του Καναλιώτη
Την επταετία της χούντας αλλά και για χρόνια μετά, η δευτεροβάθμια εκπαίδευση ήταν εξατάξια. Είχε δηλαδή έξι Γυμνασιακές τάξεις και δεν είχε Λύκειο. Στο τέλος του Γυμνασίου γράφαμε Πανελλήνιες Εξετάσεις και το αποτέλεσμά τους, ίσως, καθόριζε ολόκληρη τη ζωή μας. Για τον λόγο αυτό, τα παιδιά έκαναν εντατικά φροντιστήρια, ένα ή και δύο χρόνια. Τα καταξιωμένα φροντιστήρια, με τις πολλές επιτυχίες, ήταν στο κέντρο της Αθήνας (πολλά στην Κάνιγγος, μερικά στην Πατησίων μερικά στην Ακαδημίας και τα υπόλοιπα εκεί τριγύρω) και μάζευαν μαθητές από όλη την Αθήνα. Το ωράριο ήταν 7-10 κάθε βράδυ.
Η ζωή του μαθητή, ΚΑΙ ΤΟΤΕ, ήταν εξ’ ίσου σκληρή με του σημερινού μαθητή αλλά τα καταφέρναμε, όπως και τα παιδιά μας τα καταφέρνουν σήμερα, μιας και δεν μπορέσαμε εμείς μεγαλώνοντας να τους έχουμε έτοιμο κάτι καλύτερο.
Το φροντιστήριο Θετικό όπως φαίνονταν από την είσοδο του Πολυτεχνείου
Το 1973 πήγαινα Ε’ Γυμνασίου και στο φροντιστήριο «Θετικό», του φιλόλογου Σκούρα. Το «Θετικό» ήταν ακριβώς απέναντι από το Πολυτεχνείο, Στουρνάρη (Στουρνάρα τότε) και Πατησίων γωνία, με είσοδο από την Στουρνάρη και παράθυρα από την Πατησίων. Πάλι πρώτη θέση έπιασες, θα σκεφτήκατε. Όχι όμως, γιατί ο Σκούρας το έκλεισε την Παρασκευή το βράδυ και μας έδιωξε, γιατί όσο ήταν εκεί ερχόντουσαν κάτι περίεργοι με κάμερες και φωτογραφικές μηχανές και δείχνοντας ταυτότητες του ζητούσαν να μπουν. Τους έλεγε ότι έχει μαθήματα και δεν τους άφηνε. Όταν όμως αγρίεψαν τα πράγματα το έκλεισε και ησύχασε.Γιατί όμως αναφέρω το φροντιστήριο; Όλοι οι μαθητές που κατεβήκαμε την Τετάρτη σε όλα τα φροντιστήρια, είχαμε από πρώτο χέρι την είδηση. Ειδικά αν πήγαινες στου Σκούρα την είχες και πανοραμική. (Φωτογραφική μηχανή δεν είχα μαζί μου τότε -τότε απεχθανόμουν τις φωτογραφίες δυστυχώς…).
Αναφέρω τα φροντιστήρια γιατί θέλω να πω ότι η παραπαιδεία «βοήθησε» να περάσει η ιδέα του ξεσηκωμού από το Πολυτεχνείο στις γειτονιές πάρα πολύ γρήγορα. Το ραδιόφωνο και η τηλεόραση ήταν ολοκληρωτικά ελεγχόμενα από την χούντα. Οι εφημερίδες λογοκρινόντουσαν καθημερινά, αν και δεν ήθελαν, όπως πάντα, να ρισκάρουν και πολλά. Τα νέα και η ενημέρωση, τότε, πέρναγαν από στόμα σε στόμα. Από τις εφημερίδες διάβαζες ό,τι ήθελε η χούντα. Λίγες φορές έκαναν την επανάστασή τους και αυτό για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους και όχι την αλήθεια (η μια με την εκ Παρισίων επιστολή Καραμανλή στην Βραδυνή).
Την Τετάρτη 14 Νοέμβρη του 1973 το απόγευμα, όπως όλα τα απογεύματα των καθημερινών ημερών της εβδομάδας, πήρα μαζί με την παρέα μου το λεωφορείο από Ζωγράφου για το κέντρο της Αθήνας και συγκεκριμένα το τέρμα λεωφορείων στην Ακαδημίας. Εκείνες τις ώρες τα λεωφορεία γινόντουσαν «σχολικά». Στο τέρμα, στην Ακαδημίας κατεβήκαμε και περπατήσαμε όλοι μαζί προς την Κάνιγγος όπως κάθε απόγευμα. Στην Ακαδημίας ξεσκαρταρίσαμε κάμποσους. Κοντά στην Κάνιγγος αυτοί που πήγαιναν στον Σαβαΐδη και στα άλλα φροντιστήρια της Σόλωνος έκοψαν δεξιά.
Αφήσαμε και τους πολλούς στην Κάνιγγος. Στο τέλος οι λίγοι και εκλεκτοί (θυμάμαι μόνο τον φίλο μου Μανώλη Π. που ήταν και ο ντράμερ στο ροκ συγκρότημα που είχαμε τότε), συνεχίσαμε στην οδό Κάνιγγος και κατευθυνθήκαμε προς την Στουρνάρη. Φτάνοντας Στουρνάρη καταλάβαμε ότι κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει. Δυνατοί ήχοι από την Πατησίων. Ανοίξαμε το βήμα μας.
Το θέαμα που αντικρίσαμε στην Πατησίων ήταν πρωτόγνωρο σε μια εποχή που υπήρχε μόνιμη απαγόρευση να συνευρίσκονται περισσότερα από 5 άτομα. Ολόκληρη η Πατησίων από την μια άκρη του Πολυτεχνείου μέχρι την άλλη, ήταν κλεισμένη από πολύ κόσμο. Στα κάγκελα κρεμόντουσαν φοιτητές που κυμάτιζαν ελληνικές σημαίες και φώναζαν συνθήματα με ντουντούκες : «ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΛΑΕ», «ΛΕΥΤΕΡΕΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ 
ΕΚΛΟΓΕΣ», «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΙΔΕΙΑ», «ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», «ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΤΥΡΑΝΝΟ» . Χωθήκαμε ανάμεσά τους, ρωτήσαμε. Ήταν πολλές οι γνώμες. Άλλοι μιλούσαν για τα μαθήματα. Άλλοι για τη διοίκηση των Σχολών. Άλλοι για την Χούντα.
Ανεβήκαμε στο φροντιστήριο. Οι καθηγητές προσπάθησαν να ξεκινήσουν τα μαθήματα. Αλλά ακόμη και αυτοί το μισό μυαλό τους απ’ έξω το είχαν. Κάποιοι μάλιστα έκαναν παράδοση δίπλα στο παράθυρο, κοιτάζοντας έξω.
Όταν σχολάσαμε από το φροντιστήριο έμεινε με τους φοιτητές σχεδόν ολόκληρο το φροντιστήριο. Κατά τις δώδεκα την κάναμε για τα σπίτια μας. Δικαιολογηθήκαμε στα σπίτια μας ότι «είχαν διαδήλωση οι φοιτητές και άργησαν τα λεωφορεία».
Την Πέμπτη 15 Νοέμβρη του 1973 το πρωί στο σχολείο μόνο μάθημα δεν είχαμε όρεξη να κάνουμε. Συζητούσαμε τι είδαμε το προηγούμενο βράδυ και προσπαθούσαμε να το εξηγήσουμε. Ήταν πρωτόγνωρο για εμάς. Κόσμος μαζεμένος να ΑΠΑΙΤΕΙ να ΖΗΤΑΕΙ να συζητεί για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ δεν το είχαμε ξαναδεί εκτός από κάποιες φορές που 
διαμαρτυρόμαστε κάποιες παρέες στο σχολείο γιατί δεν θέλαμε να μας κόψουν κάποιοι άσχημοι καθηγητές το μακρύ όμορφο μαλλί μας.
Το σχολείο μου ήταν ένα τυπικό δημόσιο σχολείο με κάποιους καλούς δημοκράτες καθηγητές λίγους φασίστες καθηγητές και μια γυμνασιάρχισσα που αν σας πω ότι την φώναζε όλο το σχολείο πίσω από την πλάτη της «madam» τι θα σκεφτείτε; Το «Μπλούχερ» της πήγαινε καλύτερα, είχα σκεφτεί μετά από πολλά χρόνια αλλά δεν είχε βγάλει ο Μελ Μπρούκς τον «Φραγκεστάιν Τζούνιορ» τότε, οπότε μένουμε στο «madam».
Όλοι στο σχολείο, καθηγητές και μαθητές είχαν μάθει τι γίνεται στο Πολυτεχνείο. Τα παιδιά θα το μετέφεραν με την μια ή την άλλη εκδοχή στους γονείς τους; Ίσως δεν θα εξηγούσαν ακριβώς την δυναμική του, για να τους αφήσουν να πάνε φροντιστήριο το απόγευμα.
Tο απόγευμα, κατεβήκαμε όπως κάθε φορά την 
ίδια διαδρομή, αλλά με άλλη διάθεση από την συνηθισμένη. Από το τέρμα των λεωφορείων στην Ακαδημίας μέχρι στο Πολυτεχνείο φτάσαμε πιο γρήγορα από ό,τι συνήθως, χωρίς την καθημερινή αργοπορία με τα εφηβικά αστειάκια του δρόμου. Μάλιστα φτάσαμε περισσότεροι, γιατί δεν πήγαν όλοι στα φροντιστήριά τους αλλά συνέχισαν προς το Πολυτεχνείο, μαζί μας. Εκτός από τον Μανώλη Π. εκείνο το βράδυ θυμάμαι ότι ήταν μαζί μας και ο Γιώργος Νίκας. Η κατάσταση έξω από το Πολυτεχνείο ήταν σαν μια γιορτή. Χιλιάδες κόσμου. Περισσότεροι από χτες. Υπήρχε και μια πρόχειρη μεγαφωνική εγκατάσταση, που δεν την είχα προσέξει την προηγούμενη ημέρα, από την οποία άκουγες ανακοινώσεις και συνθήματα : «ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΛΑΕ», «ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ», «ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ», «ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ 
– ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», «ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ», «ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ NATO», «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ», «ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ», «ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ ΕΝΟΣ ΤΡΕΛΟΥ», «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΛΑΕ», «ΔΕΝ ΣΕ ΘΕΛΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΠΑΡ’ ΤΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΙ ΜΠΡΟΣ», «ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ», «ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ», «ΛΑΕ, ΛΑΕ Η ΤΩΡΑ Η ΠΟΤΕ», «ΟΛΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ», «ΝΑΤΟ ΣΙΑ ΠΡΟΔΟΣΙΑ», «ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ», «ΚΑΤΩ Ο ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ», «ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΚΕΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝΕ ΕΠΤΑ», «ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΣΤΟ ΓΟΥΔΙ» κ.ά . Άκουγες επίσης και τις αποφάσεις από τις φοιτητικές, εργατικές ή ακόμη και μαθητικές συνελεύσεις κατάληψης. Επίσης ακούσαμε και ανακοινώσεις ότι απομονώθηκαν προβοκάτορες εγκάθετοι της ασφάλειας και της χούντας και ότι πρέπει να προσέχουμε ποιοί είναι δίπλα μας. Να μην παρασυρόμαστε από άτομα που ίσως είναι ξένα προς το φοιτητικό κίνημα. Σαφώς το κλίμα δεν ήταν τόσο φοιτητικό αλλά πάρα πολύ πολιτικό. Υπήρχε μια μεγάλη χειρόγραφη αφίσα που έδειχνε μια κρεμάλα με την χούντα της Ταϊλάνδης να κρέμεται από την αγχόνη. Συμβόλιζε οτι η Ελληνική χούντα θα φύγει όπως η αντίστοιχη της Ταϊλάνδης.
Επίσης κυκλοφορούσαν πάρα πολλά χαρτιά Α4 (ή και μισά Α4) τυπωμένα σε πολύγραφο με σκίτσα και συνθήματα όπως αυτά που προανέφερα. Τα μοιράζαμε στα σταματημένα αυτοκίνητα, τρόλεϊ και λεωφορεία στους γύρω δρόμους. Προσπαθήσαμε να μπούμε μέσα στο Πολυτεχνείο. Δεν μας άφησαν. Είμαστε μικροί, είπε η φοιτήτρια στην είσοδο, να προσέχουμε…
Αστυνομία δεν υπήρχε πουθενά. Είχε εξαφανισθεί. Απ’ ό,τι μάθαμε αργότερα την είχαν αποσύρει ώστε να δημιουργηθεί χάος και να το εκμεταλλευτεί πολιτικά ένα κομμάτι της χούντας, αυτό του δικτάτορα Ιωαννίδη.
Εκείνη την νύχτα αργήσαμε να πάμε σπίτια μας. Με κάποιο τρόπο δικαιολογηθήκαμε (ήμαστε σε φίλο και διαβάζαμε κλπ). Αν και του Ζωγράφου είναι κοντά στο κέντρο της Αθήνας, τρία – τέσσερα χιλιόμετρα μόνο, τα νέα έφθαναν θολά, ότι τάχα λίγοι φοιτητές έκαναν κινητοποιήσεις για φοιτητικά αιτήματα.
Την Παρασκευή 16 Νοέμβρη του 1973 το πρωί στο σχολείο δεν υπήρχε καμία διάθεση για μάθημα σε αυτούς που είμαστε εκεί. Γιατί δεν είμαστε όλοι στο σχολείο. Λίγοι προτίμησαν 
αντί να ανηφορίσουν για το σχολείο να κατηφορίσουν προς το Πολυτεχνείο. Εκτός από τους προηγούμενους ήσαν και κάποιοι που πρόφτασαν ή και τους άφησαν να μπουν στο Πολυτεχνείο από τις πρώτες μέρες και συμμετείχαν στις λειτουργίες της κατάληψης (συνελεύσεις συμβούλια κλπ). Οι υπόλοιποι αποφασίσαμε να κατέβουμε όλοι το απόγευμα στο Πολυτεχνείο. Ένα σημαντικό κομμάτι από μαθητές αποφάσισε να το σκάσει από το σχολείο και να κατέβει από το πρωί.
Εμείς, οι περισσότεροι που είμαστε στο σχολείο, συζητούσαμε τι είδαμε το προηγούμενο βράδυ και ενημερώναμε αυτούς που δεν ήξεραν. Μοιράσαμε τις προκηρύξεις που είχαμε μαζί μας. Το σχολείο έβραζε. Πολλά παιδιά είχαν μαζί τους τρανζίστορς και ακούγαμε τον ραδιοφωνικό σταθμό που είχαν βάλει σε λειτουργία οι φοιτητές για να ενημερώνουν για τις εξελίξεις. Για πολλές ώρες αυτός ο ραδιοφωνικός σταθμός ήταν η μόνη αντικειμενική ενημέρωση στην Αθήνα.
Η γυμνασιάρχης με τους καθηγητές προσπάθησαν να επιβάλουν την τάξη. Με το ζόρι μας έβαλαν στις τάξεις. Εκεί, ανάλογα με τον καθηγητή, συνεχιζόταν στα φανερά ή στα κρυφά η συζήτηση.
Το σήμα κατατεθέν της χούντας ήταν και σαν βιβλιόσημο στην τελευταία σελίδα κάθε σχολικού βιβλίου.
Γυρνώντας από το σχολείο προς τα σπίτια μας σκίζαμε από τα βιβλία την τελευταία σελίδα που είχε το βιβλιόσημο με το «πουλί» γράφαμε πάνω συνθήματα, μουντζουρώναμε το πουλί με την σβάστικα και τα πετάγαμε σαν προκηρύξεις στους δρόμους.
Το απόγευμα κατεβήκαμε στο Πολυτεχνείο. Δεν θυμάμαι τι ώρα ήταν αλλά τα δακρυγόνα είχαν ήδη κατακλύσει όλο το κέντρο.
Μας είπαν ότι το Πολυτεχνείο είχε σφιχταγκαλιαστεί από ένα τεράστιο αριθμό λαού που έφθανε σχεδόν μέχρι την Ομόνοια. Κατά τις 6:30 μια ομάδα διαδηλωτών είχε ξεκινήσει να πάει πορεία στο Σύνταγμα. Την απώθησαν. Μια άλλη ομάδα κατέλαβε τα γραφεία της Νομαρχίας στην Αιόλου 104 και με πολύ κόπο κατάφερε η αστυνομία να τους βγάλει έξω. Στη συνέχεια η αστυνομία συνεπικουρούμενη από την χωροφυλακή διαλύει με δακρυγόνα την κεντρική συγκέντρωση έξω από το Πολυτεχνείο.Η μεγάλη μάζα των διαδηλωτών είχε διαλύσει σε μικρές ομάδες διάσπαρτες παντού σε όλο το κέντρο της Αθήνας. Παντού υπήρχε αστυνομία. Μας κυνήγαγαν και τρέχαμε για 100 – 200 μέτρα. Σταματάγαμε. Μπαίναμε σε εισόδους πολυκατοικιών, ανοίγαμε ένα μικρό τραντζιστοράκι που είχαμε μαζί μας και ακούγαμε τον σταθμό των φοιτητών. Ενημερωνόμαστε για το που ήταν η αστυνομία και όταν καταλαβαίναμε 
ότι μπορούσαμε να βγούμε, ξεκινάγαμε καινούργιο γιουρούσι. Τους προκαλούσαμε, μας κυνηγούσαν. Αυτό κράτησε μέχρι πολύ αργά.
Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να μπούμε μέσα στο Πολυτεχνείο. Την είσοδο της Στουρνάρη δεν μπορούσαμε να την πλησιάσουμε γιατί η Στουρνάρη ήταν γεμάτη αστυνομικούς. Ο Μανώλης πρότεινε να πάμε από τα σκοτάδια της Τοσίτσα πρώτα να δοκιμάσουμε την είσοδο της Τοσίτσα και μετά να δοκιμάσουμε να περάσουμε από την κεντρική της Πατησίων. Η είσοδος της Τοσίτσα ήταν ταμπουρωμένη. Σωστό φρούριο. “Όχι από εδώ”, μας είπαν οι φοιτητές που τη φύλαγαν. Συνεχίσαμε για να βγούμε στην Πατησίων. Η κατάσταση ήταν απερίγραπτη, σαν φωτογραφία από ταινία του Αγγελόπουλου. Όλος ο δρόμος άδειος και γεμάτος καπνογόνα. Ούτε ψυχή ανθρώπινη. Ακούγονταν από τριγύρω ήχος από ασθενοφόρα. Μας θυμάμαι (και κάποιες φορές ανατριχιάζω) στη μέση της Πατησίων εμένα και τον Μανώλη, σαν χαζά. Γύρω μας καπνογόνα. Από ένα στενό απέναντι άρχισαν κάποιοι ένστολοι να μας πλησιάζουν όπου την κάναμε από εκεί που είχαμε έρθει αποδεικνύοντας στην πράξη πόσο γυμνασμένα και γρήγορα παιδιά ήμασταν. Γυρίσαμε σπίτια μας. Δεν είχε νόημα να είμαστε εκεί αποκομμένοι, χωρίς να έχουμε πληροφόρηση, χωρίς να γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε.
Με το τρανζίστορ κολλημένο στο αυτί μου όλο το βράδυ. Έζησα όλη την αγωνία των φοιτητών. Δεν υπάρχει λόγος να το περιγράψω γιατί σώζεται το ηχητικό ντοκουμέντο. Ακούστε το.
[audio http://koino3.mplexus.gr/MITSOS-POLYTEXNEIO.mp3]Ανατρίχιασα με το επικό φινάλε από τον Μήτσο Παπαχρήστο. Στο τέλος ο σταθμός σταμάτησε να μεταδίδει.
-Τους σκότωσαν, σκέφτηκα. (Ίσως ο 
λόγος, που κάθε φορά, μα κάθε φορά, που συναντώ τον Μήτσο Παπαχρήστο χαίρομαι τόσο πολύ, είναι ότι τον είχα για σκοτωμένο, μέχρι την στιγμή που τον γνώρισα από κοντά και τότε συνειδητοποίησα ότι ζει!).
Ένοιωσα πολύ μόνος εκείνη την ώρα. Πολύ θυμωμένος και πολύ μόνος. Ήθελα κάτι να κάνω αλλά δεν ήξερα τι.
Η αλήθεια είναι ότι όλες εκείνες τις ημέρες ήθελα να κάνω πράγματα αλλά δεν ήξερα τι να κάνω. Έπρεπε να ήμουν κάπου οργανωμένος. Να έχω τουλάχιστον πληροφόρηση.
Με αυτές τις σκέψεις κοιμήθηκα ξημερώματα.
Το Σάββατο 17 Νοέμβρη του 1973 το πρωί οι περισσότεροι πήγαμε στο σχολείο (Ναι, τότε πηγαίναμε ΚΑΙ Σάββατο). Είχαμε όμως πολλές απουσίες. Από συμμαθητές που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο ή διανυκτέρευσαν σε διπλανά του Πολυτεχνείου σπίτια που τους άνοιξαν την 
πόρτα οι ιδιοκτήτες. Επίσης από συμμαθητές που δεν ήρθαν σχολείο αλλά αποφάσισαν να προσπαθήσουν να κατέβουν στο κέντρο.
Από πολύ νωρίς ακούγονταν από μακριά κρότοι από αυτόματα όπλα που δεν σταμάταγαν. Γύρω γύρω από το σχολείο περιπολικά και άλλα ασφαλίτικα αυτοκίνητα. Η αστυνομία ζήτησε τα απουσιολόγια. Μόλις το μάθαμε τα κάψαμε. Μείναμε έξω στην αυλή. Κατεβάσαμε μεσίστια την σημαία του σχολείου. Γύρω στη μία το μεσημέρι μας άφησαν να πάμε σπίτια μας, Κατεβήκαμε την οδό Κουσίδου και μετά την Λεωφόρο Παπάγου.
Στο ύψος της εκκλησίας του Αγίου Θεράποντος μερικοί στρατιώτες ανέβαιναν ανάποδα την λεωφόρο με τα αυτόματα στα χέρια να απειλούν τον κόσμο για να μπει μέσα στα σπίτια του και να αδειάσει τους δρόμους.
Όταν είδαν τους μαθητές να κατεβαίνουν άρχισαν να φωνάζουν ψαρωτικά και να πυροβολούν στον αέρα ώστε να μας φοβίσουν.
– Διαλυθείτε!
– Πηγαίνετε σπίτια σας!
– Διαλυθείτε!!!
Ίσως από αυτούς τους πυροβολισμούς, σκοτώθηκε ο πεντάχρονος Δημήτριος Θεοφ. Θεοδώρας που ήταν στην ταράτσα της πολυκατοικίας του. Τρέξαμε στους γύρω δρόμους. Εγώ πήγα στο νοικιασμένο δωμάτιο που είχαμε για τις πρόβες με το συγκρότημα. Εκεί σιγά σιγά μαζευτήκαμε όλοι και το γκρούπ και οι φίλοι μας. Μάθαμε ότι αυτοί που προσπάθησαν να κατέβουν στο κέντρο δεν τα κατάφεραν. Τα πάντα ήταν μπλοκαρισμένα από χωροφυλακή και στρατό. Από την παρέα έλειπαν δύο τρεις.
Μάθαμε ότι κάποιοι είχαν συλληφθεί.
Όλοι μας ήμασταν πολύ θυμωμένοι.
Απ’ όλη την Αθήνα συνέχιζαν οι κροταλισμοί από τα αυτόματα όπλα και οι πυροβολισμοί από τα περίστροφα.
Τα όπλα, φαινομενικά, νίκησαν αλλά η ψυχή απελευθερώθηκε. Άρχισε το τέλος της χούντας.
Καναλιώτης
Video του Kanali για τα 40 χρόνια
[youtube http://youtu.be/xXccfpWK1Og]
Διαβάστε επίσης…
-Μια μαρτυρία για το Πολυτεχνείο. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!
http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/11/15/14-11-2008/
Έφηβος
http://efhbos.wordpress.com/2009/11/14/polytexneio2009/
http://efhbos.wordpress.com/2008/11/08/edw_polytexneio2008/ !!!
Άφρο: Για την εξέγερση του Πολυτεχνείου (Μια πλαστή φωτογραφία)
http://afrofriends.wordpress.com/2009/11/13/emp_rebellion/
Βραχόκηπος
http://www.vrahokipos.net/old/history/gr/polytexneio.htm
Ημέρες μνήμης και εξέγερσης, δύο κορυφαίες στιγμές: ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1985 – ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1995 (Μέρος Α΄)
http://anarchypress.wordpress.com/2009/11/14/%ce%b7%ce%bc%ce%ad%cf%81%ce%b5%cf%82-%ce%bc%ce%bd%ce%ae%ce%bc%ce%b7%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b5%ce%be%ce%ad%ce%b3%ce%b5%cf%81%cf%83%ce%b7%cf%82-%ce%b4%cf%8d%ce%bf-%ce%ba%ce%bf%cf%81%cf%85%cf%86/
Ο “εκφωνητής” του Πολυτεχνείου Δημήτρης Παπαχρήστος δίνει συνέντευξη στον Έφηβο (10.11.2008)
http://efhbos.wordpress.com/2008/11/13/efhbos_mhtsos_papaxrhstos/
Ο Δημήτρης Παπαχρήστος μιλάει στην Άννα (video) (10.11.2008)
http://efhbos.wordpress.com/2008/11/12/mhtsos_anna/
Κανάλι 
Παράθεμα: 17 Νοέμβρη 2009 « Έφηβος
καλό …μπραβο
Ένοιωσα πολύ μόνος εκείνη την ώρα. Πολύ θυμωμένος και πολύ μόνος. Ήθελα κάτι να κάνω αλλά δεν ήξερα τι.
Υποκλίνομαι …
Υπέροχο οδοιπορικό στις μέρες εκείνες , με «πινελιές» εντονου συναισθηματισμού .
Να χαίρεσαι τα καμάρια σου , που γράφουν επίσης .
——————————-
Έχεις mail μου σ’ αυτή την διεύθυνση (την διεύθυνση του μπλογκ σου)
@Nosfi -Καλώς το παληκάρι το καλό. Ευχαριστώ.
@Silia -Αννούλα μας. Ευχαριστώ για όλα.
Παράθεμα: -Πόντος και ΠΠΣΠ « Πόντος και Αριστερά
Παράθεμα: …στο Πολυτεχνείο, το ‘73 « Und ich dachte immer
Παράθεμα: Πολυτεχνείο 1980 – Φωτογραφίες « Κανάλι
Παράθεμα: -Αντιδικτατορική πάλη και Πολυτεχνείο « Πόντος και Αριστερά
Παράθεμα: Πολυτεχνείο 1980. Ανέκδοτες φωτογραφίες #2 « Κανάλι
Αφωτίστου Φιλέλληνος, Σχέδιο αφηγήματος “ΔΕΚΑ ΕΞΙΜΙΣΗ ΝΟΕΜΒΡΗ”
ΝΟΕ 17
Κατηγορία: Αναγνώσεις, καταχώρηση από: Σωτήρης Παστάκας
(ΕΝΩ ΕΧΕΙ ΔΙΑΝΥΘΕΙ Η ΜΙΣΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ 16 ΝΟΕΜΒΡΗ
ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΠΡΙΝ ΕΡΘΕΙ Η 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973)
ΚΑΙ ΑN ΓΙΝΟΤΑΝ ΕΤΣΙ;
Σκηνή πρώτη :
(Παρασκευή απόγευμα 16 Νοεμβρίου 1973)
Μετά από τριήμερη κατάληψη του Πολυτεχνείου, και εξαιτίας της καταπίεσης, της πρωτόγνωρης φτώχειας και των προβλημάτων λόγω της πρώτης ενεργειακής κρίσης, ο λαός της Αθήνας, έχει συγκεντρωθεί στο κέντρο της πόλης και οι πιο επαναστατικοί ήδη έχουν καταλάβει κρατικά κτίρια.
Βέβαια, φάνηκε κάτι περίεργο : ανάμεσα στο επαναστατημένο πλήθος που ήδη από το βράδυ της Πέμπτης είχε καταλάβει κρατικά κτίρια, είχαν ανακατευτεί και έλληνες φοιτητές από την Ιταλία και την Γαλλία, με μερικούς “φιλέλληνες” επαναστάτες από τον Μάη του 68, φέροντες όπλα που τα είχαν εισάγει σταδιακά και λαθραία τα καλοκαίρια, από το ’70 κι ύστερα, την περίοδο των διακοπών.
Δυό μελαχροινές κοπέλες η Μαρίνα και η Αρετή και δύο φοιτητές, o Λάκης με λεπτά χαρακτηριστικά και κατσαρά μαλλιά κι ο Μάκης, συντοπίτης των δυό φοιτητριών, κοντός με ελάχιστο λαιμό απ’ όπου φύτρωνε ένα πελώριο κεφάλι, από την κατάληψη του Πολυτεχνείου μιλάνε με έναν αγριεμένο νέο φοιτητή που γυάλιζε το μάτι του, τον Λέοντα.
Ο Λέων, ήταν ο γεροδεμένος μοναχογιός αριστερού μικροεργολάβου, ντυμένος με αμπέχωνο, χοντρό μπουτζίν και άρβυλα, αξύριστος. Έσερνε μια μπετόβεργα μήκους ενός μέτρου, διαμέτρου 12 χιλιοστών, που την είχε προσάγει για αυτοάμυνα μαζί με τσέρκια από κοντινή οικοδομή για να κάνει “φιόγκο” τις πόρτες της περίφραξης του ΕΜΠ.
Πρώτος μίλησε o Λάκης :
– “Ο αέρας μυρίζει μπαρούτι , πρέπει να διαλύσουμε την κατάληψη”.
– “Μα τι λετε τώρα , ο λαός έχει ξεσηκωθεί, δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω θα γίνουμε ρεζίλι”, είπε ο Λέων
– “Είσαι προβοκάτορας”, του είπε προκλητικά o Λάκης.
Ήδη από την Τετάρτη, οι οργανωμένοι φοιτητές προσπαθούσαν να σταματήσει η κατάληψη, γιατί δεν μπορούσαν να ελέγξουν το αυθόρμητο.
Η Μαρίνα, μία νοστιμούλα φοιτήτρια, μέλος της ΑΝΤΙΕΦΕΕ , κόρη αξιωματικού της χωροφυλακής, με ένρινη φωνή του είπε :
-“Συνάδελφε έχει δίκιο ο Λάκης, αν δεν φύγουμε θα χυθεί αίμα.”
-“Πρέπει να κρατήσουμε τις Θερμοπύλες”, είπε ο Λέων και σκέφθηκε ότι έπρεπε να δέσει με πρόσθετους φιόγκους από τσέρκια τις σιδερένιες πόρτες της Στουρνάρη και της Τοσίτσα
-“Είσαι προβοκάτορας”, επανέλαβε ο Λάκης.
Ο Λέων εκνευρίσθηκε, οι φλέβες στο λαιμό του διογκώθηκαν, ένοιωσε κάτι σαν να τον τσίμπησε αλογόμυγα και ουρλιάζοντας «φύγε ρε πούστη μη σε σκοτώσω» πήρε στο κυνήγι τον Λάκη στην αυλή του κτιρίου των Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων, αλλά ο Λάκης ήταν ταχύτατος και άρχισε να κάνει κύκλους γύρω από τις μπασκέτες. Σύντομα, ο Λέων αντιλήφθηκε το γελοίον του πράγματος και παράτησε το κυνηγητό.
Σκηνή δεύτερη :
(Παρασκευή απόγευμα 16 Νοεμβρίου 1973, 16:17)
Μέχρι το ηλιοβασίλεμα (18:11) οι πιο επαναστατικοί είχαν πλαισιωθεί από αγριεμένους άνεργους οικοδόμους που είχαν πληγεί από την κρίση και αγωνιστικά στοιχεία από το Θριάσιο πεδίο (απόγονους ομόθρησκων αρβανιτών που με τους έλληνες είχαν συμμετάσχει στην ελληνική επανάσταση) .
Οι καταλήψεις κρατικών κτιρίων, συνέχισαν επιτυχημένα, με εκθετικό ρυθμό, έως το βράδυ, λόγω της ελάχιστης αντίστασης που έδειχναν οι αστυνομικοί και της σφοδρότητας των επιθέσεων από τους αγριεμένους άνεργους οικοδόμους και από έλληνες φοιτητές εξωτερικού, ενώ οι λίγοι “φιλέλληνες” επαναστάτες του Μάη του 68, έπαιζαν περισσότερο οργανωτικό ρόλο.
Ο στρατός, η ηγεσία του οποίου είχε διαβρωθεί από μέσα, ενόψει του σχεδιαζόμενου πραξικοπήματος του Ιωαννίδη εναντίον του Γ. Παπαδόπουλου, δεν μπόρεσε να αντιδράσει σε μεγάλο βαθμό και μετά από σύντομο πόλεμο στην περιοχή Πρωτευούσης, ήρθαν σε διαπραγματεύσεις με τους επαναστάτες. Η επικράτηση της αντ-‘’επανάστασης’’ καθυστέρησε μόνον στην Βόρεια Ελλάδα (των πρώην «νέων χωρών» όπως ονομάσθηκαν μετά το 1913), λόγω της συντηρητικότητας των κατοίκων (κυρίως μετανάστες ελληνικής καταγωγής από άλλες χώρες πόντιοι, μικρασιάτες πρόσφυγες και Ελληνοσλάβοι μαζί με τους ολιγότερους γηγενείς μακεδόνες και θράκες.)
Οι ηγέτες της χούντας είχαν εκπονήσει σχέδιο διαφυγής, σε περίπτωση αντεπανάστασης. Οι γρηγορότεροι, δηλαδή ο ηγετικός πυρήνας έφυγαν με στρατιωτικά αεροπλάνα για την Ισπανία και την Πορτογαλία, που είχαν δικτατορικά καθεστώτα, και – από εκεί –με πολιτικά αεροπλάνα , διασκορπίστηκαν σε χώρες της κεντρικής και νότιας Αμερικής, κυρίως στην Βραζιλία. Ένα δεύτερο κύμα έφυγε με τα πλοία της γραμμής για Ιταλία.
Μερικοί τολμηροί με στρατιωτικά μεταγωγικά αεροπλάνα που εκείνη την εποχή γεμάτα είχαν ακτίνα δράσης μόλις 2500 χιλιόμετρα έφθασαν στην Ισπανία ή την Πορτογαλία. Από εκεί ακόμα και αν ανεφοδιάζονταν έφθαναν μέχρι τις Αζόρες, 1500 χιλιόμετρα από την Λισαβόνα αλλά η πορτογαλική κυβέρνηση δεν διέθετε πολλά καύσιμα .
Έτσι ή αλλιώς από εκεί οι ανατολικές Ακτές της Νότιας Αμερικής απέχουν 3900 χιλιόμετρα. Ο κατ΄ευθείαν διάπλους του Ατλαντικού ήταν αδύνατος. Το μόνο μέρος που μπορούσαν να προσεγγίσουν ήταν η παγωμένη νήσος Νέα Γή δίπλα στην χερσόνησο Λαμπραντόρ, η ανατολικότερη περιοχή του Καναδά στον Ατλαντικό.
Πραγματικά 17 φανατικοί χουντικοί αεροπόροι, μετά από ανεφοδιασμό στην Πορτογαλία με την βοήθεια ενθουσιώδους χουντικού σμηνάρχου, προσεγγίζουν την Νέα Γή, αλλά παγώνουν οι πτέρυγες του αεροπλάνου, αλλάζει η αεροδυναμική συμπεριφορά του αεροπλάνου και, πριν αυτό συντριβεί, πέντε απ΄ αυτούς προλαβαίνουν να πηδήξουν με αλεξίπτωτο , τρείς πεθαίνουν από το ψύχος στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού και δύο κατορθώνουν να επιζήσουν με την βοήθεια ψαράδων από την φυλή Innu από το Λαμπραντόρ
Οι πιο αργοπορημένοι – και ενώ ο πόλεμος μαινόταν στην Β. Ελλάδα- μεταμφιεσμένοι και με πλαστά διαβατήρια κατόρθωσαν να επιβιβασθούν σε πολιτικά αεροπλάνα….
Σκηνή τρίτη :
Το νέο καθεστώς έμοιαζε αρκετά με μια βαλκανική Κούβα του 1959. Αναρχο-κομμουνιστές, σταλινο-κομμουνιστές, γκεβαρικοί, πρώην ένοπλοι σοσιαλιστές, ακόμα και τίμιοι συντηρητικοί είχαν συμμετοχή στην νέα κυβέρνηση. Το κλου του υπουργικού συμβουλίου ήταν ο Ρούντυ , ο ξανθός “”Τσε”” , ο οποίος με ένα από τα πρώτα διατάγματα της νέας κυβέρνησης, απέκτησε την ελληνική υπηκοότητα , ώστε να γίνει υφυπουργός της επαναστατικής κυβέρνησης.
Η πολιτική της νέας κυβέρνησης ήταν σαρωτική. Όσοι πρώην καθεστωτικοί δεν κατόρθωσαν να διαφύγουν από την χώρα γέμισαν τα ξερονήσια , όπου πριν μερικές εβδομάδες ήταν εκτοπισμένοι οι αντιπαλοί τους. Εθνικοποιήθηκαν οι τράπεζες και όλες οι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Το καθεστώς όμως δεν αναγνωρίσθηκε από την ΕΣΣΔ, ούτε από τις λαϊκές σοσιαλιστικές δημοκρατίες εκτός από την Αλβανία, την Βόρεια Κορέα και την Κούβα. Παράλληλα , επιβλήθηκε εμπάργκο και σύντομα τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν.
Παραπροϊόν (παράπλευρο ευτύχημα) της επανάστασης ήταν η μη ανατροπή του Μακαρίου και η μη εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, και τα μετέπειτα γεγονότα ( η κατοχή μεγάλου μέρους της νήσου, η φυγή των προσφύγων και η εποίκιση της νήσου με Τούρκους)
Σκηνή τέταρτη :
Πλοία του 6ου στόλου των ΗΠΑ έκαναν βόλτες στο Αιγαίο και λιγότερο στο Ιόνιο. Λόγω του εμπάργκο τα πράγματα δυσκόλευαν όλο και πιο πολύ, και ήδη παρουσιάζονταν αρκετές ελλείψεις σε πρώτες ύλες και ανταλλακτικά.
Όπως πάντα, αρκετοί έλληνες πλοιοκτήτες μικρών εμπορικών πλοίων με λαθραία έγραφα που έδειχναν ότι πήγαιναν τρόφιμα και άλλα είδη (σε έλλειψη στην αποκλεισμένη χώρα) στην Συρία, την Τουρκία ή την Βουλγαρία έκαναν εκτεταμένο λαθρεμπόριο με την κυβέρνηση, ή με τοπικούς οικονομικούς παράγοντες.
Στα πλησίον της Τουρκίας νησιά μας, Λέσβο, Χίο, Σάμο, Κω ο λαθραίος ανεφοδιασμός γινόταν και με καΐκια, ακόμα και με ψαράδικα. Όμως οι γειτονικές χώρες στα βόρεια και ανατολικά της Ελλάδας είχαν πολύ μικρότερο βιοτικό επίπεδο και έτσι τα είδη πολυτελείας -που δεν μπορούσαν να δικαιολογηθούν ως φορτίο τόσο φτωχών χωρών- έπρεπε να έλθουν λαθραία από την πλευρά της Ιταλίας.
Ο πληθωρισμός, ήδη της τάξης του 25% το 1973, άρχισε να αυξάνεται ραγδαία. Τα οικονομικά προβλήματα έγιναν σημαντικά στην βιομηχανία-βιοτεχνία, στον τομέα της οικοδομής και στις μεταφορές, λόγω έλλειψης αργού πετρελαίου, πρώτων υλών και ανταλλακτικών. Τα εργοστάσια τσιμέντου άρχισαν να δουλεύουν με λιγνίτη. Οι οικοδόμοι που έχαναν την δουλειά τους και δεν είχαν ριζώσει στις πόλεις επέστρεφαν στα χωριά τους για να ασχοληθούν πάλι με τη γεωργία και τη κτηνοτροφία. Εκεί τουλάχιστον δεν κινδύνευαν από ασιτία….
Τα μεγάλα προβλήματα δημιουργήθηκαν στις μεγάλες πόλεις, ειδικά στους επαρχιώτες που δε είχαν γερές ρίζες στις πόλεις και επισφαλή εργασία. Η λαϊκή δυσφορία που -ήδη από τον εμπορικό αποκλεισμό είχε αρχίσει ως μουρμούρα- μετατρεπόταν σε ανοικτές ατομικές αντιδράσεις.
Ευτυχώς οι άδηλοι πόροι από τους μετανάστες και τους ναυτικούς βοηθούσαν την αριστερή κυβέρνηση για τα είδη πρώτης ανάγκης (φάρμακα, εμβόλια κ.λ.π.) τα οποία εξαιρούνταν από το εμπάργκο, για ανθρωπιστικούς λόγους. Βασικά εισαγόμενα προϊόντα, όπως ο καφές, κακάο, κ.λ.π. σπάνιζαν και η όποια παρουσία τους οφειλόταν στην λαθραία εισαγωγή του .
Όταν έφθασε η προχωρημένη άνοιξη του 1974 με τους πρώτους τουρίστες με κάποιο εισόδημα, οι άδηλοι πόροι άρχισαν να ενισχύονται και από το «αρχαιότερο επάγγελμα» και από τα δύο φύλλα, μα περισσότερο από τις γυναίκες, που θυμήθηκαν τις σχέσεις που είχαν αναπτύξει στην κατοχή με Ιταλούς και Γερμανούς.
Τον επόμενο χρόνο, λόγω και των ερωτικών επιτυχιών ελλήνων καρδιοκατακτητών με γνωστές ή διάσημες ευρωπαίες (Λαίδη Τσώρτσιλ, Εντίθ Πιάφ, κ.λ.π.) αλλά και ελλήνων φοιτητών που σπούδαζαν στο εξωτερικό, οι υπηρεσίες δειλά –δειλά άρχισαν να παρέχονται και σε μεσήλικες τουρίστριες , αρχικά δωρεάν ή έναντι κεράσματος, στη συνέχεια με λήψη κάποιου δώρου στο κομοδίνο και – τέλος- επί πληρωμή.
Σκηνή πέμπτη :
Φθινόπωρο 1974
Παράλληλα, ανάμεσα στο νέο καθεστώς που άρχιζε να περνά σταδιακά στα χέρια των σταλινικών που είχαν επανοργανωθεί συνομωτικά, άρχισαν οι εκκαθαρίσεις από τα ”αντεπαναστατικά στοιχεία” και τους “ρεβιζιονιστές”. Τα πρώτα θύματα ήταν τροσκιστές και αναρχο-κομμουνιστές κάποιας ηλικίας με γνωστή δράση προ της δικτατορίας. Στη συνέχεια, άρχισαν να διώκονται οι ρεβιζιονιστές, των οποίων τα ηγετικά στοιχεία κατάφυγαν μέσω Βουλγαρίας στην φιλόξενη Ρουμανία του μεγάλου ηγέτη Τσαουσέσκου.
Στη συνέχεια γκεβαρικοί και πρώην ένοπλοι σοσιαλιστές διασκορπίστηκαν στην Ευρώπη και μερικοί φιλοξενήθηκαν στην Λιβύη. Μερικοί τολμηροί γκεβαρικοί κατάφεραν και έβγαλαν ναυτικό φυλλάδιο και μπάρκαραν στον νέο κόσμο, φθάνοντας έως και την Κούβα.
Δεν γλίτωσαν ούτε οι λίγοι “φιλέλληνες” επαναστάτες πιστοί του Μάη του 68 καθώς και ο Ρούντυ , ο ξανθός “”Τσε”” , ο οποίος κατηγορήθηκε κι αυτός ως πράκτορας του εχθρού. Η ηγεσία του Κ.Κ.Σ.Ε. και μαζί της και των άλλων «”σοσιαλιστικών” χωρών βρίσκονταν σε διαρκή αμηχανία , μιας και, λόγω των συμφωνιών της Γιάλτας, δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν την νέα ελληνική κυβέρνηση και στη συνέχεια να εντάξουν την Ελλάδα στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας.
Η πολιτική της κυβέρνησης ήταν δρακόντεια. Οι διαφωνούντες τροσκιστές, αναρχο-κομμουνιστές , ρεβιζιονιστές και άλλα «αντεπαναστατικά» στοιχεία εκτοπίσθηκαν σε άλλα ξερονήσια, διαφορετικά από τους χουντικούς για να μην δημιουργηθούν εντάσεις και συγκρούσεις μεταξύ χουντικών και αριστερών εκτοπισμένων.
Η μουσική ροκ εξοβελίσθηκε από τα κρατικά ραδιόφωνα, το νέο κύμα και τα τραγούδια του Χατζιδάκι απαγορεύτηκαν, ως αντεπαναστατικά και γλυκερά, τα τραγούδια του Θεοδωράκη παίζονταν όλο και πιο σπάνια….
Σκηνή έκτη :
Η Μαρίνα, αν και κόρη αξιωματικού της χωροφυλακής, φοιτήτρια του ΕΜΠ και μέλος της ΑΝΤΙΕΦΕΕ έγινε πολιτική υπεύθυνη του υπουργείο βιομηχανίας .
Επίσης ήταν αντιπρόεδρος της επιτροπής κατάρτισης του 1ου πενταετούς προγράμματος βαριάς βιομηχανίας (με καθήκον την αναθεώρηση και επικαιροποίηση των ιδεών που περιέχονταν στο “ αναπτυξιακό ευαγγέλιο” της αριστεράς Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα (Α. Η Αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων, Β. Το Οικονομικό σχέδιο για την εκβιομηχάνιση, Γ. Εκβιομηχάνιση και Βιωσιμότητα) του μακαρίτη Δ. Μπάτση που είχε εκτελεστεί μαζί με τον Ν. Μπελογιάννη), λαμβάνοντας υπόψη τις ήδη υπάρχουσες -εθνικοποιημένες πλέον- βιομηχανίες.
Ο Λέων, παρά την συμμετοχή του στις φοιτητικές επιτροπές αγώνα και την ουσιαστική συμβολή του –εκτός των άλλων- στην διατήρηση της κατάληψης του Πολυτεχνείου (δέσιμο με τσέρκια των εξώθυρων της περίφραξης του ΕΜΠ ), επειδή γενικά ήταν λίγο λούμπεν φοιτητής, έπαιζε στο μπουζούκι του ρεμπέτικα και ‘’διέφθειρε’’ μερικές συντρόφισσες, χωρίς να τις παντρευτεί, δεν είχε την κομματική εξέλιξη που όλοι περίμεναν.
Ο Φάνης, γιός χαμηλόβαθμου απόστρατου αξιωματικού, φοιτητής του ΕΜΠ, τότε βαρειά ερωτευμένος και σοσιαλιστής, ασφυκτιούσε από το καθεστώς και βολόδερνε ανάμεσα στις σπουδές του, που δεν τον ενθουσίαζαν, σε φροντιστήρια για τα αυξημένα έξοδα και παλινδρομούσε ανάμεσα σε μια -κοινόχρηστη με άλλους δύο συμφοιτητές του- εσωτερική γκαρσονιέρα στο Κολωνάκι και στο πατρικό του σπίτι.
Ο Μάκης, ορίστηκε βοηθός πολιτικός υπεύθυνος διαφώτισης. Κινητή εγκυκλοπαίδεια της μαρξιστικής βιβλιογραφίας και όχι μόνον (ίσως λόγω του υπερβολικής μνήμης του, ως απόρροια του συνολικού αναπτύγματος του εγκεφαλικού του φλοιού) καθώς και εραστής του ωραίου φύλου, που αναπλήρωνε την έλλειψη αναστήματος, σωματικής και αισθητικής αρμονίας με τον λόγο του σε ρυθμό πολυβόλου, μάγευε κυριολεκτικά αρκετές αιθέριες υπάρξεις του σταλινικού χώρου, τις οποίες διακόρευε με το υπερμέγεθες πέος του (θυμηθείτε το ανέκδοτο –παρηγοριά –πολλές φορές- για τους «προικισμένους κοντούς» που συνοδευόταν με τεντωμένους τον οριζόντιο δείκτη και τον αντίχειρα να σχηματίζουν ανισοσκελές L).
Σκηνή έβδομη :
Σε μια κομματική οργάνωση στον Χολαργό, ο Λέων, μετά από έντονες διαφωνίες με τον υπεύθυνο Δαρρείο Κεκέ , αρραβωνιαστικό της Μαρίνας και χαϊδεμένο παιδί του Χαρίλαου, τον πλακώνει στο ξύλο και καταζητείται από το τμήμα λαϊκής ασφάλειας, το οποίο του προσάπτει βαριές κατηγορίες.
Καταφεύγει στην γκαρσονιέρα του Φάνη και των συμφοιτητών του. Ο Φάνης ειδοποιεί τους γονείς του Λέοντα και ταυτόχρονα βρίσκει τους άλλους δύο συνενοικιαστές της γκαρσονιέρας και τους ενημερώνει σχετικά.
Είναι προφανές ότι πρέπει ν’ αρχίσει ένοπλη πάλη εναντίον του τυραννικού σταλινικού καθεστώτος με προοπτική τις ελεύθερες εκλογές (ή μήπως ένα μη σταλινικό σοσιαλιστικό καθεστώς;). Είναι όμως ώριμες οι συνθήκες;
Σκηνή όγδοη :
Οι εναπομείναντες νεαροί τροτσκιστές και αναρχο-κομμουνιστές σύντομα ενεργοποιηθήκαν σε πυρήνες αντίστασης με φανταχτερά ονόματα, όπως Διεθνιστικός Απελευθερωτικό Στρατός, Κομμουνιστική Αντισταλινική Πάλη, κ.λ.π.
Η πλειονότητα των αντικαθεστωτικών ”εσωτερικού“ ήταν ρεβιζιονιστές και σοσιαλιστές. Απ’ αυτούς δημιουργήθηκαν “καθετοποιημένες” μαζικές οργανώσεις αντίστασης με τα ονόματα Πανελλήνιο Αντισταλινικό Μέτωπο και Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα
Ελάχιστοι από τους “φιλέλληνες” επαναστάτες παρέμειναν, αφού αναγκασθήκαν να παντρευτούν τις ελληνίδες φίλες τους, λαμβάνοντας την ελληνική υπηκοότητα, και βοηθούσαν πολύ προσεκτικά την αντίσταση, κυρίως σε επαφές για εισαγωγή πολεμικού εξοπλισμού, μέσω ευρωπαίων (λαθρ)εμπόρων όπλων στην Αφρική.
Από τους γερμανούς “φιλέλληνες” έμαθαν ότι τα κρησφύγετα των παράνομων οργανώσεων, έπρεπε να κατοικούνται διαρκώς και να μοιάζουν ως κανονικά, γιατί στην Γερμανία ένας διοικητής της αστυνομίας σκέφθηκε ότι η κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος είναι χαμηλή και ακανόνιστη σε ένα κρησφύγετο και αφού κατέγραψε όλα τα διαμερίσματα ή σπίτια με ακανόνιστη κατανάλωση , άρχισε συστηματική έρευνα ώσπου βρήκε τελικά τους αντάρτες πόλης.
Εξ’ άλλου οι Έλληνες γενικά έχουν μεγάλη περιέργεια και επιζητούν επαφές με τους διπλανούς τους, πόσον μάλλον που στις μεγάλες πόλεις -και ειδικά στην Αθήνα- είχαν δημιουργηθεί πραγματικά χωριά, όπου οι πρώτοι εσωτερικοί μετανάστες οδήγησαν και τους υπόλοιπους από το ίδιο ή το διπλανό χωριό να νοικιάσουν ή αγοράσουν στην ίδια περιοχή, δημιουργώντας έτσι εκατοντάδες χωριά στις συνοικίες.
Επίσης άτομα με περιέργεια, λόγω ηλικίας, χαρακτήρα ή θέσης , όπως παιδιά και έφηβοι, νοικοκυρές που δεν δούλευαν, αργόσχολοι συνταξιούχοι (και μάλιστα στρατού και σωμάτων ασφαλείας), μπορούσαν να υποθέσουν ότι κάτι μη κανονικό συμβαίνει στο ύποπτο διαμέρισμα ή σπίτι και με χωριάτικη αναίδεια ή κουτοπονηριά, ίσως να ζητούσαν εξηγήσεις.
Σκηνή ένατη :
Χειμώνας 1975
Η λαϊκή οργή τον χειμώνα του 1975 , από την εξορία των διαφωνούντων «προδοτών» της σοσιαλιστικής επανάστασης και των άλλων «αντεπαναστατικών» στοιχείων –κατά το νέο καθεστώς- σε ξερονήσια, και από τις στερήσεις λόγω του συνεχιζόμενου αποκλεισμού της χώρας είχε οδηγήσει σε σημαντική αποδοχή της προοπτικής ένοπλης αντίστασης εναντίον του σταλινικού καθεστώτος.
Ο πληθωρισμός συνέχισε να αυξάνεται ραγδαία και τον Ιανουάριο του 1975 υπολογίσθηκε ότι προσέγγιζε το 80%. Τα οικονομικά προβλήματα έγιναν πλέον πολύ σημαντικά : στην βιομηχανία-βιοτεχνία, και στις μεταφορές, λόγω έλλειψης αργού πετρελαίου, πρώτων υλών και ανταλλακτικών. Στον τομέα της οικοδομής λόγω έλλειψης τσιμέντου και δομικού σιδήρου. Οι περισσότεροι οικοδόμοι που έχασαν την δουλειά τους επέστρεψαν στην ύπαιθρο για να ασχοληθούν πάλι με τη γεωργία και τη κτηνοτροφία.
Σκηνή δέκατη :
Φεβρουάριος 1975
Οι πρώην ένοπλοι σοσιαλιστές της περιόδου της στρατιωτικής δικτατορίας, που είχαν διασκορπιστεί στην Ευρώπη, στρατολόγησαν έλληνες εμιγκρέδες και μετακινήθηκαν στην Λιβύη. Εκεί, με την βοήθεια του καθεστώτος Καντάφι, εξοπλίσθηκαν και εκπαιδεύτηκαν στρατιωτικά με σκοπό την απόβαση στην κοντινή Κρήτη. Οι αντάρτες αυτοί ονομάσθηκαν «λίβυοι ή κανταφικοί»
Από το λιμάνι του Τομπρούκ έως το ακρωτήρι Παξιμάδια (ένα ερημικό ακρωτήρι στην νότια πλευρά του νομού Ηρακλείου) η απόσταση είναι μόλις 200 μίλια ή 325 χιλιόμετρα. Εκεί θα τύχουν θερμής υποδοχής από τις πολυπληθείς ένοπλες οργανώσεις των παραδοσιακά βενιζελικών κρητικών, και κατόχων πολύ μεγάλης ποσότητας οπλισμού, που καμία κυβέρνηση δεν μπόρεσε ποτέ να συλλέξει. Όλοι μαζί επιτίθενται στο Ηράκλειο, το οποίο καταλαμβάνουν σύντομα. Οι Κρητικοί, που πάντα εμφάνιζαν κρυφές τάσεις αυτονομίας, ήταν εντελώς εχθρικοί με το καθεστώς και σημαντικό τμήμα της Κρήτης ήταν ουσιαστικά εκτός νόμου. Για να αποφευχθούν οι προστριβές και οι ένοπλες συρράξεις με τους υπόλοιπους, οι λίγοι σταλινικοί – μειοψηφία του Κρητικού λαού – είχαν οδηγηθεί σε κυβερνητικές θέσεις στην πρωτεύουσα.
Ένας από τους ήρωες της αντίστασης εναντίον των χουντικών αλλά και των σταλινικών στη συνέχεια, ήταν ο 25 χρονος Αντώνης , πρώην Μαοϊκός και νυν αναρχοκομμουνιστής. Ήταν γιος χουντικού αξιωματικού και ηγετικού στελέχους της οργάνωσης «Κόκκινη προβιά» , ο οποίος πέθανε από έμφραγμα του μυοκαρδίου στις αρχές της δικτατορίας. Ο Αντώνης, μετά τον θάνατο του πατέρα του είχε ανακαλύψει μια κρυψώνα με οπλισμό ( επειδή όταν ήταν παιδί είχε αντιληφθεί ότι ο θρησκόληπτος πατέρας του επισκεπτόταν συχνά έναν έρημο εκκλησάκι στον Υμηττό και μια-δύο φορές τον είχε πάρει μαζί του) .
Έτσι την 15 Νοεμβρίου 1973, κάτω από την μύτη των χουντικών είχε κατεβάσει μερικά όπλα στο υπόγειο του σπιτιού του στου Παπάγου (που ήταν περιοχή υπεράνω κάθε υποψίας, πραγματικά εκτός νόμου, γιατί ήταν το προάστιο των αξιωματικών-ηγετών της χουντικής κυβέρνησης), και τα μοίρασε σε “μη σεσημασμένους επαναστάτες” που είχαν εκπαιδευτεί στην χρήση όπλων, αφού είχαν υπηρετήσει την στρατιωτική τους θητεία στον στρατό.
Τώρα, ως μέλος της οργάνωσης «Κομμουνιστική Αντισταλινική Πάλη» εφοδιάζει με τα υπόλοιπα όπλα της κρυψώνας τους συντρόφους του και τίθεται επικεφαλής της ομάδας του εναντίον του Κέντρου Διαφώτισης και Eνημέρωσης.
Σκηνή ενδέκατη :
Παράλληλα, οι ενωμένες στρατιωτικές δυνάμεις των μαζικών οργανώσεων Πανελλήνιο Αντισταλινικό Μέτωπο, που είχε ενισχυθεί με αποφασισμένους εμιγκρέδες από το εξωτερικό και Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα που ενισχύθηκε από τους «λίβυους» αντάρτες, μαζί με αντισταλινικούς Κρητικούς που καταφθάνουν σταδιακά στον Πειραιά, προετοιμάζονται να επιτεθούν στην πρωτεύουσα………
Η επίθεση ήταν σφοδρή. Καταλαμβάνεται το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης (η διοίκηση της φρουράς του είχε ήδη διαβρωθεί από δημοκράτες αποταγμένους αξιωματικούς, οι παλαιότεροι από την εποχή της δίκης των αεροπόρων έως την εποχή του ΑΣΠΙΔΑ), άλλα σημαντικά υπουργεία και κρατικές υπηρεσίες.
Σημαντική αντίσταση παρουσιάστηκε κατά τις επιθέσεις εναντίον σταλινικών αστυνομικών τμημάτων και σταθμών χωροφυλακής στην Αττική, την επάνδρωση των οποίων είχε ιδιαίτερα προσέξει η σταλινική κυβέρνηση με ένταξη πρώην μελών του 2ου Γραφείου του Δημοκρατικού Στρατού και της ΟΠΛΑ, με αρκετούς νεκρούς και από τα δύο μέρη.
Ο γνωστός Μάκης, βοηθός πολιτικός υπεύθυνος διαφώτισης, συλλαμβάνεται σε τρυφερή στιγμή στο πίσω δωμάτιο του γραφείου του, παίρνοντας “συνέντευξη” από μια χαριτωμένη υποψήφια για την θέση βοηθού λογοκριτή , απόφοιτη της Παντείου. Οι κακιές και ζηλόφθονες γλώσσες διέδωσαν ότι -από τον τρόμο τους – κόλλησαν σαν σκυλιά και μετεφέρθηκαν στο πλησιέστερα νοσοκομείο, όπου ξεκόλλησαν την υποψήφια και οδήγησαν στον Μάκη στην φυλακή.
Η Μαρίνα, τελειόφοιτη φοιτήτρια του ΕΜΠ και πολιτική υπεύθυνη του υπουργείο βιομηχανίας έπεισε τους νικητές ότι, αφού είχε διαβάσει και εμπεδώσει το αντικείμενό της, από την χαμηλότερη θέση του απλού μέλους της επιτροπής κατάρτισης του 1ου πενταετούς προγράμματος βαριάς βιομηχανίας, θα συνέβαλε αποφασιστικά στην αναθεώρηση και επικαιροποίηση των ιδεών που περιέχονταν στο “ αναπτυξιακό ευαγγέλιο” της όλης αριστεράς «Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα»
Ο Δαρείος Κεκές , αρραβωνιαστικός της Μαρίνας και χαϊδεμένο παιδί του Χαρίλαου, συλλαμβάνεται με την κατηγορία της απιστίας που διέπραξε ως διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ, αφού σε συνεργασία με Σοβιετικό Οίκο προμήθειας ατμοηλεκτρικού σταθμού καύσης λιγνίτη τον υπερτιμολόγησε κατά 100 εκατομμύρια δραχμές, τα οποία ιδιοποιήθηκε και καταδικάζεται σε 20ετή καθειρξη.
Σκηνή δωδέκατη :
Μετά την επιτυχή έκβαση της ένοπλης πάλης εναντίον του τυραννικού σταλινικού καθεστώτος συστάθηκε κυβέρνηση εθνικής αντιδικτατορικής-αντισταλινικής ενότητας με απώτερη προοπτική τις ελεύθερες εκλογές.
Η πολιτική της νέας κυβέρνησης ήταν δρακόντεια. Όσοι σταλινικοί-πρώην καθεστωτικοί δεν κατόρθωσαν να διαφύγουν από την χώρα οδηγήθηκαν σε φυλακές, αλλά κυρίως εκτοπίσθηκαν στα άλλα ξερονήσια (διαφορετικά απ΄ αυτά των χουντικών), δηλαδή σ’ αυτά όπου πριν μερικές εβδομάδες ήταν εκτοπισμένοι οι διαφωνούντες τροσκιστές, αναρχο-κομμουνιστές , ρεβιζιονιστές και άλλα «αντεπαναστατικά» στοιχεία.
Μετά πάροδο ενός χρόνου έγιναν δύο πολύ σημαντικά δημοψηφίσματα. Το πρώτο αφορούσε την κατάργηση ή όχι του θεσμού της βασιλείας. Το 75% των ψηφοφόρων αποφάσισε την κατάργηση του θεσμού της βασιλείας, προς μεγάλη λύπη σημαντικού ποσοστού των μεσο- και μεγα-λοαστών, μικροαστών καθώς και μεγάλου μέρους του φιλοβασιλικού αγροτικού πληθυσμού.
Το δεύτερο και σημαντικότερο δημοψήφισμα ήταν η ανεξαρτητοποίηση της Κρήτης και των Νέων Χωρών (Μακεδονία-Θράκη) χώρα και η ομοσπονδοποίηση της χώρας.
Οι νότιοι (οι απελευθερωθέντες έως το 1864, οι οποίοι στη συνέχεια πολέμησαν στους Βαλκανικούς Πολέμους και απελευθέρωσαν την Μακεδονία-Θράκη, ενώ στη συνέχεια συμμετείχαν και στην Μικρασιατική Εκστρατεία του 1919-1922) καταλαβαίνοντας αφενός μεν ότι δεν ήταν δυνατόν να συνεννοηθούν με τους Κρήτες, οι οποίοι -μέσω ενός ψηλού πολιτικού και επιχειρηματιών κρητικής καταγωγής- είχαν αναπτυξιακά οράματα σε διεθνές επίπεδο, και ήθελαν να δημιουργήσουν ένα κρατίδιο τύπου Κύπρου της δεκαετίας του ‘90 (με δυνατή αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή, λιμενικές διευκολύνσεις σε μια από τις υπερδυνάμεις, ναυτιλία , τουρισμό και μακροπρόθεσμα σχετικές υποστηρικτικές υπηρεσίες), ενώ παράλληλα το πλέον συντηρητικό και καθυστερημένο τμήμα του ελληνικού λαού, δηλ. οι κάτοικοι των “Νέων Χωρών”, δηλ. της βόρειας Ελλάδας, που αποτελούνταν κυρίως από ποντίους, μικρασιάτες πρόσφυγες και Ελληνοσλάβους (οι οποίοι ήταν χρήσιμοι βεβαίως στην εξωτερική πολιτική ως εθνικιστές και κατά φαντασίαν τουρκοφάγοι : χαμένες πατρίδες, Αγιά Σοφιά, κ.λ.π.) οι οποίοι, μαζί με τους ολιγότερους γηγενείς μακεδόνες και θράκες, έβριζαν το εκάστοτε επίσημο κράτος ως “κράτος των Αθηνών”, παρά την αναγόρευση της Θεσσαλονίκης ως συμπρωτεύουσας και ενθυμούμενοι τις μάταιες προσπάθειες εκσυγχρονισμού της βόρειας Ελλάδας, εψήφισαν σε σημαντικό ποσοστό υπέρ της ομοσπονδοποίησης της χώρας.
Οι κάτοικοι της βόρειας Ελλάδας εψήφισαν και εκείνοι -κινούμενοι από φυγόκεντρες δυνάμεις και τοπικούς πολιτικοοικονομικούς παράγοντες – υπέρ της ομοσπονδοποίησης.
Τέλος οι Κρήτες -υποκινούμενοι από τοπικούς πολιτικοοικονομικούς παράγοντες – και με την πρόσθετη υπόσχεση ότι με νόμο “Ρύθμιση θεμάτων που αφορούν όπλα, πυρομαχικά, εκρηκτικές ύλες, εκρηκτικούς μηχανισμούς και άλλες διατάξεις“ που θα ψηφίσει άμεσα η τοπική (κρητική) κυβέρνηση, θα επιτραπεί η κατοχή και χρήση πολεμικών όπλων διαμετρήματος έως 0.452 της ίντσας εψήφισαν συντριπτικά –εκτός των Χανιωτών- υπέρ της ομοσπονδοποίησης.
Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ότι το 66.6 % των Ελλήνων ψήφισε υπέρ της ομοσπονδοποίησης, (που όταν πολλαπλασιασθεί επί 10 προκύπτει το 666) γεγονός που ανησύχησε πολύ την εκκλησία της Ελλάδος και το οικουμενικό πατριαρχείο, όχι μόνον λόγω του σατανικού αριθμού, αλλά κυρίως των ενδεχόμενων αποσχίσεων Μητροπόλεων της Κρήτης και της Βορείου Ελλάδας από την εκκλησία της Ελλάδος στην Αθήνα, ανάλογες με αυτή της εκκλησίας της Ελλάδος από και το οικουμενικό πατριαρχείο .
Τώρα, με το νέο σύνταγμα που ψηφίσθηκε, η Ελλάδα αποτελείται από 3 ομοσπονδιακά κρατίδια : της παλιάς Ελλάδας, της Κρήτης και της Μακεδονίας –Θράκης. Να περιμένουμε μια καλύτερη πορεία στις επερχόμενες εκλογές για την ομοσπονδιακή βουλή του 1977 ;
17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973 – ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
του Αντώνη Κακαρά
http://kakaras.wordpress.com/
antonis.kakaras@gmail.com
Από το μεσημέρι της Παρασκευής θεάθηκαν στην Πλατεία Συντάγματος άντρες με πολιτικά, που κουβαλούσαν δύσκολα καλυπτόμενα μακρύκανα όπλα, τυλιγμένα με εφημερίδες και νάιλον. Πήγαιναν να πάρουν θέσεις σε ταράτσες, απ’ όπου σε λίγο θα πυροβολούσαν διαδηλωτές ή ανύποπτους διερχόμενους, παρ’ ότι… ναι υπήρχαν ακόμα ανύποπτοι.
Αργότερα και μόλις άρχισε να σκοτεινιάζει, στο σιντριβάνι της πλατείας Βικτωρίας μερικοί έριχναν νερό στα μάτια τους προσπαθώντας, χωρίς αποτέλεσμα, να τα ανακουφίσουν από τα πρώτα δακρυγόνα, που είχαν αρχίσει να πέφτουν. Στο ύψος της πλατείας την ίδια ώρα, μεγάλη ομάδα διαδηλωτών διασχίζοντας την Αριστοτέλους, ξήλωνε από τα πεζοδρόμια τα σήματα της τροχαίας και ένα στέγαστρο από τη στάση των λεωφορείων. Στην Πατησίων, λίγο πιο κάτω από τον ΟΤΕ, είχε ακινητοποιηθεί διαγώνια ένα τρόλεϊ φορτωμένο με συνθήματα κλείνοντας έτσι το δρόμο, ενώ δίπλα στεκόταν μια μεγάλη ομάδα αστυφυλάκων. Έξω από το Πολυτεχνείο, στο οδόστρωμα, είναι αναμμένες φωτιές που τροφοδοτούνται με εφημερίδες για τα δακρυγόνα που έχουν πνίξει την περιοχή. Ένα ειδικό όχημα της αστυνομίας περνάει με μεγάλη ταχύτητα σκορπίζοντας και άλλα, ενώ τα μεγάφωνα μέσα στο χώρο του πανηγυριού που θα ξετυλιγόταν σε δράμα, διακόπτουν κατά διαστήματα τα συνθήματα και δίνουν οδηγίες προστασίας απ’ τα αέρια.
Οι πύλες και απ’ τις τρεις πλευρές είναι αμπαρωμένες και δεν επιτρέπεται από τους έγκλειστους η είσοδος πλέον σε κανέναν. Μέσα από τα κάγκελα και σκαρφαλωμένοι σ’ αυτά στέκουν οι νέοι, κουνώντας σημαίες και κραυγάζοντας ότι μέχρι τότε τους απαγόρευαν. Η κεντρική πύλη είναι υποστυλωμένη με δοκάρια. Μια ομάδα μετακινεί τραμπαλίζοντας ένα αυτοκίνητο «Μερσεντές» και το στήνει πίσω της. Σε λίγο, με τον ίδιο τρόπο, θα μεταφερθεί και ένα μικρότερο δίπλα στο προηγούμενο.
Μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου, παρά το σκοτάδι που κυριαρχεί έξω από0 τα κτήρια, ο τόπος σφύζει από ζωή. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, γυρίζει ρωτώντας αν είδε κανείς μια πιτσιρίκα, για να της δώσει τη ζακέτα της μην τυχόν και κρυώσει….Είναι μόνο δώδεκα, καταλάβατε, θα μου κρυώσει η εγγονούλα….!
Κατά διαστήματα φτάνουν νεαροί με μηχανάκια που φέρνουν μηνύματα από τις συγκρούσεις που έχουν αρχίσει στην Αθήνα, από πολιορκίες κτιρίων και τέτοια, σκληρά, αιματηρά. Ακούγονται πυροβολισμοί και κυκλοφορούν οι πρώτες φήμες για νεκρούς, ενώ μεταφέρονται τραυματίες στο πρόχειρο ιατρείο, σε κάποιο από τα κτίρια του Πολυτεχνείου. Ο σταθμός ζητάει ιατρικό υλικό. Μια ομάδα μεταφέρει φορείο και εύκολα διακρίνεται ότι ο μεταφερόμενος είναι νεκρός. Ακούγεται ότι στην ταράτσα του απέναντι ξενοδοχείου υπάρχουν ελεύθεροι σκοπευτές, δεν διαπιστώθηκε τελικά αν μέσα στο Πολυτεχνείο πυροβολήθηκε κανείς.
Τα τανκς που πλησιάζουν, πρώτα ακούγονται και μετά φαίνονται με τους αναμμένους προβολείς, ενώ συγχρόνως σβήνουν τα φώτα σε όλη την περιοχή καθώς διακόπηκε το ρεύμα. Σαν με σύνθημα ξαφνικά όλα σώπασαν, η παγωμάρα διακόπτεται μόνο από ψιθυρίσματα. Ο σταθμός όμως εξακολουθεί να λειτουργεί και μια ομάδα νέων, φωνάζοντας συνθήματα, διασχίζει το πλήθος που συγκεντρώθηκε στον κεντρικό μπροστινό περίβολο. Ήταν εμφανής η προσπάθεια να δοθεί κουράγιο στους έγκλειστους, που πάγωσαν με την εμφάνιση των αρμάτων. Καταφτάνουν τρία και στέκονται κατά μήκος της Πατησίων, με το πρώτο στο ύψος ακριβώς της κεντρικής πύλης. Περιφέρουν τους προβολείς στις προσόψεις των γύρω κτιρίων, απ’ όπου ακούγονται να χτυπάνε τα πορτοπαράθυρα που κλείνουν οι ένοικοι. Μια ριπή πέφτει στο μπαλκόνι ό,που διακρίνεται ανοικτή κάποια πόρτα.
Πίσω από τα τανκς βρίσκεται μια στοιχισμένη σειρά αντρών με πολιτικά, που ακουμπάνε σε μεγάλα φρεσκοκομμένα στειλιάρια ενώ μερικοί απ’ αυτούς τα κραδαίνουν απειλητικά. Πολλοί στρατιώτες παίρνουν θέση κυκλώνοντας από αριστερά το Πολυτεχνείο και μια μεγάλη ομάδα βρίσκεται κοντά στο πρώτο άρμα.
Όλοι κρατούν όπλα. Μετά το πρώτο πάγωμα οι συγκεντρωμένοι πίσω από τα κάγκελα, απευθυνόμενοι στους στρατιώτες, αρχίζουν να φωνάζουν το σύνθημα «είμαστε αδέλφια σας», ενώ άλλοι αποδοκιμάζουν κάποιον που εκσφενδόνισε ένα μπουκάλι προς την Πατησίων, και έναν άλλον που έριξε μερικά νεράντζια. Αυτές ήταν και οι μόνες πράξεις αντίδρασης στην όλη επιχείρηση.
Έχουν αρχίσει διαπραγματεύσεις για την έξοδο των περικυκλωμένων και κάποιος έχει ανέβει όρθιος στον μεσαίο πέτρινο στύλο της πύλης, κουνώντας συνεχώς τα χέρια του σαν να θέλει να καθησυχάσει το πλήθος, που είναι πλέον σιωπηλό από κάτω. Τα λίγα λεπτά που δόθηκαν από τον αξιωματικό που διαπραγματευόταν με κάποιους της συντονιστικής επιτροπής για την έξοδο, κοντεύουν ήδη να τελειώσουν. Ο ανεβασμένος στο στύλο εξακολουθεί να κινεί τα χέρια του καθησυχαστικά, χωρίς να σταματά. Δεν παίρνει είδηση το άρμα, που στρέφοντας προς τα πίσω το πυροβόλο του, έχει ξεκινήσει εναντίον της πύλης.
Ακούει όμως το μούγκρισμα της μηχανής μόλις αυτή ανεβαίνει το διάζωμα που χωρίζει την Πατησίων, γυρίζει έντρομος και γκρεμίζεται δίπλα στις ερπύστριες τη στιγμή που η πύλη και η υποστύλωση διαλύονται.
Η «Μερσεντές» και το μικρότερο αυτοκίνητο λιώνουν κάτω από το άρμα που προχωρώντας συνεχώς πατάει πύλη, δοκάρια και αυτοκίνητα και σταματάει πιο πέρα, έχοντας εκπληρώσει την αποστολή του. Ο κόσμος που ήταν στα κάγκελα, πάνω στα δοκάρια και στα αυτοκίνητα μέσα από τη πύλη, έχει σκορπίσει φωνάζοντας έντρομος. Οι στρατιώτες μπαίνουν τρέχοντας σε δύο γραμμές δεξιά και αριστερά από το άρμα και δημιουργούν ένα διάδρομο μέσα απ’ τον οποίο αρχίζει η έξοδος. Οι φαντάροι καθοδηγούν τους εξερχόμενους, μερικοί μάλιστα παίρνουν απ’ το χέρι γυναίκες και τους συνιστούν να προσέχουν που πατάνε, για να μη χτυπήσουν από τις σκόρπιες λαμαρίνες και πέτρες. Κάποιος φωνάζει να μην καπνίσει κανείς φαντάρος, γιατί κάτω υπάρχει βενζίνη από τα διαλυμένα αυτοκίνητα.
Ο συνεχής οξύς ήχος που ακούγεται, όταν προβάλλεται η ταινία της εισβολής στο Πολυτεχνείο, είναι απ΄ την κολλημένη κόρνα της «Μερσεντές», που ισοπεδώθηκε και χτυπούσε συνεχώς όλη την ώρα της εξόδου, εκφράζοντας τη δική διαμαρτυρία. Όσοι περνούν πίσω από το άρμα, δέχονται τα καυσαέρια και τις φλόγες από την τεράστια εξάτμιση της μηχανής που δουλεύει συνεχώς. Μια κοπέλα έχει αγκαλιάσει έναν αξιωματικό και σε κατάσταση υστερίας του φωνάζει να τη σώσει. Αυτός προσπαθεί να την καθησυχάσει, λέγοντάς της πως γι’ αυτό ήρθε ο στρατός στο Πολυτεχνείο.
Παράλληλα, στον τοίχο έξω απ’ την πύλη στην Πατησίων, έχουν στηθεί οι ροπαλοφόροι και χτυπάνε με τα ξύλα όποιον προλάβουν. Κάποιος στρατιώτης ορμάει σε έναν απ’ αυτούς και τον γκρεμίζει χτυπώντας τον με τον υποκόπανο του όπλου του στην κοιλιά, βρίζοντάς τον συγχρόνως: «Γιατί χτυπάς, ρε μαλάκα»…!! Ολόκληρο το τετράγωνο του Πολυτεχνείου είναι κυκλωμένο και τρέχοντας όλοι προσπαθούν να βρουν άνοιγμα να περάσουν.
Αριστερά στη Στουρνάρα βρίσκεται παραταγμένο ένα τμήμα λοκατζήδων με επικεφαλής αξιωματικό που διακρίνεται πολύ καλά. Τέσσερα χρόνια μετά, τον Αύγουστο του 1978 στο πολεμικό ΝΑΥΚΡΑΤΟΥΣΑ ο ίδιος αξιωματικός θα εκμυστηρεύεται στο συντάκτη του παρόντος με κάθε ειλικρίνεια τα συναισθήματα από την παρουσία του εκείνο το βράδυ στο Πολυτεχνείο. Στη Μπουμπουλίνας, ξεπροβάλλει πίσω από ένα αυτοκίνητο κάποιος με πιστόλι στο χέρι και το προτείνει φωνάζοντας «πίσω τσογλάνι και σ’ έφαγα».
Στην άλλη γωνία, μια ομάδα από νέους είναι γύρω από έναν στρατιώτη και μια κοπέλα του λέει πως έχει και αυτή αδελφό στα ΛΟΚ και τον εκλιπαρεί να τους βοηθήσει. Ο στρατιώτης ξεκινάει τρέχοντας προς την πλατεία Εξαρχείων, καταπάνω σε μια πυκνή σειρά από αστυνομικούς που κλείνουν το δρόμο. Συγχρόνως πυροβολεί στον αέρα ενώ πίσω του τρέχει η ομάδα των φυγάδων, που πέφτει πάνω στο φράγμα των αστυνομικών. Οι τελευταίοι τους περιμένουν με τα ρόπαλα και τους χτυπούν. Κάποιοι έπεσαν κάτω… κάποιοι πέρασαν και γλίτωσαν. Ο στρατιώτης έκανε μεταβολή και γύρισε πίσω. Από τα μπαλκόνια πετούν προς τους αστυνομικούς γλάστρες και στις πολυκατοικίες ανοίγουν οι πόρτες δίνοντας άσυλο. Στην κορυφή ενός δρόμου ένας γέρος στέκεται με τα χέρια στη μέση και φωνάζει στους αστυνομικούς ν’ αφήσουν τα παιδιά να φύγουν.
Στην Αλεξάνδρας μια άλλη ομάδα από άρματα κατεβαίνει με μεγάλη ταχύτητα, ενώ ένα αυτοκίνητο προβάλλει έτοιμο να βγει στη λεωφόρο και με πανικόβλητο τον οδηγό στρίβει επιτόπου και τρυπώνει στο δρόμο από τον οποίο ήρθε, γλιτώνοντας την τελευταία στιγμή τη σύγκρουση. Ένα άλλο σταματάει και παίρνει τρεις που παρακαλούν τον οδηγό να τους μεταφέρει όπου πάει ο ίδιος. Το ότι αυτός άκουγε από το ράδιο δυνατά έναν σταθμό που εξέπεμπε για το Πολυτεχνείο, το ότι δεν έδειχνε να φοβάται καθόλου και το ότι ήταν έξω με αυτοκίνητο εκείνη την ώρα, έβαλε σε υποψία τους επιβάτες, που κατέβηκαν λίγο πιο κάτω, στη Φωκίωνος Νέγρη. Στους δρόμους δεν υπάρχει ψυχή, είναι ακόμα νύχτα, αλλά κοντεύει να ξημερώσει, και στην πλατεία Κυψέλης, στη στάση των τρόλεϊ, ένας εισπράκτορας με στολή περιμένει να πάει, καθώς φαίνεται, στη δουλειά του. Κάτω από μια συστάδα δέντρων πιο κει μόλις και διακρίνεται μια μεγάλη ομάδα από αστυνομικούς, που στέκουν όρθιοι και αμίλητοι.
Αργά το πρωί του Σαββάτου ακούγονται οι πυροβολισμοί από τανκς που κατεβαίνουν την Αχαρνών, ενώ στην Πατησίων σταματάει ένα καμιόνι με αστυνομικούς που ορμάνε και ξυλοκοπούν όσους κάθονταν αμέριμνοι στο ζαχαροπλαστείο Φούτζι. Στο τέρμα της Αχαρνών, έξω από μια πολυκατοικία, σταματάει ένα απ’ τ’ άρματα και ένα καμιόνι με άντρες της ΕΣΑ. Προπηλακίζουν ένα παιδί και το πεζοδρόμιο γεμίζει γάλατα και γιαούρτι που ο μικρός μετέφερε από το απέναντι καφενείο ….. Η τηλεόραση δείχνει εικόνες από το ρημαγμένο Πολυτεχνείο. Οι βανδαλισμοί και τα προβοκατόρικα συνθήματα, που είχαν γραφτεί εκ των υστέρων, αποδίδονται στους φοιτητές.
Την άλλη μέρα, Κυριακή μεσημέρι, ο αξιωματικός της Αστυνομίας που είχε βάρδια στο κέντρο Άμεσης Δράσης της Τροχαίας μαθαίνει τις λεπτομέρειες μιας εκτέλεσης ενός νέου έξω από το Πολυτεχνείο, γωνία Στουρνάρα και Πατησίων. Τις μετέδιδε με το ραδιοτηλέφωνο ο οδηγός ενός περιπολικού, όπως ακριβώς τις έβλεπε μπροστά στα μάτια του. Αυτός ο αξιωματικός τις διηγούταν δεκάξι χρόνια μετά με σιγανή φωνή και ανατριχιάζοντας. Ο νέος έδειχνε να μην ξέρει πως είχε απαγορευτεί η κυκλοφορία, όταν ο συνοδηγός του περιπολικού του φώναξε έντονα να εξαφανιστεί. Μόλις έστριβε για να φύγει, ένας αξιωματικός του Στρατού που κατέβηκε με στολή εκστρατείας από ένα τζιπ, τον πυροβόλησε. Ο χτυπημένος γονάτισε και γύρισε να κοιτάξει αυτόν που τον χτύπησε. Ο τελευταίος πλησίασε και τον ξαναπυροβόλησε, από κοντά αυτή τη φορά. Ο νέος ξάπλωσε στην άσφαλτο και ο εκτελεστής του τον πυροβόλησε τρίτη φορά, έχοντας φτάσει ακριβώς από πάνω του. Και οι δύο είναι γνωστοί πια.
Αυτό ήταν το Πολυτεχνείο. Ο εισπράκτορας του τρόλεϊ στη στάση, ο φαντάρος με το υποκόπανο, ο άλλος που ξόδευε τα πυρά στον αέρα να δώσει θάρρος στους φυγάδες, ο οδηγός του περιπολικού, ο αξιωματικός των ΛΟΚ με τις τύψεις, κάποιος άλλος με την ίδια στολή μα αλλιώτικος…. Και εκείνη η γυναίκα που έψαχνε την εγγόνα της μέσα στο χαμό και το πανηγύρι, να της δώσει τη ζακέτα να μην κρυώσει το παιδί…….
Δέκα επτά του Νοέμβρη του 2011, αυξήθηκαν οι κατάρες και τα συσσίτια…. λιγόστεψαν τα σκουπίδια που όλο και περισσότεροι τα σκαλίζουν ψάχνοντας…. στέρεψαν οι ευχές…ελπίδες φαίνονται μονάχα με την αργή μαζί…
Παράθεμα: -Πολυτεχενείο ’73: (όσο κι αν φαίνεται παράξενο!!) ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ « Πόντος και Αριστερά
Παράθεμα: “Εδώ Πολυτεχνείο” : Σας μιλάει ο σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων καπιταλιστών « Επισκιασις
Παράθεμα: Τιμώντας την αντιφασιστική εξέγερση του Πολυτεχνείου « Und ich dachte immer
Reblogged this on Δικηγόροι Πρέβεζας & συνεργάτες and commented:
Add your thoughts here… (optional)
Παράθεμα: Πολυτεχνείο 1973. Μια μαρτυρία ενός μαθητή… | Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα
Καναλιώτης,
Ωραίο και αληθινό !
Συγχαρητηρια! Το αυτοβιογραφιο σας κειμενο συμπληρωνει καποια κενα σε σχεση με τους σκοπυτες των ταρατσων και τους ροαλοφορους οπαδους της δικατοριας.
Ως πρωτοετης φοιτητης του ΕΜΠ, εζησα τα γεγονοτα απο τις πρωτες γενκες συνελευσεις εως τις 20.00 της Παρασκευης, οποτε αναγακστηκαμε να διαφυγουμε λογω δακρυγονων στην Πατησιων. Λογω γειτονιας μερικοι φιλοι φοιτητες πηγαμε κοντα στην πλαινη πορτα του Ρυθμιστικου και ακουγαμε τα ασθενοφορα.
Οντως υπηξαν αρκετοι νεκροι οχι μονον την Παρασκευη, αλλα και το Σαββατο και την Κυριακη, οπως τα γραφει ο Τσεβας.
Το Σαββατο ξανακατεβηκα απο το σπιτι μου και περασα μπρστα απο την γκρεμισμενη πυλη της Πατησιων και αμεσως μαυρισε ο τοπος στην Αβερωφ-Τοσιτσα απο αστυνομικους οποτε διαφυγαμε προς την πλατεια Αιγυπτου. Ακουγαμε καποιους κροτους αλλα τοτε ως πρωτοετης και απειρος δεν μπορουσα να καταλαβω οτι ηταν πυροβολισμοι. Περι τις 10.45 ειδα οδοφραγματα με λεωφορεια μεταξυ ΑΣΣΟΕ και πλατειας Αιγυπτου (Αλεξανδρας και Πατησιων) και κοσμο να διαδηλωνει στα καθετα στενα στην Μαυρομματαιων. Συνεχισαμε την πορεια μας στην Μαυρομματαιων και καναμε ωτοστοπ στην Ευελπιδων σε εναν ελληνα φοιτητη στην Γαλλια (Renault 5TL με κιτρινες γαλλικες πινακιδες) που μας πηγε μεσω περιφερεικου ως τον Χολαργο….
Στις 11.00 πο το ραδιοφωνο του αυτοκινητου ακουσαμε οτι κηρυχθηκε απαγορευση κυκλοφοριας……
Παράθεμα: Πολυτεχνείο 1973. Μια μαρτυρία ενός μαθητή… « ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ
Παράθεμα: Πολυτεχνείο 1973 – Μια μαρτυρία ενός μαθητή… |
Παράθεμα: Μνήμες του 73 | Κανάλι
Παράθεμα: Πολυτεχνείο 1973. Μια μαρτυρία ενός μαθητή… | ahairlessape
Γυμνάσιο Π. Κοκκινιάς 18 Νοέμβρη 1973
by Takis Intzes (Σημειώσεις) on Παρασκευή, 18 Νοεμβρίου 2011 στις 9:19 π.μ.
Ο φιλόλογος Ιωακειμίδης Γ. , μπήκε στην τάξη για την πρώτη ώρα με τα μάτια του να κοιτάνε το πάτωμα. Πήρε την κιμωλία και ενώ γύριζε προς τον πίνακα… ¨Κύριε καθηγητά, στο πολυτεχνείο όλη τη νύχτα σκότωναν φοιτητές. Σήμερα δεν μπορεί να γίνει μάθημα.¨ Έριξε μια ματιά στην τάξη του και με μάτια βουρκωμένα από συγκίνηση, άφησε την κιμωλία και εγκατέλειψε την αίθουσα.
Η τάξη άδειασε και το πέρασμα από όλες τις άλλες τάξεις διέκοψε παντού το μάθημα. Όλοι οι μαθητές έμειναν μαζεμένοι μπροστά στο Γυμνάσιο, και το πρώτο σύνθημα ήταν ένα επαναλαμβανόμενο ¨Δολοφόνοι¨. Στην συνέχεια άρχισαν να πέφτουν τα συνθήματα της προηγούμενης νύχτας. Σε μισή ώρα περίπου ένα περιπολικό και ένα τζίπ της αστυνομίας πιάσανε τα δύο στενά και εγκλώβισαν όλους τους μαθητές. Όταν έγινε η επίθεση, οι περισσότεροι μαθητές ξαναμπήκαν στο σχολειό, διέσχισαν την αυλή, πήδηξαν τη μάντρα και γλίτωσαν. Το χειρότερο ξύλο εκείνο το πρωί το έφαγε, με εντολή και παρουσία του πατέρα του, ο γιός του τότε διοικητή του αστυνομικού τμήματος. Γυμνάσιο Π. Κοκκινιάς (οδός Σηστού)
Μια βδομάδα μετά, ήρθε η αποβολή δια παντός από όλα τα Γυμνάσια της χώρας. Εκμεταλευόμενος την αναμπουμπούλα με τον Ιωαννίδη, ο φιλόλογος και υποδιευθυντήςΙ. Σκουλαρίκης ( ένα χρόνο πρίν τη συνταξιοδότηση του), βρήκε το απίστευτο θάρρος και την έσκισε. Το έμαθα, όταν μου παρέδωσε το απολυτήριο.
(Το κειμενάκι από πάνω είναι παλιό και είχα ξεχάσει που το έχω αναρτήσει. Μια και το ξαναβρήκα τυχαία, το έβαλα εδώ σαν μια ακόμη απάντηση για την προσβολή της παρουσίας με δικά τους γραφεία των ναζιστών-χρυσαυγιτών στην Κοκκινιά, μια αναφορά στους Δασκάλους Γ.Ιωακειμίδη και Ι. Σκουλαρίκη καθώς και στα συντροφάκια που ήδη έχουν αναχωρήσει. Τον Αγγελο Βερσάκη και τον Τ. Κυριακάκη.)
Προσθηκη
Η φωτό είναι από την συμμετοχή του Γυμνασίου στην πρώτη πορεία του Πολυτεχνείου, όπου οι μνήμες της φασιστικής δικτατορίας όντας ακόμα νωπές, δεν επέτρεπαν στα χουντικά και ναζιστικά αποβράσματα, να βγαίνουν απ΄τις τρύπες τους, όπως σήμερα. Αυτή η περίοδος, που σημάδεψε ανεξίτηλα τις ζωες όσων τυχερών-άτυχων την έζησαν, είναι η δυνατότερη ανάμνηση απ το Γυνάσιο Π. Κοκκινιας.
http://www.facebook.com/events/153310978164798/permalink/160425180786711/
ετσι και ετσι ομοσ καλο,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Παράθεμα: -40 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο: μια απόπειρα κριτικής αποτίμησης « Πόντος και Αριστερά
Παράθεμα: -40 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο…. « Πόντος και Αριστερά
Παράθεμα: 17 Νοέμβρη. Μια ακόμη στοιχειωμένη μέρα… | Κανάλι
Παράθεμα: Πολυτεχνείο 1980 – Ανέκδοτες Φωτογραφίες | Ελεύθερη Λαική Αντιστασιακή Συσπείρωση
Παράθεμα: Πολυτεχνείο 1980 – Ανέκδοτες Φωτογραφίες (αναδημοσίευση) | ΙΣΤΟΡΙΑ-ΤΕΧΝΕΣ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
«Πολυτεχνείο 1973
Η μαρτυρία ενός μαθητή.»
http://www.elmeher.gr/joomla/index.php/keimena-list
Παράθεμα: Πολυτεχνείο 1973: Μια μαρτυρία ενός μαθητή. – Λαϊκή Ενότητα Υγείας-Πρόνοιας Αττικής
Παράθεμα: Νοέμβριος 2018 – Οι Γκαζές μας – ΓΚΑΖΕΣ – τα γυαλένια μας
Παράθεμα: Πολυτεχνείο 1980 – Ανέκδοτες Φωτογραφίες – Liberation popular
«…στο φροντιστήριο «Θετικό», του φιλόλογου Σκούρα…,»
αγαπητέ εν φροντιστηρίω συμμαθητή, ό Φούσκας (όχι Σκούρας) ήταν χημικός νομίζω, η σύζυγός του ήταν φιλόλογος, κατά τα άλλα παράλληλες εμπειρίες..