδικα.

.

του Βασίλη Βιλιάρδου 

Οι εχθροί του πλανήτη είναι οι πλεονασματικές οικονομίες – συγκεκριμένα εκείνες οι βιομηχανικές χώρες, οι οποίες στηρίζουν τα υπερβολικά πλεονάσματα τους αφενός μεν στην εκμετάλλευση, στην καταπίεση καλύτερα των Πολιτών τους, αφετέρου στα τεχνητά υποτιμημένα νομίσματα τους.

Επομένως η Γερμανία, η οποία είναι επί πλέον ο μεγάλος εχθρός της Ευρώπης, διασφαλίζοντας την υποτίμηση του νομίσματος της εις βάρος των χωρών του Νότου, η Κίνα, η χώρα στην οποία εδρεύει ο απολυταρχικός καπιταλισμός και η Ιαπωνία – η οποία, μεταξύ άλλων, συνεχίζει να στηρίζει την ανάπτυξη της στις εξαγωγές, όπως ακριβώς η Γερμανία και η Κίνα, εμποδίζοντας με κάθε τρόπο τις εισαγωγές (αν και ακόμη δεν μπορεί να συνέλθει από την «τιμωρία» που της επέβαλλαν οι Η.Π.Α. τη δεκαετία του ’80, αναγκάζοντας την τότε, μεταξύ άλλων, να αυξήσει την ισοτιμία του νομίσματος της κατά 30%).

Περαιτέρω, τα προβλήματα του πλανήτη δεν είναι τα ελλείμματα και τα δημόσια χρέη, αλλά η άδικη, η ανύπαρκτη καλύτερα αναδιανομή των εισοδημάτων (κρατών και Πολιτών), καθώς επίσης η συνεχώς μειούμενη απασχόληση. Η «εντάσεως ανεργίας» ανάπτυξη, σε συνδυασμό με τον διαρκή περιορισμό των πραγματικών αμοιβών των εργαζομένων προς όφελος μίας μικρής ολιγαρχίας, αποτελούν δυστυχώς μία θλιβερή πραγματικότητα της εποχής μας.

 

Το χρέος μας; Πάρτε το!

 

Το χρέος μας; Πάρτε το!
Αφού όμως πρώτα πληρώσετε τις αποζημειώσεις του πολέμου που μας χρωστάτε!

 

.
.