Γιατί ο Στρος Καν είναι αθώος

 

Με τον ερωτισμό θέλουμε, με τρόπο απόκρυφο, να ξεφύγουμε από τα όριά μας. Να πάμε πέρα από τους εαυτούς μας. Ο ερωτισμός, μ΄ αυτή την έννοια, μαρτυρεί αυτή τη νοσταλγία που έχουν τα όντα για μια συνέχεια που αναιρεί την διαφοροποίησή μας σε ξεχωριστά άτομα. Αλλά πως γίνεται να μην βλέπουμε ότι αυτός ο πόθος για απελευθέρωση είναι άμεσα συνδεδεμένος με τον βίαιο θάνατο την αυτοκτονία ή και το φόνο; Απελευθέρωση από τον πόνο ή ακόμη μέσω του πόνου.

Η σεξουαλική δραστηριότητα της αναπαραγωγής είναι κοινή στα ζώα που έχουν φύλα αλλά και στους ανθρώπους. Ο άνθρωπος όμως είναι ο μόνος που μετέτρεψε την σεξουαλική του δραστηριότητα σε ερωτική δραστηριότητα. Έτσι διακρίνεται μια διαφοροποίηση ανάμεσα στην σεξουαλική δραστηριότητα που σκοπό έχει να καλύψει τα ζητούμενα της φύσης και τον ερωτισμό που υπεισέρχεται σαν ψυχολογική και συναισθηματική ανάγκη και αφορά τα ζητούμενα του “θείου”.  Η ψυχολογική και συναισθηματική καλλιέργεια του εσωτερικού “θείου” είναι κάθε φορά εκθετικά ανάλογη προς την συναισθηματική καλλιέργεια του υποκειμένου.

Από τα προηγούμενα μοιάζει να μην υπάρχει σχέση ανάμεσα τους αλλά στην πραγματικότητα και τα δύο έχουν συνδετικούς κρίκους τον πόνο (που συμπεριλαμβάνει και τον πόνο της γέννας) και τον θάνατο (που συμπεριλαμβάνει και κάθε μικρό καθημερινό θάνατο).  Η μεν σεξουαλικότητα προσφέρει πόνο (και καταλήγει στον πόνο της γέννας),  ο δε ερωτισμός μέσω των συναισθημάτων απόρριψης ή και χειραγώγησης. Με πρόσχημα την διαιώνιση του είδους προσπαθεί να ξορκίσει τον θάνατο, ενώ τον εκλιπαρεί μέσα από την διαδικασία του ερωτισμού.

Ας μη ξεχνάμε ότι η  αναπαραγωγή έχει να κάνει με όντα ασυνεχή που πρέπει να βρουν τρόπο προς την αθανασία. Είναι προφανές ότι αν ο άνθρωπος ήταν αθάνατος δεν θα σκεφτόταν ποτέ να αναπαράξει το είδος του. Δεν θα είχε λόγο. Η αναπαραγωγή ιδίων κλώνων σε αθάνατα στελέχη μόνο προβλήματα στην συλλογικότητά θα δημιουργούσε. Προβλήματα ζωτικού χώρου, τροφής, ενέργειας. Συνωστισμός. Αυτή η σκέψη αρκεί για να συμπεράνουμε ότι ένα υποτιθέμενο αθάνατο είδος δεν μπορεί να προέρχεται από γέννα και ως εκ τούτου στερείται σεξουαλικότητας και κατ’ επέκταση ερωτισμού όπως επίσης συναισθημάτων και πόνου. Η έλλειψη πόνου απομακρύνει το υποκείμενο από την οσιοποίηση και ίσως αυτή είναι η πιο σοβαρή απόδειξη ότι δεν υπάρχει θεός.

Ο Σαντ έγραφε : “Δεν υπάρχει καλύτερο μέσο εξοικείωσης με τον θάνατο από το να τον συνδέσεις με μια ακόλαστη ιδέα”.