Παναγιώτης Ρουμελιώτης : Θα σπάσει επιτέλους η Ομερτά;

 

 

Τα μαχαίρια έχουν βγει για τα καλά στο ΠΑΣΟΚ και ο ένας «καρφώνει» τον άλλον σε μια προσπάθεια να σώσει τον εαυτό του, αποκαλύπτοντας όμως (έστω και με καθυστέρηση) αλήθειες. Πριν λίγες ημέρες ήταν η σειρά του μέχρι πρότινος εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ Παναγιώτη Ρουμελιώτη να ξεσκεπάσει τον τέως πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου και τον τότε υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου, ομολογώντας ότι το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους ήταν κατ’ ουσίαν προμελετημένο.

Με την κυνική ομολογία του Παναγιώτη Ρουμελιώτη επιβεβαιώνεται πως τόσο η τρόικα όσο και τα κόμματα που στήριξαν το μνημόνιο (ΠΑΣΟΚ ΝΔ ΔΗΜΑΡ ΛΑΟΣ) γνώριζαν από την αρχή ότι θα αποτύχει το μνημόνιο, όπως ακριβώς το γνωρίζουν πολύ καλά και τώρα. Τα αντιλαϊκά και συνεχόμενα κύματα μέτρων ήταν από την αρχή γνωστό ότι θα οδηγούσαν στην κατάσταση γενοκτονίας του πληθυσμού της Ελλάδας.

 

Μα ποιος είναι ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης;

 

 

Ο Σημίτης, ο Παπανδρέου, ο Παπαδήμος και η τρόικα – το καρέ της συμφοράς μας

του Θανάση Κουκοβίστα

Οι διαπραγματεύσεις για την συμφωνία ανταλλαγής βρίσκονται στο κατακόρυφο, η τρόικα πιέζει για νομοθέτηση μέτρων που θα εξαθλιώσουν τους Έλληνες, Ευρωπαίοι, Καρατζαφέρης και Παπανδρέου προσδοκούν παράταση της θητείας Παπαδήμου και ο οικονομικός εισαγγελέας διαβλέπει ευθύνες του Γιώργου Παπανδρέου και των οικονομικών υπουργών της πρώτης θητείας στο τεχνικό φούσκωμα του ελλείμματος που άφησε η ΝΔ. Αυτό είναι το πολιτικό σκηνικό των ημερών μας.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ανασύρθηκε από την σιωπή ο πρώην πρωθυπουργός Κώστα Σημίτης, με την ομιλία του στο Βερολίνο σε συνέδριο με θέμα την κρίση στην Ελλάδα και τις προοπτικές στον ευρωπαϊκό δρόμο. Η ομιλία του δόθηκε στην δημοσιότητα την περασμένη Παρασκευή και απετέλεσε αντικείμενο συζητήσεων φέρνοντας σε ακόμη πιο δύσκολη θέση τις κυβερνήσεις Παπανδρέου, δικαιώνοντας τον Αντώνη Σαμαρά για τις αιτιάσεις του ότι δεχθήκαμε το Μνημόνιο χωρίς την παραμικρή διαπραγμάτευση.

Ο Κώστας Σημίτης δεν καταλογίζει ευθύνες μόνον στο Γιώργο Παπανδρέου, αλλά και στην τρόικα. Επισημαίνει ότι «συντάχθηκε χωρίς να υπάρχει ικανοποιητική προετοιμασία και λειτούργησε με τρόπο που επιδείνωσε την κατάσταση. Οι συντάκτες του Μνημονίου παρέλειψαν να συναρτήσουν τους στόχους τους με τις πραγματικές εξελίξεις, να προβλέψουν δηλαδή ότι σε περίπτωση ύφεσης θα παρατείνεται αυτόματα ο χρόνος πραγματοποίησης των στόχων ή και θα περιορίζονται ορισμένες επιδιώξεις. Ήταν ένα πολιτικά μοιραίο λάθος. Η παράλειψη είχε ως αποτέλεσμα να εξακολουθεί το σκληρό πρόγραμμα λιτότητας παρά την ύφεση που επήλθε και να επιτείνει κατά πολύ την ύφεση». Αυτό που παράλειψε ο Κώστας Σημίτης είναι ότι κάθε φορά, πριν από την καταβολή μιας δόσης, η λιτότητα γίνεται συνεχώς σκληρότερη και τα ποσοστά ανεργίας εκτινάσσονται όλο και πιο ψηλά.

 

Παπανδρέου vs Σαμαράς

Έτσι μας βλέπουν στην μακρινή Ταϊβάν

 

 

(μα καλά ο Παπανδρέου παραιτήθηκε;)

Αναζητώντας τον Σοφούλη

.

Σεπτέμβριος 1944.  Συμφωνία Καζέρτας.
«Αι αντάρτικαι δυνάμεις τίθενται υπό τας διαταγάς της Ελληνικής Κυβερνήσεως, η οποία τας θέτει υπό τας διαταγάς του Στρατηγού Σκόμπι».

Γεώργιος Α’ Παπανδρέου Α’, Πρωθυπουργός και Υπουργός Στρατιωτικών. .

Το ΕΑΜ, με το κύρος του στα ύψη, προκειμένου να αποτρέψει τη ρήξη προτεiνει συγκρότηση τμήματος ενιαίου εθνικού στρατού, που θα αποτελούνταν από την «ορεινή ταξιαρχία», τον «ιερό λόχο», τμήματα του ΕΔΕΣ και μια ταξιαρχία του ΕΛΑΣ «ίση προς το άθροισμα των άνω δυνάμεων και με ίσον οπλισμόν«.

Ο Γεώργιος Α’ Παπανδρέου Α’ αποδέχεται αρχικά την πρόταση αυτή, για να την αναιρέσει στη συνέχεια, ύστερα από εντολή του στρατηγού Σκόμπι και του Βρετανού πρεσβευτή Λίπερ. Στις 28 του Νοέμβρη ανακοινώνει ένα αλλοιωμένο κείμενο ως δήθεν συμφωνία με το ΕΑΜ. Οι υπουργοί της Αριστεράς – εκτός από τον Στρατηγό Σαρηγιάννη – παραιτούνται από την Κυβέρνηση Γεωργίου Α’ Παπανδρέου Α’ και το ΕΑΜ καλεί σε συλλαλητήριο στη Πλατεία Συντάγματος. Η Κυβέρνηση το απαγορεύει.

Στις 4 Δεκέμβρη ο Γεώργιος Α’ Παπανδρέου Α’ παρακαλεί τον πρεσβευτή Λίπερ να κάνει δεκτή την παραίτηση του και του προτείνει να καλέσει τον Σοφούλη να σχηματίσει Κυβέρνηση. Ο Τσόρτσιλ είναι κατηγορηματικός. Απαγορεύει στον Γεώργιο Α’ Παπανδρέου Α’ να παραιτηθεί και δίνει εντολή στον Λίπερ ότι, αν παραστεί ανάγκη, ας κλείσει τον Παπανδρέου σε ένα δωμάτιο στη Μ. Βρετανία. Η εντολή του Τσόρτσιλ σαφής. Ο Γεώργιος Α’ Παπανδρέου Α’ θα παραμείνει Πρωθυπουργός.

5 Δεκεμβρίου 1944. Τηλεγράφημα Τσορτσιλ στον Ρέτζιναλντ Λίπερ, τον Άγγλο Πρεσβευτή στην Αθήνα: “ανέθεσα το όλον ζήτημα της αμύνης των Αθηνών και την διατήρησιν της εννόμου τάξεως εις τον στρατηγόν Σκόμπι και τον διεβεβαίωσα ότι θα τον ενισχύσωμεν με όσας δυνάμεις χρειάζεται προς τούτο. Τόσον εσείς όσον και ο Παπανδρέου πρέπει να συμμορφωθείτε προς τα οδηγίας του εις ό,τι αφορά την δημοσίαν τάξιν και ασφάλειαν.
Πρέπει να συνδράμετε τον στρατηγόν Σκόμπι με πάντα δυνατόν τρόπον και να εισηγηθήτε εις αυτόν την λήψιν παντός μέτρου το οποίον κατά την γνώμην σας ήθελε καταστήσει το έργον του περισσότερον ευχερές και αποτελεσματικόν”.

Στον ίδιο τον Σκόμπυ, ο Τσόρτσιλ αποστέλλει το τηλεγράφημα “Δύνασθε να λάβετε όλα τα μέτρα που θα θεωρήσετε σκόπιμα διά τον έλεγχον των οδών και την παγίδευσιν των ταραξιών… μη διστάσετε να πυροβολήσετε εναντίον παντός ενόπλου ή αόπλου… Μη διστάσετε να ενεργήσετε ως να ευρίσκεσθε εις μόλις καταληφθείσαν πόλιν”.

Στις 5 Δεκέμβρη 1944 και ενώ η απεργία συνεχίζεται ο Σκομπυ κηρύσσει στρατιωτικό νόμο. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος πλημμυρίζουν από το πρωί την Πανεπιστημίου και τη Σταδίου.

Μαζί με τους Άγγλους του Σκόμπυ, η Αστυνομία αποκλείει όλους τους δρόμους που οδηγούν στην πλατεία Συντάγματος με ζωντανά φράγματα αστυνομικών. Οι γυναίκες πέφτουν κάτω μαζί με τις σημαίες και τραγουδάνε. 28 νεκροί. 27 διαδηλωτές και ένας αρχιφύλακας.

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, το 1958, ο τότε Δ/ντης της Αστυνομίας Αθηνών Άγγελος …Έβερτ αποκαλύπτει σε συνέντευξη του “…βάσει των διαταγών τας οποίας είχα, διέταξα υπευθύνως την δικαίαν διάλυσιν των επιτιθεμένων διαδηλωτών”

Φαντάζομαι ότι η Ιστορία δεν θα παραξενεύεται καθόλου, που οι …νέοι Τσόρτσιλ, και οι νέοι Σκόμπυ, δεν επιτρέπουν στον Γεώργιο Β’ Παπανδρέου Γ’, στον Γιωργάκη δηλαδή, να παραιτηθεί. Άλλωστε είναι γνωστό ότι όταν αναλαμβάνεις να κάνεις τόσο βρώμικες δουλειές, όσο αυτές που ανέλαβε πριν 70 χρόνια ο Γεώργιος Α’ και πριν 2 χρόνια ο Γεώργιος Γ’, ε, τότε οι συν-εταίροι σου θα απαιτούν να τις αποτελειώσεις…

.

Μνημείον του «Πιστεύομεν στην Λαοκρατίαν»

.

Μνημείον Αντιεξουσιαστή Πρωθυπουργού

.

ΤΟΥΣ ΚΟΙΜΗΣΕΣ ΟΛΟΥΣ!!! ΓΙΑΤΙ;;;

 

zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
                       zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
                                         zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz

«Υπάρχει διαφθορά, αλλά μόνο εμείς μπορούμε να μιλάμε γι’ αυτήν…»

 

Παρασκευή 15/10/2010  Βουλή, λίγες ώρες πριν…

Την διαφθορά που επιμελώς δημιούργησε, ανάθρεψε και συντήρησε ο δικομματισμός τα τελευταία 35 χρόνια, σήμερα μόνο ο δικομματισμός, απ’ ότι φαίνεται, έχει δικαίωμα να την διαχειρίζεται, ακόμη και να την σχολιάζει.
Έτσι ο κ. Πετσάλνικος ασκώντας λογοκρισία απαγόρευσε στον κ. Τσίπρα να μιλάει για διαφθορά στην Βουλή. Κατά τον κ. Πετσάλνικο και τον κ. Παπανδρέου μόνο ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Πάγκαλος, ίσως και ένας δύο ακόμη, έχουν το δικαίωμα να μιλάνε για διαφθορά.
Από την μεριά τους είναι σωστό αυτό, γιατί αν τους ξεφύγει λίγο τότε άντε να το μαζέψουν!!!
Από την μεριά μας;;;

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 5ο – Η εμφάνιση μιας νέας Αριστεράς

 

Αναδημοσίευση από τον “δρόμο της Αριστεράς”  17.7.2010 – αρ. φύλλου 22
Ένθετο αφιέρωμα “Δρόμοι της Ιστορίας”.  Επιμέλεια: Γιάννης Σκαλιδάκης. 

Η εμφάνιση μιας νέας Αριστεράς

Στη δεκαετία του ’60 οι διεθνείς μεταπολεμικές εξελίξεις σε συνδυασμό με τις κοινωνικές αλλαγές οδήγησαν και στην Ελλάδα, όπως και σε πολλές άλλες χώρες, στην εμφάνιση νέων οργανώσεων της Αριστεράς σε αντιπαράθεση με τα επίσημα κόμματα που είχαν αναδειχτεί μια προηγούμενη περίοδο. Είναι άλλωστε η περίοδος που προοιωνίζει το μεγάλο παγκόσμιο ξέσπασμα με ορόσημο το γαλλικό Μάη του 1968. Οι αντιθέσεις μεταξύ του ΚΚ Κίνας και του ΚΚΣΕ στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, το αναπτυσσόμενο αντιαποικιακό και αντιμπεριαλιστικό κίνημα στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, η κουβανέζικη επανάσταση και το παράδειγμα του Τσε Γκεβάρα, επηρεάζουν και κινητοποιούν.

Οι αγώνες που δυνάμωναν στις αποικίες και στις εξαρτημένες χώρες, οι εργατικές κινητοποιήσεις που πολλαπλασιάζονταν στα «ανεπτυγμένα» κράτη, προκάλεσαν κύματα νέας ελπίδας σε έναν ολόκληρο κόσμο που την επόμενη κιόλας της αντιφασιστικής νίκης ζεματίστηκε από τη διάψευση των προσδοκιών για ένα μέλλον ειρηνικό, δημοκρατικό και δίκαιο. Η διάψευση αυτή οφειλόταν και στην κατευναστική στάση της Σοβιετικής Ένωσης απέναντι στον επιθετικό ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, που εκφραζόταν με το δόγμα Τζόνσον, και στη μη στήριξη των αντιαποικιακών αγώνων από το Κονγκό ως το Βιετνάμ. Η στοίχιση των περισσότερων επίσημων κομμουνιστικών κομμάτων με την ΕΣΣΔ οδήγησε στην αμφισβήτησή τους και στη δημιουργία μιας νέας ριζοσπαστικής Αριστεράς που προχωρούσε σε μια συνολική αντιπαράθεση με το παγκόσμιο σύστημα.

 

Έχει υποστηριχτεί ότι τα Ιουλιανά στην Ελλάδα ήταν ένα πρώιμος «Ελληνικός Μάης» και είχε πράγματι τέτοια στοιχεία, όπως αυτά που περίγραφε ο Alain Badiou για το 1968: την εξέγερση της νεολαίας ενάντια σε ένα γερασμένο καταπιεστικό σύστημα, μια γενική εργατική απεργία με όχι μικρό έλεγχο από τις κλασικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, την αναζήτηση νέων, καινοτόμων μορφών πολιτικής πάλης και ακόμα και ψήγματα νέων καλλιτεχνικών μορφών και μιας ελευθεριακής κουλτούρας (1).  Τα Ιουλιανά, σύμφωνα με τους Βερναρδάκη και Μαυρή, σε μια από τις ελάχιστες αναλύσεις των γεγονότων, ήταν «η μοναδική μορφή που θα μπορούσε να πάρει (και πήρε) μια επαναστατική έκρηξη στη μετεμφυλιακή ελληνική κοινωνία»(2).  Μέσα σε αυτή τη συγκυρία εμφανίστηκε πιο καθαρά και δυναμικά στο προσκήνιο η νέα Αριστερά στην Ελλάδα. Από το 1962 σχηματίζονται οι «Φίλοι Νέων Χωρών» επικεντρώνοντας στο ζήτημα της υποστήριξης των αντιαποικιακών αγώνων. Τον τόνο δίνει η Κούβα αλλά και η Κύπρος. Στο περιοδικό «Αντιμπεριαλιστής» δημοσιεύονται άρθρα γνωστών αγωνιστών από ολόκληρο τον κόσμο. Η κίνηση όμως που προχώρησε σε μια «εφ’ όλης της ύλης» αντιπαράθεση με τη γραμμή της επίσημης Αριστεράς και προσπάθησε να συνδυάσει μια γενικότερη πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα με μια συγκεκριμένη ανάλυση και δράση στην ελληνική πραγματικότητα ήταν η οργάνωση που συγκροτήθηκε γύρω από το περιοδικό Αναγέννηση το 1964. Η δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα, που είχε διαφοροποιηθεί από την Νεολαία ΕΔΑ, οδήγησε στην επίσημη έκφραση μιας σημαντικής μερίδας σπουδαστών μέσα από την Πανσπουδαστική Δημοκρατική Κίνηση «Σωτήρης Πέτρουλας» (ΠΑΝΔΗΚ).
Ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες, οι οργανώσεις αυτές έκαναν κριτική στην πολιτική της ΕΔΑ και τοποθετήθηκαν για σημαντικά ζητήματα που η ΕΔΑ παράκαμπτε όπως ο αυτόνομος ρόλος του λαϊκού κινήματος, το ζήτημα του διεθνούς παράγοντα και οι διαφοροποιήσεις που σημειώνονταν σε αυτό το επίπεδο αλλά και ο κίνδυνος της επιβολής δικτατορίας.

 

 

Οι αλλαγές στους διεθνείς ανταγωνισμούς
Σε μεταγενέστερο κείμενό του, ο Γιάννης Χοντζέας, πρωτεργάτης της Αναγέννησης, συνέδεε την πολιτική κρίση του ’65 με τις ανακατατάξεις στους διεθνείς συσχετισμούς και την ανάδυση του ευρωπαϊκού παράγοντα:
Πρόθεση μας εδώ είναι να ανασηκώσουμε λίγο το πέπλο της περιόδου 1965-1967, δηλαδή της περιόδου που άλλη τη λένε «αποστασία» κι άλλοι περίοδο των πλατιών λαϊκών αντιιμπεριαλιστικών αντιαμερικάνικων κινητοποιήσεων που σφραγίστηκαν με αίμα και θυσίες (Πέτρουλας) και που καταπνίγηκαν όχι από την αστυνομική βία που στάθηκε ανίσχυρη να το πετύχει, αλλά από τη συνδυασμένη πολιτική, οργανωτική και πυροσβεστική δραστηριότητα των παρατάξεων Κέντρου-Αριστεράς […]
Βέβαιος διάδοχος του Γ. Παπανδρέου λόγω «εντοπιότητας», τίτλων οικογενειακών και προσωπικής επιρροής ο Μητσοτάκης, βλέπει να παραμερίζεται από τον Α. Παπανδρέου που εμφανίζεται να διαθέτει υπερατλαντικά στηρίγματα, την άγνωστη μέχρι τότε στην Ελλάδα τεχνική του «σταρ σύστεμ» και της «κοινωνικής ψυχολογίας» ο οποίος όμως προβαίνει σε ενέργειες που τον φέρνουν στην αριστερά της Ε.Κ.

 

Αυτή η αναπάντεχη εναλλαγή ρόλων, ο υπερατλαντικός Α. Παπανδρέου σε ρήξη με την αμερικάνικη παρέμβαση που εκφράστηκε με την «αποστασία» και ο αγγλόφιλος Μητσοτάκης ένα από τα κύρια όργανα της αμερικάνικης παρέμβασης, εκφράζει τη μεταβολή των διεθνών και εσωτερικών δεδομένων στις αρχές της δεκαετίας του 1960.
Η τότε ηγεσία της Αριστεράς τις διαφοροποιήσεις αυτές τις αντιμετωπίζει πασχίζοντας να παίξει και στα δύο «ταμπλώ». Βλέπει τον άνθρωπό της στο πρόσωπο του Α. Παπανδρέου. Αλλά «αδυνατεί να κατανοήσει» τη ρήξη του με τον Μητσοτάκη. Θεωρώντας ότι όλα τα ζητήματα κρίνονται σε αρχηγικό επίπεδο βρίσκεται έρμαιη των περιστάσεων όταν εμφανίζεται τον Ιούνη του 1965 η υπόθεση «ΑΣΠΙΔΑ» και διακηρύχνει μονάχα πως βρισκόμαστε σε «κρίση εξουσίας»(3).

Η πολιτική υποταγής της ΕΔΑ στο Κέντρο
Η Αναγέννηση παρακολούθησε από κοντά τα γεγονότα προχωρώντας σε βαθιές πολιτικές αναλύσεις αναζητώντας μια πολιτική τακτική που θα απεγκλώβιζε το λαϊκό κίνημα από την ηγεμονία του Κέντρου, πράγμα που απέφυγε να κάνει η ΕΔΑ:
Εκφράζοντας τα συμφέροντα μιας μερίδας της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας της χώρας μας, ο Παπανδρέου δίνει σήμερα μια πραγματικά περίπλοκη και πολυμέτωπη μάχη εναντίον των ανταγωνιστών της από το ίδιο ταξικό στρατόπεδο. Δεν παραβλέπει όμως και τα ευρύτερα γενικά συμφέροντα της μεγαλοαστικής τάξης και των ξένων ιμπεριαλιστών. Γι’ αυτό και η γραμμή του έχει δύο στόχους: να εξουδετερώσει τους ανταγωνιστές του από το ίδιο ταξικό στρατόπεδο στηριζόμενος στην υποστήριξη των λαϊκών μαζών και ταυτόχρονα εμφανιζόμενος με τη σημαία του «ανένδοτου» αγωνιστή και υπερασπιστή της δημοκρατίας, να ευνουχίσει τις λαϊκές μάζες ιδεολογικο-πολιτικά, να τις υποτάξει στον πλήρη έλεγχό του, εξουδετερώνοντας έτσι κάθε κίνδυνο «από τα αριστερά», και επανερχόμενος στην εξουσία να εξασφαλίσει την παράταση του ίδιου σημερινού καθεστώτος «προς ίδιον όφελος» φυσικά. Και στη γραμμή του αυτή έχει πρόθυμο συνεργό και υποστηρικτή της ΕΔΑ. […]
Η ΕΔΑ θριαμβολογεί ότι επέτυχε την «ενότητα των δημοκρατικών δυνάμεων». Αλλά τι είδους «ενότητα» είναι αυτή που επέτυχε, όταν τίποτε δεν γίνεται αν δεν το θέλει ο Παπανδρέου, όταν οι λαϊκές εκδηλώσεις κατευθύνονται μόνο στην κατεύθυνση που θέλει ο Παπανδρέου, όταν οι μαζικές λαϊκές οργανώσεις που θα έπρεπε να είναι οι φορείς της διοχέτευσης μέσα στις μάζες του συνεπούς αγωνιστικού πνεύματος, σπρώχνονται να αποστέλλουν κατά χιλιάδες τηλεγραφήματα «πίστης και αφοσίωσης» στον «νόμιμο και λαοπρόβλητο πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου», και μετατρέπονται έτσι σε όργανα της δικής του πολιτικής, όταν, ενώ ο Παπανδρέου βρίζει και συκοφαντεί την Αριστερά, καταφεύγει στην αντικομμουνιστική υστερία και κορδώνεται πως θα διαλύσει την ΕΔΑ, η ΕΔΑ όχι μόνο δεν τον αντικρούει αλλά τη ίδια αυτή στιγμή δίνει την κατεύθυνση να προβάλλεται στις λαϊκές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις κυριαρχικά το σύνθημα «Πα-παν-δρέ-ου»; Είναι αυτό «ενότητα»; Ή πλήρης υποταγή στον Παπανδρέου, απώλεια της φυσιογνωμίας και του ηγετικού ρόλου της Αριστεράς (4);

Η επισήμανση του κινδύνου δικτατορίας
Ένα κρίσιμο στοιχείο για την επόμενη περίοδο ήταν η εμπεριστατωμένη ανάλυση για τον κίνδυνο της επιβολής δικτατορίας ως μέσου για την έξοδο του συστήματος από την κρίση του. Αυτός ο κίνδυνος που πραγματοποιήθηκε ενάμιση χρόνο αργότερα, εξορκίστηκε μέχρι τελευταία στιγμή από την επίσημη Αριστερά που έβλεπε τη λύση στην ενότητα του πολιτικού κόσμου φτάνοντας ως την ΕΡΕ του Κανελλόπουλου:
Το νέο αδιέξοδο μπροστά στο οποίο έχει οδηγηθεί η κατάσταση από την πλευρά της αντίδρασης, δημιουργεί γι’ αυτή την ανάγκη να καταφύγει σε νέα σχήματα και να αναζητήσει νέες «λύσεις».
Θεωρητικά αυτές οι νέες «λύσεις» μπορεί να είναι τρεις: Νέο κυβερνητικό σχήμα, είτε με τη μορφή της τριμερούς συνεργασίας αποστατών ΕΚ-ΕΡΕ-Μαρκεζίνη με την ίδια ή και μεγαλύτερη συμμετοχή των δύο τελευταίων παραγόντων, είτε με τη μορφή της μεταβατικής. Η δεύτερη λύση μπορεί να είναι η ανοιχτή πια διχτατορία με ωμή και ξετσίπωτη παραβίαση του Συντάγματος. Και η τρίτη η διενέργεια εκλογών.
Η λύση των εκλογών θα είναι η τελευταία στην οποία θα αναγκαστεί ενδεχομένως να οδηγηθεί η αντίδραση. Οι εκλογές είναι εκείνες που ακριβώς προσπαθεί να αποφύγει, όπως ο διάολος το λιβάνι. […]
Μπροστά στο τρόμο που οι εκλογές εμπνέουν στη δεξιά, το παλάτι και τους Αμερικάνους, το πιο πιθανό είναι πως και από τη σημερινή δύσκολη κατάσταση αυτοί θα προσπαθήσουν να βγουν είτε με ένα καινούργιο κυβερνητικό σχήμα από τη σημερινή Βουλή, που όμως έχει πάψει πια να εκφράζει, στο βαθμό βέβαια που την εξέφραζε, την πραγματική θέληση του εκλογικού σώματος, είτε με την προσφυγή στην ανοιχτή φασιστική βία, δηλαδή στη διχτατορία. […]
Οι δυνάμεις του φασισμού και της αντίδρασης είναι από την ίδια τους τη φύση αδίσταχτες και αμετανόητες. […] Θα είμασταν εγκληματικά αφελείς, εάν πιστεύαμε ότι είναι δυνατό να διστάσουν μπροστά σε τίποτα. Μόνο ένας παράγοντας είναι εκείνος που μπορεί να τους χαλάσει τα σχέδια και που μπορεί τελικά να τις σπρώξει στην ήττα και την καταστροφή, και αυτός είναι ο παράγοντας ΛΑΟΣ. Η συνεπής και συνεχής λαϊκή πάλη. […]
Στο πρόβλημα όμως της ενότητας των δημοκρατικών δυνάμεων, εκείνο που έχει ιδιαίτερη, αποφασιστική σημασία, δεν είναι η συνεργασία των κορυφών, αλλά η ενότητα στη βάση. Και προς την κατεύθυνση αυτή η ηγεσία της ΕΔΑ, όχι μόνο δεν κάνει τίποτα, όχι μόνο με τη γραμμή που ακολουθεί δε βοηθάει τη βάση της Ένωσης Κέντρου να διαφοροποιηθεί από την ηγεσία της, αλλά αντίθετα σπρώχνει τη βάση της αριστεράς, ή μια μερίδα της βάσης της αριστεράς, στην αγκαλιά του κ. Παπανδρέου. […]
Ο κίνδυνος της φασιστικής διχτατορίας πλανιέται πάνω από την πατρίδα μας. Οι αντιφασιστικές δυνάμεις ενωμένες είναι ικανές να τον αποτρέψουν. Αλλά γι’ αυτό ένας και μόνο δρόμος υπάρχει. Εκείνος που παραπάνω χαράξαμε.
Μπροστά στο προοδευτικό κίνημα εμπόδιο στο να ακολουθήσει αυτό το δρόμο μπαίνει η οπορτουνιστική και συνθηκολόγα ηγεσία του. Αν το κίνημα δεν απαλλαγεί από αυτή την ανίκανη και ξοφλημένη ηγεσία, δε θα μπορέσει να παλαίψει αποφασιστικά και νικηφόρα τη φασιστική πανούκλα (5).
Η δικτατορία τελικά επιβλήθηκε αφού πέρασαν 20 μήνες από τον Ιούλιο του ’65 και εξατμίστηκε η δυναμική του μαζικού λαϊκού κινήματος. Τα σκιρτήματα της νέας Αριστεράς δεν πρόλαβαν να δώσουν αποτελέσματα, έβαλαν όμως τις βάσεις για το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης, όπου η ριζοσπαστικοποίηση θα εκφραστεί και πάλι δυναμικά ενάντια στην ενσωμάτωση που επέβαλαν τα κοινωνικά συμβόλαια του επίσημου πολιτικού κόσμου.

 

. 

 

 

 

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 1ο – 70 μέρες ο λαός στους δρόμους

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 2ο – Σωτήρης Πέτρουλας

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 3ο – συνέντευξη με τον Στέφανο Στεφάνου

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 4ο – συνέντευξη με τον Χριστόφορο Βερναρδάκη

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 5ο – Η εμφάνιση μιας νέας Αριστεράς

 

 Τα «ΙΟΥΛΙΑΝΑ» είναι σε 5 μέρη και θα τα βρείτε όλα –> εδώ

 

 

Αναδημοσίευση από –> εδώ

 

Δείτε επίσης

.

«ΙΟΥΛΙΑΝΑ» 1965 : Η ΜΕΓΑΛΗ ΛΑΪΚΗ ΈΚΡΗΞΗ (marxismos.com)

Σωτήρης Πέτρουλας  (politikokafeneio) 

Ημερολόγιο αποστασίας (pasatempo) 

Αποστασία του 1965 (wikipedia) 

Ιουλιανά 1965: ο λαός στους δρόμους  (ΝΑΡ Θεσσαλονίκης)  

Η Αποστασία και τα Ιουλιανά του 1965 (Χρήστος Καπούτσης)

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 4ο – συνέντευξη με τον Χριστόφορο Βερναρδάκη

 

Αναδημοσίευση απο τον “δρόμο της Αριστεράς”  17.7.2010 – αρ. φύλλου 22
Ένθετο αφιέρωμα “Δρόμοι της Ιστορίας”. Επιμέλεια: Γιάννης Σκαλιδάκης. 

O Χριστόφορος Βερναρδάκης είναι Επίκουρος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ. Το πεδίο της επιστημονικής του ενασχόλησης εντοπίζεται στο κράτος, το πολιτικό σύστημα και την εκλογική ανάλυση γύρω από τα οποία έχει δημοσιεύσει πολλές εργασίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει επίσης δημοσιεύσει (σε συνεργασία) τη μονογραφία Κόμματα και κοινωνικές συμμαχίες στην προδικτατορική Ελλάδα, οι προϋποθέσεις της μεταπολίτευσης (Eξάντας, Aθήνα 1991), ενώ από το 2000 επιμελείται την ετήσια επιστημονική έκδοση Η κοινή γνώμη στην Ελλάδα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σαββάλα, στη σειρά Κοινωνικές Επιστήμες. Είναι μέλος του Δ.Σ. της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήμης, καθώς και του Δ.Σ. του Ιδρύματος Γληνού.

 

 

 

 

 Υπάρχει η αίσθηση ότι τα γεγονότα του Ιουλίου 1965 δεν έχουν απασχολήσει ούτε την πολιτική συζήτηση ούτε και την έρευνα στο βαθμό που έπρεπε. Συμφωνείτε, και αν ναι, πως σχολιάζετε αυτήν την αντιμετώπιση;

Είναι γεγονός ότι δεν έχει απασχολήσει έντονα την ιστορική έρευνα, δεν είναι πολλές οι αναφορές που έχουν γίνει. Και πρέπει να ψάξει κανείς αρκετά ώστε να κατανοήσει τα Ιουλιανά και να τα εντάξει σε ένα κοινωνικό και ιστορικό πλαίσιο. Είναι μια απωθημένη ιστορία. Υπάρχει βεβαίως μια αντικειμενική ας πούμε δικαιολογία γι’αυτό. Τα Ιουλιανά βρίσκονται χρονικά ανάμεσα στον εμφύλιο και τη μετεμφυλιακή κατάσταση από τη μια, και στη δικτατορία και τη μεταπολίτευση από την άλλη. Δηλαδή έχουμε δύο πολύ ισχυρά ιστορικά γεγονότα που «υποβαθμίζουν» κατά κάποιο τρόπο αυτό το ενδιάμεσο γεγονός. Παρ’ όλο που τα Ιουλιανά και η δικτατορία έχουν άμεση σχέση. Δεν μπορείς να καταλάβεις τη δικτατορία του ’67 αν δεν μελετήσεις τα Ιουλιανά.
Στη σχετική ιστοριογραφία υπάρχει κάτι το φαινομενικώς περίεργο: από τα Ιουλιανά έχει συγκρατηθεί το κομμάτι της αποστασίας, φωτίζεται δηλαδή μια επιμέρους πλευρά, πολύ σημαντική βέβαια, που έχει να κάνει με την κρίση του αστικού πολιτικού προσωπικού. Η μονομέρεια αυτή εγκαθιδρύθηκε και λόγω του γεγονότος ότι η Αποστασία αποτέλεσε τη γενετήσια πράξη της πολιτικής μυθολογίας του Ανδρέα Παπανδρέου. Στο επίπεδο του κεντρικού πολιτικού λόγου είναι το σημείο όπου εγκαθιδρύεται η αναφορά του Ανδρέα Παπανδρέου απέναντι στο κράτος της Δεξιάς, το σύστημα εξουσίας, το κατεστημένο.
Επομένως, τα Ιουλιανά, πρώτον, πράγματι υποβιβάζονται σχετικά με άλλα ιστορικά γεγονότα, δεύτερον, από τα Ιουλιανά συγκρατείται ένα και μόνο μέρος που είναι η αποστασία, η οποία παραμένει βέβαια ισχυρή στη συλλογική και ιστορική μνήμη, αλλά αποκομμένη από τον περίγυρο των υπόλοιπων γεγονότων.

Αυτό γιατί συμβαίνει κατά τη γνώμη σας;

Προφανώς είναι και θέμα ιδεολογικής ηγεμονίας ως προς το πώς διαβάζεται η ιστορία. Η ιστορία διαβάζεται πολύ «ιδεολογικά» ή έστω πολύ γραμμικά έτσι κι αλλιώς, και στο θέμα των Ιουλιανών ειδικότερα εμφανίζεται η ιδεολογική ηγεμονία μιας γραφειοκρατικής και αμυντικής Αριστεράς ή καλύτερα μιας «αντιδεξιάς» ιδεολογίας. Γιατί; Στην πραγματικότητα στα Ιουλιανά εμφανίζεται για πρώτη ίσως φορά μετεμφυλιακά η εξής αντίφαση: η Αριστερά από τη μια είναι ηττημένη και σε καθεστώς κοινωνικής καταπίεσης και από την άλλη συμπεριφέρεται ως συστημική δύναμη. Δηλαδή για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο πόλεμο, που βγάζει στην παρανομία τον κόσμο της Αριστεράς, εμφανίζεται η Αριστερά ως συστημική δύναμη ενώ ταυτόχρονα είναι αποδιωγμένη και περιθωριοποιημένη.  
Από την άλλη, τα πολιτικά και θεωρητικά εργαλεία της Αριστεράς μετά τον εμφύλιο πόλεμο είναι γνωστά, οι θεωρίες της εξάρτησης, ο πολιτικός αμυντισμός, οι θεωρίες του «κόμματος-προτεραιότητα». Κατόπιν έρχεται η δικτατορία και η μεταπολίτευση και έχουμε σκιώδεις μύθους οι οποίοι δεν φωτίζουν τα Ιουλιανά από την πλευρά του τι συνέβη σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, δηλαδή ότι τα Ιουλιανά επαναφέρουν αντικειμενικά και υπό άλλες βεβαίως συνθήκες τη στρατηγική της ρήξης στο προσκήνιο στα πλαίσια μιας αριστερής πολιτικής στρατηγικής.

Τα Ιουλιανά είναι δηλαδή για εσάς σημείο τομής για τη μετεμφυλιακή ιστορία.

Σαφέστατα. Το ότι είναι σημείο τομής φάνηκε άλλωστε με το πραξικόπημα του ’67. Δεν θα είχε γίνει, δεν θα είχε λόγο δηλαδή να γίνει, αν μπορούσε θεωρητικώς να εξασφαλιστεί μια σταδιακή και ευθύγραμμη μετεξέλιξη του πολιτικού συστήματος όπως αυτό είχε οικοδομηθεί μετά τον εμφύλιο. Στην υποθετική αυτή περίπτωση θα είχαμε ένα σταδιακό εκσυγχρονισμό της δομής της εξουσίας. Η μοναρχία θα παρέμενε ως πόλος και πολύ πιθανόν αργότερα να είχε περισσότερο συμβολικό και λιγότερο παρεμβατικό ρόλο, ο ρόλος του στρατού ο οποίος ήταν πάρα πολύ σημαντικός θα είχε παραμείνει και το πολιτικό και κρατικό προσωπικό θα είχε ανανεωθεί με τους όρους των μετεμφυλιακών περίπου αναγκών.
Η δικτατορία του ’67 έγινε για να διασώσει το αστικό καθεστώς, όταν διαφάνηκε πλέον ότι δεν ήταν εφικτή μια σταδιακή και ειρηνική μετεξέλιξη του μετεμφυλιακού συστήματος. Δεν έγινε από τρεις χαζούς ή επίορκους στρατιωτικούς. Έγινε από τρεις ανθρώπους που αντιλαμβάνονταν πολύ καλύτερα τα συμφέροντα του αστικού καθεστώτος απ’ ότι τα αντιλαμβάνονταν και το πολιτικό προσωπικό των τότε κομμάτων αλλά και η κορυφή του στρατού που ήταν ενσωματωμένη σε ένα πλαίσιο διαχείρισης νομίζοντας ότι θα εξελιχθεί γραμμικά αυτή η υπόθεση.
Εκείνη τη στιγμή οι τρεις «πρωταίτιοι» και βεβαίως και ο μηχανισμός ο οποίος τους ακολουθεί, είχε ένα πολιτικό στόχο, ένα πολιτικό σχέδιο: το αστικό καθεστώς στην Ελλάδα και αυτή η δομή εξουσίας ακόμα κι αν μετεξελιχτεί, θα πρέπει να μετεξελιχτεί υπό την καθοδήγηση κάποιου πολιτικού κέντρου που λειτουργεί ως εγγυητής μιας «αστικής ομαλότητας», γιατί έτσι όπως πάει θα διαλυθεί.
Τι θα είχε συμβεί αν δεν είχε συμβεί το πραξικόπημα; Πρώτα-πρώτα θα είχαν γίνει οι εκλογές του Μαϊου ‘67. Οι εκλογές θα είχαν βγάλει μια κυβέρνηση της Αριστεράς, με τα τότε δεδομένα. Μια κυβέρνηση Αριστεράς, όπου τον πρώτο ρόλο θα έπαιζε ο Ανδρέας Παπανδρέου και η γεννημένη τότε ριζοσπαστική Κεντροαριστερά, που στις τότε συνθήκες φάνταζε ως δυνάμει επαναστατικό μέτωπο με τις «ταξιαρχίες των Λαμπράκηδων», σύμφωνα με τη μυθολογία τότε της άκρας Δεξιάς, αλλά μαζί και με την ΕΔΑ, μαζί με τους διωγμένους, μαζί με το κίνημα του εκδημοκρατισμού το οποίο ήταν βαθύτατο στην ελληνική κοινωνία, και η οποία θα είχε επιφέρει κάτι πολύ απλό αλλά καίριο: θα είχε διαλύσει τη δομή της μετεμφυλιακής εξουσίας, δηλαδή το τρίγωνο μοναρχία-στρατός και αστικό πολιτικό προσωπικό. Αυτό το πολιτικό προσωπικό θα είχε πεταχτεί στην πραγματικότητα στο καλάθι των αχρήστων, η μοναρχία θα είχε και εκλογικώς απονομιμοποιηθεί γιατί η όλη κρίση είχε προκύψει από τις πρακτικες της μοναρχίας και θα έμενε ο στρατός ως αυτόνομο κέντρο, επικίνδυνο βεβαίως για τη νέα κατάσταση αλλά που χωρίς πια ευρύτερες συμμαχίες θα ήταν πολύ δύσκολο πια να αντιδράσει. Ας αφήσουμε δε στην άκρη ότι και ο στρατός την εποχή εκείνη αρχίζει να διαμορφώνει εσωτερικά «κόμματα» και δεν ήταν κάτι το ενιαίο. Αν λοιπόν δεν είχε γίνει η δικτατορία, εκ των πραγμάτων θα είχε διαλυθεί η μετεμφυλιακή δομή της εξουσίας, ξεκινώντας από τα Ιουλιανά.

Τι συνέβη λοιπόν με τα Ιουλιανά;

Στα Ιουλιανά επί της ουσίας συσσωρεύεται όλη αυτή η αντίφαση που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία στις αρχές της δεκαετίας του ’60, από τη μια να έχεις ένα αίτημα εκδημοκρατισμού και από την άλλη αυτό το αίτημα, το οποίο σε ένα βαθμό προχωράει μάλιστα, να σκαλώνει σε μια δομή εξουσίας που δεν μπορεί να το ενσωματώσει. Δεν μπορεί να προχωρήσει σε μια νέου τύπου δημοκρατική ενσωμάτωση των μαζών. Και άρα να κάνει αυτό που κάνουν τα τυπικά δυτικά αστικά κράτη της εποχής. Η μεγάλη ήττα για το αστικό πολιτικό σύστημα από την άποψη αυτής της στρατηγικής είναι η σύγκρουση μοναρχίας και κατεστημένου με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το ’63. Ο Καραμανλής είναι ένα πρόσωπό που έχει μια στρατηγική αστικού εκσυγχρονισμού και προτείνει τότε μια βαθιά συνταγματική αναθεώρηση, την περίφημη «βαθιά τομή». Δηλαδή να προχωρήσει σε βαθιές θεσμικές αλλαγές αλλά και σε πολιτικές αλλαγές οι οποίες στη γενική τους άποψη έτειναν στο να δημιουργηθεί ένα νέο κράτος δικαίου με τις δυνατότητες ενσωμάτωσης των λαϊκών μαζών και των λαϊκών διεκδικήσεων. Τότε ήταν απαραίτητο αυτό για το αστικό πολιτικό σύστημα, γιατί η δεκαετία του ’50, που ήταν δεκαετία καταστολής, είχε ιδεολογικο-πολιτικά εξαντληθεί. Δεν μπορούσε να συνεχιστεί με τον ίδιο τρόπο. Το πολιτικό σύστημα ακυρώνει αυτή τη βαθιά τομή και ο Καραμανλής πηγαίνει στο Παρίσι. Η συνέπεια είναι μια εκλογική νίκη των δυνάμεων του Κέντρου το ‘63, στην πραγματικότητα όμως και σε κοινωνικό επίπεδο μια (έστω και εκλογική) ανασύνθεση του εαμικού μπλοκ. Η κοινωνική και εκλογική βάση που δίνει τη νίκη στο Κέντρο στις εκλογές του ’63 και του ’64 είναι στην πραγματικότητα αυτές οι ηττημένες πλατιές λαϊκές μάζες οι οποίες διεκδικούν μια διαφορετική μοίρα. Γι’ αυτό και η ανασύνθεση αυτή «από τα κάτω» περιθωριοποιεί την επίσημη Αριστερά και «μεταμφιέζεται» σε «Κέντρο».
Από την άλλη μεριά όμως, το Κέντρο βρίσκεται υπό πίεση. Υπάρχει στο πολιτικό προσωπικό του μια αντίφαση. Ή θα ακολουθούσε μια πολιτική σοβαρών κοινωνικών και πολιτικών μεταρρυθμίσεων που θα το έκανε να συγκρουστεί με τη δομή της εξουσίας ή θα ακολουθούσε ένα συμβιβασμό μαζί του που θα κατέληγε σε σύγκρουση με την κοινωνική λαϊκή του βάση.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου δεν είχε το leadership που είχε ο Καραμανλής, ώστε να διαχειριστεί αυτή τη θεμελιώδη αντίφαση. Ήταν αδύναμος πολιτικός αρχηγός, χωρίς  μακροπρόθεσμη στρατηγική ούτε το αδιαμφισβήτητο προσωπικό κύρος ώστε να ενσωματώσει, να καθησυχάσει, να ηγεμονεύσει, κ.λπ. Μια τέτοια στρατηγική, μεταπολίτευσης αν θες, έπρεπε να έχει επικεφαλής ένα πολύ ισχυρό πρόσωπο και μια πολύ ισχυρή πολιτική ομάδα. Κάτι τέτοιο δεν ήταν το Κέντρο του 1964. Ενα κομμάτι του ήταν εξαρτημένο από το Παλάτι, ένα άλλο κομμάτι από τα οικονομικά συμφέροντα και ας μην ξεχνάμε ότι είχε δημιουργηθεί πολιτικά ως μια εν δυνάμει εναλλακτική λύση απέναντι στην ΕΡΕ, με το φόβο μήπως οι λαϊκές μάζες κινηθούν ξανά στρατηγικά προς την ΕΔΑ και γενικότερα την Αριστερά.

Σκίτσο του Μπόστ στην Αυγή 27.06.65 "Το Κουρασμένο παληκάρι"

Ποιος ήταν, κατά τη γνώμη σας, στα Ιουλιανά ο ρόλος του λαϊκού παράγοντα, της νεολαίας, και των άλλων κοινωνικών ομάδων;

Οι συνθήκες του ’60 δεν είναι οι συνθήκες του ’50. Έχουμε ανάκαμψη του μαζικού κινήματος, έχουμε τα πρώτα ισχυρά συνδικάτα, έχουμε πόλεις που αλλάζουν, έχουμε νέα κοινωνικά υποκείμενα. Οι οικοδόμοι, π.χ.,  έφτασαν στις αρχές της δεκαετίας να αριθμούν περίπου 100-120.000 ανθρώπους, ήταν όλο το αγροτικό προλεταριάτο που έχτισε μια Αθήνα τη δεκαετία του ’60. Έχουμε πια νεολαιίστικα κινήματα, άλλες μορφές συλλογικότητας, άλλες μορφές πληροφόρησης. Έχουμε μεγάλες επενδύσεις στη βιομηχανία, ένα εργατικό δυναμικό που αρχίζει να μορφοποιείται και μια τεράστια κοινωνική κινητικότητα με τη μετανάστευση. Είναι τελείως διαφορετικές οι συνθήκες το Ιούλιο του ’65, άρα και το κοινωνικό υποκείμενο το οποίο λέει αυθόρμητα και ακαθοδήγητα «αυτή η ιστορία δεν πάει άλλο» και προσωποποιεί την κρίση στη μοναρχία.
Το κεντρικό σύνθημα των Ιουλιανών είναι «δεν σε θέλει ο λαός, παρ’ τη μάνα σου και μπρος», το οποίο μπορεί να ακούγεται απολίτικο αλλά με αυτό στην πραγματικότητα τίθεται θέμα καθεστώτος. Έχουμε τεράστιες διαδηλώσεις επί 70 ημέρες, ένα κοινωνικό κίνημα απρόβλεπτο, ακαθοδήγητο και πολύ σκληρό ταυτόχρονα γιατί υπάρχει μια νέα γενιά που είναι πολύ σκληρή και ανένδοτη, και δεν κουβαλάει τις όποιες ψυχολογικές δεσμεύσεις είχαν οι ηττημένοι πατεράδες της, οι οποίοι είναι παρόντες επίσης στους δρόμους. Εκείνη τη στιγμή έχουμε απονομιμοποίηση της μοναρχίας. Το κλειδί είναι αυτό. Τα Ιουλιανά απονομιμοποιούν τη μοναρχία με όρους λαϊκού κινήματος.

Και η στάση των πολιτικών δυνάμεων;

Βεβαίως όλα τα επίσημα κομματικά επιτελεία προσπαθούν να διαχειριστούν αυτό το σύνθημα και την κατάσταση. Η περιφρούρηση της ΕΔΑ προσπαθεί να μαζέψει τον κόσμο να μη φωνάζει το σύνθημα αυτό. Αλλά έχει διαρρηχθεί τόσο η ενότητα του πολιτικού προσωπικού όσο και των κομμάτων, διότι δεν περνάει εύκολα αυτό προς τα κάτω, υπάρχουν τεράστιες αντιθέσεις. Άλλωστε είναι η εποχή που και στο χώρο της Αριστεράς εμφανίζονται και μορφοποιούνται νέα ρεύματα, νέες ιδέες, υπάρχει το ρεύμα του μαοϊσμού, του γκεβαρισμού, οι Φίλοι Νέων Χωρών, η ομάδα Πέτρουλα – γίνονται και άλλες διεργασίες σε πολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο. Ακόμα και στα επίσημα κείμενα της ΕΔΑ και του παράνομου ΚΚΕ υπάρχουν αναφορές, μήπως έπρεπε να πάμε ένα βήμα παραπέρα και να θέσουμε το θέμα της μοναρχίας εφόσον έχει τεθεί έτσι κι αλλιώς. Αλλά η κεντρική λογική της επίσημης Αριστεράς είναι να μην πειραχτεί η μοναρχία και κατ’επέκταση η δομή της μετεμφυλιακής εξουσίας, γιατί είμαστε (ή τουλάχιστον θέλουμε να είμαστε) θεσμική δύναμη. Η επίσημη Αριστερά εκείνη την εποχή εμφανίζεται σαν το καλό παιδί που λέει πρακτικά ότι δεν πρόκειται να ξαναπειράξω το πολιτικό σύστημα, το έκανα το ’44, δεν θα το ξανακάνω, μη φοβάστε από μας.
Παράλληλα όμως, το πολιτικό σύστημα και η δομή της εξουσίας απονομιμοποιούνται. Και η ενότητα των καθεστωτικών πολιτικών δυνάμεων πια δεν είναι δεδομένη. Ένα κομμάτι της Αριστεράς και των συνδικάτων, ίσως πλειοψηφικό, από τα κάτω θέτει το ζήτημα της μοναρχίας. Και υπάρχει και το ρεύμα του Ανδρέα Παπανδρέου το οποίο είναι η μοναδική αναφορά στην κεντρική πολιτική σκηνή που θέτει αυτό το ζήτημα, ως μειοψηφία του Κέντρου. Αυτό το πλαίσιο μας προδιαγράφει το σκηνικό του 1974.  Η ριζοσπαστικοποίηση των μαζών που μένει χωρίς πολιτική εκπροσώπηση είτε από την Αριστερά είτε από το Κέντρο, δημιουργεί ένα τεράστιο πολιτικό κενό. Η πολιτική εγγραφή του Ανδρέα Παπανδρέου ως δυνάμει πολιτικού εκπρόσωπου αυτού του μεγάλου κοινωνικού μπλοκ θα εκφραστεί με την ιλιγγιώδη άνοδό του λίγα χρόνια αργότερα. Η δικτατορία απλώς ανέκοψε αυτήν την τάση. Αυτό που συνέβη το 1974 θα είχε συμβεί στις εκλογές του ’67, με όρους όμως ισχυρού λαϊκού κινήματος, όχι με όρους κεντρικής διαχείρισης και κοινοβουλευτισμού.

Βρίσκετε αναλογίες με το σήμερα;

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται με τις ίδιες συνθήκες και τους ίδιους όρους. Ισως μια βασική αναλογία είναι το γεγονός ότι έχουμε και σήμερα μια ευρύτερη απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος. Αυτό είναι δεδομένο. Και δεν διαφαίνεται επίσης μια λύση ομαλής μετεξέλιξης του πολιτικού συστήματος χωρίς ρήξεις.
Ας προσέξουμε, τι καθιστά «αυτονόητη» τη δικτατορία του ‘67; Μετά τα Ιουλιανά και τη σύγκρουση του Γ. Παπανδρέου με το Παλάτι έχουμε αλλεπάλληλες προσπάθειες κοινοβουλευτικής εξόδου από την κρίση. Έχουμε τις τρεις κυβερνήσεις των αποστατών, την κυβέρνηση Παρασκευόπουλου που ήταν κοινής αποδοχής των δύο μεγάλων κομμάτων, τέλος την κυβέρνηση Κανελλόπουλου που ήταν ο ηττημένος των εκλογών του 1964. Έχουμε επίσης το περίφημο Μνημόνιο Παπανδρέου-Κανελλόπουλου-Βλάχου-Λαμπράκη που υποτίθεται ότι έβαζε τους όρους με τους οποίους θα γίνονταν οι εκλογές του Μαίου 1967 και  στο οποίο υπήρχε η δέσμευση ότι δεν θα τεθεί πολιτειακό ζήτημα –άλλη μια απόδειξη ότι είχε τεθεί–, έχουμε τέλος την πρόταση της ΕΔΑ με τα 5 σημεία εξόδου από την κρίση που στην πραγματικότητα ήταν πολύ κοντά στο Μνημόνιο.
Όλες οι προσπάθειες κοινοβουλευτικής διεξόδου όμως απέτυχαν, γιατί δεν απαντούσαν στο ζήτημα της απονομιμοποίησης της μοναρχίας που είχε τεθεί. Πώς μπορούσε η μοναρχία ως πόλος εξουσίας να συνεχίσει να υπάρχει μετά τις εκλογές;
Η διενέργεια και μόνο των εκλογών ήταν δημοψήφισμα εναντίον της. Γι’ αυτό και υπάρχει και η εξαιρετικής πολιτικής ανάλυσης φράση του Πατακού προς τον Σπαντιδάκη: «τα πραξικοπήματα στρατηγέ μου γίνονται προ των εκλογών.  Μετά τις εκλογές είναι πλέον πολύ αργά».  Μια σχετική αναλογία επομένως του σήμερα με το ’65 είναι πρώτον ότι έχουμε μια πολύ μεγάλη απονομιμοποίηση του συστήματος.   
Το δεύτερο πράγμα που μοιάζει με τότε είναι μια μεγάλη απονομιμοποίηση του πολιτικού προσωπικού. Δηλαδή δεν διαφαίνεται μια ομαλή διέξοδος με βάση ένα πρόσωπο ή μια πολιτική ομάδα, λείπει αυτή τη στιγμή το πρόγραμμα, η στρατηγική, η εγγύηση, η ηγετική ικανότητα από τη μεριά των αστικών πολιτικών δυνάμεων, λείπει επίσης ένα στοιχειώδες «κοινωνικό συμβόλαιο» με την κοινωνία. Και είναι το ίδιο πρόβλημα που υπήρχε και το ’65 περίπου.
Ακόμα και το μετεμφυλιακό κράτος και μέχρι το ’63-’64 διαχειριζόταν ένα είδος «κοινωνικού συμβολαίου», όπως και κάθε εξουσία ακόμα και η πιο αυταρχική, τουλάχιστον με ορισμένα κοινωνικά στρώματα.
Από το ’65 έως και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας τον Απρίλιο του ’67 δεν διατυπώνεται κανένα «κοινωνικό συμβόλαιο», καμία κοινωνική συμφωνία με μερίδες έστω της ελληνικής κοινωνίας. Σ’αυτό το κενό θα στηριχτεί ο Ανδρέας Παπανδρέου ήδη από την εποχή εκείνη, ώστε να καλύψει λίγα χρόνια αργότερα πολιτικά και κοινωνικά όλο αυτό το κοινωνικό αίτημα που δημιουργήθηκε.

. 

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 1ο – 70 μέρες ο λαός στους δρόμους

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 2ο – Σωτήρης Πέτρουλας

 

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 3ο – συνέντευξη με τον Στέφανο Στεφάνου

 

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 4ο – συνέντευξη με τον Χριστόφορο Βερναρδάκη

 

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 5ο – Η εμφάνιση μιας νέας Αριστεράς

 

Τα «ΙΟΥΛΙΑΝΑ» είναι σε 5 μέρη και θα τα βρείτε όλα –> εδώ

 Αναδημοσίευση από –> εδώ

 

 

Δείτε επίσης

.

«ΙΟΥΛΙΑΝΑ» 1965 : Η ΜΕΓΑΛΗ ΛΑΪΚΗ ΈΚΡΗΞΗ (marxismos.com)

Σωτήρης Πέτρουλας  (politikokafeneio)

 Ημερολόγιο αποστασίας (pasatempo)  

Αποστασία του 1965 (wikipedia) 

Ιουλιανά 1965: ο λαός στους δρόμους  (ΝΑΡ Θεσσαλονίκης) 

Η Αποστασία και τα Ιουλιανά του 1965 (Χρήστος Καπούτσης) 

 

 

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 3ο – συνέντευξη με τον Στέφανο Στεφάνου

   

Αναδημοσίευση απο τον “δρόμο της Αριστεράς”  17.7.2010 – αρ. φύλλου 22
Ένθετο αφιέρωμα “Δρόμοι της Ιστορίας”.  Επιμέλεια: Γιάννης Σκαλιδάκης. 

Ο Στέφανος Στεφάνου γεννήθηκε στο Σουφλί το 1926 και στρατεύθηκε στο αριστερό κίνημα από την εφηβεία του, το 1941 ως μέλος της ΟΚΝΕ, της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ. Το 1946 καταδικάστηκε με το Γ΄ Ψήφισμα, φυλακίστηκε και κατόπιν εκτοπίστηκε ως το 1962. Από εκείνη την περίοδο ως τη δικτατορία ήταν ενταγμένος στην ΕΔΑ ως μέλος των κεντρικών οργάνων της Νεολαίας ΕΔΑ και της Νεολαίας Λαμπράκη. Την περίοδο των Ιουλιανών ήταν μέλος του προεδρείου και της Γραμματείας της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Στη διάρκεια της δικτατορίας κρατήθηκε για 4 χρόνια στους τόπους εξορίας. Είναι συγγραφέας και επιμελητής (με τον Ζήσιμο Συνοδινό) του τόμου, Τα Αρχεία της ΕΜΙΑΝ – Γενικό Ευρετήριο, Αθήνα, ΕΜΙΑΝ, 2010. 

.

Η δημοκρατική νεολαία είχε πάρει άλλες αποφάσεις

Πώς προέκυψαν τα γεγονότα που έμειναν γνωστά ως Ιουλιανά;

Για να κατανοήσουμε την έκρηξη των Ιουλιανών, διότι νομίζω ότι επρόκειτο για μια έκρηξη, πρέπει να πούμε δυο λόγια για το ποια ήταν η κατάσταση τότε. Μετά τον εμφύλιο υπήρχε στην Ελλάδα μια πολιτική μοναδικότητα για την Ευρώπη. Δηλαδή υπήρχε ένα καθεστώς που είχε μια επιφάνεια κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του λαού και από κάτω ως υπόβαθρο ένα πλέγμα εμφυλιοπολεμικών νόμων, που όχι μόνο διατηρούνταν η ισχύς τους αλλά συγχρόνως στο διάστημα αυτό συμπληρώνονταν με ερμηνευτικές εγκυκλίους, με νέες παρατάσεις, με προσθήκες νέων περιπτώσεων στις διάφορες απαγορεύσεις που ίσχυαν. Ένα πλέγμα νόμων από τη μία μεριά και ένα παρακράτος από την άλλη, το οποίο ξεπερνούσε και αυτούς τους νόμους.

Μια σειρά νεοφασιστικές οργανώσεις, που δρούσαν σε συνεργασία με την αστυνομία, ήταν μέρος των δυνάμεων καταστολής και αυτό βέβαια ορισμένες φορές έφερνε σε αδιέξοδο. Διότι εκτός από την Αριστερά, που τότε εκφράζονταν νόμιμα με το κόμμα της ΕΔΑ και παράνομα με το ΚΚΕ, το οποίο όμως δεν είχε μετά το 1958 οργανώσεις, υπήρχαν και άλλες δυνάμεις οι οποίες ως ένα βαθμό θίγονταν από το καθεστώς αυτό αλλά επιθυμούσαν και να το αλλάξουν στα όρια που έκριναν οι πολιτικές τους προτεραιότητες. Αυτό που ονομάζουμε συνήθως στην Ελλάδα «Κέντρο» με γενέτειρά του το Κόμμα των Φιλελευθέρων, ως ένα βαθμό ασφυκτιούσε μέσα σε αυτό το καθεστώς. Και όταν πια το καθεστώς, μετά από διάφορα πειράματα, στη διάρκεια κυρίως του δεύτερου μισού της δεκαετίας του ’50, αποκάλυψε το πρόσωπό του με τις εκλογές βίας και νοθείας του ’61, η προοπτική της ανάληψης από αστικές φιλελεύθερες δυνάμεις της εξουσίας είχε εξανεμιστεί. Είχαν καταλάβει και αυτοί πια ότι από δω και πέρα η Δεξιά θα ανοίγει και θα κλείνει τα πράγματα όπως το ’61 όπου η τρομοκρατία είχε αρχίσει εις βάρος της Αριστεράς και επεκτάθηκε μετά και στους οπαδούς τους Κέντρου.
Ήταν οι εκλογές, στις οποίες η νεολαία της ΕΔΑ έδωσε δύο θύματα. Τον Στέφανο Βελδεμίρη, μέλος της επιτροπής πόλης της νεολαίας της ΕΔΑ Θεσσαλονίκης και τον Διονύση Κερπινιώτη, στέλεχος της νεολαίας της Πάτρας ο οποίος, φαντάρος ων, την μέρα των εκλογών στην Τρίπολη βρέθηκε «αυτοκτονημένος».
Γι’ αυτό μετά το ’61 υπήρξε ένα κίνημα αμφισβήτησης της ανεξέλεγκτης εξουσίας της Δεξιάς  το οποίο βεβαίως το Κέντρο προσπαθούσε να το κρατήσει στα μέτρα του  για να αποτελέσει εφαλτήριο προς την εξουσία, η Αριστερά όμως ήθελε να το προχωρήσει  προς μια δημοκρατική στροφή, όπως έλεγε τότε.
Σε αυτήν την ιστορία, από το τέλος του ’61 και ως το ’63 αναπτύχθηκε ένα νεολαιίστικο κίνημα ευρύτατο, ενωτικό από άποψη πολιτικών συμμαχιών. Δεν ήταν δηλαδή μόνο η Νεολαία ΕΔΑ αλλά και η ΟΝΕΚ, η νεολαία του Κέντρου, η ΠΕΝ του κόμματος των Προοδευτικών του Μαρκεζίνη ιδιαίτερα, που ποτέ δεν διέσπασε τη συμμαχία της με τις δυνάμεις της νεολαίας της Αριστεράς. Σε αυτό το κίνημα το παρακράτος απάντησε με τη δολοφονία του Λαμπράκη που είχε ως αποτέλεσμα να τεθεί τέρμα στη μονοκρατορία της Δεξιάς και να αναλάβει το Κέντρο την εξουσία.
Αυτή η ιστορία της εξουσίας του Κέντρου είναι μια ιστορία… δακρύων. Το Κέντρο και ιδιαίτερα ο Παπανδρέου προσπαθούσαν να κρατήσουν τα πράγματα σε ένα επίπεδο, η μάζα όμως των οπαδών του Κέντρου συμφωνούσε με τις επιδιώξεις της Αριστεράς για έναν ουσιαστικό δημοκρατικό μετασχηματισμό και αυτό υποχρέωνε τον Παπανδρέου να παίρνει μερικά μέτρα, για τα οποία το Παλάτι, το οποίο ήταν ένα ανεξέλεγκτο στοιχείο της πολιτικής ζωής της χώρας, άρχισε να ανησυχεί.
Αυτό έφερε τη σύγκρουση του Παπανδρέου με το βασιλιά, η οποία έγινε για ένα θέμα που για μια αστική δημοκρατία είναι αφάνταστο. Ένας πρωθυπουργός εκλεγμένος από το λαό να μη μπορεί να παύσει ή να διορίσει έναν υπουργό. Θέλησε να αλλάξει ο Παπανδρέου τον Γαρουφαλιά, ο οποίος ήταν γνωστό μέλος της παλατιανής καμαρίλας, και να τον αντικαταστήσει με τον εαυτό του, να αναλάβει αυτός το υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Υπήρχε τότε και η υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, και επειδή ήταν αναμεμειγμένο το όνομα του γιού του Αντρέα Παπαντρέου, ο βασιλιάς επέμενε να μην αναλάβει για να μην κατηγορηθεί ότι πάει να καλύψει το γιό του.
Αντηλλάγησαν τρεις επιστολές και στο τέλος ο Παπανδρέου κατέθεσε την παραίτησή του η οποία όχι μόνο έγινε δεκτή αλλά ο βασιλιάς είχε ήδη σχηματίσει την κυβέρνηση που ήταν από τα σπλάχνα της Ένωσης Κέντρου με επικεφαλής τον πρόεδρο της Βουλής Νόβα και στελέχη της κυβέρνησης όπως ο Μητσοτάκης που είχε το κρίσιμο υπουργείο του Συντονισμού.

Ποια ήταν η αντίδραση σε αυτήν τη μεθόδευση;

Αυτό προκάλεσε την άμεση αντίδραση του κόσμου. Το ίδιο βράδι γέμισε η Αθήνα διαδηλωτές. Κινητοποιήθηκε και η ΕΔΑ αλλά και οι οπαδοί του Κέντρου. Αυτή η ιστορία ώθησε σε μια κατά μέτωπον σύγκρουση με την αστυνομία, με τις δυνάμεις καταστολής. Και είχε το αποτέλεσμα αυτό που ξέρουμε στις 21 Ιουλίου να σκοτωθεί ο Σωτήρης Πέτρουλας, να έχουμε 100 τραυματίες, κ.λπ.
Επί 70 μέρες έγιναν εκατοντάδες συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα μεγάλες και μαζικές. Η Αθήνα επί 70 μέρες δονούνταν από καθημερινά συλλαλητήρια τα οποία στην αρχή έφταναν μέχρι την Παλιά Βουλή και μετά μέχρι το Σύνταγμα. Ιδιαίτερα όταν γίνονταν οι επανειλημμένες ψηφοφορίες των διαδοχικών κυβερνήσεων, που είχαν όλες επικεφαλής στελέχη της Ένωσης Κέντρου (Νόβας, Τσιριμώκος, Στεφανόπουλος) που πριν ήταν με τον Παπανδρέου.
Οι κινητοποιήσεις συνδυάζονταν με εργατικούς αγώνες, με αγροτικά συλλαλητήρια όπου χωριά κατέβαιναν στις πόλεις για να διαδηλώσουν κατά της αυλικής εκτροπής όπως είχαμε και μεγάλες απεργίες. Υπάρχει μια εικόνα της Πανεπιστημίου πιο άδειας από ποτέ. Μεγάλες απεργίες με συμμετοχή των σωματείων που έπαιρναν πρωτοβουλίες, διάφοροι φορείς  που συγκροτούνταν ad hoc, νομικοί, κ.λπ. Επίσης κυριαρχούσαν οι φοιτητές που ήταν τρία χρόνια στο δρόμο.
Υπήρχε τότε ένα εκπαιδευτικό κίνημα συνεχές, οξύτατο και αιχμή του δόρατος. Πάντα οι φοιτητές παίρνουν πρωτοβουλίες και για αντικειμενικούς λόγους αλλά αυτή η συνέχεια που κράτησε μέχρι τη δικτατορία είναι κάτι που δεν έχει απασχολήσει πολύ τους αναλυτές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας.

Ποια ήταν τα αιτήματα του κινήματος;

Μέσα σε αυτές τις ημέρες που το βασικό ήταν το πολιτικό αίτημα να αποκατασταθεί η «συνταγματική τάξη», υπήρχαν και άλλα αιτήματα, τα οποία προηγουμένως είχαν πολιτικοποιήσει τις μάζες των φοιτητών από δύο πλευρές. Αποκαλύπτοντας την έλλειψη βούλησης της πολιτικής ελίτ που κυβερνούσε, της Δεξιάς, να λύσει το πρόβλημά τους και από την άλλη διότι κατά τη διάρκεια της διεκδίκησης έπεφτε ξύλο. Η καταστολή οδηγεί σε μια πολιτικοποίηση διότι δίπλα στο «να καταργηθεί το έβδομο έτος» αρχίζεις να φωνάζεις «κάτω οι μπάτσοι», «κάτω η τρομοκρατία». Αυτή είναι μια διαδικασία που έγινε το 1962. Όλα αυτά τα αιτήματα που διατυπώθηκαν τότε, 1-1-4, 15%, πορείες ειρήνης κ.λπ. ξεκίνησαν από τη διεκδίκηση φοιτητικού εισιτηρίου, της μείωσης του κόστους των συγγραμμάτων, των διδάκτρων κ.λπ. Απέναντι σε αυτά είχε απαντήσει ο Παπανδρέου με το φάντασμα της δωρεάν παιδείας, που δεν υπήρξε ποτέ δωρεάν, απλώς καταργήθηκαν τα δίδακτρα.
Αξιοπρόσεχτο στοιχείο των «Ιουλιανών» υπήρξε η έφεση της νεολαίας και το πολιτικό της κριτήριο το οποίο πάντα προχώρησε πέρα από την κόκκινη γραμμή, όπως λέμε τώρα, των κομμάτων των αντιμοναρχικών και των αντιδεξιών, της ΕΔΑ και του Κέντρου, τα οποία κατά καιρούς θύμιζαν ότι δεν έθεταν πολιτειακό ζήτημα ενώ οι μάζες έθεταν σαφώς πολιτειακό ζήτημα όταν φώναζαν αντιμοναρχικά συνθήματα όπως «δεν σε θέλει ο λαός, παρ’ τη μάνα σου και μπρος», «η Αυλή οικόπεδο» και άλλα τέτοια που κυριαρχούσαν.

Ποια ήταν η δράση της νεολαίας κατά τη διάρκεια των Ιουλιανών;

Η κυρίαρχη παρουσία της νεολαίας στα πολιτικά πράγματα κορυφώθηκε αυτές τις 70 μέρες. Και σε αυτήν την ιστορία η αριστερή νεολαία μπορεί να καυχηθεί ότι έδειξε πρώτη το δρόμο. Και δεν ήταν μόνο η κύρια πλευρά της, ο μεγάλος όγκος της που ακολουθούσε τη γραμμή του κόμματος, του «έξω» και «εδώ». Ήταν και οι «αποκλίσεις», οι οποίες έπαιξαν το ρόλο τους σε αυτήν την ιστορία των αντιαυλικών συνθημάτων που έθεταν στην ουσία καθεστωτικό ζήτημα.
Δεν ήταν μόνο το ότι οι ίδιοι οι νεολαίοι της ΕΔΑ, οι Λαμπράκηδες κ.λπ. το ήθελε η καρδούλα τους να το πούνε, ήταν και το ότι υφίσταντο και μια πίεση από τα πλάγιά τους. Και αυτή η περίοδος είναι αξιοσημείωτη και για αυτό το πράγμα, το ότι ποτέ δεν διασπάστηκε μια διαδήλωση.
Η μάχη δόθηκε από όλον τον κόσμο, μαζί με τους κεντρώους αλλά προπαντός στον πυρήνα ήταν ενωμένοι οι αριστεροί. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Πέτρουλας που ήταν έτοιμος να φύγει από τη νεολαία της ΕΔΑ, είχε δεχτεί μομφή κ.λπ., σκοτώθηκε, δίπλα του έπαθε ρήξη σπληνός ο Αντρέας ο Λεντάκης που ήταν μέλος της ηγεσίας των Λαμπράκηδων. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό το οποίο θέλω να το τονίσω, γιατί ίσως κάτι λέει για σήμερα.
Μετά τη δολοφονία του Πέτρουλα δημιουργήθηκε η ΠΑΝΔΗΚ (Πανσπουδαστική Δημοκρατική Κίνηση) η οποία ήταν μια πολιτική κίνηση, που είχε και συνδικαλιστικό χαρακτήρα, μιας αποκλίνουσας μερίδας που ως ένα βαθμό εμπνέονταν από το παράδειγμα της Κίνας αλλά δεν συνδέθηκε ποτέ οργανικά με τους ανθρώπους που εξέφραζαν εδώ ως ένα βαθμό αυτήν την άποψη.
Μια συσπείρωση που ζητούσε αποφασιστικότερη δράση, αριστερότερη πολιτική. Ήταν κυρίως ζήτημα ψυχοσύνθεσης, αντίληψης, παραπάνω διάθεσης από τους υπόλοιπους που ακολουθούσαν το κόμμα. Ήταν μαζική ιδιαίτερα σε ορισμένες σχολές όπως η Ανωτάτη Εμπορική, απ’ όπου ήταν ο Πέτρουλας και ο Μάκης ο Παπούλιας και η Ανωτάτη Βιομηχανική. Οι άλλες αριστερίστικες, όπως τις λέγαμε τότε, αποκλίσεις από τη γραμμή της ΕΔΑ κυρίως συγκεντρώνονταν γύρω από την κίνηση της Αναγέννησης ή τους Φίλους Νέων Χωρών. Πρέπει όμως να τονιστεί ότι αυτά τα παιδιά κατέβαιναν πάντα όλα μαζί. Μάλωναν, τσακώνονταν αλλά στο δρόμο ήταν μαζί πάντα.

Είχε συνειδητοποιηθεί τότε ο βαρύνων ρόλος της νεολαίας;

Ο Ζαν Μεϋνώ, γνωστός γάλλος διανοούμενος, είδε μερικά πράγματα που δεν τα είδε ίσως κανένας στην Ελλάδα τότε. Μπορεί να τα είδαν οι Αμερικάνοι. Μπορεί να τα είδαν οι αυλικοί. Μπορεί να τα είδαν αυτοί που κέρδισαν το πραξικόπημα και προπαντός αυτοί που οργάνωσαν τη δικτατορία.
Όταν έγινε η δικτατορία πολλοί είπαν ότι έγινε από το φόβο της ανασύνταξης των κομμουνιστικών δυνάμεων, άλλοι έλεγαν για τον Ανδρέα Παπανδρέου κ.λπ. Ο Μεϋνώ χτύπησε στο κέντρο. Έγραψε το παρακάτω απόσπασμα στο βιβλίο του Οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα (Α΄ τόμος, σ. 564-565):
«Τον μεγαλύτερο ωστόσο νεωτερισμό στην πολιτική ζωή της χώρας αποτελεί η συμμετοχή της νεολαίας στις λαϊκές αυτές εκδηλώσεις κατά τρόπο μάλιστα που φαίνεται να αποκλείει την επιβίωση των παλαιών ταμπού που είχε κληροδοτήσει ο εμφύλιος πόλεμος […] οι νέοι της Ελλάδος θα επιδιώξουν να αποσπάσουν από τα χέρια των ξένων τις τύχες της πατρίδας τους και να τις πάρουν στα δικά τους. Και από τη σκοπιά αυτή οι εύθραυστοι και συγκεχυμένοι ακόμη δεσμοί, που σφυρηλατήθηκαν κατά τη διάρκεια των καθημερινών σχεδόν εκδηλώσεων των τελευταίων μηνών, μπορούν τελικά να αποτελέσουν το προζύμι για ένα φωτεινότερο εθνικό μέλλον. Η απίστευτη χυδαιότητα των επιθέσεων που εξαπολύουν σήμερα οι κύκλοι του κοινωνικού συντηρητισμού κατά της νεολαίας αυτής δίνει μια ένδειξη του φόβου που τους προκαλεί με την ψυχική της ανάταση και την αγωνιστικότητά της».
Ήθελε να δείξει ότι η δημοκρατική νεολαία είχε πάρει άλλες αποφάσεις από τους παλιούς. Είχε αποφασίσει και με μια ενωτική δράση να τελειώνει με αυτήν την ιστορία, να γίνει αφεντικό της χώρας της. Και ήταν φυσικό να έχει και λιγότερες φοβίες, λιγότερες αναστολές διότι η προηγούμενη γενιά είχε υποστεί τον εμφύλιο πόλεμο, δύσκολα πράγματα. Αυτό είναι αποτέλεσμα και κάποιων αντικειμενικών αλλαγών. Από το 1962-1963 έχουμε μια μαζικοποίηση των πανεπιστημίων με αλματώδη ρυθμό. Και αυτή η αύξηση οφείλεται κυρίως από επαρχιώτες που είναι σε μεγάλο ποσοστό τους παιδιά αριστερών οικογενειών που θέλουν να τα διώξουν από το χωριό για να μην υφίστανται εκεί την ιστορία των περιχαρακώσεων και των διωγμών.
Το ότι μετά το ’62-’63 κυριαρχεί το φοιτητικό στοιχείο δεν είναι άμοιρο και του αριθμού του. Είναι πολλαπλάσιος αριθμός συγκριτικά με 8-10 χρόνια νωρίτερα. Έγιναν νέα πανεπιστήμια, στην Πάτρα, στα Γιάννενα, νέες σχολές.
Ένα από τα συνθήματα στην περίοδο του 1-1-4 και του 15% ήταν «δεν μας χωρούν τα καφενεία». Δεν τους χωρούσαν οι αίθουσες διδασκαλίας και πήγαιναν στα καφενεία. Ή το σύνθημα «μάθημα στο Μον Παρνές», το οποίο ήταν και αιχμή στην πολιτική του Καραμανλή που έφτιαχνε καζίνα αλλά και αναδείκνυε το πρόβλημα του χώρου. Νοικιάζονταν δωμάτια, σάλες, δεν χωρούσαν στις αίθουσες.

Ποιο ήταν το κλίμα των ημερών και οι μορφές κινητοποίησης; Υπήρξαν νέα πράγματα που γεννήθηκαν σε εκείνες τις 70 ημέρες;

Υπήρξε το ξενύχτι έξω από τη Βουλή. Αυτό δεν είχε γίνει ποτέ ως τότε. Μετά την ιστορία με τον Πέτρουλα, κάναν και αυτοί πίσω. Πριν δεν φτάναμε στη Βουλή. Με μάχες μεταφέραμε τη διαδήλωση δρόμο-δρόμο. Φεύγαμε, πίναμε έναν καφέ και επιστρέφαμε. Ήταν μια συνεχής κινητοποίηση με τις εξάρσεις της και τις καμπές της βέβαια. Μια συνεχής κινητοποίηση από διάφορες δυνάμεις, συνδικαλιστικές, φοιτητικές, εκπαιδευτικές, καλλιτεχνικές. Γίνονταν απεργίες κ.λπ. Οι κοινωνικές δυνάμεις που κινητοποιούνταν ήταν ποικίλες. Κυριαρχεί όμως νομίζω ο ρόλος της νεολαίας. Είναι εμφανής η παρουσία της και ο ρόλος της. Και όχι μόνο ως πλειονότητα ή μια συμπαγής μάζα που βάζει τη σφραγίδα της σε αυτά τα πράγματα αλλά και ως νοοτροπία. Άλλου είδους νοοτροπία από τις παλιότερες κινητοποιήσεις. Ήταν περισσότερο ελεγχόμενες οι άλλες, ξέρεις τα κόμματα κουράζονται καμιά φορά, πρέπει να κοιμηθούν τα στελέχη τους, ενώ οι νεολαίοι ανάβουν και κανένα βαρέλι.
Υπήρξαν και τέτοια πράγματα τον Αύγουστο κάποια νύχτα, στα Χαυτεία και στην Πατησίων, υπήρξαν κάδοι με φωτιά. Και έγινε ζήτημα φοβερό: Νά τι θέλουν να κάνουν! Θα κάψουν την Αθήνα!
Για τις δυνάμεις της εξουσίας τότε αυτά τα πράγματα είχαν μεγάλη σημασία. Βρίσκονταν σε καινούργια πράγματα μπροστά που δεν ήξεραν πώς να τα χειριστούν. Η Ελένη Βλάχου εκτέθηκε. Στην Καθημερινή έγραψε ένα σημείωμα όπου αποκαλούσε τους νεολαίους «αρουραίους της Ομόνοιας» και καλούσε να ανοίξουν τα σφαιριστήρια, για να τελειώσουν οι διαδηλώσεις. Μυαλό που είχε τότε! Μετά, στη δικτατορία όμως κράτησε συνεπή στάση. 

Πάντως μέσα στην περίοδο των Ιουλιανών ξαναπαίρνει φόρα το πρώτο σύνθημα, το 1-1-4 το οποίο ήταν η υπόσχεση ότι θα τηρηθεί το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος που αφιερώνει την τήρηση αυτή στους Έλληνες πολίτες. Από αίτημα προς την εξουσία γίνεται σύνθημα αυτοπραγμάτωσης. Μπορεί να μην ήταν φανερό αυτό τότε, όμως υπάρχουν ορισμένες διεργασίες που γίνονται στο μυαλό του ανθρώπου χωρίς να το συνειδητοποιεί πλήρως. Όπως το 15%. Δεν είναι ένα απλό αίτημα να αυξηθούν τα κονδύλια. Είναι ένας υπερδιπλασιασμός των κονδυλίων που σημαίνει ανατροπή του τρόπου κατάρτισης του προϋπολογισμού. Από πού θα τα πάρουν αυτά; Από τα ντουφέκια, από την καταστολή, από το πελατειακό κράτος. 

Όλα αυτά συγκλίνουν σε ένα άλλο πολιτιστικό αίτημα. Μια ζωή άλλου επιπέδου πια. Με ευρύτερη μόρφωση, άλλου είδους σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και προπάντων άλλου είδους σχέσεις με τους άλλους λαούς.

.

  

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 1ο – 70 μέρες ο λαός στους δρόμους

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 2ο – Σωτήρης Πέτρουλας

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 3ο – συνέντευξη με τον Στέφανο Στεφάνου

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 4ο – συνέντευξη με τον Χριστόφορο Βερναρδάκη

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 5ο – Η εμφάνιση μιας νέας Αριστεράς

 

 

Τα «ΙΟΥΛΙΑΝΑ» είναι σε 5 μέρη και θα τα βρείτε όλα –> εδώ

 

 Αναδημοσίευση από –> εδώ

 

 

Δείτε επίσης

.

«ΙΟΥΛΙΑΝΑ» 1965 : Η ΜΕΓΑΛΗ ΛΑΪΚΗ ΈΚΡΗΞΗ (marxismos.com)

Σωτήρης Πέτρουλας  (politikokafeneio) Ημερολόγιο αποστασίας (pasatempo)

 Αποστασία του 1965 (wikipedia)

 Ιουλιανά 1965: ο λαός στους δρόμους  (ΝΑΡ Θεσσαλονίκης)

 Η Αποστασία και τα Ιουλιανά του 1965 (Χρήστος Καπούτσης)

 

 

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 2ο – Σωτήρης Πέτρουλας

 

Αναδημοσίευση από τον “δρόμο της Αριστεράς”  17.7.2010 – αρ. φύλλου 22
Ένθετο αφιέρωμα “Δρόμοι της Ιστορίας”. Επιμέλεια: Γιάννης Σκαλιδάκης.

Σωτήρης Πέτρουλας 1942-1965

Ο Σωτήρης Πέτρουλας γεννήθηκε στο Οίτυλο της Μάνης το 1942 από γονείς αγρότες. Το 1946 η οικογένεια Πέτρουλα καταφεύγει στην Αθήνα για να διασωθεί από τη δολοφονική μανία των ένοπλων συμμοριών της Δεξιάς.
Ο Σωτήρης Πέτρουλας εγγράφεται στο Δημοτικό Σχολείο της περιοχής Ακαδημίας Πλάτωνος και ταυτόχρονα αρχίζει να εργάζεται και να μπαίνει στα βάσανα της καθημερινής βιοπάλης. Τελειώνοντας το Δημοτικό το 1954 εγγράφεται στη Μέση Εμπορική Σχολή Εμποροϋπαλλήλων Αθηνών στην πλατεία Μητροπόλεως, και μετά από τη φοίτηση τριών τάξεων εγγράφεται στη Μέση Εμπορική στην πλατεία Κουμουνδούρου, την οποία και τελειώνει το 1960. Σ’ όλα αυτά τα χρόνια εξακολουθεί να εργάζεται και παράλληλα να είναι άριστος μαθητής και να συμμετέχει στο μαζικό μαθητικό κίνημα.
Η τελευταία χρονιά της μαθητικής του ζωής αποτελεί βασικό σταθμό της ζωής του. Μαζί με άλλους συμμαθητές του αρνείται να γράψει έκθεση με  σοβινιστικό και αντιλαϊκό περιεχόμενο. Συνειδητοποιεί την ανάγκη της οργανωμένης πάλης και εντάσσεται στην οργάνωση της Νεολαίας της ΕΔΑ. Τον Οκτώβρη του 1960 ύστερα από εξετάσεις εισάγεται στην Ανωτάτη Εμπορική Σχολή παίρνοντας υποτροφία 12.000 δραχμών και αρχίζοντας έτσι τη φοιτητική του σταδιοδρομία που δεν έμελλε να την ολοκληρώσει.
Γρήγορα μέσα από την καθημερινή του δραστηριότητα αναδεικνύεται σαν ένα από τα πιο συνεπή και συνειδητά στελέχη του φοιτητικού κινήματος και γίνεται στέλεχος της Ν. ΕΔΑ, εκλεγμένος από τους συναδέλφους του αναλαμβάνει την καθοδήγηση της οργάνωσης της Ανωτάτης Εμπορικής ως γραμματέας της. Στους αγώνες για το 114 και το 15%  αποτελεί ένα από τα βασικά καθοδηγητικά στελέχη. Τον Ιούλιο του 1962 είναι επικεφαλής ενός συνεργείου που υψώνει τη σημαία του 114 στην Ακρόπολη, στο Υπουργείο Βιομηχανίας και το Πανεπιστήμιο.Από τον Αύγουστο του 1962 επιχειρεί μια αξιολόγηση της μέχρι τότε πολιτικής των προοδευτικών δυνάμεων και ξεκινάει μια νέα προσπάθεια πιο έντονη από κάθε φορά για να ολοκληρώσει την ιδεολογική του συγκρότηση. Μετατρέπεται σε ένα πρότυπο νέου αγωνιστή που δεν κάνει διάκριση μεταξύ υποκειμενικής και αντικειμενικής ζωής. «Πάλευε και μάθαινε, μάθαινε και πάλευε». Είναι η κατευθυντήρια πολιτική του φιλοσοφία. Στις εκλογικές εξορμήσεις της ΕΔΑ του 1963-64 παίρνει ενεργό μέρος στο σπάσιμο της τρομοκρατίας με τις περιοδείες των πούλμαν των νέων δημοκρατών στις επαρχίες. Αν και διαφωνούσε με τη συγχώνευση της Νεολαίας της ΕΔΑ με τη Δημοκρατική Κίνηση Νέων Γρηγόρης Λαμπράκης και θα ασκήσει έντονη κριτική στις πολιτικές και ιδεολογικές επιλογές της ΕΔΑ, θα προσχωρήσει στη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη, και θα πάρει μέρος στο πρώτο της Ιδρυτικό Συνέδριο το Μάρτη του 1965 για να δολοφονηθεί λίγο αργότερα αγωνιζόμενος για τη Δημοκρατία στη μεγάλη διαδήλωση της νεολαίας της Αθήνας στις 21 Ιουλίου 1965.

Θανάσης Καλαφάτης
πρόεδρος της ΕΜΙΑΝ

Από την κηδεία του Σωτήρη Πέτρουλα

Στίχοι του Σωτήρη Πέτρουλα

Χιλιάδες τόνοι γλωσσικό
μετάλλευμα
χρειάζεται να λιώσεις
για να βρεις τη χρειαζούμενη λέξη
στιχουργούσε ο Μαγιακόφσκι.

Θα ’φτανε όμως το λιώσιμο
Της γης για να συνθέσει
τη λέξη
«Σ αγαπώ»;

«Ο λαός […] αντέδρασε με μια εξέγερση που πήρε, σε ορισμένες ώρες, ένα χαρακτήρα σχεδόν πάνδημο, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις. Για να μειωθεί η εντύπωση, ειπώθηκαν λόγια σκληρά και επικίνδυνα. Ο λαός ονομάστηκε «όχλος» κι οι Έλληνες πολίτες –οι φοιτητές, οι εργάτες, οι γεωργοί, οι άνθρωποι των γραφείων, οι τραυματίες των πολέμων– ονομάστηκαν «αλήτες». Οι άρχοντές μας δεν έχουν ζυγίσει καλά τη σημασία των λέξεων όταν εκφράζονται για τους αρχόμενους. Ειπώθηκε ακόμα, σ’ όλους τους τόνους, πως γίνεται στην Ελλάδα «Λαϊκό Μέτωπο», επειδή στις εκδηλώσεις έλαβε μέρος κι η Άκρα Αριστερά. Όταν όμως ξεσηκώνονται τα τρία τέταρτα τουλάχιστο του πληθυσμού, αυτό δε λέγεται πια ούτε «Λαϊκό» ούτε άλλου είδους «Μέτωπο». Αυτό λέγεται: το Έθνος. Γιατί αν τα τρία τέταρτα των Ελλήνων δεν είναι το Έθνος, τότε ποιος είναι;»

Γιώργος Θεοτοκάς, «Πού πάμε», 8 Σεπτεμβρίου 1965 [Η εθνική κρίση, Αθήνα, Θεμέλιο, 1966].

Σωτήρη Πέτρουλα
σε πήρε ο Λαμπράκης, σε πήρε η Λευτεριά

Η πομπή περνάει από την οδό Λένορμαν, από την πλατεία Μεταξουργείου, τη λεωφόρο Αχιλλέως, την Αγίου Κωνσταντίνου:

Σωτήρη Πέτρουλα

οδήγα το Λαό σου, οδήγα μας μπροστά.

Είδα χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες Λαού, να στριμώχνονται στα πεζοδρόμια, στα παράθυρα και τους εξώστες, και τα λουλούδια να πέφτουν βροχή κι είδα τη λαοθάλασσα που ακολουθούσε κι άκουσα τα συνθήματα και κατάλαβα πως αυτή δεν ήταν κηδεία, ήταν μια γιγάντια διαδήλωση, σε πάθος και σε όγκο, η τελευταία διαδήλωση του Σωτήρη:

Μάρτυρες, ήρωες οδηγούνε
τα γαλάζια μάτια σου
μας καλούνε.

Στρατής Τσίρκας, Η Χαμένη Άνοιξη, Αθήνα, Κέδρος, 2002.

 

Οι γονείς του Σ. Πέτρουλα

 

 

 

 

 

.

 

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 1ο – 70 μέρες ο λαός στους δρόμους

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 2ο – Σωτήρης Πέτρουλας

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 3ο – συνέντευξη με τον Στέφανο Στεφάνου

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 4ο – συνέντευξη με τον Χριστόφορο Βερναρδάκη

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 5ο – Η εμφάνιση μιας νέας Αριστεράς

 

 

 

 

Τα «ΙΟΥΛΙΑΝΑ» είναι σε 5 μέρη και θα τα βρείτε όλα –> εδώ

 

 Αναδημοσίευση από –> εδώ

 

 

Δείτε επίσης

Κανάλι : Σωτήρης Πέτρουλας (1943 – 1965) – 22 Ιούλη 1965

«ΙΟΥΛΙΑΝΑ» 1965 : Η ΜΕΓΑΛΗ ΛΑΪΚΗ ΈΚΡΗΞΗ (marxismos.com)

Ημερολόγιο αποστασίας (pasatempo)

 Αποστασία του 1965 (wikipedia)

 Ιουλιανά 1965: ο λαός στους δρόμους  (ΝΑΡ Θεσσαλονίκης)

 Η Αποστασία και τα Ιουλιανά του 1965 (Χρήστος Καπούτσης)

 

 

 

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 1ο – 70 μέρες ο λαός στους δρόμους

Αναδημοσίευση απο τον «δρόμο της Αριστεράς»  17.7.2010 – αρ. φύλλου 22
Ένθετο αφιέρωμα «Δρόμοι της Ιστορίας». Επιμέλεια: Γιάννης Σκαλιδάκης. 

Με το αφιέρωμα στα γεγονότα του Ιουλίου 1965, που έμειναν γνωστά ως Ιουλιανά, εγκαινιάζουμε ένα νέο ιστορικό ένθετο, τους Δρόμους της Ιστορίας. Ελπίζουμε να γίνει ένα βήμα για την ανάδειξη ιστορικών ζητημάτων με ζωντανό τρόπο και να ανταποκριθεί στην ανάγκη των αναγνωστών του Δρόμου να βρεθούν σε ιστορικές διαδρομές. Η πρώτη μας –πειραματική εν πολλοίς– διαδρομή μας φέρνει στους δρόμους της Αθήνας, αλλά και της υπόλοιπης χώρας, στις 70 ημέρες του μεγάλου καλοκαιριού του 1965. 

  

Εισαγωγικό κείμενο 

Δεν είχαν περάσει 20 χρόνια από τον Σεπτέμβριο του 1946, όταν η κυβέρνηση Τσαλδάρη, μετά την επικράτησή της στις εκλογές του Μαρτίου 1946, την ψήφιση του Γ΄ Ψηφίσματος και την αρχή της κρατικής πλέον τρομοκρατίας εναντίον της Αριστεράς και ουσιαστικά του ελληνικού λαού, επανέφερε με ελεγχόμενο δημοψήφισμα στο θρόνο του τον Γεώργιο Β΄, βασιλέα των Ελλήνων. Ακολούθησε ο εμφύλιος πόλεμος, η ήττα των αριστερών δυνάμεων και η καταθλιπτική εγκαθίδρυση του μετεμφυλιακού κράτους και παρακράτους, πάντοτε όμως με τη μορφή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, όπως άρμοζε σε μια χώρα του ελεύθερου κόσμου. 

Με τη δεκαετία του ’60 οι οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές άνοιγαν ρωγμές στο πλήρως ελεγχόμενο πολιτικό σύστημα ενώ οι δυνάμεις της Αριστεράς, ήδη από το τέλος του εμφυλίου, ήταν παρούσες με αγωνιστικό τρόπο παρά τις διώξεις και τις προσπάθειες απομόνωσής τους. Με την ανάληψη της εξουσίας από το Κέντρο το 1963 και την άνοδο των λαϊκών αγώνων, το σύστημα έφτανε στα όρια ανοχής του.
Η πολιτική κρίση ξέσπασε όταν ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου αποφάσισε να αντικαταστήσει τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Γαρουφαλιά με τον εαυτό του. Ο εγγονός του Γεωργίου Β΄, Κωνσταντίνος Β΄ αποφάσισε πως ο εκλεγμένος πρωθυπουργός της χώρας δεν μπορούσε να γίνει και υπουργός Εθνικής Αμύνης. Είχε δε στα σκαριά μια άλλη κυβέρνηση από μερίδα στελεχών του Κέντρου κατά της νόμιμης κυβέρνησής τους με τη στήριξη της Δεξιάς και δεν θα αργούσαν τα σενάρια για δικτατορικές λύσεις. Ο πρωθυπουργός παραιτήθηκε. Ο ελληνικός λαός, που προσδοκούσε μια αλλαγή στην πορεία της χώρας μετά από χρόνια παντοκρατορίας του θρόνου, του στρατού και της Δεξιάς, ένιωσε ένα χαστούκι κατάμουτρα. Ακολούθησε αμέσως μια πραγματική λαϊκή εξέγερση που κράτησε 70 μέρες, μια εξέγερση που ξεπέρασε τις ηγεσίες όλων των κομμάτων, της Αριστεράς (ΕΔΑ) συμπεριλαμβανομένης, μια εξέγερση που ουσιαστικά έριξε δύο αυλικές κυβερνήσεις (Νόβα, Τσιριμώκου), μια εξέγερση με δικά της συνθήματα, δικές της μορφές κινητοποίησης, τον δικό της ήρωα, δικό της στόχο –να τελειώνει με την Αυλή που συμπύκνωνε και συμβόλιζε ένα καθεστώς άδικο και ανελεύθερο ενώ στράφηκε καθαρά και κατά των Αμερικανών που είχαν εγκαθιδρύσει το δικό τους καθεστώς ελέγχου της χώρας. Μια εξέγερση που τελικά υποχώρησε αφού κατατρόμαξε το σύστημα –η δικτατορία θα ήταν η απάντησή του.
Η ιστορία των 70 ημερών δεν προβλήθηκε ιδιαίτερα από κανένα κέντρο μιας και καμία πολιτική δύναμη δεν στάθηκε στο ύψος της. Η επίσημη Αριστερά ίσως τρόμαξε και αυτή από την τροπή των εξελίξεων που ξεπερνούσαν τα σχέδια για έναν ομαλό εκδημοκρατισμό. Η ανάγκη για μια πιο ριζοσπαστική πολιτική είχε ήδη εκδηλωθεί και μια άλλη Αριστερά οργανωνόταν σε ομίλους, περιοδικά, στις σχολές, τα σχολεία αλλά και στους χώρους δουλειάς. Η Δεξιά σπρωχνόταν στο περιθώριο της πολιτικής ζωής αλλά και της ιστορίας βλέποντας παντού συμμορίτες και ένοπλες ταξιαρχίες Λαμπράκηδων. Κάπως έτσι, από τα Ιουλιανά αναδείχτηκε «Γέρος της Δημοκρατίας» ο Γεώργιος Παπανδρέου και με την προίκα της «αποστασίας» ο Ανδρέας, πάνω στην οποία θα έχτιζε την πορεία του προς την εξουσία.
Σε αυτό το αφιέρωμα προσπαθήσαμε να αναδείξουμε πλευρές των γεγονότων που θεωρούμε σημαντικές όπως ο ρόλος της νέας γενιάς στα γεγονότα, η στάση των πολιτικών δυνάμεων αλλά και να αναζητήσουμε τυχόν αναλογίες με τις σημερινές συνθήκες. Για όλα αυτά μιλήσαμε με τον Στέφανο Στεφάνου, μέλος τότε της γραμματείας της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη και στέλεχος της ΕΔΑ και με τον καθηγητή Πολιτικών Επιστημών Χριστόφορο Βερναρδάκη. Για να περιγράψουμε το κλίμα της εποχής ανατρέξαμε σε συνθήματα, πηγές της εποχής, φωτογραφίες και σκίτσα. Να ευχαριστήσουμε για αυτά την Εταιρεία Μελέτης της Ιστορίας της Αριστερής Νεολαίας (ΕΜΙΑΝ), τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ) και τον Νίκο Σαραντάκο. Ελπίζοντας να μας συγχωρήσετε κακοτοπιές αυτής της πρώτης διαδρομής, σας καλωσορίζουμε στους Δρόμους της Ιστορίας.

 

70 μέρες ο λαός στους δρόμους

Σε ολόκληρο το πρώτο δεκαπενθήμερο του Ιουλίου οι δυνάμεις της Αριστεράς καταγγέλλουν τον κίνδυνο πραξικοπήματος και καλούν τους πολίτες σε εγρήγορση. Με επανειλημμένες ανακοινώσεις της η Ε.Ε. της ΕΔΑ καταγγέλλει την απειλή και καλεί σε εθνικό μέτωπο κατά των συνωμοτών. Το ίδιο και το Κ.Σ. της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Η Κ.Ε. του ΚΚΕ επίσης.

Στις 5.7.1965 πραγματοποιείται στο κέντρο της Αθήνας (Προπύλαια) μεγάλη συγκέντρωση νεολαίας με οργανωτές τη ΣΕΕΝΕ και το Σύλλογο Εργαζομένων Φοιτητών. Συμμετέχει η ηγεσία της ΕΦΕΕ. Το ψήφισμα αναφέρεται: α) στην υπεράσπιση της δημοκρατικής ομαλότητας, β) στο Κυπριακό, γ) στα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, δ) στην Εγκύκλιο 1010 (που απαγορεύει την πολιτική δράση στα γυμνάσια), ε) στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, στ) στο αίτημα αύξησης των ημερομισθίων κατά 20%-30%. Πολλές συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα διοργανώνονται από την ΕΔΑ και από δημοκρατικούς μαζικούς φορείς (Δημοκρατικοί Νομικοί, ΕΦΕΕ, εργατικά κέντρα κ. ά.), ψηφίσματα και τηλεγραφήματα απαιτούν από την εκλεγμένη κυβέρνηση να μην παραιτηθεί. Η ΕΚ επισήμως σιωπά προσώρας. Στελέχη της όμως μετέχουν στις κινήσεις κατά της απειλής. Στις 13.7 απεργία και συγκέντρωση οικοδόμων της Αθήνας. Στις 14.7 συγκέντρωση 20.000 πολιτών στην Πάτρα (οργανωτής η ΕΔΑ).

  

  

Ιουλιανά, ένα χρονικό των γεγονότων

 15.7.65 Η πρώτη φάση της βασιλικής εκτροπής: ο Κωνσταντίνος δέχεται σε ακρόαση –που πριν αρνούνταν– τον πρωθυπουργό, κάνει δεκτή την παραίτηση του Γ. Παπανδρέου και αναθέτει το σχηματισμό κυβέρνησης στον πρόεδρο της Βουλής Γ. Αθανασιάδη-Νόβα. Διαδηλώσεις ξεσπούν στην Αθήνα. Άγρια επίθεση της αστυνομίας.
«Τρεις εμφανίζονται στην αρχή: ο Νόβας, ο Κωστόπουλος, ο Τούμπας. Η διανόηση, το χρήμα, η πυγμή».

16.7 Δημοσιεύονται στον δεξιό τύπο οι τρεις επιστολές του βασιλιά στον πρωθυπουργό (8.7, 10.7 και 14.7). Διαδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη, Πάτρα· διαμαρτυρίες απ’ όλη τη χώρα. Ορκίζονται 16 υπουργοί της νέας «κυβέρνησης» (μεταξύ αυτών τα στελέχη της ΕΚ Μητσοτάκης, Αλλαμανής, Παπασπύρου, Μπακατσέλος, Τούμπας). Στην Αθήνα η αστυνομία επιτίθεται με δακρυγόνα· 104 τραυματίες.
«Την Παρασκευή η νεολαία βρίσκεται πάλι στο κέντρο της Αθήνας διαδηλώνοντας την αντίθεσή της στο πραξικόπημα. Αργά το βράδυ η αστυνομία επιτίθεται βάρβαρα στο Σύνταγμα για να διαλύσει τη νεολαία. Γίνεται μάχη. Τα νιάτα αντιστέκονται στις επιθέσεις, στήνουν πρόχειρα οδοφράγματα, ανάβουν φωτιές».

17.7 Μεγάλη συγκέντρωση στο γήπεδο του «Παναθηναϊκού». Διάγγελμα του Πασαλίδη, ζητεί επάνοδο στη συνταγματική τάξη, καλεί σε δημοκρατικό αγώνα.
«Η διαδήλωση θεριεύει, πλημμυράει στους δρόμους, από την Πατησίων και Αλεξάνδρας προς το γήπεδο, γίνεται λαοθάλασσα, γίνεται θριαμβευτική πορεία, μέσα σε συνεχείς κραυγές και χειροκροτήματα. Πίσω ακολουθούν άλλες κολώνες και για πρώτη φορά ακούγεται το σύνθημα “Δημοψήφισμα”».

19.7 Λαοθάλασσα από Καστρί ως Σύνταγμα κατά την κάθοδο του Γ. Παπανδρέου έως τα γραφεία της ΕΚ από όπου απευθύνει σύντομο χαιρετισμό. Ανακοίνωση της ΕΔΑ: να κυβερνηθεί η χώρα σύμφωνα με τη λαϊκή εντολή της 16.2.1964. Η αστυνομία επιτίθεται εναντίον πολιτών σε συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη.
«Ο καθένας βλέπει στο κυνήγημα του Παπανδρέου το κυνήγημα το δικό του. Αν καταφέρουνε να ξηλώσουμε το γέρο πολιτικό, αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά πρόσχημα για να επιτεθούν στις ελευθερίες ολόκληρου του λαού και να τον φιμώσουν».

21.7 Στην πορεία των φοιτητών και νεολαίας που επακολούθησε τη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ στα Προπύλαια δολοφονείται στη διασταύρωση Σταδίου και Χρ. Λαδά ο αριστερός φοιτητής της ΑΣΟΕΕ Σωτήρης Πέτρουλας, 23 χρονών. 150 τραυματίες-θύματα της άγριας απρόκλητης επίθεσης της αστυνομίας, μεταξύ των οποίων σοβαρά ο Αντρέας Λεντάκης, κεντρικό στέλεχος της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη, Καβάλα, Πειραιά, Λάρισα, Χαλκίδα, Αγρίνι, Λαμία, Άρτα, Λιβαδειά, Γιαννιτσά, Χίο, Σέρρες κ.α.
«Όλη η Αθήνα και τα περίχωρα συγκλονίζονται από το βαρύ πένθος. Χιλιάδες περνάνε από το μικρό σπίτι του Κολωνού να δώσουν ύστατο χαιρετισμό στο νεκρό τους παλικάρι».

23.7 Η κηδεία του Σωτήρη Πέτρουλα. Ο όγκος και ο παλμός του κόσμου θυμίζουν την κηδεία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Εκατοντάδες χιλιάδες νέοι τιμούν τον νεκρό με τα συνθήματα: – Ο Σωτήρης ζει! – Αθάνατος! – Τούμπα δολοφόνε! – Δεν περνάει ο φασισμός! Συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα.
«Η αστυνομία δεν υπάρχει πουθενά για την τάξη. Έχουν αναλάβει να τηρήσουν την τάξη στελέχη της ΕΔΑ που αγωνίζονται μάταια να ακουστούν. Ώρα έντεκα προσπαθούν να κάνουν ακόμα την τροχαία στη γωνία του Συντάγματος και της οδού Φιλελλήνων. Σε λίγο θα εξαφανιστούν και αυτοί μέσα στη μάζα. Ο όγκος του κόσμου μεγαλώνει όπως ξανοίγονται και τα συνθήματα περισσότερο. Αυτή τη στιγμή κυριαρχεί το “Δημοψήφισμα” και ένα καινούργιο που ακούγεται για πρώτη φορά: “Ο Στρατός με το Λαό”».

 

26.7 Μεγάλες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα και την αναβίωση του αστυνομικού κράτους στη Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Κοζάνη, Φλώρινα, Κατερίνη, Μυτιλήνη, Σάμο (Βαθύ και Καρλόβασι), Χανιά, Γιάννινα, Σύρα, Δράμα κ.α. Ανακοίνωση Κ.Σ. ΔΝΛ «Με τη σημαία του Σωτήρη Πέτρουλα…»

27.7 Απεργία εκατοντάδων σωματείων εργαζόμενων και επαγγελματιών σε πολλές πόλεις. Συμμετοχή άνω του 90% σε Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη, Ελευσίνα. Διαδήλωση και πορεία προς τη Βουλή. Συνέντευξη τύπου της ΕΔΑ. Η. Ηλιού: Ανάθεση της κυβέρνησης στον νόμιμο πρωθυπουργό, αλλιώς άμεσες εκλογές. Συγκέντρωση και πορεία 50.000 στη Θεσσαλονίκη και σε πολλές άλλες πόλεις.
«Μέσα σε ένα σκληρό και σπάνιο λιοπύρι αρχίζει η συγκέντρωση. Ομιλητές επί ομιλητών περνάνε από το βήμα, λέγοντας τα ίδια και τα ίδια, αρχίζουν να κουράζουν τη συγκέντρωση. Τα συνθήματα είναι αδύνατα. Σήμερα η εδαΐτικη “γραμμή” έχει κατεβάσει και τις τελευταίες εφεδρείες της για να συγκρατήσει τη συγκέντρωση σε ορισμένα όρια ησυχίας. […] Οι εργάτες προχωράνε προς την Ομόνοια και από κει στην οδό Πανεπιστημίου, αδιαφορώντας για τις συνεχείς σειρές των “εφόρων” που τους εκλιπαρούν να γυρίσουν πίσω. Αυτοί ήρθαν για να διαδηλώσουν τη θέλησή τους και όχι να μπαφιάσουν από λόγια στην πλατεία της Δημαρχίας».

2.8 Πολιτικό μνημόσυνο Σωτήρη Πέτρουλα από τη Νεολαία Λαμπράκη στο θέατρο «Παρκ» με ομιλητή τον Μίκη Θεοδωράκη. Πρωτοτραγουδήθηκε το τραγούδι «Σωτήρης Πέτρουλας» του μεγάλου μουσικοσυνθέτη. Τη συγκέντρωση ακολουθεί μεγάλη διαδήλωση ως το Σύνταγμα. 

4.8 Καταψήφιση (167 βουλευτές κατά) της κυβέρνησης Νόβα στη Βουλή. Ξενύχτι μεγάλης διαδήλωσης στο Σύνταγμα. Από εδώ και πέρα η νεολαία «στρατοπεδεύει» στον Άγνωστο και στο Σύνταγμα, ιδιαίτερα τις μέρες που συνεδριάζει η Βουλή.

6.8 Ο πρόεδρος της ΕΔΑ Πασαλίδης στα ανάκτορα. Είναι η πρώτη φορά που ηγέτης της ελληνικής Αριστεράς γίνεται δεκτός από Έλληνα βασιλιά. Μεγάλη συγκέντρωση στο κέντρο της Αθήνας και πορεία προς τα γραφεία της ΓΣΕΕ. Εκδηλώσεις πανελλαδικής συμπαράστασης στη διοίκηση της Γενικής Συνομοσπονδίας που απειλείται με έκπτωση βάσει μεθοδευμένης δικαστικής διαδικασίας.

10.8 Ο Στεφανόπουλος καταθέτει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης που είχε λάβει το βράδυ της 8.8. Η αστυνομία χτύπησε διαδήλωση στην Ομόνοια. 

12.8 Συγκέντρωση οικοδόμων στο θέατρο «Γκλόρια» Συγκέντρωση ΕΦΕΕ στα Προπύλαια. Πορεία δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών.
«Ο λαός και πάλι πολύς, παρ’ όλο που είναι η τρίτη μεγάλη συγκέντρωση μέσα στην εβδομάδα και φυσικό να υπάρχει μια κούραση. Στην κούραση αυτή βασίζονται όλοι οι αντιδραστικοί, στην κούραση βασίζεται και η γραφειοκρατία για να ησυχάσει από τους διαδηλωτές. […] Στο τέλος των ομιλιών επαναλαμβάνεται η ίδια πορεία και ο ίδιος τρόπος διάλυσης. Σιγά-σιγά καταντάνε λιτανείες οι διαδηλώσεις».

17.8 Μεγάλη συγκέντρωση στο γήπεδο του «Παναθηναϊκού». Πορεία έως την Ομόνοια (οργανωτές ΓΣΕΕ, ΕΦΕΕ, ΔΕΣΠΑ, Δημοκρατικοί Νομικοί κ.ά.). 

18.8 Εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Ηλία Τσιριμώκο. Απόφαση της 9ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ για την πολιτική κρίση.
«Οι χωριάτες, οι ψηφοφόροι κυνηγάνε τους βουλευτές τους στα σπίτια τους, στους δρόμους, στα καφενεία, στα χωριά για να τους εμποδίσουν να προδώσουν».

19.8 Συγκέντρωση στο θέατρο «Γκλόρια», Προπύλαια και γύρω δρόμους. Διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας και στο Σύνταγμα. Χτύπησε η αστυνομία· δεκάδες τραυματίες. Ανατροπή της δημοκρατικής διοίκησης της ΓΣΕΕ (με δικαστικό δρόμο).
«Η συγκέντρωση είναι μικρή, στο τέλος όταν έχουν μείνει μερικές εκατοντάδες νεολαίοι στο δρόμο, η αστυνομία αρχίζει την επίθεσή της.
Με μια πρωτοφανή βιαιότητα ξυλοκοπούν και ποδοπατούν τους λίγους διαδηλωτές, που συνεχίζουν μέχρι αργά τη νύχτα τις διαδηλώσεις τους».

20.8 Η ΕΔΑ καταγγέλλει τον «πρωθυπουργό του αίματος». Διαδήλωση 50.000 πολιτών στο κέντρο της Αθήνας. Επίθεση αστυνομίας με δακρυγόνα. 160 τραυματίες, 110 συλλήψεις.
«Οι συγκρούσεις πολλαπλασιάζονται μέχρι τις δύο μετά τα μεσάνυχτα. Οι διαδηλωτές αρχίζουν να στήνουν οδοφράγματα σε ολόκληρο το κέντρο της Αθήνας.
Ο αθηναϊκός λαός, η αδούλωτη πολιτεία δίνει για άλλη μια φορά το μαχητικό της παρόν. “Δεν θα περάσει ο φασισμός”, έστω και να φορέσει “σοσιαλιστική” μάσκα».

28.8 Έπεσε η κυβέρνηση Τσιριμώκου με 159 ψήφους κατά. Διαδηλώσεις στην πλατεία Συντάγματος. Πολλές απεργίες σε διάφορες πόλεις. 

1.9 Συγκαλείται Συμβούλιο του Στέμματος με αποκλεισμό της ΕΔΑ. Συγκέντρωση της ΕΔΑ στον Πειραιά. Πορεία: Προπύλαια-Ομόνοια εναντίον του Συμβουλίου του Στέμματος. 

4.9 Δηλώσεις Πασαλίδη. Ζητά υπηρεσιακή κυβέρνηση και άμεσες εκλογές. 

5.9 Τη νύχτα «άγνωστοι» ανατίναξαν τη Λέσχη Λαμπράκη στο Μυλοχώρι, συνοριακό χωριό του Κιλκίς. 

8.9 Συγκέντρωση ΕΔΑ στο «Γκλόρια» –η μεγαλύτερη των 53 ημερών. Διαδήλωση στην Ομόνοια. Ναυάγησαν οι συνεννοήσεις Παπανδρέου-Κανελλόπουλου για εξεύρεση λύσης. Το Π.Γ. του ΚΚΕ ζητά ελεύθερες εκλογές με απλή αναλογική.

11-12.9 Συγκαλείται στο θέατρο «Διάνα» η 2η σύνοδος του Κ.Σ. ΔΝΛ με την παρουσία πλήθους πολιτικών παραγόντων και ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης. Απόφαση: η υπεράσπιση της Νεολαίας Λαμπράκη από τον κίνδυνο διάλυσής της που μεθοδεύουν οι αυλικοί είναι πάλη για την υπεράσπιση της δημοκρατίας. 

17.9 Συγκέντρωση Πανελλήνιας Ένωσης Γυναικών στο «Γκλόρια». Ορκίστηκε η Τρίτη αυλική κυβέρνηση (Στεφανόπουλου). Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι διαδηλώνουν στους δρόμους της Αθήνας και στο Σύνταγμα. 

19.9 250-300 χιλιάδες στην πανδημοκρατική συγκέντρωση Θεσσαλονίκης με ομιλητή τον Γ. Παπανδρέου. 

 

21.9 Παραίτηση Τούμπα. (Λέγεται ότι αυτό έγινε γιατί δεν ευδοκίμησε η προσπάθειά του να διαλύσει τους Λαμπράκηδες!). Συλλαλητήριο 10.000 καπνοπαραγωγών στις Σέρρες. Συγκεντρώσεις της ΕΔΑ και της ΔΝΛ σε δεκάδες χωριά και πόλεις. 

 

24.9 Παναθηναϊκή συγκέντρωση στο «Γκλόρια». Στη Βουλή η κυβέρνηση Στεφανόπουλου παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης (με 152 ψήφους υπέρ). 

Τις επόμενες μέρες –και για καιρό– συνεχίζονται σε όλη την Ελλάδα οι λαϊκές κινητοποιήσεις εναντίον της βασιλικής εκτροπής.

 

 

Την περιληπτική αποτύπωση των γεγονότων επιμελήθηκε ο Στέφανος Στεφάνου στηριζόμενος στα καθημερινά δημοσιεύματα της Αυγής, από το αρχείο της που φυλάσσεται στα ΑΣΚΙ. Το χρονολόγιο δημοσιεύτηκε στο δεύτερο Δελτίο της ΕΜΙΑΝ, τον Ιούλιο του 2005. Εδώ δημοσιεύεται απόσπασμά του. Η «αφήγηση» είναι από το Χρονικό του Δημήτρη Λιβιεράτου στην έκδοση Ιούλης ’65. Η έκρηξη [Αθήνα, Κομμούνα, 1985].

 

 

 

 

  

 

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 1ο – 70 μέρες ο λαός στους δρόμους

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 2ο – Σωτήρης Πέτρουλας

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 3ο – συνέντευξη με τον Στέφανο Στεφάνου

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 4ο – συνέντευξη με τον Χριστόφορο Βερναρδάκη

ΙΟΥΛΙΑΝΑ – Μέρος 5ο – Η εμφάνιση μιας νέας Αριστεράς

 

 

Τα «ΙΟΥΛΙΑΝΑ» είναι σε 5 μέρη και θα τα βρείτε όλα –> εδώ

  

 Αναδημοσίευση από –> εδώ

 

 

Δείτε επίσης

.

«ΙΟΥΛΙΑΝΑ» 1965 : Η ΜΕΓΑΛΗ ΛΑΪΚΗ ΈΚΡΗΞΗ (marxismos.com)

Σωτήρης Πέτρουλας  (politikokafeneio)

Ημερολόγιο αποστασίας (pasatempo)

Αποστασία του 1965 (wikipedia)

Ιουλιανά 1965: ο λαός στους δρόμους  (ΝΑΡ Θεσσαλονίκης)

Η Αποστασία και τα Ιουλιανά του 1965 (Χρήστος Καπούτσης)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Όλα τα ήξερε. Αλλά το χούι (ΘΑ ΘΑ ΘΑ) δεν φεύγει.

 

Στις 2 Αυγούστου του 2009 «Το Βήμα της Κυριακής» κυκλοφόρησε με τίτλο «Κραχ και κάλπες», στηριζόμενο σε ανεπίσημες αναφορές του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Γ. Προβόπουλου ότι το έλλειμμα του Δημοσίου κινείται στη ζώνη του 8% του ΑΕΠ με τάσεις διεύρυνσης.

Έχοντας αυτά τα στοιχεία στη διάθεσή του ο κ. Καραμανλής προχώρησε στην προκήρυξη των εκλογών και, έχοντας την πεποίθηση ότι το έλλειμμα του 2009 θα είναι τουλάχιστον 10% του ΑΕΠ, ανήγγειλε από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης το πάγωμα μισθών και τα μέτρα περικοπής των δαπανών.

Στις 8 Σεπτεμβρίου του 2009 ο κ. Προβόπουλος επισκέφθηκε στην οδό Ιπποκράτους τον πρόεδρο του ΠαΣοΚ και υποψήφιο πρωθυπουργό κ. Γ. Παπανδρέου, στον οποίο μετέδωσε περίπου τα ίδια. Στη συνάντηση, που έγινε παρουσία της κυρίας Λούκας Κατσέλη και του σημερινού υπουργού Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, επανέλαβε τις εκτιμήσεις του για το έλλειμμα, επισημαίνοντας ότι επικρατούν τάσεις διεύρυνσης των ελλειμμάτων, οι οποίες μπορούν να τα ανεβάσουν και στο 10% του ΑΕΠ, ακόμη και αν ληφθούν έκτακτα μέτρα μετά τις εκλογές. Επίσης ότι το χρέος ήταν στο 108% του ΑΕΠ και ανερχότανε σε 280 δις ευρώ.

Πριν τις εκλογές ο κ. Παπανδρέου πηγαίνει και βρίσκει τους Τρισέ, Μπαρόζο, Αλμούνια και άλλους παράγοντες της Ευρώπης. Τους αναφέρει την προβληματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Του υπόσχονται ότι μετά τις ελληνικές εκλογές θα προσπαθήσουν να το επιλύσουν στους κόλπους της ΕΕ.

Ο κ. Παπανδρέου «κάνει» τον χαζό και προεκλογικά αρχίζει τα «Λεφτά υπάρχουν». Δεν λέει τίποτα για χρεοκοπία και δεν αφήνει προεκλογικά να αναδειχθεί το πρόβλημα. Ο κόσμος τον ψηφίζει γιατί από τις προεκλογικές του υποσχέσεις φαίνεται ότι θα ανακατανείμει τα λεφτά, που έτσι κι αλλιώς υπάρχουν όπως έλεγε, προς όφελος των φτωχών.

Στην προεκλογική  συνέντευξη τύπου στην ΔΕΘ στις 19 Σεπτεμβρίου 2009 γνωρίζοντας την κατάσταση της οικονομίας εξαγγέλλει

.

13.9.2009 Προεκλογική Συνέντευξη Τύπου Γιώργου Α. Παπανδρέου προς τους εκπροσώπους των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στην 74η ΔΕΘ

 

     Ήταν μόλις πριν από 7 μήνες, στην καθιερωμένη συνέντευξη τύπου του Γ. Παπανδρέου προς τους εκπροσώπους των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στην ΔΕΘ. Η συνέντευξη των αρχηγών των κομμάτων στη ΔΕΘ, ειδικά σε προεκλογική περίοδο είναι μια πολύ καθοριστική διαδικασία της προεκλογικής περιόδου. Εκεί ο σημερινός πρωθυπουργός αναλύει την κυβερνητική πολιτική που στη συνέχεια θα εφαρμόσει. Εκεί απαντάει στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων για το πως θα πολιτευθεί. Εκεί, με λίγα λόγια, υπογράφεται το συμβόλαιο με τον λαό. Εκεί δεσμεύεται ο επόμενος πρωθυπουργός. Δείτε λοιπόν τι είπε ο Γ. Παπανδρέου σε εκείνη την συνέντευξη τύπου. Πολύ ΘΑ, πολύ μπλα μπλα και καμία σχέση με το τι έγινε στην συνέχεια. 

     Σε εκείνη την συνέντευξη υποσχέθηκε αναθέρμανση της αγοράς, νέα αναπτυξιακή τροχιά και νέο αναπτυξιακό πρότυπο, ενίσχυση των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων, οτι θα σταματήσει τον εργασιακό μεσαίωνα(!!!), πορεία εθνικής ανάτασης, οτι λεφτά υπάρχουν,  οτι δεν θα αυξήσει τον ΦΠΑ και τέλος δεσμεύτηκε ότι δεν θα υπάρξει αλλαγή στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης.

     Θαυμάστε τον!!!

Όπου, στο κείμενο, υπάρχει έντονη γραφή (bold) είναι από δική μας παρέμβαση.

 

Η κατάρα των τριών γενιών Παπανδρέου

.
Ελληνική τραγική φάρσα η πολιτική ιστορία της οικογένειας.

.

  

Του James Petras*
Δημοσιεύτηκε στον «δρόμος» την Μ. Παρασκευή 2010

. 
Σε καθεμιά από τις τρεις αποφασιστικές στιγμές της πρόσφατης ιστορίας της, η Ελλάδα ανακόπηκε από την πιθανότητα κοινωνικού μετασχηματισμού προς την πολιτική ανεξαρτησία και την ελευθερία από την ξένη κηδεμονία από κάποιο μέλος της οικογένειας Παπανδρέου.[…]

.

Δείγματα της πολιτισμένης και κοσμοπολίτικης διακυβέρνησης των σοσιαλιστών του Γιώργου Α. Παπανδρέου!!!

 

Για δεύτερη ημέρα τα «σώματα ασφαλείας» του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη του κύριου Χρυσοχοΐδη, δημιουργούν πρόβλημα στο σημερινό ειρηνικό συλλαλητήριο των μαθητών και καθηγητών.

Ο πρωθυπουργός παρέδωσε. Γιατί όχι και εγώ;

 

Τον χάρηκα.
Συγκινήθηκα.
Ήταν ο Καραμανλής στο Ζάππειο, το βράδυ των εκλογών, όταν κατάλαβε την συντριβή του.
Κανένας δίπλα του. Τους έδιωξε όλους.
Η εικόνα του εκεί στην μέση, μόνος του, ήταν σημειολογικά φορτισμένη.
Πήρε όλη την ευθύνη επάνω του.
Έχασε αυτός μόνο. Κανένας άλλος!

Μετά θα πάρει την καλή του και θα πάει για διακοπές και ξεκούραση.

Θα ήθελα να το κάνω και εγώ αυτό. Αλλά δεν μπορώ.
Θα ήθελα να βγω μόνος μου και να πάρω όλη την ευθύνη για όλα τα λάθη μου, υπαρκτά και ανύπαρκτα. Για τα χρέη που έχω. Για τα χρέη που θα μπορούσα να έχω. Για τον οικογενειακό ισολογισμό που είναι χρεωστικός.
Και μετά να πάω διακοπές με την καλή μου. Και να αναλάβει ο αχώνευτος ο Γιωργάκης να μειώσει τα χρέη και να φέρει κέρδη.

Αλλά εγώ δεν βρίσκω κανένα Γιωργάκη.
Εσείς πως βρήκατε τόσο εύκολα:;;;

Τοίχο-με-Τοίχο με τον/την George Papandreou

 

Το έφερε το  e-Mail

 

 

Οι αντιεξουσιαστές!!!

Είναι γνωστό οτι ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου δεν τα πάει καλά με τα Ελλήνικος.

Αλλά την λέξη «αντιεξουσιαστής» πρέπει μάλλον να την γνωρίζει. Τόσα χρόνια γύριζε σε όλον τον κόσμο με το σακίδιο στην πλάτη χωρίς να υπολογίζει εξουσίες και αρχές.

Εγώ, όπως και όλοι εσείς, απλά καταγράφω ό,τι δηλώνει. Μεταξύ μας όμως πολύ το στολίζει το δέντρο, ρε δικέ μου και πολύ απότομα θα τον πάρει απο κάτω.

Άραγε, ΑΥΤΟΙ οι αντεξουσιαστές τα ΜΑΤ τι να τα θέλουν???

 

Υ.Γ.

ΣΗΜΕΡΑ ΝΕΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Ο ΠΑΓΚΑΛΟΣ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗΣ!!!

γέλια…  γέλια…  γέλια…

 

 

Ήρθε η ώρα πια και εγώ… («Tο πράσινο χρώμα» απο Λιλιπούπολη)

 

«Ο Χορός των μπιζελιών ή το πράσινο χρώμα» απο την Λιλιπούπολη
Μάνος Χατζηδάκις
Μαριανίνα Κριεζή / Λένα Πλάτωνος