Διαβάζω στο blog του «Μπαμπάκη»
…Την εφηβεία μου την έζησα την δεκαετία του ’80. Όταν το Τείχος ήταν ακόμα όρθιο και οι βάτες στα ρούχα θυμίζαν πλατφόρμες αεροπλανοφόρων. Όταν η τηλεόραση είχε δύο κανάλια, τοποθετημένα εναλλάξ στα μονά/ζυγά του τηλεκοντρόλ και cool παιχνίδι ήταν το Pacman, όχι το Medal of Honor στο PS3 . (Ή ακόμη όταν ο Μουμπάρακ ήταν Πρόεδρος της Αιγύπτου – για φαντάσου!). Μια τόσο μα τόσο διαφορετική εποχή. Για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιότεροι, επιτυχημένος Υπουργός Συγκοινωνιών (sic) ήταν αυτός που έβαλε τα χερούλια στα λεωφορεία: μέχρι τότε το χούφτωμα του διπλανού (για να κρατηθείς και να μην πέσεις) ήταν θέμα επιβίωσης!
Εκείνα τα μακρινά χρόνια λοιπόν κάποια στιγμή καταργήθηκαν οι εισπράκτορες των αστικών λεωφορείων…. συνέχεια –>εδώ
κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση
.
Κανάλι 
Αρχές δεκαετίας του 80, καλοκαιρινό βράδυ κοντά στις 23:20, ώρα του τελευταίου λεωφορείου ΑΘΗΝΑ-ΜΑΡΟΥΣΙ, νομίζω τότε γραμμή 121, στην αφετηρία της Στουρνάρα. Το λεωφορείο αραγμένο, μόνο και έρημο, με ανοιχτές τις πόρτες, ο οδηγός κάπου γύρω αλλά πάντως όχι εκεί. Κάθομαι στο παγκάκι και καπνίζω χαζεύοντας την λιγοστή κίνηση των αυτοκινήτων. Από την 3ης Σεπτεμβρίου εμφανίζεται κυρία μέσης ηλικίας, αυτό που λέμε καλοστεκούμενη και καλοντυμένη. Μου ρίχνει ματιά συμπάθειας, ανεβαίνει τα σκαλάκια και χωρίς να ρίξει ούτε πενηνταράκι, ούτε πετραδάκι προσπερνά τον κερματοδέκτη και καταλήγει αποφασιστικά στα τελευταία καθίσματα.
Κάποια στιγμή το τσιγάρο σώθηκε, μπήκα και εγώ στο όχημα και βέβαια ούτε στιγμή δε σκέφτηκα να καταβάλω αντίτιμο για την έτσι κι αλλιώς άθλια υπηρεσία που ήμουν υποχρεωμένος να χρησιμοποιήσω. Κάθισα μπροστά – μπροστά αφού στιγμιαία αντάλλαξα συνωμοτική ματιά με την κυρία των τελευταίων θέσεων. Μετά από λίγο χρόνο αναμονής μπήκε κι άλλη επιβάτης χαμηλότερης τάξης από την πρώτη, απ’ ότι έδειχναν τα ρούχα της και η ταλαιπωρημένη φυσιογνωμία της.
Και ενώ προβληματιζόταν για το τι έπρεπε να κάνει, ρίχνοντάς μας ματιές περιμένοντας να αποσπάσει τη συγκατάθεσή μας, να σου και ο οδηγός, ανεβαίνει φουριόζος, παίρνει τη θέση του και βάζει μπροστά τη μηχανή. Η κυρία κατάλαβε ότι δεν την έπαιρνε πλέον για απαλλοτρίωση του αντιτίμου, και ανεμίζοντας χαρτονόμισμα των εκατό δραχμών αρχίζει να ζητάει ψιλά ελπίζοντας ίσως στο να μην έχει κανείς να της χαλάσει, και μέσα στης νύχτας την ανοχή ίσως και να τη γλιτώσει. Πλην όμως η πρώτη την υπεξαίρεση διδάξασα κυρία, με περισσή προθυμία και χάρη έβγαλε από την τσάντα το πορτοφόλι της και μέτρησε στην ταλαίπωρη, εκατό δραχμές σε κέρματα. Η ταλαίπωρη αφού ευχαρίστησε έριξε στο κουτί το αντίτιμο ενώ η ευεργέτης της άρχισε μικρό λογύδριο: «Α, έτσι είναι το σωστό. Όλοι να εξυπηρετηθούμε… Όταν εγώ μπήκα στο αυτοκίνητο ο κύριος που καθόταν στο παγκάκι (εγώ) με είδε που έριξα τα χρήματα. Όταν μπήκε αυτός, και εγώ τον είδα επίσης να πληρώνει. Ε, η κυρία δεν είχε ψιλά, τη βοηθήσαμε κι αυτή. Α, όλα και όλα αυτό είναι το σωστό».
Χαμογέλασα κάτω από τα μουστάκια μου θαυμάζοντας την πονηριά της κυρίας χωρίς τότε να μπορώ να φανταστώ που θα μας οδηγούσε αυτή η συμπεριφορά, σε τι χρέη αβάσταχτα, σε τι λιτότητες ασφυκτικές και σε τι προβλήματα τον καημένο οργανισμό των αστικών λεωφορείων! Τα τελευταία γεγονότα με έκανα να τα σκεφτώ όλα αυτά και να προβληματιστώ: Ποιος είχε η μεγαλύτερη ευθύνη; Η αδίστακτη κυρία της μεσαίας τάξης που μου έδωσε το παράδειγμα; Εγώ που σαν φέρελπις φοιτητής θα έπρεπε από την πρώτη στιγμή να την κατακεραυνώσω και να μην αφήσω να πάρουν τα πράγματα την τροπή που πήραν, για να μην οδηγηθούμε στο σημερινό αδιέξοδο ή μήπως ο ασυνείδητος οδηγός που είχε αφήσει το λεωφορείο αφύλακτο να πάει για κατούρημα; Άσε που δεν ξέρουμε πως είχε προσληφθεί γιατί τότε δεν υπήρχε και διαφάνεια.
Τελευταία παρακολουθώ προσεκτικά τις δηλώσεις του υπουργού Ρέππα αλλά δεν έχω καταλήξει σε συμπέρασμα. Γι’ αυτό αποφάσισα να εκθέσω το παραπάνω περιστατικό μέσω του καλού αυτού blog σε Δημόσια διαβούλευση και να αποσυρθώ διακριτικά παρακολουθώντας και ελπίζοντας να βρω την απάντηση που μακάρι κάποτε να με λυτρώσει από τις αμφιβολίες μου. Ευχαριστώ για την υπομονή σας και συγνώμη αν έφταιξα, …αν και το χειρότερο απ’ όλα θα ήταν να καταλήξω στο ότι φταίγαμε και οι τέσσερις συμμετέχοντες στο περιστατικό, δηλαδή ότι ΦΤΑΙΓΑΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!
@ Δημήτρης : καλώς τον. Μου θυμίζεις εμένα και τις μικροαστικές ενοχές που είχα και έχω λόγω στρεβλής παιδείας, δηλαδή κάτι σαν τον ρόλο του Στέφανου Ληναίου στο «Δεν πληρώνω δεν πληρώνω» του Ντάριο Φο. Αν όμως σκεφτούμε ότι αυτά τα ποσά είναι όντως μηδαμινά μπροστά στις μίζες για την αγορά λεωφορείων ή οπλικών συστημάτων κλπ κλπ που σε τελική ανάλυση το ανωτέρω θεατρικό αναλύει και εξηγεί επακριβώς. Πρέπει να το ξαναδούμε.
Μετα απο χρονια μπορει η απάντηση μου να μην εχει καμμία αξία για τους ανωτέρω κυρίους αλλά την καταθέτω. Όλοι μας εχουμε μπει σε παρομοια διλλήματα. Και για να μη βαζω πρωτο πληθυντικο προσωπο να σας πω ευθαρσώς οτι όπως και ο Δημήτρης έτσι κι εγώ πολλάκις είπα οτι δεν τα αξίζουν τα λεφτα τους και επειδη κι εγω εχω/ειχα ελάχιστα να μην πληρώσω. Όμως φρονώ ότι (ασχέτως του σχολιόυ απο τον administrator) οφείλουμε να κάνουμε το καθηκον μας όχι ως αντανάκλαση/απάντηση στις διαβουλευσεις των άλλων/άνω διότι τότε κια μόνο τότε έχουμε δικαίωμα κριτικής εκτενούς προς το σύστημα/κράτος/κυβερνηση/. Προς θεού , ενοείται ότι υπάρχει πάντα η ειδική πε΄ριπτωση, η εξτραβαγκάντζα που θα μας αναγκάσει να παραβούμε το γραμμα του νόμου πιεσμένοι απο τις καταστασεις της στιγμής (στην προκειμένη πλατφόρμα, μπορει καποιος να μην εχει το αντιτιμο για 1002 λόγους) αλλά θεωρώ οτι καλο εινια (και οχι για να ειμαστε νομοταγεις αλλάγια να ειμαστε ουσιαστικοι) να κινούμαστε ως σωστοί πολίτες ανεξαρτήτως του τι κάνουν οι Δόγκανοι της πολιτικής