Το «κίνημα των πλατειών»: η νέα ελπίδα και τα προσωρινά όριά του

.
Το «κίνημα των πλατειών»:  η νέα ελπίδα και τα προσωρινά όριά του

του Ανδρέα Κλόκε*

Ένα χρόνο μετά την επιβολή του Μνημονίου και των αντεργατικών και αντικοινωνικών μέτρων η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, ακόμη και με καπιταλιστικά κριτήρια, επιδεινώθηκε σημαντικά. Οι μισθοί μειώθηκαν, προκαλώντας γενικευμένη κρίση στην αγορά. Ταυτόχρονα, το δημόσιο χρέος, που χρησίμευσε ως πρόσχημα για τη λήψη αυτών των μέτρων, αυξήθηκε, ενώ τα έσοδα του κράτους είναι πολύ κάτω από τις προσδοκίες της κυβέρνησης.

Από τις 5 Μαΐου 2010 αρκετοί εργατικοί αγώνες και γενικές απεργίες έλαβαν χώρα, χωρίς όμως σημαντικά αποτελέσματα. Παράλληλα ένας μεγάλος αριθμός αγώνων άλλων κοινωνικών κινημάτων, όπως η απεργία πείνας των 300 μεταναστών, που απαιτούσαν τη νομιμοποίησή τους, η πάλη του λαού στην περιοχή της Κερατέας κατά της εγκατάστασης μιας χωματερής εκεί, έδειξε στην πράξη ότι η κοινωνική αντίσταση ενάντια στην πολιτική του Μνημονίου και της Τρόικας μπορεί να επιτύχει όχι ασήμαντες νίκες. Και το κίνημα «Δεν πληρώνω» ξεκίνησε από το φθινόπωρο του 2010 τον αγώνα κατά της αύξησης των τιμών που επέβαλε η κυβέρνηση σε όλες σχεδόν τις δημόσιες υπηρεσίες.

Όταν η κυβέρνηση εμφανίστηκε μετά από ένα χρόνο της πιο άγριας λιτότητας και δήλωσε ανερυθρίαστα ότι τα προηγούμενα μέτρα δεν είχαν φέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα και νέα μέτρα έπρεπε να ληφθούν, η κοινωνική οργή ξέσπασε και χιλιάδες άνθρωποι, βλέποντας τι θα έφερναν τα μέτρα, αλλά και την ανικανότητα (ή μάλλον απροθυμία) της ηγεσίας των συνδικαλιστικών οργανώσεων να τα σταματήσουν, κατέλαβαν αυθόρμητα την Πλατεία Συντάγματος. Το νέο κίνημα, το «κίνημα των πλατειών», δημιούργησε νέες προοπτικές για την ταξική πάλη. Παρά τις αντιφάσεις του και τις σημαντικές αδυναμίες του ήταν μια εξέλιξη, που έφερε ελπίδα μετά από μια περίοδο πολλών μηνών, όπου η κοινωνική αντίσταση δεν βρήκε κανέναν κατάλληλο τρόπο να αποκρούσει τα μέτρα του Μνημονίου.

.